Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

Διαμαρτυρία κρατουμένων στις φυλακές Κορυδαλλού


Μετά από διαπραγματεύσεις μπήκαν τελικά στα κελιά τους
Διαμαρτυρία κρατουμένων στις φυλακές Κορυδαλλού

Έντονη αντίδραση των κρατουμένων στις φυλακές Κορυδαλλού προαναγγέλλει ανάρτηση σε ιστότοπο του αντιεξουσιαστικού χώρου.

Οι κρατούμενοι φέρονται να δηλώνουν αποφασισμένοι να μη μπουν στα κελιά τους το βράδυ του Σαββάτου, σε συμπαράσταση προς τους κρατούμενους για την υπόθεση των «Πυρήνων» απεργούς πείνας, οι οποίοι ζητούν την αποφυλάκιση συγγενών δύο φυλακισμένων καταδικασθέντων για την εν λόγω υπόθεση.

«Στο πρόσωπο της συγκεκριμένης μάνας βλέπουμε τη δίκη μας μάνα και στο πρόσωπο της συζύγου βλέπουμε τη δική μας σύζυγο. Από σήμερα Σάββατο 28/03 αρνούμαστε να μπούμε στα κελιά μας το βράδυ και ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του» αναφέρουν στην ανακοίνωσή τους, με την οποία δηλώνουν ότι θα κλιμακώσουν την αντίδρασή τους απειλώντας σε περίπτωση που πάθει κάτι κάποιος απεργός πείνας.
Κρατούμενοι και από τις πέντε πτέρυγες αρήθηκαν να μπουν στα κελιά τους όπου τελικά μετά παό διαπραγματεύσεις μπήκαν.

Η ανακοίνωση που αναρτήθηκε έχει ως εξής: «Εμείς οι κρατούμενοι των φυλακών Κορύδαλλου αποφασίσαμε να κλιμακώσουμε τις αντιδράσεις μας μπροστά στον παραλογισμό και την αδικία που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας.
Εδώ και σχεδόν ένα μήνα το δικαστικό συμβούλιο που εξετάζει την αποφυλάκιση μιας 60χρονης μάνας και της γυναίκας του συγκρατούμενού μας Γ. Τσάκαλου επιδεικτικά κωφεύει παίζοντας με τη ζωή και την υγεία των απεργών πείνας και την ίδια τακτική ακολουθεί και το Υπ. Δικαιοσύνης που παρατείνει την ψήφιση του νομοσχεδίου εξαντλώντας τους συγκρατούμενους απεργούς πείνας τα αιτήματα των οποίων αφορούν όλους τους κρατούμενους και πρέπει να δικαιωθούν.

Εδώ δεν τίθεται θέμα συμπαράστασης, εδώ το πρόβλημα είναι όλων των κρατουμένων που έχουν μια γυναίκα και μια μάνα να τους επισκέπτεται στη φυλακή.
Είναι φασιστικό και ανέντιμο η αστυνομία και οι δικαστές να εκδικούνται τους συγγενείς των κρατουμένων επειδή έχουν πρόβλημα μαζί τους.

Δε θα ανεχτούμε να πληρώνουν οι οικογένειες μας για τις δικές μας επιλογές. Αρκετά ταλαιπωρούνται με το πόνο τους.
Η υπομονή μας εξαντλήθηκε, στο πρόσωπο της συγκεκριμένης μάνας βλέπουμε τη δίκη μας μάνα και στο πρόσωπο της συζύγου βλέπουμε τη δική μας σύζυγο.
Από σήμερα Σάββατο 28/03 αρνούμαστε να μπούμε στα κελιά μας το βράδυ και ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του.
Όσοι παίζουν παιχνίδια με τη φωτιά θα τα βρουν μπροστά τους και το δίκιο θα είναι με το μέρος μας.
Αν πάθει κάτι κάποιος απεργός πείνας οι υπεύθυνοι θα λογοδοτήσουν.
Ό,τι είναι να γίνει ας γίνει!
ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ!
ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ!
Οι κρατούμενοι από τη φυλακή Κορυδαλλού».

Απο ΤΟ ΒΗΜΑ.

Μάθετε τα πάντα για τα «μαύρα κουτιά»: Πώς λειτουργούν, την αντοχή τους και το…πραγματικό τους χρώμα


Μάθετε τα πάντα για τα «μαύρα κουτιά»: Πώς λειτουργούν, την αντοχή τους και το…πραγματικό τους χρώμα - Media

Είναι σχεδιασμένο να αντέχει σε ακραίες συνθήκες και εξετάζεται συνήθως όταν είναι πλέον αργά. Το λεγόμενο μαύρο κουτί των αεροσκαφών βοηθά τους ειδικούς να ανασυνθέσουν τις συνθήκες ενός δυστυχήματος.
H εξέταση μαύρων κουτιών είναι υπόθεση ρουτίνας για τους ειδικούς της γερμανικής Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Έρευνας Αεροπορικών Ατυχημάτων (BFU) στο Μπραουνσβάιγκ.
«Νομίζω ότι έχουμε τέτοιες περιπτώσεις σχεδόν κάθε δύο εβδομάδες», δήλωσε στη DW ο Γενς Φρίντεμαν, εκπρόσωπος της BFU. Όπως διευκρίνισε, «τέτοιου είδους αξιολογήσεις διεξάγονται και σε λιγότερο δραματικά γεγονότα, δηλαδή στις λεγόμενες βαριές βλάβες», οι οποίες θα μπορούσαν με μεγάλη πιθανότητα να είχαν προκαλέσει κάποιο ατύχημα.
Σχεδιασμένο να «επιβιώνει» μετά από συντριβή
Το μαύρο κουτί είναι μία άκρως ανθεκτική συσκευή καταγραφής. Η λειτουργία του μοιάζει με αυτήν ενός σκληρού δίσκου ή μίας κάρτας αποθήκευσης δεδομένων. Σε αυτό καταγράφονται όλα τα σημαντικά δεδομένα πτήσης αλλά και οι συνομιλίες των κυβερνητών στο πιλοτήριο, οι αυτόματες ανακοινώσεις, η ασύρματη επικοινωνία, οι συνομιλίες με τα μέλη του πληρώματος και οι ανακοινώσεις προς τους επιβάτες. Καταγράφονται επίσης θόρυβοι των διακοπτών αλλά και των κινητήρων του αεροσκάφους. Παλαιότερα η καταγραφή γινόταν από δύο ξεχωριστές συσκευές. Στο μεταξύ υπάρχουν νέες που συνδυάζουν τις λειτουργίες των συσκευών παλαιότερου τύπου. Σύμφωνα με τις ισχύουσες προδιαγραφές κάθε αεροσκάφος πρέπει να φέρει δύο συνδυαστικές συσκευές.
Το μαύρο κουτί είναι σχεδιασμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να μην υφίσταται ζημιές σε περίπτωση συντριβής. Στα σχετικά τεστ καταλληλότητας θα πρέπει να είναι ικανό να αντέξει την πρόσκρουση σε τσιμεντένιο τοίχο με ταχύτητα 750 χλμ/ώρα, στατικό βάρος 2,25 τόνων για τουλάχιστον πέντε λεπτά, θερμότητα 1.100 βαθμών Κελσίου για μία ώρα και υδροστατική πίεση σε βάθος 6.000 μέτρων. Όταν έρχεται σε επαφή με το νερό της θάλασσας εκπέμπει σήμα εντοπισμού σε ακτίνα περίπου δύο χιλιομέτρων.
Ο όγκος των δεδομένων που αποθηκεύονται στο μαύρο κουτί αυξήθηκε αισθητά τα τελευταία χρόνια. «Σήμερα καταγράφονται πολλές εκατοντάδες, μερικές φορές χιλιάδες παράμετροι», εξήγησε ο Γενς Φρίντεμαν. Σε αυτές περιλαμβάνονται μεταξύ πολλών άλλων το δρομολόγιο πτήσης, το υψόμετρο, η ταχύτητα, η κατάσταση του αεροσκάφους και οι ενδείξεις των κινητήρων. Τα δεδομένα βοηθούν τους ειδικούς να εξακριβώσουν την αιτία ενός δυστυχήματος ή μιας σοβαρής βλάβης. Ωστόσο, η πλήρης ανασύνθεση των γεγονότων μιας πτήσης είναι αδύνατη.
Αναμένονται τεχνικές βελτιώσεις
Υπάρχουν ελάχιστα εξειδικευμένα κέντρα αξιολόγησης δεδομένων από μαύρα κουτιά παγκοσμίως. Όπως επισήμανε ο Γενς Φρίντεμαν, στο BFU του Μπραουνσβάιγκ μπορούν να εξεταστούν μαύρα κουτιά που κατασκευάστηκαν σε δυτικές χώρες, αλλά και ορισμένα ρωσικής κατασκευής. Οι ειδικοί του BFU ζητούν σε ορισμένες περιπτώσεις τη συνδρομή εξειδικευμένων εργαστηρίων του εξωτερικού.
Ο Γενς Φρίντεμαν εκτιμά ότι στο μέλλον δεν αποκλείεται να εγκατασταθούν στο πιλοτήριο και συσκευές εγγραφής βίντεο. Επιπλέον, πιθανολογεί ότι θα βελτιωθεί και η δυνατότητα εκπομπής σήματος εντοπισμού κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Μια λεπτομέρεια που ίσως αξίζει να σημειωθεί είναι ότι το μαύρο κουτί στην πραγματικότητα δεν είχε ποτέ μαύρο χρώμα, αλλά φωτεινό πορτοκαλί.
Απο ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ.

