από Κρατούμενες γυναίκες των Γ.Φ.Κορυδαλλού:
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ
1.ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ
2.ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΟΥ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ
Έχουμε αναφερθεί και κατά το παρελθόν στην διάκριση που υπάρχει για τις γυναίκες κρατούμενες σχετικά με την ιατρική περίθαλψη και τις συνθήκες κράτησης αρρώστων γυναικών, καθώς δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ νοσοκομείο και ψυχιατρείο για γυναίκες κρατούμενες. Το νοσοκομείο και το ψυχιατρείο κρατούμενων στις φυλακές Κορυδαλλού από την αρχή της λειτουργίας τους χρησιμοποιούνται αποκλειστικά και μόνο για την νοσηλεία ανδρών κρατουμένων. Ούτε ένας θάλαμος από τα δύο αυτά νοσοκομεία δεν έχει παραχωρηθεί για την νοσηλεία γυναικών.
Αυτή η διάκριση εις βάρος μας, μόνο στο πλαίσιο διάκρισης μεταξύ φύλων μπορεί να ενταχθεί. Τα αποτελέσματα αυτής της διάκρισης και τού αποκλεισμού γυναικών από έναν νοσοκομειακό χώρο για κρατούμενες είναι πολύ σοβαρά.
Πολλές γυναίκες με ψυχιατρικά προβλήματα παραμένουν στις φυλακές αφού ούτε ψυχιατρείο για γυναίκες κρατούμενες υπάρχει, ούτε τα ψυχιατρεία κρατούν περισσότερο από λίγες ημέρες ή και ώρες τις κρατούμενες που μεταφέρονται σε αυτά με εντολή γιατρού και αφού θα έχει προηγηθεί κάποιο περιστατικό έξαρσης ( πχ απόπειρα αυτοκτονίας). Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος είναι να παραμένουν στην φυλακή, η οποία δεν είναι χώρος κατάλληλος για ανθρώπους με ψυχιατρικά προβλήματα, αφού ούτε οι γυναίκες έχουν την απαιτούμενη φροντίδα και ιατρική αντιμετώπιση, ούτε το προσωπικό της φυλακής είναι αρμόδιο για τέτοιες περιπτώσεις, ούτε οι υπόλοιπες κρατούμενες μπορούν να διασφαλίσουν τις κατάλληλες συνθήκες συμβίωσης που χρήζουν τα άτομα με ψυχικά προβλήματα. Παρ’ όλα αυτά η ανοχή, η κατανόηση και η αλληλεγγύη από τις κρατούμενες απέναντι σε αυτές τις γυναίκες να τις βοηθήσουν και να τις κρατήσουν ήρεμες, είναι η μόνη διέξοδος για την δυνατότητα συμβίωσης στη φυλακή.
Σε περιπτώσεις γυναικών με βαριές μορφές κατάθλιψης, οι υπόλοιπες κρατούμενες είναι συνήθως σε επιφυλακή ώστε να αποτρέψουν κάποια πιθανή απόπειρα αυτοκτονίας. Τα τελευταία δύο χρόνια τουλάχιστον εφτά γυναίκες έχουμε ξεκρεμάσει από θηλιές με τις οποίες επιχείρησαν να δώσουν τέλος στη ζωή τους.
Οι γυναίκες αυτές έχουν σωθεί από την άμεση αντίδραση συγκρατουμένων τους που αντιλήφθηκαν εγκαίρως τι επιχειρούσαν να κάνουν.
Πολλές περισσότερες είναι οι κρατούμενες που προβαίνουν σε αυτοκαταστροφικές πρακτικές (πχ κόψιμο χεριών, λαιμού, κατάποση επικίνδυνων υλικών κα).
Σε μία περίπτωση όμως δεν προλάβαμε. Το καλοκαίρι του 2018 στην τουαλέτα θαλάμου του ισογείου η συγκρατούμενη μας Σοφία Κανελλοπούλου ξεψύχησε βάζοντας θηλιά στον λαιμό της . Για το γεγονός αυτό που μας είχε όλες συγκλονίσει είχαμε κρατήσει την φυλακή ανοιχτή και είχαμε δημοσιοποιήσει κείμενο ζητώντας να σταματήσει η εξαίρεση των γυναικών κρατουμένων από τη δυνατότητα νοσηλείας σε ψυχιατρείο κρατουμένων.
