Διαμέρισμα με …τσουλήθρα!

Βρίσκεται στο East Village της Νέας Υόρκης και σχεδιάστηκε από την εταιρεία Turett Collaborative Architects. Το διαμέρισμα καταλαμβάνει 2 ορόφους με δύο πανομοιότυπα επίπεδα συνολικής επιφάνειας 223 τετραγωνικών μέτρων.

Το χαρακτηριστικό βέβαια που το κάνει να ξεχωρίζει είναι μια μεταλλική τσουλήθρα που κάνει τη μετάβαση από τον πάνω στον κάτω όροφο … παιχνίδι. Φυσικά υπάρχει και αντίστοιχη σκάλα για την ανάβαση αλλά και την πιο …όμαλή κατάβαση

Από το perierga.gr

Τζέσε Όουενς: Ο ολυμπιονίκης που ταπείνωσε τον Χίτλερ

Υπήρξε ο αθλητής που κατόρθωσε να ταπεινώσει τον Αδόλφο Χίτλερ στην Ολυμπιάδα του Βερολίνο το 1936, υπό τις επευφημίες μάλιστα των Γερμανών οπαδών. Ο Τζέσε Όουενς (12 Σεπτεμβρίου 1913 - 31 Μαρτίου 1980) με μια κούρσα έστειλε τις ναζιστικές θεωρίες περί υπεροχής εκεί που πραγματικά ανήκουν... στα σκουπίδια.

«Ήταν στον τελικό των 100 μέτρων που είχα την μεγαλύτερη αγωνία. Βλέπετε, μετά από μήνες προπόνησης έρχεται η στιγμή που έχεις 6 άντρες στον τελικό και αυτοί οι 6 άντρες αντιπροσωπεύουν τους γρηγορότερους ανθρώπους του κόσμου. Εκεί αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι θα υπάρχει μόνον ένας νικητής. Αυτός είναι τα πάντα, κανείς άλλος δεν έχει σημασία. Ο χαμένος –και είναι 5 οι χαμένοι βασικά- είναι απλώς άλλος ένας απλός άνθρωπος.

Το όπλο εκπυρσοκροτεί και τρέχεις στον αγώνα με τον τρόπο που έχει προγραμματίσει στο μυαλό σου, ομοιόμορφα και προς τα μπρος. Και ενώ εγώ ήμουν μπροστά ξαφνικά η μνήμη μου έπεσε στο κενό. Ξέχασα τι προσπαθούσα να κάνω[...] Όμως τα ολυμπιακά ρεκόρ δεν κατορθώνονται έτσι. Με την άκρη του ματιού μου μπορούσα να νιώσω να πλησιάζει το τέρμα και τότε ακριβώς σαν ένα φλας, όλα επανήλθαν στο μυαλό μου. Θυμήθηκα τα λόγια του Charles Riley: χαλάρωσε, χαλάρωσε. Τώρα τα χέρια αρχίζουν να κινούνται ελεύθερα, μέσα στη χαλαρότητά τους χτυπούν την κορδέλα τερματισμού και όλη η πίεση, όλο το άγχος, όλα έχουν φύγει ..».

Έτσι περιέγραψε ο Τζέσε Όουενς, ολυμπιονίκης το 1936, μία από τις νίκες του στην Ολυμπιλάδα του Βερολίνο. Την στιγμή που ο Όουενς τερμάτιζε και γνώριζε τον θρίαμβο υπό τον ρυθμικό ήχο του ονόματός του να ακούγεται στο στάδιο, στις επίσημες θέσεις του σταδίου υπήρχε μια έντονη δραστηριότητα.

Ψηλά στις θέσεις ο Αδόλφος Χίτλερ, εκνευρισμένος βγήκε, έξω από το στάδιο. Ρεπόρτερς της εποχής, ωστόσο, ανέφεραν ότι ο «Φίρερ» δεν συνεχάρη γενικότερα κανέναν μη Γερμανό νικητή. Ο ίδιος ο Όουενς δήλωσε αργότερα: «Οταν πάντως πέρασα μπροστά από τον καγκελάριο, τον είδα να σηκώνεται όρθιος και να με χαιρετίζει. Ανταπέδωσα τη χειρονομία και συνέχισα τον πανηγυρισμό μου» ενώ τόνισε το γεγονός ότι «ούτε ο πρόεδρος Ρούσβελτ με κάλεσε ποτέ στον Λευκό Οίκο ούτε ο πρόεδρος Τρούμαν. Εστω ένα συγχαρητήριο τηλεγράφημα, βρε αδελφέ...».

Όμως τα νεύρα και η απογοήτευση του Χίτλερ ήταν πραγματικότητα. Τα είχε προκαλέσει ο γιος ενός δουλοπάροικου και εγγονός σκλάβων, που κατάφερε να διαψεύσει στην πράξη τις θεωρίες του Χίτλερ περί άρειας υπεροχής.

Η ιστορία φαίνεται πως είχε φυλάξει για τον 23χρονο τότε Τζέσε Όουενς, γεννημένο στο Όουκβιλ της Αλαμπάμα των ΗΠΑ το 1913, αυτό το ρόλο, να «καταστρέψει» την τέλεια οργανωμένη Ολυμπιάδα του Χίτλερ το 1936. Τότε ο Όουενς κέρδισε τέσσερα ολυμπιακά μετάλλια και έσπασε ένα ολυμπιακό ρεκόρ. Οι Γερμανοί φίλαθλοι, σε αντίθεση με τον δικτάτορα, αποθέωσαν τον Όουενς και στο Στάδιο του Βερολίνου αλλά και στους δρόμους της πόλης και στο Ολυμπιακό Χωριό, μολονότι η ναζιστική προπαγάνδα κατηγορούσε τις ΗΠΑ ότι «έφτιαξαν ομάδα γεμάτη με μαύρα κατακάθια».