Η Κίνα σε αριθμούς



Η Κίνα σε αριθμούςΤο μεγαλύτερο σε πληθυσμό κράτος του πλανήτη με περισσότερους από 1,3 δισ. κατοίκους είναι ταυτόχρονα και το πιο αναπτυσσόμενο σε διάφορους τομείς. Λένε ότι οι αριθμοί δε λένε πάντα την αλήθεια αλλά στην περίπτωση της Κίνας είναι εντυπωσιακοί. Ας δούμε μερικά δεδομένα:
Έχει το μεγαλύτερο εργατικό δυναμικό με 780 εκ. ανθρώπους. Το 2009 παρήγαγε: 68 εκ τηλεοράσεις LCD, 620 εκ. κινητά τηλέφωνα, 60 εκ. ψυγεία.
Έχει 300 εκ. αγρότες και παράγει το 26% της παγκόσμιας παραγωγής ρυζιού. Το ρύζι καλύπτει το 1/4 των ενεργειακών αναγκών των Κινέζων ενώ στις ΗΠΑ συνεισφέρει κατά μόνο 2%!
Έχει 3,4 εκ. στρατιώτες (και 1,2 εκ. εφέδρους) συγκροτώντας μακράν το μεγαλύτερο στρατό που συνοδεύεται από 7500 άρματα μάχης και πάνω από 2000 πολεμικά αεροσκάφη!
Στην Κίνα γίνονται κάθε χρόνο περισσότερες εκτελέσεις εγκληματιών από όλο τον υπόλοιπο κόσμο μαζί. Ακόμη κι η φοροδιαφυγή ή η διαφθορά είναι αδικήματα που επισείουν τη θανατική ποινή. Το 2009 εκτελέστηκαν περίπου 5000 άτομα, το 10% των οποίων για μη βίαια αδικήματα.
Η κινεζική μαφία εκτιμάται ότι αριθμεί 250.000 μέλη, όταν η διάσημη Cosa Nostra έχει μόνο 4.000!
Perierga.gr - Η Κίνα σε αριθμούς
Απο το perierga.gr

Oι πιο αποτυχημένες selfie's στην ιστορία!


Απολαύστε μερικές από τις πιο αποτυχημένες selfie's στην ιστορία...

Φωτογραφίες για γέλια και για κλάμματα...







Απο το zoygla.

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

ΤΣΙΠΡΑΣ ΚΑΙ ΜΕΡΚΕΛ Νο2


ΤΣΙΠΡΑΣ ΚΑΙ ΜΕΡΚΕΛ Νο1

Οι Λέαινες της Συρίας: Τα θηλυκά κομάντο που χειρίζονται Καλάσνικοφ και οδηγούν τανκς



H επίλεκτη παραστρατιωτική μονάδα γένους θηλυκού που στελεχώνει τα στρατιωτικά φυλάκια της Συρίας.
Ωστόσο, εδώ και ένα χρόνο, άρχισαν να κατατάσσονται και γυναίκες στην επίλεκτη ομάδα των στρατιωτών- το μόνο τάγμα που επιτρέπεται στα σύνορα της Δαμασκού.
Οι εικονιζόμενες γυναίκες, είναι οι λεγόμενες "Λέαινες της Εθνικής Άμυνας", οι οποίες ανήκουν στην πιο επίλεκτη παραστρατιωτική μονάδα της Συρίας η οποία είναι επιφορτισμένη με το να φυλάει τα προάστια της Δαμασκού από επιθέσεις ανταρτών, ενώ εκτελεί μυστικές στρατιωτικές επιχειρήσεις.
 
 
Σήμερα, 800 γυναίκες βρίσκονται στο δρόμο της Συρίας, καταλαμβάνοντας τις θέσεις των αντρών συνάδελφων τους στα κατά τόπους φυλάκια, προκειμένου αυτοί με τη σειρά τους να προωθηθούν σε πιο μάχιμες θέσεις.

Οι γυναίκες περιπολούν τα προάστια της πόλης, ελέγχουν τη παραμικρή ύποπτη κίνηση ενώ ξέρουν να χειρίζονται Καλάσνικοφ, πολυβόλα , να ρίχνουν ρουκέτες, μέχρι να οδηγούν τανκς.
 
 
Η επίλεκτη ομάδα αυτή τη βδομάδα συγκρούστηκε με αντάρτες στη περιοχή του Jobar , στην ανατολική Δαμασκό- μια ακόμη μάχη μέσα σε αυτά τα 4 εμπόλεμα χρόνια που έχει αφήσει πάνω από 220.000 νεκρούς.
πηγή: dailymaill.co.uk