Η Σοφία είχε ιστορικό ψυχιατρικών διαταραχών και πριν συλληφθεί είχε νοσηλευτεί σε ψυχιατρείο. Μια σωστή ιατρική παρακολούθηση και νοσηλεία που θα την είχε βοηθήσει να βγει από την βαριά κατάθλιψη που είχε, θα της είχε σώσει την ζωή. Δεν είναι λίγα τα περιστατικά που η ψυχικά άρρωστη εκδηλώνει βίαιη συμπεριφορά.
Η ανοχή των υπολοίπων γυναικών και η προσπάθεια τους να μην δέχεται προκλήσεις το άρρωστο άτομο, καταφέρνει να το κρατά σε κάποια σχετική ηρεμία κάποιο περιορισμένο όμως χρονικό διάστημα. Αν συνυπολογίσουμε ότι ο ίδιος ο εγκλεισμός και οι περιορισμοί της φυλακής βιώνονται ως μια μορφή βίας και για τέτοια ευάλωτα άτομα, είναι αυτός από μόνος του καθοριστικός παράγοντας που προκαλεί αυξημένη πίεση και ευθύνεται για την επιδείνωση της υγείας τους. Σε αυτές τις περιπτώσεις κρατουμένων γυναικών που δεν είναι λίγες, η φυλακή θα επιδεινώσει το ήδη υπάρχον ψυχιατρικό πρόβλημα σε μη αναστρέψιμο βαθμό ενώ κάποιες θα προτιμήσουν τη ‘’διέξοδο’’ μέσω της αυτοκτονίας.
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις ψυχικά νοσούντων γυναικών που βρίσκονται στη φυλακή και όλες-οι αναρωτιόμαστε ποιος-α αποφάσισε να στείλει στη φυλακή ένα τόσο εμφανώς ψυχικά άρρωστο άνθρωπο. Η ισοπεδωτική αντιμετώπιση και η έλλειψη ευαισθησίας από ανακριτές και εισαγγελείς απέναντι σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η αρχική και καθοριστική αιτία που οι φυλακές γεμίζουν με ψυχικά άρρωστα άτομα, πολλά από τα οποία πεθαίνουν στην φυλακή.
Δεν είναι εξάλλου αμελητέες οι ψυχολογικές επιπτώσεις στις υπόλοιπες κρατούμενες αυτών των παραγόντων, καθώς πολλές δυσκολεύονται να διαχειριστούν τα δικά τους ψυχολογικά προβλήματα που τους δημιουργεί ο εγκλεισμός. Οι περισσότερες καταφεύγουν από τις πρώτες μέρες της φυλάκισης τους σε ψυχίατρο και καταλήγουν να λαμβάνουν ψυχιατρικά φάρμακα. Πολλές με σοβαρά ψυχικά νοσήματα που είτε έχουν αυτοκαταστροφικές είτε βίαιες τάσεις, παίρνουν μεγάλες ποσότητες ισχυρών φαρμάκων προκειμένου να ‘’παραμείνουν ήρεμες’’ καθώς είναι η μόνη οδός της φυλακής για να μπορούν να κρατούνται αυτές οι άρρωστες γυναίκες ελλείψει κατάλληλου νοσοκομειακού χώρου.
Σε ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο περιβάλλον με τις ισορροπίες να είναι ιδιαίτερα εύθραυστες όπως είναι η φυλακή, η κράτηση ψυχικά αρρώστων γυναικών είναι μια βάναυση συνθήκη για τις ίδιες αλλά και για τις υπόλοιπες κρατούμενες που παρακολουθούν την επιδείνωση της κατάστασης των αρρώστων γυναικών ανήμπορες να κάνουν κάτι, ενώ βιώνουν τα απανωτά σοκ των αποπειρών αυτοκτονίας, κάποιες από τις οποίες δεν μένουν στην απόπειρα.
Σίγουρα η λύση δεν βρίσκεται στην απομόνωση αυτών των γυναικών αφού είναι βέβαιη η επιδείνωση της κατάστασης τους, πρόκειται για βάναυση και ξεπερασμένη πρακτική που μεταμορφώνει το άρρωστο άτομο σε αγρίμι. Όμως αυτή η μέθοδος εφαρμόζεται ως η έσχατη λύση και θα μπορούσε να αποφευχθεί εντελώς εάν υπήρχε ο κατάλληλος νοσοκομειακός χώρος.