Επίσης στα απομνημονεύματά του μίλησε με τρυφερότητα για τη φιλία του με το Λουτς Λονγκ, τον Γερμανό άλτη του μήκους, που κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο. «Είχα όλα τα πράγματα που κάθε φτωχός άνθρωπος θα ευχόταν στη ζωή του. Την αγάπη του κόσμου, την αγάπη ενός λαού και μια καλή φήμη. Και απόλαυσα επευφημίες και προνόμια πρωταθλητή. Αυτό ικανοποίησε όλα τα όνειρα που είχα ως παιδί στις βαμβακοκαλλιέργειες της Αλαμπάμα, όπου η οικογένειά μου ζούσε μέσα στην αδικία και την καταπίεση. Έχω δει ανθρώπους από όλα τα μέρη του κόσμου να έρχονται να μιλάνε στην μητέρα μου και τον πατέρα μου [...]η μητέρα μου και ο πατέρας μου, άνθρωποι χωρίς εκπαίδευση, κι όμως χάρηκαν όλες αυτές τις στιγμές». Αυτός ήταν ο απολογισμός του Τζέσε Όουενς.

Απο

Γάζα: Νεκρός 20χρονος Παλαιστίνιος που διαδήλωνε στα σύνορα με το Ισραήλ

Ένας Παλαιστίνιος σκοτώθηκε σήμερα το πρωί από ισραηλινά πυρά καθώς διαδήλωνε στα σύνορα μεταξύ της Λωρίδας της Γάζας και του Ισραήλ, ανακοίνωσε το υπουργείο Υγείας της Χαμάς.

Πρόκειται για τον 20χρονο Μοχάμεντ Σαάντ, ο οποίος τραυματίστηκε θανάσιμα από θραύσματα σφαίρας στο κεφάλι ενώ μετείχε στις διαδηλώσεις στο ανατολικό τμήμα της πόλης της Γάζας, οι οποίες γίνονται σήμερα για να τιμηθεί η πρώτη επέτειος από την "Πορεία της Επιστροφής".

Οι Παλαιστίνιοι της Γάζας καλούνται σήμερα 30 Μαρτίου να διαδηλώσουν μαζικά κατά μήκος του τείχους ασφαλείας που τους χωρίζει από το Ισραήλ, για να τιμήσουν την πρώτη επέτειο από την «Πορεία της επιστροφής», το κίνημα που ξεκίνησε πέρυσι με διαδηλώσεις που γίνονταν κάθε Παρασκευή και αίτημα την επιστροφή των προσφύγων στα εδάφη απ' όπου εκδιώχθηκαν ή τα οποία εγκατέλειψαν όταν ιδρύθηκε το Ισραήλ το 1948.

Ισραήλ: Δέκα τραυματίες σε συγκρούσεις στα σύνορα με τη Γάζα

Ισραηλινοί στρατιώτες πυροβόλησαν και τραυμάτισαν δέκα Παλαιστίνιους κοντά στα σύνορα με τη Λωρίδα της Γάζας την Παρασκευή, την ώρα που ισραηλινά άρματα συγκεντρώνονται στην περιοχή, παραμονή της μεγάλης κινητοποίησης που οργανώνεται στον παλαιστινιακό θύλακα για να τιμηθεί η πρώτη επέτειος από τη «Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής».

Οι Αιγύπτιοι μεσολαβητές και στελέχη ανθρωπιστικών οργανώσεων εργάζονται για να αποφευχθεί μια νέα αιματοχυσία εν όψει της αυριανής διαδήλωσης στα σύνορα, για τον ένα χρόνο από την κινητοποίηση αυτή, με αίτημα την επιστροφή των Παλαιστίνιων προσφύγων και των απογόνων τους στα εδάφη απ' όπου εκδιώχθηκαν το 1948.

Περίπου 200 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν και χιλιάδες άλλοι τραυματίστηκαν στις διαδηλώσεις του περασμένου έτους, στις συγκρούσεις μεταξύ των Ισραηλινών στρατιωτών και των Παλαιστίνιων που εκτοξεύουν πέτρες και εμπρηστικές βόμβες εναντίον τους, σύμφωνα με παλαιστινιακές ιατρικές πηγές. Το Ισραήλ υπερασπίζεται τη χρήση φονικής βίας από τις δυνάμεις του, τονίζοντας ότι οι στρατιώτες υπερασπίζονται τα σύνορα και τους Ισραηλινούς κατοίκους της περιοχής.

Ο αντισυνταγματάρχης Τζόναθαν Κονρίκους, ένας εκπρόσωπος του ισραηλινού στρατού, δήλωσε ότι οι ισραηλινές δυνάμεις «συνεχίζουν την προετοιμασία τους για μια πιθανή κλιμάκωση» της κατάστασης.

Στη Γάζα, ο ηγέτης της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγιε δήλωσε ότι το κίνημά του είχε τριήμερες «μαραθώνιες συνομιλίες» με Αιγύπτιους μεσολαβητές. Ο στόχος των διαπραγματεύσεων αυτών ήταν «να επιλυθεί η ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα κατά τρόπο ώστε να τερματιστούν τα δεινά του λαού μας και να διαφυλαχθεί η αξιοπρέπειά του».

Ο Χανίγιε είπε ότι η Χαμάς θα εξετάσει το πώς θα αντιδράσει το Ισραήλ στα αιτήματα για χαλάρωση του αποκλεισμού, παροχή βοήθειας για τη δημιουργία θέσεων εργασίας και περισσότερη ανθρωπιστική βοήθεια. «Υπό αυτό το φως θα αποφασίσουμε... πως θα πάνε τα πράγματα τις επόμενες ώρες», πρόσθεσε.

Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, η ανεργία στη Γάζα ανέρχεται στο 54%, με το ποσοστό ανεργίας των νέων να φτάνει ακόμη και το 70%. Η UNRWA, η υπηρεσία του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες, σε μια έκθεσή της που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα ανέφερε ότι ο μεγάλος αριθμός των τραυματιών στις κινητοποιήσεις του τελευταίου έτους έχει φέρει «στα πρόθυρα της κατάρρευσης» το ήδη πιεσμένο σύστημα υγείας.

Από το zoygla.