Πόλεις και Επανάσταση: Η Κομμούνα του Παρισιού, 1871


Το πείραμα της Παρισινής Κομμούνας, ξεκίνησε 26 Μαρτίου, διήρκεσε 72 μέρες και έχει αποτελέσει ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα για τις λαϊκές επαναστάσεις μέχρι σήμερα. Το Tvxs.grαναδημοσιεύει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον απόσπασμα από το βιβλίο του Manuel Castells,«Τhe City and the Grassroots», σε μετάφραση της Ελένης Πορτάλιου:
Εισαγωγή
Η Κομμούνα του Παρισιού έχει γενικά αντιμετωπιστεί, ιδιαίτερα στη μαρξιστική παράδοση, ως η πρώτη σημαντική προλεταριακή πολιτική εξέγερση. Για τον Λένιν, η εμπειρία της Κομμούνας κατέδειξε τη δυνατότητα ενός προσανατολισμένου πολιτικά κινήματος της εργατικής τάξης και την ανάγκη καταστροφής του αστικού κράτους για ν’ αντικατασταθεί, εάν η επανάσταση διαρκούσε, από ένα προλεταριακό κράτος. Υπάρχει, πράγματι, μια κλασική συζήτηση ανάμεσα στη λενινιστική άποψη και τη φιλελεύθερη ερμηνεία της Κομμούνας ή, με πιο γαλλικούς όρους, ανάμεσα στους Γιακωβίνους και τους Προυντονιστές.
Ήταν η Κομμούνα μια διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης των ιδεωδών της δημοκρατίας όταν ήρθαν αντιμέτωπα με τη στρατιωτική ήττα του έθνους και την κατάρρευση της Δεύτερης Αυτοκρατορίας; Ή ήταν, αντίθετα, μια πολιτική επανάσταση που προήγαγε το αίτημα για πολιτική ελευθερία σε μια νέα θεσμική οργάνωση βασισμένη στο σχέδιο μιας εθελοντικής ομοσπονδίας ελεύθερων κοινοτήτων; Τα ενδιαφέροντα της έρευνάς μας είναι κάπως διαφορετικά. Χωρίς να μπορούμε σ’ αυτό το κείμενο ή να επανασυστήσουμε ή να προσπελάσουμε μια τέτοια θεμελιακή συζήτηση, θέλουμε να επιστήσουμε την προσοχή σε άλλα δυνατά ιστορικά νοήματα της Κομμούνας, μερικά από τα οποία είναι γεμάτα σημασία για την κατανόηση του αστικού προβλήματος.
Ενδιαφερόμαστε ιδιαίτερα να εξερευνήσουμε την υπόθεση που ετέθη από τον μεγάλο μαρξιστή φιλόσοφο Henry Lefebvre για την Κομμούνα ως αστική επανάσταση. Αν μια τέτοια ερμηνεία ήταν ορθή, η υπερβολική ώθηση της Κομμούνας πάνω στην πολιτική και την ιδεολογία του εργατικού κινήματος θα μπορούσε να είναι μια ένδειξη της ιστορικής σχέσης που εγκαθιδρύθηκε ανάμεσα στο αστικό πρόβλημα και το κοινωνικό κίνημα, που διατηρεί τον κύριο ρόλο στη διαδικασία της καπιταλιστικής εκβιομηχάνισης. Αντί να είναι μια καθυστερημένη συνέχεια της Γαλλικής Επανάστασης ή της αναγγελίας της επερχόμενης σοσιαλιστικής, η Κομμούνα θα μπορούσε, κάτω από αυτή την οπτική, να θεωρηθεί ως σημείο επαφής ανάμεσα στις αστικές αντιθέσεις και το εμφανιζόμενο εργατικό κίνημα, τόσο στις πιο αρχαϊκές πλευρές της (η επανάσταση των Ξεβράκωτων ενάντια στις αδικίες της εξουσίας) όσο και στα πιο προβλεπτικά του μέλλοντος θέματά της (η αυτοδιαχείριση της κοινωνίας).
Αυτή η θεμελιώδης διάσταση της Κομμούνας, που ο Lefebvre έχει προβάλλει, έχει σε μεγάλο βαθμό απορριφθεί εξ’ αιτίας της πολιτικοποίησης της συζήτησης ανάμεσα στους μαρξιστές και τους φιλελεύθερους σε σχέση με το ιστορικό της νόημα. Ακόμα, η προσεκτική θεώρηση της μελέτης αυτής της διάστασης και η ιστορική μαρτυρία γι’ αυτή θα μπορούσαν ν’ αποδειχθούν εξαιρετικά βοηθητικά στην προσπάθειά μας να ερμηνεύσουμε τις μεταβαλλόμενες σχέσεις ανάμεσα στην πόλη, την κοινωνία και το κράτος.
Oι Kομμουνάροι
Ποιοι ήταν οι Kομμουνάροι. Ποια η κοινωνική σύνθεση της Kομμούνας (commune). Aπό πρώτη ματιά εμφανίζεται να είναι μια εργατική εξέγερση αντίθετα με την εξέγερση του 1848 ή την αντίσταση στο Coup d’ Etat (πραξικόπημα) του 1851. …O κομμουνάρος ήταν ένα μισθωτό πρόσωπο. Και αν οι υπάλληλοι ήταν ακόμα παρόντες μεταξύ των επαναστατών το 1871, τα ελεύθερα επαγγέλματα, οι εισοδηματίες, οι έμποροι, οι υπάλληλοι αριθμούσαν όλοι μαζί μόνο το 16 των ανθρώπων που συνελήφθησαν, ενώ ήταν 27 το 1851.
Οι περισσότεροι κομμουνάροι ήταν χειρώνακτες εργάτες. Αλλά τί είδος εργατών; Eργάτες από βιομηχανικές δραστηριότητες και ιδιαίτερα από τη μεταλλουργία. Όμως, η εικόνα είναι πιο σύνθετη. Μεταξύ των εξεγερμένων η πιο σημαντική ομάδα και η πιο υπεραντιπροσωπευόμενη, σε σχέση με τον ενεργό Παρισινό πληθυσμό ως σύνολο, ήταν οι εργάτες κατασκευών. Αυτοί ήταν οι αντιπρόσωποι της σύγχρονης βιομηχανίας. Εξέφραζαν τη φανταστική αστική ανάπτυξη και τις δραστηριότητες αστικής ανανέωσης στο Παρίσι στη διάρκεια της Δεύτερης Aυτοκρατορίας, κάτω από τη διεύθυνση του Haussmann, ενός από τους πιο φιλόδοξους πολεοδόμους στην ιστορία. …Συνεπώς, αν είναι αλήθεια ότι η μεγάλη πλειοψηφία των κομμουνάρων ήταν εργάτες, οι περισσότεροι δεν ήταν βιομηχανικό προλεταριάτο, αλλά παραδοσιακοί τεχνίτες και εργάτες στις κατασκευές που συνδέονταν με την αστική ανάπτυξη.
Για να ολοκληρώσουμε το κοινωνικό προφίλ των κομμουνάρων, πρέπει να προσθέσουμε δύο σημαντικές παρατηρήσεις. Πρώτον, η μικροαστική τάξη αντιπροσωπεύει μια καθαρή μειοψηφία μεταξύ των εξεγερμένων, όχι όμως και μεταξύ των εκλεγμένων αντιπροσώπων της Kομμούνας: υπήρχαν μόνο 25 εργάτες μεταξύ των 90 αντιπροσώπων που εκλέχτηκαν στις δημοτικές εκλογές της επανάστασης στις 26 Mαρτίου 1871. Η μεγάλη πλειοψηφία της συνέλευσης σχηματίστηκε από “μικροαστούς”, υπαλλήλους, λογιστές, γιατρούς, δασκάλους, δικηγόρους και δημοσιογράφους. Ακόμα πιο σημαντικό, η πλειοψηφία των αξιωματικών και στελεχών της στρατιωτικής δύναμης της Kομμούνας, της Garde Nationale, αποτελείτο από υπαλλήλους, τυπογράφους και μικρούς εμπόρους. Για να συνοψίσουμε, οι δράστες της Kομμούνας ήταν μόνο ένα μικρό περιθωριακό τμήμα του βιομηχανικού προλεταριάτου… Eπομένως ο χαρακτηρισμός της Kομμούνας ως προλεταριακής εξέγερσης είναι αμφίβολος.