Επίσης υπάρχουν πολλές κρατούμενες με παθολογικά προβλήματα που θα έπρεπε να βρίσκονται σε νοσοκομείο και όχι στη φυλακή! Κρατούμενες με καρκίνο, με σοβαρά καρδιολογικά προβλήματα, με νεφρική ανεπάρκεια που κάνουν αιμοκάθαρση, με σοβαρά προβλήματα στη χολή κλπ είναι υποχρεωμένες να ζουν στη φυλακή γιατί δεν υπάρχει νοσοκομείο για γυναίκες κρατούμενες. Είναι υποχρεωμένες να κάνουν συνεχείς μεταγωγές στα νοσοκομεία για εξετάσεις και να αναμένουν χειρουργεία που σε πολλές περιπτώσεις δεν γίνονται ποτέ! Το πρόβλημα με τις ασθενείς κρατούμενες είναι τεράστιο, καθώς και η παραμονή τους στη φυλακή δεν επιτρέπει καθημερινή παρακολούθηση της εξέλιξης της ασθένειας τους. Επίσης τα νοσοκομεία όχι μόνο δέχονται πολύ δύσκολα κρατούμενες για νοσηλεία αλλά –ιδίως το τελευταίο διάστημα- αρνούνται να πραγματοποιήσουν σοβαρά χειρουργεία.
Σε όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άρρωστες κρατούμενες πρέπει να συμπεριλάβουμε την ακαμψία στην ποινική μεταχείριση τους και στην εκτέλεση των ποινών αφού οι κρατούμενες πχ σε προχωρημένο στάδιο καρκίνου με πολύ σύντομο χρόνο ζωής δεν αποφυλακίζονται. Σε τέτοιες περιπτώσεις η εκτέλεση των ποινών γίνεται θανατική καταδίκη, αφού είναι δεδομένο ότι η κρατούμενη δεν θα προλάβει να αποφυλακιστεί ώστε τουλάχιστον να μην πεθάνει στη φυλακή! Είναι αναγκαίο ώστε να μην γίνουν οι φυλακές ‘’ παγίδες θανάτου για τους παραβάτες του νόμου’’ , για να μην επιβάλλονται ποινές που στην ουσία αντιστοιχούν σε θανατική καταδίκη, να έχουν το δικαίωμα οι κρατούμενες-οι να έχουν σωστή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, να μην τους αποκλείουν από τα χειρουργεία, να τους δίνεται η δυνατότητα έγκαιρης αποφυλάκισης σε περιπτώσεις κινδύνου ζωής.
Γνωρίζουμε ότι τα προβλήματα λειτουργίας στο νοσοκομείο και το ψυχιατρείο κρατουμένων στις φυλακές Κορυδαλλού είναι μεγάλα καθώς έχουν γίνει καταγγελίες από τους κρατούμενους τόσο για τους όρους νοσηλείας (υποστελέχωση από ιατρούς, έλλειψη υποδομής για σοβαρά περιστατικά, ελλείψεις στα φάρμακα κτλ) όσο και για τις συνθήκες κράτησης. Η επίλυση αυτών των προβλημάτων και ο εξανθρωπισμός των συνθηκών κράτησης και νοσηλείας σε αυτά είναι αναγκαία για να μην είναι κενό γράμμα το δικαίωμα στην υγεία των κρατουμένων.
Επίσης, οφείλουμε να επισημάνουμε πως τυχόν επικείμενοι σχεδιασμοί για αυστηροποίηση των συνθηκών κράτησης, του ποινικού πλαισίου, έκτισης των ποινών και των όρων αποφυλάκισης καθώς θα εντείνουν την πίεση πάνω στις-ους κρατούμενες-ους, εκτός των άλλων προβλημάτων που θα δημιουργήσουν και την καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων των κρατουμένων που θα επιφέρουν, θα αυξήσουν τα κρούσματα παθολογικών αλλά και ψυχιατρικών νοσημάτων, γεγονός που σημαίνει ακόμα μεγαλύτερα από τα ήδη ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά θνησιμότητας στις φυλακές.
Είναι όμως απολύτως αναγκαίο να δοθεί τέλος στη διάκριση που υφίστανται οι γυναίκες κρατούμενες οι οποίες εξαιρούνται ολικά από το δικαίωμα να έχουν χώρο νοσηλείας . Πρόκειται για μια σαφή διάκριση λόγω φύλου, για μία χρόνια συνθήκη που διαιωνίζει τις αντιλήψεις περί ανισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών.
Υ.Γ Τις τελευταίες μέρες έγιναν άλλες δύο απόπειρες αυτοκτονίας. Η μία κρατούμενη επιχείρησε να κρεμαστεί στο προαύλιο της φυλακής.