Η Παρισινή Κομμούνα

Από το ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ:

Επαναστατική απόπειρα της εργατικής τάξης να πάρει την εξουσία στα χέρια της σε τοπικό επίπεδο, καταργώντας τις συγκεντρωτικές δομές του κράτους. Το πολιτικό πείραμα έλαβε χώρα στο Παρίσι και αποδείχτηκε θνησιγενές. Διήρκεσε 72 ημέρες (18 Μαρτίου - 28 Μαΐου 1871) και πνίγηκε στο αίμα από την κυβέρνηση του Λουί Τιερ (γνωστός και με το εξελληνισμένο επίθετο Θιέρσος).

Η Κομμούνα αναπτύχθηκε από το πολιτικό κενό που προέκυψε μετά τη συντριπτική ήττα της Γαλλίας στον πόλεμο με την Πρωσία (19 Ιουλίου1870 - 10 Μαΐου 1871). Στις αρχές του 1871 οι Πρώσοι πολιορκούσαν το Παρίσι και μάλιστα στις 17 Φεβρουαρίου έκαναν θριαμβευτική πορεία στους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας. Την ίδια μέρα, ο μετριοπαθής δημοκράτης Λουί Τιερ, που είχε αντιταχθεί στον Γαλλοπρωσικό Πόλεμο και είχε κατηγορηθεί ως προδότης, κέρδισε τις εκλογές, μετά την παραίτηση του αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ'.

Το Παρίσι εκείνη την περίοδο ξεχώριζε από την υπόλοιπη Γαλλία για την πολυπληθή του εργατική τάξη, που διεκδικούσε μαχητικά τα δικαιώματά της και το 1864 είχε κερδίσει το δικαίωμα της απεργίας. Το 1866 το Παρίσι αριθμούσε 1.799.980 κατοίκους, το 57% των οποίων εργαζόταν στη βιομηχανία.

Το βράδυ της 17ης προς τη 18η Μαρτίου, σε μια προσπάθεια να επιβάλει την εξουσία του στο ανυπότακτο Παρίσι, ο Τιερ αποφάσισε να αφοπλίσει την πόλη για τον φόβο εργατικής εξέγερσης. Στη Μονμάρτη και την Μπελβίλ υπήρχαν 227 κανόνια για την άμυνα της πόλης υπό τον έλεγχο της ριζοσπαστικοποιημένης Εθνοφρουράς. Οι στρατιωτικές δυνάμεις που εστάλησαν δεν κατόρθωσαν να τα καταλάβουν, καθώς κυκλώθηκαν από εθνοφρουρούς και πολίτες. Οι στρατιώτες δεν πυροβόλησαν κατά του πλήθους, αλλά συνέλαβαν τους επικεφαλής τους στρατηγούς Λεκόντ και Τομά, τους οποίους εκτέλεσαν δια τυφεκισμού.

Ο Τιερ, που είχε συνθηκολογήσει με τους Πρώσους, διέταξε το στρατό να εκκενώσει την πόλη, ενώ ο ίδιος κατέφυγε σε ασφαλές καταφύγιο, στο οχυρό των Βερσαλιών, για να μην συλληφθεί. Η Εθνοφρουρά, που είχε εξελιχθεί σε επαναστατική δύναμη, αποφάσισε οι προαποφασισμένες δημοτικές εκλογές να διεξαχθούν στις 26 Μαρτίου. Όλο αυτό το διάστημα ενεργούσε ως κυβέρνηση, με τη βοήθεια των μαρξιστών εργατών της Α' Διεθνούς. Στις 26 Μαρτίου 1871 έγιναν με υποδειγματικό τρόπο οι δημοτικές εκλογές, στις οποίες πήρε μέρος το 50% των Παριζιάνων.

Το Δημοτικό Συμβούλιο που εκλέχθηκε ήταν 92μελές και εγκαταστάθηκε στο Δημοτικό Μέγαρο στις 28 Μαρτίου. Έλαβε την ονομασία «Κομμούνα των Παρισίων» («Commune de Paris») και ανέλαβε τις εξουσίες τις Εθνοφρουράς, εκπροσωπώντας ένα ευρύ ιδεολογικό φάσμα: Δημοκράτες και ριζοσπάστες αστούς, σοσιαλιστές, ανεξάρτητους επαναστάτες, σοσιαλιστές, μαρξιστές και αναρχικούς. Από τη σύνθεσή της είναι προφανές ότι η ηγεσία της Κομμούνας δεν είχε σαφές ιδεολογικό περίγραμμα κι έτσι δεν κατάφερε να λειτουργήσει αποτελεσματικά. Ένα από τα ηγετικά μέλη της Κομμούνας ήταν κι ένας Έλληνας, ο δικηγόρος Παύλος Αργυριάδης από την Καστοριά.

Λουί Μπλανκί

Πρόεδρος της Κομμούνας εξελέγη ο πολιτικός ακτιβιστής Λουί Μπλανκί, ο οποίος, όμως, είχε συλληφθεί στις 17 Μαρτίου από τις κυβερνητικές δυνάμεις. Οι κομουνάροι προσπάθησαν πολλές φορές ανεπιτυχώς να τον απελευθερώσουν, συλλαμβάνοντας ομήρους από την άλλη πλευρά, μεταξύ αυτών και τον αρχιεπίσκοπο των Παρισίων, Ζορζ Νταρμπουά.

Παρά τις αδυναμίες της, το έργο που επιτέλεσε ήταν σημαντικό, ιδιαίτερα στους τομείς της εργασίας και της παιδείας. Στον τομέα της εργασίας είχε τοποθετηθεί επικεφαλής ένας ούγγρος μαρξιστής, ο Λέον Φράνκελ, που πήρε μια σειρά από μέτρα για να ανακουφίσει τους εργάτες και τους μικροαστούς: κολλεκτιβοποίηση βιομηχανιών, χρεοστάσιο στο εμπόριο και τα ενοίκια, κατάργηση της νυχτερινής εργασίας στα αρτοποιεία, απαγόρευση τοκογλυφικών γραφείων και καθιέρωση της δεκάωρης ημερήσιας εργασίας.

Η Επιτροπή Παιδείας υπό τον Βαγιάν προχώρησε στην καθιέρωση της δωρεάν παιδείας και τον χωρισμό κράτους και εκκλησίας, ενώ έλαβε μέτρα φεμινιστικού χαρακτήρα. Στην Επιτροπή Οικονομικών τοποθετήθηκε ένας έντιμος λογιστής, ο Φρανσουά Ζουρντ, ο οποίος αρνήθηκε να «εθνικοποιήσει» την Τράπεζα της Γαλλίας, στερώντας από τους κομμουνάρους πολύτιμο χρήμα για την επιτυχία του αγώνα τους.