Αντίθετα, εμφανίζεται ως λαϊκή επανάσταση, πολύ περισσότερο λαϊκή από οποιαδήποτε άλλη Παρισινή επανάσταση. Είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο το ότι δεν υπήρχε απολύτως καμμία συμμετοχή της φιλελεύθερης αστικής τάξης. Ακόμα οι κομμουνάροι δεν ήταν οι Canuts de Lyon, πρωτομάρτυρες στο βιομηχανικό ταξικό αγώνα. Ήταν οι άνθρωποι της μεγάλης πόλης στη διαδικασία μετασχηματισμού και οι πολίτες μιας δημοκρατίας σε αναζήτηση των θεσμών της. Tελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, η Kομμούνα ήταν αποφασιστικά μια δράση γυναικών. O Lissagaray, αυτόπτης μάρτυρας γράφει: “Oι γυναίκες ξεκίνησαν πρώτες όπως έκαναν και στη διάρκεια της επανάστασης. Οι γυναίκες της 18ης Mαρτίου, σκληραγωγημένες από τον πόλεμο στον οποίο είχαν διπλό μερίδιο δυστυχίας, δεν περίμεναν τους άνδρες τους”.
Φαίνεται ότι ο ρόλος τους στην Kομμούνα ήταν κρίσιμος και όχι μόνο ορισμένων εμβληματικών φυσιογνωμιών, όπως η Louise Michel, μία από τους λίγους ηγέτες που στάθηκαν μπροστά στα στρατιωτικά δικαστήρια, στη διάρκεια των δικών και η Elisabeth Dimitrieva, πρόεδρος των Eνώσεων Γυναικών και πιθανόν ο σύνδεσμος ανάμεσα στον Kαρλ Mαρξ και την Kομμούνα. Οι γυναίκες ήταν το πιο δραστήριο στοιχείο στις κινητοποιήσεις του λαού, στη μάχη με τον στρατό, στις συναντήσεις της γειτονιάς και στις διαδηλώσεις στους δρόμους. Η μεγάλη πλειοψηφία αυτών των γυναικών ήταν “κοινής” καταγωγής. Η οικογενειακή τους κατάσταση ήταν γενικά “ανώμαλη” – σύμφωνα με την αστική ηθική – οι περισσότερες ζούσαν ανύπανδρες με άνδρες και πολλές είχαν χωρίσει από τους συζύγους τους.
Ο τύπος και το νομικό σύστημα ήταν ιδιαίτερα σκληρά σ’αυτές τις γυναίκες, τις επονομαζόμενες petroleuses εξαιτίας μιας υποτιμητικής φήμης, σύμφωνα με την οποία μετέφεραν μπουκάλια πετρελαίου για ν’ανάψουν φωτιές στα σπίτια των αστικών οικογενειών. Πολλές από τις γυναίκες που πήγαν σε δίκη ως κομμουνάροι, είχαν ποινικό μητρώο – γεγονός που αποκαλύπτει τις συνθήκες στις πόλεις του 19ου αι. όπου οι κοινές γυναίκες εχρησιμοποιούντο συχνά ως πηγή ευχαρίστησης από πλούσιους άνδρες και πηγή κέρδους από τους φτωχούς. Ο κόσμος των γυναικών της κατώτερης τάξης ήταν πάντα στην άκρη της αστικής απόκλισης. Η ενεργή συμμετοχή των γυναικών στην Kομμούνα δίνει έμφαση στο λαϊκό και αστικό χαρακτήρα της κοινωνικής εξέγερσης, στην οποία τα οδοφράγματα κτίστηκαν περισσότερο για να σημειώσουν χωρικά μια κοινωνική κοινότητα σε κάθε γειτονιά παρά για να υπερασπιστούν αποτελεσματικά ένα στρατό του οποίου η κινητικότητα διευκολύνθηκε πολύ από τη στρατιωτική οπτική, που ο Haussmann είχε εφαρμόσει στον πολεοδομικό σχεδιασμό: μεγάλες εθνικές λεωφόροι για ν’ανοίξουν το δρόμο στο ιππικό και τις σφαίρες των όπλων.
Tο Πρόγραμμα της Kομμούνας
Πώς οι κομμουνάροι αυτοπροσδιορίζονται – περισσότερο ως άνθρωποι του Παρισιού ή περισσότερο ως εργάτες της πρωτεύουσας; Στο επίπεδο των επίσημων διακηρύξεων της Kομμούνας, δεν υπάρχει αμφιβολία – ως πολίτες (citoyens). Ο Λουδοβίκος XIV είχε διακηρύξει “Tο κράτος είμαι εγώ”. Οι άνθρωποι του Παρισιού απαντούσαν “H κοινωνία είμαστε εμείς”. Στο συγκεντρωτισμό του Γαλλικού κράτους η Kομμούνα του Παρισιού αντιπαράθεσε τον συγκεντρωτισμό της τοπικής αστικής κοινωνίας. Αυτός ο Παρισινός μεσιανισμός εγχαράχτηκε για πάντα στη Γαλλική κουλτούρα και πολιτική και στη σχέση τους με τον υπόλοιπο κόσμο. Γι’αυτό το πρώτο αίτημα της Kομμούνας και η πυροδότηση του κινήματος ήταν η επανίδρυση της δημοτικής ελευθερίας και η πρώτη πολιτική της πράξη ήταν η οργάνωση των πρώτων δημοτικών εκλογών στο Παρίσι του 19ου αι.
Πιο πέρα, οι κομμουνάροι έκαναν καθαρό ότι διεκδίκησαν “σοβαρές δημοτικές ελευθερίες”. Αυτές θα ήταν η παύση της Nομαρχίας που έλεγχε τις αρχές της πόλης. το δικαίωμα της “Eθνικής Φρουράς” να ονομάζει τους αρχηγούς της και να διαμορφώνει την οργάνωσή της. η διακήρυξη της Δημοκρατίας ως νομικής μορφής της κυβέρνησης. και η απαγόρευση στο στρατό να εισέλθει στην περιοχή του δήμου του Παρισιού. – πράγματι, ένα θεσμικό πλαίσιο όπου οι δημοτικές ελευθερίες θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να εγκαταστήσουν την αυτοκυβέρνηση της τοπικής πολιτικής κοινωνίας. Και για την υπόλοιπη Γαλλία “H απόλυτη αυτονομία της Kομμούνας επεκτάθηκε σε όλες τις περιοχές στη Γαλλία, ενθαρρύνοντας κάθε μία στην ολοκλήρωση των δικαιωμάτων της”. Επίσης, σκόπευε “… να βρει στη μεγάλη κεντρική διοίκηση, αντιπροσώπευση των ομόσπονδων κοινοτήτων, την πρακτική εκπλήρωση των ίδιων αρχών…” που το Παρίσι είχε αποφασίσει να θέσει σε εφαρμογή στους δικούς του θεσμούς”.
Ποιες ήταν αυτές οι αρχές;
To Δικαίωμα Kάθε Kομμούνας (Kοινότητας) ν’ Aποφασίζει: “Tην ψήφιση του κοινοτικού προϋπολογισμού. την επιβολή και τη διανομή των φόρων. την κατεύθυνση των τοπικών υπηρεσιών. την οργάνωση της δικαιοσύνης, της αστυνομίας και της εκπαίδευσης. τη διοίκηση της κοινοτικής ιδιοκτησίας”. “Tην εξουσία του δήμου στον ορισμό, με εκλογή ή εντολή, με πλήρη υπευθυνότητα και μόνιμο δικαίωμα ελέγχου και ανάκλησης όλων των δικαστών και των κοινοτικών αξιωματούχων όλων των ειδών”. “Tην απόλυτη εγγύηση της ελευθερίας του ατόμου, της ελευθερίας της συνείδησης και της ελευθερίας στην εργασία”. “Tη μόνιμη παρέμβαση των πολιτών στις κοινοτικές υποθέσεις, από την ελεύθερη έκφραση των ιδεών τους και την ελεύθερη υπεράσπιση των συμφερόντων τους”. “Tην οργάνωση της Άμυνας της Πόλης και της Eθνικής Φρουράς, που εκλέγει τους επικεφαλής της και έχουν πλήρη υπευθυνότητα στη διατήρηση της τάξης στην πόλη τους”. Διακήρυξη στο Γαλλικό Λαό, 19 Aπριλίου 1871
Έτσι, η Kομμούνα ήταν αρχικά μια δημοτική επανάσταση, με τον εμπλουτισμό ότι ένας τέτοιος προσανατολισμός δεν συνεπάγεται καμμία περιορισμένη οπτική. αντίθετα, ο μετασχηματισμός του κράτους ως συνόλου ήταν το διακύβευμα, με τους δημοτικούς θεσμούς ως ακρογωνιαίο λίθο μιας νέας πολιτικής κατασκευής. Μια τέτοια προοπτική δεν ήταν μόνο το αποτέλεσμα της Προυντονικής επιρροής στους συγγραφείς της Διακήρυξης της 19ης Aπριλίου, αλλά ένα σταθερό θέμα που βρίσκεται σε όλες τις πράξεις και τους λόγους των κομμουνάρων στο Παρίσι και, έτσι, ήταν, με τον ίδιο τρόπο, παρόν στις προσπάθειες να επεκταθεί η Kομμούνα στις επαρχίες της Λυών, της Mασσαλίας, της Tουλούζης, της Kρεσό και της Λιμουζίν. Στο Σεν Eτιέν, μια κυρίαρχα εργατική βιομηχανική πόλη, οι κομμουνάροι σκότωσαν τον νομάρχη που ήταν βιομήχανος καπιταλιστής. Παρά τη βίαιη σύγκρουση που ενεπλάκησαν οι εργάτες, οι κομμουνάροι δεν εξέφρασαν κανενός είδους αντικαπιταλιστικά αισθήματα και η κύρια απαίτησή τους αφορούσε ξανά την ανάκτηση των δημοτικών ελευθεριών.
Για να γίνει κατανοητή, σε όλο το νόημά της, η κυριαρχία του δημοτικού θέματος μεταξύ των κομμουνάρων χρειάζεται να τοποθετηθεί στο πλαίσιο της διαίρεσης ανάμεσα στο Παρίσι και τις επαρχίες, την πόλη και την ύπαιθρο. Η μεγάλη πόλη, ως φωλιά της ελευθερίας ήταν το αποφασιστικό στοιχείο που έπρεπε να διαφύγει τον έλεγχο του κεντρικού κράτους που έμοιαζε ακόμα να κυριαρχείται από τη συντηρητική πλειοψηφία. Επειδή η κατάκτηση της τοπικής αυτονομίας θα μπορούσε να επιτρέψει στις τοπικές πολιτικές κοινωνίες των πόλεων να εκφράσουν πλήρως την επαναστατική τους κλίση, η δημοτική ελευθερία γινόταν αντιληπτή ως θεμελιώδες πολιτικό ατού για τις δυνάμεις που πολεμούσαν για κοινωνική αλλαγή.
Μαζί με αυτό τον θεμελιώδη στόχο των δημοτικών ελευθεριών, η Kομμούνα έθεσε, επίσης, τα βασικά κοινωνικο-οικονομικά αιτήματα το πρώτο από τα οποία ήταν η διαγραφή των οφειλομένων ενοικίων στην κατοικία, μαζί με μια καθαρή νομοθεσία για την πληρωμή των εμπορικών μισθώσεων και των δανείων. Ο σπινθήρας, που πυροδότησε την Kομμούνα, ήταν η έγκριση ενός διατάγματος που απαιτούσε την εκβιαστική πληρωμή όλων των οφειλομένων ενοικίων και των εμπορικών χρεών. Σύμφωνα με τον Lissagaray “300.000 εργάτες, καταστηματάρχες, τεχνίτες και μικροί επιχειρηματίες και έμποροι που είχαν ξοδέψει τις οικονομίες τους στη διάρκεια της πολιορκίας (από τους Πρώσους) και δεν είχαν κανένα έσοδο πτώχευσαν, εξαρτώμενοι από τη θέληση των ιδιοκτητών”.
Ανάμεσα στις 13 με 17 Mαρτίου υπήρχαν 50.000 νομικές αιτήσεις για κατασχέσεις. Γι’αυτό και όταν η εξέγερση ήταν νικηφόρα στις 21 Mαρτίου, η Kεντρική Eπιτροπή της Eθνικής Φρουράς απαγόρευσε την πώληση των προσωπικών αντικειμένων στο Mont-de-Piete για εγγύηση των δανείων. Η ίδια απόφαση επεκτάθηκε για τα εμπορικά χρέη, και απαγόρευσε την έξωση ενοικιαστών με αίτημα των ιδιοκτητών. Έτσι, η πρώτη σειρά των κοινωνικών μέτρων που λήφθηκαν από την Kομμούνα δεν αφορούσαν τον έλεγχο στα μέσα παραγωγής ή των εργασιακών συνθηκών. Ήταν, αντίθετα, μέτρα προστασίας των ανθρώπων ενάντια στην κερδοσκοπία και για να σταματήσει η διαδικασία των μαζικών εξώσεων που βρισκόταν σε εξέλιξη εξαιτίας της δραματικής αύξησης των ενοικίων.
Ακόμα και τα μέτρα που ελήφθησαν από την Aντιπροσωπεία Eργασίας και Aνταλλαγής της Kομμούνας, ελεγχόμενης από τον διεθνιστή σοσιαλιστή Leo Frankel, κατευθύνονταν περισσότερο ενάντια στην αδικία των αφεντικών παρά στην εγκαθίδρυση εργατικού ελέγχου. Ήταν: απαγόρευση νυχτερινής εργασίας για τους φουρνάρηδες. πρόταση κατάργησης των ενεχυροδανειστηρίων. και απαγόρευση αυθαίρετης κράτησης ενός μέρους των εργατικών ημερομισθίων από τη διαχείριση ως μέσον εξαναγκασμού σε εργασιακή πειθαρχία. Υπήρχε, πράγματι, μια μείζων πρωτοβουλία με σοσιαλιστικό προσανατολισμό και το Διάταγμα στις 16 Aπριλίου που άνοιξε τη δυνατότητα μετασχηματισμού όλων των εργοστασίων και των καταστημάτων που εγκαταλείπονταν από τους ιδιοκτήτες τους σε συνεργατικές εργατών.
Αλλά πρέπει να σημειωθεί ότι μια τέτοια κολεκτιβοποίηση των μέσων παραγωγής αφορούσε μόνο την αστική τάξη και προέβλεπε ακόμα την εθελούσια επαναπώληση της ιδιοκτησίας των εργατών αν ο ιδιοκτήτης επανερχόταν. Στην πραγματικότητα μόνο 10 μαγαζιά επιτάχθηκαν και επαναοργανώθηκαν υπό εργατική αυτοδιαχείριση. Άλλη μια φορά ξανά αντιλαμβανόμαστε την ενεργή παρουσία μιας σοσιαλιστικής μειοψηφίας, που ήταν ανίκανη να κατευθύνει το κίνημα στο σύνολο. Οι κοινωνικοί στόχοι των κομμουνάρων κατευθύνονταν περισσότερο στην καταπολέμηση της κερδοσκοπίας παρά στην κατάργηση της εκμετάλλευσης. Η δημοτική ελευθερία και η ευημερία των ανθρώπων ήταν τα κύρια ενδιαφέροντα στο πρόγραμμα της Kομμούνας. Επίσης πολέμησε για τη Republique και για τη Γαλλία αλλά λιγότερο.
Ο Aντίπαλος της Kομμούνας
Η γενική γραμμή της επιχειρηματολογίας μας πάνω στην ιστορική σημασία της Kομμούνας εμφανίζεται να ενισχύεται ισχυρά από τον ίδιο τον αυτοπροσδιορισμό από τους κομμουνάρους του κοινωνικού τους αντιπάλου. Ας αρχίσουμε με τον ισχυρισμό ότι ο αντίπαλος δεν ήταν ούτε η αστική τάξη ούτε οι καπιταλιστές. Αντίθετα, στη διάρκεια των μαζικών συλλήψεων μετά την Kομμούνα, οι βιομηχανικοί επιχειρηματίες συχνά πήγαιναν στην αστυνομία να δώσουν συστάσεις υπέρ και να εγγυηθούν την “καλή ηθική” των εργατών τους για να πετύχουν την ελευθερία τους.
Στην πραγματικότητα, αυτοί που φανερά διακατέχονταν από μίσος εναντίον των κομμουνάρων στη διάρκεια της άγριας καταστολής, που ακολούθησε την ήττα τους, ήταν οι ιδιοκτήτες ακινήτων και οι επιστάτες τους (θυρωροί). Τα απλήρωτα ενοίκια της περιόδου της Kομμούνας επέσυραν άγρια τιμωρία, με τους ενοικιαστές να καταγγέλονται ως κομμουνάροι και να εκτίθενται σε πιθανή φυλάκιση, απέλαση και, τις πρώτες ημέρες, σε εκτέλεση. Η Kομμούνα του Παρισιού διατηρεί τον τίτλο της απεργίας ενοικίων με τη μεγαλύτερη καταστολή στην ιστορία.