Πολύ γρήγορα, η προσπάθεια της Κομμούνας αφιερώθηκε στον αγώνα εναντίον των κυβερνητικών δυνάμεων, που εν τω μεταξύ είχαν ενισχυθεί σημαντικά, μετά την αποχώρηση των Πρώσων. Διέθεταν 200.000 άνδρες απέναντι στους 60.000 άνδρες της Κομμούνας. Ο στρατός άρχισε τις επιχειρήσεις για την ανακατάληψη του Παρισιού στις 3 Απριλίου με την πολιορκία της πόλης. Μετά τις πρώτες στρατιωτικές αποτυχίες, η Κομμούνα σκλήρυνε τη στάση της, με την Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας που συνέστησε την Πρωτομαγιά του 1871, παρά την αντίδραση των αναρχικών.

Στις 21 Μαΐου οι δυνάμεις του Τιερ μπήκαν στο Παρίσι, όπου συνάντησαν σκληρή αντίσταση από τους κομμουνάρους. Σκληρές μάχες διεξάγονταν από δρόμο σε δρόμο και από γειτονιά σε γειτονιά. Τα ανάκτορα του Κεραμεικού, το Δημαρχείο και το Μέγαρο του Ελεγκτικού Συνεδρίου τυλίχτηκαν στις φλόγες. Ο στρατός προέβη σε μαζικές σφαγές αμάχων και οι Κομμουνάροι απάντησαν με την εκτέλεση 52 επιφανών Παριζιάνων, τους οποίους κρατούσαν ως ομήρους. Ανάμεσά τους, ο αρχιεπίσκοπος της πόλης Ζορζ Νταρμπουά.

Οι κυβερνητικές δυνάμεις επικράτησαν πλήρως στις 28 Μαΐου 1871, έπειτα από μια εβδομάδα άγριων μαχών, που έμεινε στην ιστορία ως «Η Ματωμένη Εβδομάδα» («La semaine sanglante»). Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων 30.000 - 40.000 κομμουνάροι σκοτώθηκαν, ενώ οι απώλειες για τους κυβερνητικούς ανήλθαν σε 1000 άνδρες. Μετά έπιασαν δουλειά τα στρατοδικεία, που εξέδωσαν 10.137 καταδικαστικές αποφάσεις: 93 σε θάνατο, 251 σε καταναγκαστικά έργα και 4586 σε εξορία στο υπερπόντιο νησί της Νέας Καληδονίας. Χιλιάδες, εξάλλου, από τους ηττημένους αναγκάσθηκαν να αυτοεξορισθούν.

Πτώματα μαχητών της Παρισινής Κομμούνας

Η Γαλλία έζησε υπό στρατιωτικό νόμο έως το 1876, ενώ αμνηστία για όλα τα αδικήματα που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια της Παρισινής Κομμούνας δόθηκε το 1880. Καταπνίγοντας στο αίμα την επανάσταση των λαϊκών τάξεων του Παρισιού και εξουδετερώνοντας τους μοναρχικούς, το αστικό καθεστώς σταδιακά σταθεροποιείται και επιβάλλεται.

Η Γαλλική Δεξιά θεωρεί την Παρισινή Κομμούνα ως ένα κλασσικό παράδειγμα οχλοκρατίας και τρομοκρατίας. Η παγκόσμια αριστερά την αποθεώνει και τη θεωρεί ως δείγμα ωριμότητας της εργατικής τάξης, η οποία για πρώτη φορά αναλαμβάνει την εξουσία.

Ο Καρλ Μαρξ ανακήρυξε την Παρισινή Κομμούνα ως σύμβολο της εργατικής εξέγερσης κατά της αστικής τάξης. Στο έργο του «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία» (εκδόσεις «Στοχαστής») γράφει: «Το Παρίσι των εργατών με την Κομμούνα του θα γιορτάζεται πάντα σαν δοξασμένος προάγγελος μιας νέας κοινωνίας. Τους μάρτυρές της τους έχει κλείσει μέσα στη μεγάλη της καρδιά η εργατική τάξη. Τους εξολοθρευτές της τους κάρφωσε κιόλας η Ιστορία στον πάσσαλο της ατίμωσης, απ' όπου δεν μπορούν να τους λυτρώσουν μήτε όλες οι προσευχές των παπάδων τους».

Ασκεί, όμως, κριτική στους επικεφαλής της, γιατί έχασαν πολύτιμο χρόνο, εφαρμόζοντας τις δημοκρατικές διαδικασίες, αντί να επιτεθούν και να συντρίψουν τις δυνάμεις του Τιερ. Ο Λένιν μελέτησε προσεκτικά την Παρισινή Κομμούνα, προκειμένου να διατυπώσει τη θεωρία του για τη δικτατορία του προλεταριάτου και να εφαρμόσει τα διδάγματά της στην Οκτωβριανή Επανάσταση.

Για τον αναρχικό Μιχαήλ Μπακούνιν, η Παρισινή Κομμούνα ήταν η «καθαρή άρνηση του κράτους», ενώ αντίθετη ήταν η άποψη ενός άλλου εξέχοντος αναρχικού, του Πιοτρ Κροπότκιν, ο οποίος τη θεωρεί ως μια μικρογραφία του κράτους σε τοπικό επίπεδο, αφού δεν τόλμησε να καταργήσει τους θεσμούς του.

Ο αντίκτυπος της Παρισινής Κομμούνας έφθασε και στην Ελλάδα. Το σύνολο των αθηναϊκών εφημερίδων της εποχής τάχθηκε εχθρικά στην Κομμούνα και μόνο η εφημερίδα «Μέλλον» του Δήμου Παπαθανασίου την υπερασπίστηκε. Γράφει ο εκδότης της στις 11 Μαΐου 1871: «Ναι, χαίρετε οι πρόμαχοι και οσονούπω μάρτυρες των αρχών εφ' ων μόνον δύναται να θεμελιωθή η αληθής, η ακράδαντος, η λαοσώτηρα ελευθερία. Αι αρχαί σας θέλουν καταπνιγή εν τω αίματι και τω πυρί υπό των διαπλέων εκ της απορροφήσεως και του δεσποτισμού κιβδήλων δημοκρατών, αλλ' αι αρχαί σας εισί προωρισμέναι να αναπλάσσουν τα έθνη και τους λαούς».