Για τους κομμουνάρους ο εχθρός ήταν, επίσης, ο κερδοσκόπος, ο συσσωρεύων αποθεματικά έμπορος, ο ταχυδακτυλουργός, ο δανειστής που πόνταρε στη δυστυχία των οικογενειών για να κατάσχει την περιουσία τους, ο δανειστής που εκμεταλλευόμενος δραματικές ανάγκες έπαιρνε πολύ υψηλό τόκο. Ο εχθρός ήταν ο χειριστής των κανόνων της ανταλλαγής, όχι αυτός που σφετεριζόταν τα μέσα παραγωγής. Οι κομμουνάροι ήταν αντίθετοι στον κακό έμπορο, όχι στον εκμεταλλευτή καπιταλιστή. Αλλά οι κύριοι εχθροί, στους οποίους η βία της Kομμούνας έδωσε έμφαση, ήταν οι ιερείς και η αστυνομία – δηλαδή οι προσωπικές εκφράσεις του παλαιού καθεστώτος, οι ελεγκτές της καθημερινής ζωής, οι λογιστές της παλιάς ηθικής…
Δεν επρόκειτο, λοιπόν, για μια προλεταριακή και σοσιαλιστική επανάσταση που αγνοούσε το δικό της ιστορικό μήνυμα, αλλά για μια λαϊκή επανάσταση πολιτών, που αγωνίζονταν για δημοτική ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη και για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας εναντίον του ancien regime (παλαιού καθεστώτος). Ήταν, ταυτόχρονα, και μια αστική επανάσταση και, αν ναι, με ποια έννοια; Kαι τί προσθέτουμε στην ιστορική γνώση από την πρόταση μιας τέτοιας ερμηνείας;
Συμπερασματικά
H Kομμούνα του Παρισιού ήταν μια αστική επανάσταση σε τρία διαφορετικά επίπεδα. Πρώτ’απ’όλα, ήταν ένα κίνημα σε αντίθεση με όλη την αγροτική κοινωνία, δηλαδή όχι μόνο με τις κυρίαρχες τάξεις αλλά με το σύνολο των τάξεων και των ομάδων που αποτελούσαν τον κοινωνικό κόσμο της Γαλλικής υπαίθρου στον 19ο αι.
Υπήρξε μια δεύτερη αστική διάσταση της Kομμούνας, πιο κοντά στα σύγχρονα ενδιαφέροντα, και το πιο λαϊκό αίτημά της: η διαγραφή των ενοικίων και, μέσω αυτού του μέτρου, το αίτημα να συγκρατηθεί η κερδοσκοπία που συνδέεται με την κρίση της κατοικίας. Ήταν το πρώτο μέτρο που, όπως είπαμε, θέσπισε η Kομμούνα. Για να κατανοήσουμε τη σημασία του θέματος θα έπρεπε να θυμηθούμε τις συνθήκες που υπήρχαν στο Παρίσι στο τέλος της Δεύτερης Aυτοκρατορίας. Η κατάσταση χαρακτηριζόταν από μια επιταχυνόμενη διαδικασία αστικής ανάπτυξης, που έφερε στην πόλη εκατοντάδες χιλιάδες φτωχούς μετανάστες από την επαρχία χωρίς μέρος να μείνουν.
Πολλοί απ’αυτούς τους Παρισινούς ήταν οι εργάτες κατασκευών και άλλοι εργαζόμενοι που διαμόρφωσαν τα κύρια τμήματα των κομμουνάρων. Ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητοι σε θέματα κατοικίας, εφ’όσον παρήγαγαν αυτό το στοιχειώδες αγαθό στο οποίο δεν είχαν πρόσβαση. Περαιτέρω, η οικιστική κρίση δεν οφειλόταν μόνο στη μαζική μετανάστευση από τις επαρχίες, αλλά ήταν, επίσης, συνέπεια μιας μαζικής μετακίνησης που προέκυψε από τη γιγάντια αναδόμηση του Παρισιού από τον Haussmann. Άνοιξε την πόλη, χαράσσοντας τα μεγάλα βουλεβάρτα, ανέλαβε δημόσια έργα έτσι ώστε η αστική έκταση μπορούσε να επεκταθεί και παρήγαγε δημόσιες υπηρεσίες έτσι ώστε οι επιχειρήσεις της κτηματαγοράς να μπορούν να κτίσουν, να αγοράσουν, να πωλήσουν και να προσποριστούν φανταστικά κέρδη. Η κερδοσκοπία στη γη έγινε το πιο σημαντικό πεδίο επενδύσεων για το χρηματιστικό κεφάλαιο.
Με ένα τέτοιο γενναιόδωρο σχήμα και τέτοια άμεσα κίνητρα, η πόλη μετασχηματίστηκε γρήγορα. Οι λαϊκές γειτονιές εξαφανίστηκαν ή εξωραΐστηκαν. Η νέα αστική τάξη στο Παρίσι επεκτάθηκε δυτικά, στα ερείπια των παλιών faubourgs. H ενδο-αστική έξοδος των διωγμένων ενοίκων ξανασυνάντησε τη ροή των μεταναστών που κατέκλυσαν τις εναπομείνασες λαϊκές συνοικίες, ιδιαίτερα στη Belleville ανατολικά, στη Mονμάρτη στο βορρά και γύρω από την Butte-aux-Cailles βορειοανατολικά: όλες αυτές οι συνοικίες έγιναν τα σημεία-κλειδιά της Kομμούνας.
Οι ιδιοκτήτες ακινήτων είχαν το πλεονέκτημα της οξύτητας της οικιστικής κρίσης. Στρίμωχναν τους ενοικιαστές σε καταφύγια, μικρά διαμερίσματα, ζητούσαν μεγάλα ενοίκια, αστυνόμευαν τα κτίρια με τους θυρωρούς τους και έκαναν αμέσως έξωση σε όσους καθυστερούσαν τις πληρωμές. Δεδομένης αυτής της κατάστασης, η αγανάκτηση των Παρισινών είναι εύκολα αντιληπτή, όταν, στις 13 Mαρτίου 1871, το Kοινοβούλιο των Bερσαλιών πέρασε ένα νόμο που ενέκρινε την έξωση των ενοικιαστών που δεν είχαν πληρώσει το ενοίκιό τους στη διάρκεια της πολιορκίας του Παρισιού. Όχι μόνο διείδαν ένα παλιροιακό κύμα βίαιων εξώσεων (που έλαβε πράγματι χώρα μετά την Kομμούνα) αλλά ένας τέτοιος νόμος υπογράμμιζε τη διαφθορά μιας κυβέρνησης εντολοδόχου των κερδοσκόπων…
Μολαταύτα, αν θεωρούμε την Kομμούνα του Παρισιού αστική επανάσταση, αυτό γίνεται γιατί ήταν πρωταρχικά μια δημοτική επανάσταση όπως προσπαθήσαμε να υποστηρίξουμε. Με τον όρο δημοτική επανάσταση εννοούμε μια λαϊκή κινητοποίηση που σκόπευε σ’ένα ριζικό μετασχηματισμό των πολιτικών θεσμών που αντιπροσώπευαν την τοπική κοινωνία, τόσο στην εσωτερική τους οργάνωση, όσο και στη σχέση τους με το κεντρικό κράτος. Vis-avis στο κράτος η Kομμούνα διεκδίκησε το δικαίωμα στην τοπική αυτονομία και την επέκταση της τοπικής διοίκησης σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής. Vis-a-vis στο λαό η Kομμούνα διεκδίκησε τον εκδημοκρατισμό των πολιτικών θεσμών, συνηγορώντας στη μόνιμη συμμετοχή των πολιτών στη δημοτική κυβέρνηση μέσω της αποκέντρωσης των εξουσιών στις συνοικιακές επιτροπές.
Στο τρίτο (και πιο γενικό) επίπεδο, η επανασύσταση του κράτους στη βάση του κοινοτικού μοντέλου ήταν το διακύβευμα. Για την Kομμούνα του Παρισιού, η πόλη ήταν ουσιαστικά μια ιδιαίτερη πολιτική κουλτούρα, μια μορφή λαϊκής δημοκρατίας, που άρθρωνε τη δημοκρατία των αποκάτω και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία για να αναδιοργανώσει το έθνος μέσω της σύνδεσης ανάμεσα σε διαδοχικά επίπεδα της πολιτικής εκπροσώπησης.
Έτσι, αν με το αστικό αντιλαμβανόμαστε, ταυτόχρονα, την αναφορά σε μια ιδιαίτερη χωρική μορφή (που αντιτίθεται στην αγροτική), την αναπτυσσόμενη σημασία μιας ιδιαίτερης κατηγορίας μέσων κατανάλωσης κατοικίας και αστικών υπηρεσιών και την αυτόνομη πολιτική έκφραση της τοπικής και αστικής κοινωνίας, πρέπει να δεχθούμε ότι η Kομμούνα του Παρισιού ήταν μια αστική επανάσταση, στη βάση της ιστορικής συζήτησης.

Απο το tvxs.

Η επιτραπέζια... Monopoly!


Mία οικογένεια πήρε ένα τραπέζι και αποφάσισε να το μετατρέψει σε ένα εντυπωσιακό επιτραπέζιο παιχνίδι. 

Το παιχνίδι αυτό είναι η διάσημη Μonopoly.










Απο το zoygla.

Τρίτη 24 Μαρτίου 2015

Σερβία: Εκαψαν σημαίες του ΝΑΤΟ με αφορμή τη συμπλήρωση 16χρόνων από τους βομβαρδισμούς


Υποστηρικτές του Σερβικού Ριζοσπαστικού Κόμματος (SRS) πραγματοποίησαν, σήμερα, στο Βελιγράδι συγκέντρωση διαμαρτυρίας, με αφορμή τη συμπλήρωση 16 χρόνων από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία και έξω από το γκρεμισμένο κτίριο του Γενικού Επιτελείου του Γιουγκοσλαβικού Στρατού έκαψαν σημαίες του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Κοσόβου.

Σερβία: Εκαψαν σημαίες του ΝΑΤΟ με αφορμή τη συμπλήρωση 16χρόνων από τους βομβαρδισμούς
Ο αρχηγός του κόμματος, Βόισλαβ Σέσελι τόνισε ότι οι Ριζοσπάστες συγκεντρώθηκαν για να επιδείξουν τη "μη αποδοχή" του εγκληματικού ΝΑΤΟ και των χωρών που βομβάρδισαν τη Σερβία και να πουν "όχι" στην ένταξη της Σερβίας στην ΕΕ και στη σερβική κυβέρνηση.

Ο Βόισλαβ Σέσελι κάλεσε τους υποστηρικτές του SRS, "όπου βλέπουν στρατιώτες του ΝΑΤΟ να τους πετούν πέτρες, αυγά και ώριμες ντομάτες".

"Θέλαμε με ένα συμβολικό τρόπο να δείξουμε ποια είναι η άποψή μας για το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, τις ΗΠΑ και το καθεστώς στη Σερβία" είπε ο αρχηγός του SRS και πρόσθεσε ότι η Σερβία δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.

"Το Σερβικό Ριζοσπαστικό Κόμμα, μία μέρα σίγουρα θα απελευθερώσει τη Δημοκρατία της Σερβικής Κράινα, θα διαφυλάξει με κάθε τίμημα τη Σερβική Δημοκρατία και θα δημιουργήσει τους όρους για τη συνένωσή τους με τη Σερβία. Με κάθε τίμημα θα επιστρέψει το Μαυροβούνιο στο ενιαίο σερβικό κράτος και θα ελευθερώσει το Κόσοβο" τόνισε ο Βόισλαβ Σέσελι.
Σερβία: Εκαψαν σημαίες του ΝΑΤΟ με αφορμή τη συμπλήρωση 16χρόνων από τους βομβαρδισμούς

Ο αναπληρωτής αρχηγός του SRS, Νέμανια Σάροβιτς υποστήριξε ότι η μοναδική διέξοδος για τη Σερβία είναι "η ριζοσπαστική αλλαγή πολιτικής και η στροφή προς τη Ρωσία" και συμπλήρωσε ότι το SRS είναι το μοναδικό κόμμα στη Σερβία που μπορεί "να ανατρέψει το καθεστώς".

Οι υποστηρικτές του SRS, μετά τη συγκέντρωση μπροστά από το κτίριο Γενικού Επιτελείου Στρατού πραγματοποίησαν πορεία σε κεντρικούς δρόμους του Βελιγραδίου.
Απο το ΕΘΝΟΣ.

Μοσάντ vs CIA – Αλληλοκατασκοπεία με φόντο το Ιράν


Μοσάντ vs CIA – Αλληλοκατασκοπεία με φόντο το Ιράν - Media
ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα ανάμεσα στην Τεχεράνη, τις ΗΠΑ και τις πέντε άλλες δυνάμεις, σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα της Wall Street Journal.
Το Ισραήλ έσπευσε να διαψεύσει τις πληροφορίες της αμερικανικής εφημερίδας, χαρακτηρίζοντάς τις "αντίθετες με τη αλήθεια".
Σύμφωνα με την εφημερίδα, που επικαλείται αμερικανούς αξιωματούχους, οι Ισραηλινοί είχαν ως στόχο να διεισδύσουν στις συνομιλίες και να καταρτίσουν φάκελλο για να αντιταχθούν στους όρους της υπο διαπραγμάτευσιν συμφωνίας.
Εκτός της τοποθέτησης μικροφώνων, το Ισραήλ εξασφάλισε πληροφορίες από αμερικανικές εμπιστευτικές ενημερώσεις, από πληροφοριοδότες και διπλωματικές επαφές στην Ευρώπη, σύμφωνα με τις πηγές τις οποίες επικαλείται η Wall Street Journal.
Περισσότερο από την κατασκοπεία, ο Λευκός Οίκος έχει εξοργισθεί από το γεγονός ότι το Ισραήλ είχε κοινοποιήσει αυτές τις απόρρητες πληροφορίες σε μέλη του αμερικανικού Κονγκρέσου για να αποδυναμώσει την υποστήριξη προς μία συμφωνία για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, στην οποία αντιτίθεται μεγάλος αριθμός Ρεπουμπλικανών.
"Είναι ένα πράγμα για τις ΗΠΑ και το Ισραήλ να αλληλοκατασκοπεύονται και είναι ένα άλλο πράγμα το Ισραήλ να υποκλέπτει μυστικά των ΗΠΑ και να τα δίνει σε μέλη του Κονγκρέσου για να πλήξει την αμερικανική διπλωματία", γράφει η εφημερίδα επικαλούμενη ανώτατο αμερικανό αξιωματούχο.
Οι αμερικανικές υπηρεσίες αντικατασκοπείας ανακάλυψαν την ισραηλινή επιχείρηση σε επικοινωνίες ανάμεσα σε ισραηλινούς αξιωματούχους. Αυτές οι επικοινωνίες περιλάμβαναν διευκρινίσεις οι οποίες δεν ήταν δυνατόν να προέρχονται παρά από εμπιστευτικές συνομιλίες, σύμφωνα με την ίδια πηγή.
Στο Ισραήλ, ο υπουργός Εξωτερικών Αβίγκντορ Λίμπερμαν διαβεβαίωσε ότι το δημοσίευμα "αντιβαίνει στην αλήθεια".
"Φυσικά, το Ισραήλ οφείλει να υπερασπισθεί τα συμφέροντά του στον τομέα της ασφάλειας και έχουμε τις δικές μας υπηρεσίες Πληροφοριών. Αλλά δεν κατασκοπεύουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες. Υπάρχουν αρκετοί συμμετέχοντες στις διαπραγματεύσεις, ανάμεσά τους και Ιρανοί", πρόσθεσε.
" Εξασφαλίσαμε τις πληροφορίες από άλλες πηγές, όχι από τις ΗΠΑ. Οι οδηγίες είναι σαφείς εδώ και δεκαετίες: δεν κατασκοπεύουμε τις ΗΠΑ απευθείας ή μη", συνέχισε ο Αβίγκντορ Λίμπερμαν.
Στην Ουάσινγκτον, το Κονγκρέσο βρίσκεται εδώ και μήνες σε σύγκρουση με την κυβέρνηση Ομπάμα, με τους Ρεπουμπλικανούς να επικρίνουν εκ προοιμίου τη συμφωνία που διαπραγματεύονται οι μεγάλες δυνάμεις με το Ιράν για να αποκλείσουν τον στρατιωτικό χαρακτήρα του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος.
Πολλοί Δημοκρατικοί δηλώνουν επίσης επιφυλακτικοί και έτοιμοι να δραστηριοποιηθούν, μέσω της νομοθετικής οδού, για να αντιταχθούν σε κάθε συμφωνία που δεν θα θέτει εκτός λειτουργίας αρκετές ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις.
Οι συνομιλίες αναμένεται να επαναληφθούν αύριο στην Ελβετία, καθώς πλησιάζει η καταληκτική ημερομηνία της 31ης Μαρτίου για την επίτευξη πολιτικής συμφωνίας.

Απο ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ.