Την Παρισινή Κομμούνα αποδοκίμασε και η Βουλή, στη συνεδρίαση της 22ας Μαΐου 1871. Ο βουλευτής Λομβάρδος ανέφερε στην ομιλία του: «Μικρά και αδύνατος η Ελλάς αλλ' υπέρ της ελευθερίας πάντοτε αγωνισθείσα και αγωνιζόμενη δεν ημπορεί παρά να υψώσει δυνατά την φωνήν της αγανακτήσεώς της εναντίον εκείνων οι οποίοι εν τη καταχρήσει του ονόματος της ελευθερίας, την ελευθερίαν εσχάτως εν Παρισίοις επολέμησαν. Η Ελλάς μικρά και αδύνατος έλαβε την πείραν ότι ουδέν πολεμιώτερον της ελευθερίας όσον η αταξία. Εάν δεν εξασφαλίζη τι την ελευθερίαν, την εξασφαλίζει ο σεβασμός των νόμων και των δικαιωμάτων εκάστου».

Υπερψηφίστηκε η οδηγία της ΕΕ για λογοκρισία-φίμωση του ίντερνετ, ο αγώνας συνεχίζεται

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ:

Πηγή: Μιχάλης Ρόθος - "Πριν"

Μια πιο σκοτεινή εποχή για το διαδίκτυο και τις ψηφιακές ελευθερίες δρομολογεί η Ευρωπαϊκή Ένωση μετά την υπερψήφιση, με ψήφους 348 υπέρ και 274 κατά, της οδηγίας «για τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας στην ψηφιακή ενιαία αγορά»  που περιλαμβάνει τα επίμαχα άρθρα 13 και 11.

Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε πως ψήφισαν οι Έλληνες ευρωβουλευτές και ποιοί απουσίαζαν.

Και οι τρεις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Κωνσταντίνα Κούνεβα, Δημήτρης Παπαδημούλης, και Στέλιος Κούλογλου επέλεξαν την αποχή παρά το γεγονός ότι η ομάδα της ευρωαριστεράς εναντιωνόταν θεωρητικά στα επίμαχα άρθρα της τροπολογίας. Η απουσία και των τριών αποτελεί σαφώς συνειδητή επιλογή και ενδεικτική των δεσμεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ.
Από την ψηφοφορία απείχε ακόμα ο Σωτήρης Ζαριανόπουλος του ΚΚΕ.
Κατά ψήφισαν μόνο ο Νίκος Χουντής της ΛΑΕ και η Σοφία Σακοράφα του ΜέΡΑ25.

Η Μαρία Σπυράκη της ΝΔ ψήφισε υπέρ της οδηγίας και οι υπόλοιποι ευρωβουλευτές της Νέας Δημοκρατίας  (Μανώλης Κεφαλογιάννης, Γιώργος Κύρτσος, Ελίζα Βόζενμπεργκ και Θοδωρής Ζαγοράκης) απείχαν, όπως  και η Εύα Καϊλή από το ΠΑΣΟΚ/Ελιά και ο ανεξάρτητος Νότης Μαριάς.

Υπέρ της οδηγίας ψήφισε ο ανεξάρτητος, εκλεγμένος με τον ΣΥΡΙΖΑ ευρωβουλευτής Κωνσταντίνος  Χρυσόγονος, οι ευρωβουλευτές του Ποταμιού, Γιώργος Γραμματικάκης και Μιλτιάδης Κύρκος όπως και οι νυν και πρώην χρυσαυγίτες ευρωβουλευτές (Φουντούλης, Επιτήδειος και Συναδινός).
Παρών δήλωσαν ο ευρωβουλευτής της Ελιάς, Νίκος Ανδρουλάκης και ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Κωνσταντίνος Παπαδάκης.

Η πρόταση τροπολογίας σε επιμέρους άρθρα, όπως η πρόταση να διαγραφεί το κατάπτυστο άρθρο 13, απορρίφθηκε οριακά για μόλις 5 ψήφους (312 υπέρ της κατάργησης, 317 εναντίον).

Συνδυάζοντας τη φαντασία με την πραγματικότητα σε υπέροχες εικόνες!

Ο Τούρκος εικαστικός Hüseyin Şahin δεν συνδυάζει μόνο φωτογραφίες, συνδυάζει την πραγματικότητα με τη φαντασία για να δημιουργήσει θεαματικές σουρεαλιστικές σκηνές.

Τοπία μπλέκονται μεταξύ τους, αποδίδοντας στο τέλος μια εικόνα που, όπως λέει ο ίδιος, μοιάζει με αυτές που μπορεί να βλέπουμε στα όνειρά μας – ή στους εφιάλτες μας. Ο Şahin σε κάποιες φωτογραφίες ενσωματώνει στοιχεία της λαϊκής παράδοσης της Κωνσταντινούπολης, ενώ σε άλλες απεικονίζει ζώα ή πτηνά σε παράδοξες σκηνές.

Από το perierga.gr

Ένας σιδηροδρομικός σταθμός χωρίς είσοδο και έξοδο!

Από perierga.gr:

Ένας σιδηροδρομικός σταθμού κατά μήκος του ποταμού Nishiki στην Ιαπωνία έχει καταφέρει να ξεχωρίσει γιατί δεν διαθέτει ούτε είσοδο ούτε έξοδο.

Στη γραμμή Nishikigawa Seiryu, ο σταθμός «Seiryu Miharashi Eki», ο οποίος μεταφράζεται ως «ο σταθμός για να βλέπεις τη θέα», είναι προσβάσιμος μόνο με τρένο. Με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό την περιορισμένη πρόσβαση, το γραφικό σημείο δημιουργήθηκε αποκλειστικά ως σημείο όπου οι επισκέπτες θα μπορούσαν να απολαύσουν το φυσικό τοπίο.

Κατά την άφιξη στο σταθμό διαπιστώνει κανείς ότι δεν υπάρχουν σκάλες ή ράμπες που να επιτρέπουν την είσοδο ή την έξοδο, καθώς η πλατφόρμα δεν δημιουργήθηκε με αυτό το σκοπό. Ωστόσο, ο σταθμός δεν είναι προσβάσιμος όλο το χρόνο, παρά μόνο συγκεκριμένες στιγμές στα πλαίσια καθορισμένων δρομολογίων ή εκδηλώσεων που μπορεί να πραγματοποιούνται στην περιοχή.

Υπόθεση Σουζάνας Ηλιάδου: Μετά την σύλληψη της 90χρονης ήρθε και πρόστιμο 200 ευρώ για τα τερλίκια

Μετά το σάλο που προκλήθηκε για τη σύλληψη της υπερήλικης γυναίκας που πουλούσε παράνομα πλεκτές κάλτσες, τώρα έγγραφο δείχνει πως πρέπει να πληρώσει και πρόστιμο.

news247:

Δεν έχει τέλος η περιπέτεια της 90χρονης Πόντιας Σουζάνας Ηλιάδου η οποία συνελήφθη στη Θεσσαλονίκη επειδή πουλούσε παράνομα τερλίκια στη λαϊκή. Σύμφωνα με το έγγραφο που βλέπει το φως της δημοσιότητας, το πρόστιμο που καλείται τώρα να πληρώσει η γυναίκα ,η οποία δεν έχει έσοδα από πουθενά, είναι 200 ευρώ. Τα αποδεικτικά του "εγκλήματος" είναι 4 μεγάλες μαντήλες, 7 μικρές μαντήλες, 10 ζευγάρια πλεκτές κάλτσες.

Η περιπέτεια της 90χρονης Σουζάνας Ηλιάδου ξεκίνησε το μεσημέρι της προηγούμενης Πέμπτης όταν συνελήφθη επειδή πουλούσε τερλίκια χωρίς άδεια για να βγάλει τα προς το ζην.

Τα τερλίκια είναι τα μάλλινα παπουτσάκια για το σπίτι που πλέκουν οι παλιές Πόντιες. Η κυρία Ηλιάδου, η οποία ζει μόνη με τον συνομήλικο σύζυγό της πηγαίνει μια στο τόσο σε κεντρικό δρόμο των Αμπελοκήπων, όπου γίνεται η λαϊκή και πουλά τα παπουτσάκια που πλέκει η ίδια.

Όπως ανέφερε η κόρη της, ένα περιπολικό με τρεις άνδρες, την οδήγησαν στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής των Αμπελοκήπων, που επενέβη ύστερα από κλήση άλλων, πιθανώς πωλητών της λαϊκής, που κατήγγειλαν τη γιαγιά, η οποία δεν είχε άδεια.

Αφού της πήραν αποτυπώματα, την προσήγαγαν στο Μέγαρο της Κεντρικής Αστυνομικής Διεύθυνσης προκειμένου να ακολουθηθεί και άλλη διαδικασία. Ο Γολγοθάς της γιαγιάς τελείωσε τα μεσάνυχτα, με τους οικείους της να καταγγέλλουν ότι την είχαν νηστική για πάνω από 12 ώρες κι από το πρωί την είχαν με ένα ποτήρι νερό που ζήτησε η ίδια, καθώς δεν της έδιναν ούτε νερό...

Εσείς θα μένατε σε ένα… βαρέλι;

Αν η τεκίλα ανήκει στα αγαπημένα σας ποτά έχουμε καλά νέα για σας, καθώς ένα ξενοδοχείο στην πόλη Τεκίλα του Μεξικού προσφέρει μια μοναδική εμπειρία διαμονής σε δωμάτια με σχήμα βαρελιού τεκίλας.

Σύμφωνα μάλιστα με τον ιδιοκτήτη, Κάρλος Ερνάντες, πρόκειται  για τα μοναδικά δωμάτια στον κόσμο, προσφέροντας μια πρωτότυπη εμπειρία.

Ωστόσο, υπάρχουν ξενοδοχεία που έχουν κατασκευαστεί σε σχήμα μεγάλων βαρελιών κρασιού στηνΠορτογαλία και την Ολλανδία, αλλά αυτό είναι το πρώτο ξενοδοχείο αυτού του είδους στο Μεξικό.

Τα 34 δωμάτια σε σχήμα μεγάλου βαρελιού τεκίλας βρίσκονται διάσπαρτα σε χωράφια αγαύης, που είναι το φυτό από το οποίο προέρχεται η τεκίλα. «Αντί για κήπους, υπάρχουν φυτά αγαύης», σχολίασε ο ιδιοκτήτης, που είναι και παραγωγός τεκίλας.

Τα δωμάτια αυτά είναι διακοσμημένα με αντικείμενα που συνδέονται με την τεκίλα, τη διαδικασία απόσταξής της και την ιστορία της, προσθέτει ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου, το οποίο άνοιξε τις πύλες του πριν από 18 μήνες.

«Ελπίζουμε ότι αν κάποιος κοιμηθεί σε ένα βαρέλι θα βγει από αυτό καλύτερος», σημείωσε ο Ερνάντες, κάνοντας έναν παραλληλισμό με την τεκίλα.

Αξίζει να σημειωθεί, ότι όσοι επισκεφτούν τα δωμάτια θα έχουν την ευκαιρία να παρασκευάσουν την δική τους τεκίλα, ακολουθώντας όλη τη διαδικασία από την κοπή του φυτού ως την απόσταξη του ποτού.

Η πόλη Τεκίλα έχει 40.000 κατοίκους και βρίσκεται περίπου 70 χλμ δυτικά της Γουαδαλαχάρα, η οποία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Μεξικού.

inRead Advertisement by VIDADS since 2011

Από το tvxs.