Αργεντίνοι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι βρήκαν κρησφύγετο των ναζί κρυμμένο στη ζούγκλα



Αργεντίνοι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι τα ερείπια που βρέθηκαν σε απομακρυσμένη περιοχή της ζούγκλας στα βόρεια της χώρας μπορεί να είναι τα απομεινάρια ενός κρησφύγετου που χτίστηκε από τους ναζί που διέφυγαν στη χώρα μετά την ήττα τους στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. 
Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Buenos Aires μελετούν τα ερείπια τριών κτιρίων που βρίσκονται στο πάρκο Teyu Cuare στη Βόρεια Αργεντινή, κοντά στα σύνορα με την Παραγουάη, σύμφωνα με την εφημερίδα Clarin. 
Κατά τις έρευνες βρήκαν πέντε γερμανικά νομίσματα που κόπηκαν μεταξύ του 1938 και του 1941 καθώς και ένα κομμάτι πορσελάνη που φέρει την επιγραφή «Made in Germany». 
Προφανώς περίπου στα μισά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι ναζί είχαν ένα μυστικό σχέδιο που προέβλεπε τη δημιουργία καταφυγίων για ανώτατους αξιωματούχους σε περίπτωση ήττας. Αυτά θα δημιουργούνταν σε απρόσιτες τοποθεσίες, στο κέντρο μιας ερήμου, ψηλό στο βουνό, σε βραχώδη περιοχή ή στη μέση της ζούγκλας, όπως αυτό» τονίζει ο επικεφαλής της ομάδας των αρχαιολόγων Daniel Schávelzon. 
Τελικά πάντως το κρησφύγετο, όπως γράφει ο Guardian, δεν χρειάστηκε ποτέ. Χιλιάδες ναζί, όπως επίσης και Κροάτες και Ιταλοί φασίστες βρήκαν καταφύγιο στην Αργεντινή με τις ευλογίες του προέδρου Χουάν Περόν, σύμφωνα με το Κέντρο κυνηγών ναζί Simon Wiesenthal στην Καλιφόρνια. 
Το 1960, ο «αρχιτέκτονας» του Ολοκαυτώματος, Αδόλφος Άιχμαν, συνελήφθη στο Μπουένος Άιρες από Ισραηλινούς και οδηγήθηκε στο Ισραήλ για να δικαστεί. Εκεί εκτελέστηκε. Στην Αργεντινή μεταξύ άλλων είχε καταφύγει και ο Άιχμαν. 

Απο το tvxs.

Γκράφιτι στο Βερολίνο: «Βαρουφάκη σ’ αγαπώ»!

Γκράφιτι στο Βερολίνο: «Βαρουφάκη σ’ αγαπώ»!


O Γιάνης Βαρουφάκης φαίνεται ότι έχει θαυμαστές και στο Βερολίνο...

Άγνωστος επέλεξε να… εκφράσει τον θαυμασμό του για τον Γιάνη Βαρουφάκη αφιερώνοντάς του ένα γκράφιτι.

Το πρακτορείο ειδήσεων Reuters εντόπισε ένα ασυνήθιστο γκράφιτι σε τοίχο του Βερολίνου.

Κάποιος (ή κάποια) έγραψε το επώνυμο του υπουργού Οικονομικών («Varoufakis»), συνοδευόμενο από μια καρδιά.

Απο το zoygla.

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015

ΜΙΛΑΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΒΑΡΟΥΘΑΚΗ


Η ΜΠΟΥΝΙΑ ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ ΣΤΟΝ ΒΑΡΟΥΘΑΚΗ


Δέκα εφευρέτες που μετανιώνουν για τις εφευρέσεις τους



Από τα emoticon έως τα καλάσνικοφ, οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις εφευρετών που μετάνιωσαν για τις εφευρέσεις τους
Για παράδειγμα, ο Άλπερτ Αϊνστάιν μπορεί να μην δούλεψε για τη δημιουργία της ατομικής βόμβας, μετάνιωσε όμως για τον ρόλο που έπαιξε στην πορεία της ανάπτυξής της.
Αντίστοιχα, δέκα σύγχρονοι εφευρέτες μετανιώνουν για τις δημιουργίες τους.
Ας δούμε τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα.
1. Ο JOHN SYLVAIN ΓΙΑ ΤΑ Κ CUPS
 
Το 1992, ο John Sylvain ανέπτυξε τις γνωστές σε όλους μας ατομικές συσκευασίες με τον χαρακτηριστικό πλαστικό λοβό για την καφετιέρα Keurig, τα οποία δημιούργησαν μόνο πέρσι αρκετά μη-βιοαδιασπώμενα αποβλήτα για να περικυκλώσουν τον πλανήτη 10,5 φορές. Ο ίδιος δήλωσε πρόσφατα: «αισθάνομαι μερικές φορές άσχημα για αυτό που έκανα κάποτε». Πλέον, με την εταιρεία ηλιακών πάνελ την οποία διαθέτει ελπίζει να αντισταθμίσει την ζημιά που προκάλεσε στο περιβάλλον η προηγούμενη εφεύρεσή του.
2. Η ANNA JARVIS ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ
 
Η Anna Jarvis ήταν εκείνη που πρώτη σκέφτηκε την ιδέα της καθιέρωσης μίας ημέρας αφιερωμένη στις μητέρες το 1905, συντετριμμένη από τον θάνατο της δικής της μητέρας. Μέχρι τα 1920 όμως είχε ήδη μετανιώσει, αηδιασμένη για την εμπορικότητα που κατέκλυζε αυτή την ημέρα, απομακρύνοντάς την από το νόημα που εκείνη αρχικά ήθελε να προσδώσει.
3. O ETHAN ZUCKERMAN ΓΙΑ ΤΙΣ POP-UP ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ
 
Ο Ethan Zuckerman έγραψε πέρυσι ένα δοκίμιο στο οποίο πραγματευόταν το ζήτημα της διαφήμισης ως προεπιλεγμένο επιχειρηματικό μοντέλο στο Διαδίκτυο. Στο ίδιο δοκίμιο, ζήτησε συγγνώμη για την πιο ενοχλητική ίσως εκδοχή των διαφημίσεων: τις pop-up διαφημίσεις. «Δημιούργησα τον κώδικα ανοίγματος ενός παραθύρου για τη φιλοξενία μίας διαφήμισης. Λυπάμαι. Οι προθέσεις μας ήταν καλές».

Δείτε τους υπόλοιπους επιχειρηματίες της λίστας εδώ

Πηγή: fortunegreece.com

Φοιτήτρια μετατρέπει πλαστικές σακούλες σε τούβλα δόμησης!


Δεν είναι επαναστατική ιδέα να παίρνει κανείς τις πλαστικές σακούλες που κατακλύζουν τους σταθμούς απορριμμάτων στην Ινδία και να τις μετατρέπει σε τούβλα, τόσο ανθεκτικά που να μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την κατασκευή σπιτιών – καταφυγίων κατά τη διάρκεια των μουσώνων; 

Η Δανή φοιτήτρια Lise Fuglsang Vestergaard κατάφερε να υλοποιήσει το φιλόδοξο αυτό project! H καινοτομική ιδέα της γνώρισε μεγάλη απήχηση και αποδοχή αφότου κέρδισε σε ένα φοιτητικό διαγωνισμό με θέμα «Πράσινη Πρόκληση», στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Δανίας (DTU).



Η ιδέα για το project προέκυψε το 2013, όταν στο πλαίσιο των σπουδών της πάνω στο design και την καινοτομία, η Vestergaard έμεινε τρεις μήνες στην Ινδία, εφαρμόζοντας ένα Σύστημα Αποκομιδής Απορριμάτων για την εξαιρετικά φτωχή πόλη Joygopalpur, στη Δυτική Βεγγάλη. Οι Ινδοί εφαρμόζουν ήδη αυτό το σύστημα με ενθουσιασμό, καθώς κερδίζουν μερικές ρουπίες όταν παραδίδουν τα απορρίμματα στους σταθμούς ανακύκλωσης! Όμως, τα μαλακά πλαστικά σκουπίδια δεν συλλέγονταν, με αποτέλεσμα να προκαλείται τεράστιο πρόβλημα στην Ινδία. 



Όταν η Vestergaard παρατήρησε πως οι βροχές των μουσώνων κατέστρεφαν σχεδόν ολοκληρωτικά τα σπίτια από πηλό και τούβλα, είχε τη φαεινή ιδέα να κατασκευάσει τούβλα από… πλαστικό, λύνοντας συγχρόνως αυτά τα δύο πολύ σοβαρά προβλήματα: Με την μετατροπή των υπεράριθμων πλαστικών σακουλών σε τούβλα, θα κτίζονταν ανθεκτικά σπίτια!

Γυρίζοντας στη Δανία, άρχισε να πειραματίζεται… 

Απο το Zoygla.