ΑΓΟΡΑ ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ

Ακροδεξιοί αποπειράθηκαν να επιτεθούν σε συγκέντρωση του ΠΑΜΕ - Συγκρούσεις με την Αστυνομία

Το περιστατικό συνέβη στην Καλλιθέα - Οι ακροδεξιοί όταν εμποδίστηκαν από τις αστυνομικές δυνάμεις, επιτέθηκαν εναντίον τους με βόμβες μολότοφ - Ακολούθησαν συγκρούσεις και έγιναν 11 προσαγωγές.

Επεισόδια σημειώθηκαν μισή ώρα μετά τις 10 το πρωί στην Καλλιθέα. Ομάδα περίπου 40-50 ακροδεξιών αποπειράθηκαν να κινηθούν εναντίον συγκέντρωσης που γινόταν από το ΠΑΜΕ και διάφορες αριστερές συλλογικότητες από 150 άτομα στην Πλατεία Κύπρου.

Οι ακροδεξιοί κινήθηκαν μέσω της Λ. Θησέως και οι αστυνομικές δυνάμεις επενέβησαν αμέσως και τους εμπόδισαν να κινηθούν προς την συγκέντρωση, με αποτέλεσμα να συγκρουστούν με τις αστυνομικές δυνάμεις και να πετάξουν βόμβες μολότοφ εναντίον τους.

Οι αστυνομικές δυνάμεις αντέδρασαν και απώθησαν τις ταραξίες. Από τα επεισόδια σημειώθηκαν 12 συλλήψεις ενώ υπήρξαν και δύο τραυματίες αστυνομικοί. Ένας εκ των συλληφθέντων είχε συλληφθεί πρόσφατα για υποθέσεις ρατσιστικής βίας στη Σαλαμίνα, ενώ τέσσερις εκ των υπολοίπων είναι ανήλικοι.

Νατ Τέρνερ: Ο ηγέτης της μεγαλύτερης εξέγερσης σκλάβων

Από το tvxs:

Από τις σημαντικότερες εξεγέρσεις σκλάβων της νεότερης ιστορίας είναι αναμφισβήτητα εκείνη στην αμερικανική πολιτεία της Βιρτζίνια, στις 21 Αυγούστου του 1831.

Επικεφαλής της ήταν ο Αφροαμερικανός σκλάβος, Νατ Τέρνερ.

Όταν γεννήθηκε, ο ιδιοκτήτης του έγραψε μόνο το μικρό του όνομα, παραδοσιακά όμως οι σκλάβοι έπαιρναν το επίθετο του αφέντη τους, στην προκειμένη περίπτωση, του Σάμιουελ Τέρνερ. 

Ο ίδιος ο Νατ δεν γνώριζε πολλά για τον πάτερα του, ο οποίος φαίνεται ότι κατάφερε να το σκάσει όταν ο Νατ ήταν ακόμη μικρός. Τον μεγάλωσε η, επίσης σκλάβα, γιαγιά του, Μπρίτζιτ, η οποία προερχόταν από μία φυλή της Γκάνα, η οποία ήταν από τις κύριες «πηγές» σκλάβων για τους δουλέμπορους και, γι’ αυτόν τον λόγο, εξεγέρθηκαν και περισσότερο από τις άλλες φυλές. Η γιαγιά αρπάχθηκε από δουλέμπορους μόλις στα 13 της και πουλήθηκε στις ΗΠΑ.

Ο Νατ πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Σάουθάμπτον της Βιρτζίνια, του οποίου ο πληθυσμός ήταν πλειοψηφικά μαύρος. Ο μικρός ξεχώρισε για την φιλομάθειά του. Έμαθα να διαβάζει και να γράφει από μικρή ηλικία, πράγμα έτσι κι αλλιώς σπάνιο για σκλάβο. Όπως όλοι οι σκλάβοι, έτσι και ο Νατ ήταν βαθιά θρησκευόμενος και ήξερε την Βίβλο σχεδόν απ’ έξω, ενώ την διάβαζε και στους άλλους σκλάβους οι οποίοι τον σέβονταν απόλυτα. Επηρέαζε ακόμη και τους λευκούς. Μάλιστα λέγεται ότι άλλαξε προς το καλύτερο την άστατη ζωή ενός λευκού, μετά από συζήτηση.

Δεν είναι σίγουρο ότι τα «οράματα» που υποστήριζε ότι «έβλεπε» τα πίστευε σοβαρά ή προσπαθούσε να βρει εύληπτους τρόπους να διαπεράσει την συνείδηση των σκλάβων με τα προτάγματα της εξέγερσης. Το βέβαιο είναι ότι στις αρχές του 1828 ο Νατ ήταν διαβεβαίωνε ότι «ορίστηκε για κάποιους μεγάλους σκοπούς στα χέρια του παντοδύναμου». Υποστήριξε επίσης, ότι στις 12 Μαΐου και ενώ δούλευε στις φυτείες, «άκουσε» έναν «δυνατό ήχο στους ουρανούς» και μετά, δήθεν ένα πνεύμα που του μίλαγε. Δήλωνε επίσης βέβαιος ότι ο θεός του έδωσε εντολή «να σκοτώσει τους εχθρούς με τα δικά τους όπλα». Τέσσερις νεαροί σκλάβοι, οι Χένρι, Χαρκλ, Νέλσον και Σαμ τον ακολουθούν πρώτοι.

Στις αρχές Φεβρουαρίου του 1831 ο Τέρνερ ξεκινά την προετοιμασία της εξέγερσης, με το αρχικό σχέδιο να την προγραμματίζει για τις 4 Ιουλίου, την ημέρα της αμερικανικής ανεξαρτησίας. Ωστόσο αυτή η ημερομηνία αναθεωρήθηκε.

Στις 13 Αυγούστου ο ουρανός παίρνει ένα πρασινογαλάζιο χρώμα, προφανώς λόγω της διάθλασης των ηλιακών ακτίνων που περνούσαν μέσα από την τέφρα του ηφαιστείου Σεντ Χέλενς που ήταν σε έντονη δραστηριότητα. Για τον Τέρνερ όμως αυτό ήταν «σημάδι». Στις 21 Αυγούστου ξεσπά η εξέγερση.

Ο Τέρνερ απελευθερώνει αρχικά μερικούς έμπιστους σκλάβους και στην συνέχεια οι εξεγερμένοι πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι, απελευθερώνουν σκλάβους και όποτε χρειάζεται πυροβολούν εναντίον των ιδιοκτητών τους. Σύντομα δημιουργείται μια αποφασισμένη ομάδα που υπερβαίνει τους 70 σκλάβους.

Για να μην προκαλέσουν την άμεση αντίδραση των λευκών, οι εξεγερμένοι στην αρχή δεν χρησιμοποιούν όπλα για να μην ακουστούν οι πυροβολισμοί και οι πρώτες συγκρούσεις γίνονται με όπλα, τσεκούρια και όποιο εργαλείο βρεθεί.

Ο ίδιος ο Τέρνερ διέταξε να μην πειραχτούν σπίτισ φτωχών λευκών διότι θεωρούσε ότι εκείνοι δεν ζουν καλύτερα από τους μαύρους.

Θεωρούσε επίσης ότι η επαναστατική βία θα προκαλούσε την αφύπνιση της συνείδησης των λευκών για την πραγματικότητα της δουλοκτητικής κοινωνίας. Αργότερα θα έλεγε ότι ήθελε να σπείρει την φρίκη και την θλίψη μεταξύ των λευκών.

Η εξέγερση κατεστάλη μέσα στα επόμενα δύο 24ωρα, ωστόσο ο Τέρνερ κρυβόταν μέχρι τις 30 Οκτωβρίου, μέσα σε μια τρύπα στο έδαφος καλυμμένη με σανίδες.

Στις 5 Νοεμβρίου του 1831 δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Απαγχονίστηκε στις 11 Νοεμβρίου στην Ιερουσαλήμ της Βιρτζίνια, το σημερινό Κέρτλαντ και μετά του έγδαραν το δέρμα.

Μαζί με τον Τέρνερ δικάστηκαν δεκάδες σύντροφοί του. Οι 18 από αυτούς απαγχονίστηκαν, ενώ σε 12 δόθηκε χάρη και πουλήθηκαν στο κράτος.

Συνολικά η αμερικανική κυβέρνηση εκτέλεσε 56 σκλάβους λόγω της συμμετοχής τους στην εξέγερση, ενώ, οι παρακρατικές συμμορίες των λευκών επιδόθηκαν σε ένα όργιο αίματος, με πάνω από 200 νεκρούς σκλάβους.

Σε 60 υπολογίζονται οι νεκροί μεταξύ των λευκών.

Τόσο στην Βιρτζίνια, όσο και σε άλλες πολιτείες, η νομοθεσία σκλήρυνε περισσότερο. Απαγορεύθηκε η εκπαίδευση των μαύρων και η τακτική των απελεύθερων, περιορίστηκαν, έως σχεδόν εξαφάνισης, όσα πολιτικά δικαιώματα είχαν κατακτήσει μέχρι τότε οι σκλάβοι, αλλά και οι απελεύθεροι, και απαιτήθηκε από τους τοπικούς κρατικούς υπαλλήλους να είναι οπωσδήποτε παρόντες στις εκκλησιαστικές λειτουργίες των μαύρων ώστε να τους παρακολουθούν.

Μετά την εκτέλεση του Τέρνερ, ένας ντόπιος δικηγόρος, ο Τόμας Ράφιν Γκρέι, δημοσίευσε την «Ομολογία του Τόμας Τέρνερ», στην οποία περιέχονται και συζητήσεις με τον ίδιο τον Τέρνερ όσο περίμενε φυλακισμένος την εκτέλεσή του. Το βιβλίο του Γκρέι παραμένει η πολυτιμότερη πηγή πληροφοριών για τον ηγέτη αυτής της συγκλονιστικής εξέγερσης για την ελευθερία.

Ο καρτουνίστας που αρνείται να συμβιβαστεί με τη φρίκη [Εικονές]

Από το tvxs:

Ο Abdulla -Al- Morshed είναι 26 ετών. Γεννήθηκε και ζει στο Μπαγκλαντές και από το 2012 εργάζεται με το ψευδώνυμο “Morshed Mishu”. Έχει εργαστεί σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες της χώρας του, ενώ σήμερα εργάζεται για το μεγαλύτερο σατιρικό περιοδικό της Νοτίου Ασίας, το UNMAD και είναι επικεφαλής της ομάδας σκιτσογράφων του Μπαγκλαντές, Cartoon People.

Ο “Morshed Mishu” έγινε παγκοσμίως γνωστός από την εκπληκτική σειρά σκίτσων με τίτλο “Global Happiness Challenge”, στην οποία παρουσίασε εμβληματικές εικόνες από τη φρίκη των πολέμων και της τρομοκρατίας, όπως θα έπρεπε να είναι... εικόνες καθημερινής ευτυχίας.

“Δεν μπορούσα να δεχτώ τη σκληρότητας και αρχικά προσπάθησα να αποφύγω αυτές τις εικόνες. Όμως αυτό δεν ήταν εφικτό. Μπορούσα να μην τις βλέπω, αλλά δεν  μπορούσα να τις βγάλω από το μυαλό μου. Για αρκετές ημέρες δεν μπορούσα να κοιμηθώ και έτσι ένα βράδυ μου ήρθε στο μυαλό μια ιδέα. Ρώτησα τον εαυτό μου: Αντί για αυτές τις εικόνες, τι θα ήθελες να δεις; Και έδωσα την απάντηση: Θέλω να βλέπω ανθρώπους να χαμογελόυν. Να βλέπουν τους δικούς τους ανθρώπους χαρούμενους”, αναφέρει ο δημιουργός, σημειώνοντας πως η ευτυχία στις μέρες μας αποτελεί μια “πρόκληση” και για αυτό ονόμασε την σειρά σκίτσων “Παγκόσμια Πρόκληση Ευτυχίας”.

“Η ευτυχία βρίσκεται στις απλές στιγμές, όπως η αγάπη ενός πατέρας για το παιδί του, όταν μια παρέα φίλων κερδίζει έναν αγώνα, όταν ένα παιδί διαβάζει ένα παραμύθι και χάνεται στον φανταστικό του κόσμο. Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι και θέλουν αυτές τις στιγμές και τις αξίζουν”, τονίζει.

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΚΛΗΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