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΩΝ
ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΟΥ
Οι κρατούμενες των φυλάκων Κορυδαλλού υποχρεωνόμαστε σε μια εξοντωτική οικονομική εκμετάλλευση στις τηλεφωνικές επικοινωνίες μας. Στη φυλακή είναι εγκατεστημένα καρτοτηλέφωνα του ΟΤΕ και η συνομιλία γίνεται με τηλεκάρτες των 10 και 4 ευρώ. Σε μια εποχή οπού όλοι έχουν πολύ φθηνή πρόσβαση στις τηλεπικοινωνίες με την χρήση κινητής ή σταθερής τηλεφωνίας, όπου κάποιος μπορεί με λίγα ευρώ να πραγματοποιεί δεκάδες ώρες συνομιλίας, εμείς είμαστε αναγκασμένες να πληρώνουμε υπέρογκα ποσά για να εξασφαλίσουμε τη βασική επικοινωνία με τα παιδιά μας, τις οικογένειες μας, τους ανθρώπους μας γενικότερα, τους δικηγόρους μας.
Η συντριπτική πλειοψηφία από εμάς λυγίζουμε οικονομικά για να μπορούμε να κρατάμε ζωντανές τις οικογενειακές και προσωπικές μας σχέσεις, να μην διαρραγούν λόγω εγκλεισμού και της απόστασης, να μπορούμε να φανούμε έστω και λίγο χρήσιμες στα παιδιά μας και τους δικούς μας ανθρώπους γενικότερα με την ‘’παρουσία’’ μας, έστω και μέσω του τηλεφώνου, στην καθημερινότητα τους. Να μπορούμε να στηρίζουμε τα παιδία μας στην δοκιμασία που περνούν μακριά από μας. Και φυσικά, να δεχόμαστε μια ψυχολογική υποστήριξη.
Τα οικονομικά στοιχεία που παρουσιάζουμε είναι αποτέλεσμα έρευνας στη φυλακή και βοηθούν για να γίνει κατανοητό το τεράστιο οικονομικό βάρος που σηκώνουμε, δεδομένου μάλιστα, ότι το βάρος αυτό είναι αποκλειστικά δικό μας και των δικών μας ανθρώπων που μας στηρίζουν οικονομικά.
Από τεχνικές υπηρεσίες του ΟΤΕ έχουμε πληροφορηθεί ότι το κόστος συνομιλίας με τις συγκεκριμένες συσκευές είναι 0,02 λεπτά του ευρώ για συνομιλία 1 λεπτού με σταθερά τηλέφωνα στην Αθήνα και 0,04 λεπτά του ευρώ για 1 λεπτό συνομιλίας με σταθερό στην επαρχία. Η παραπάνω χρέωση δεν είναι αμελητέα φυσικά, για ένα κρατούμενο, ιδίως για ένα φτωχό κρατούμενο. Όμως η πραγματική χρέωση που γίνεται δεν έχει καμία σχέση με τα παραπάνω ποσά.
Η χρέωση για σταθερά στην Αθήνα ξεπερνά τα 4 λεπτά/min ενώ για συνομιλία για σταθερά στην επαρχία (σε απόσταση περίπου 200km) η χρέωση φτάνει τα 10 λεπτά/min. Τα παραπάνω δεδομένα σημαίνουν ότι για 20 το πολύ λεπτά συνομιλία με ένα σταθερό στην Αθήνα, το κόστος είναι πάνω από 1 ευρώ ενώ για συνομιλία με σταθερό στην επαρχία με 1 ευρώ μπορεί κάποια-ος να συνομιλήσει το πολύ για 5 λεπτά. Αγοράζοντας μια τηλεκάρτα των 10 ευρώ (περιέχει 11 ευρώ για συνομιλία) μπορεί κάποια να συνομιλήσει δηλαδή, το πολύ για 1 ώρα σε σταθερό στην επαρχία. Τα ποσά αυξάνονται κατακόρυφα με τα κινητά, αφού με μια ίδια τηλεκάρτα έχει κάποια τη δυνατότητα να μιλήσει για 20-30 λεπτά σε κινητό (ανάλογα τη θέση του, την εταιρία, τη χρέωση της εκάστοτε συσκευής τηλεφώνου στη φυλακή αφού και σε αυτά οι χρεώσεις δεν είναι ίδιες) Για συνομιλία με εξωτερικό η ίδια τηλεκάρτα δίνει τη δυνατότητα για 10 λεπτά συνομιλίας πχ των Βαλκανίων ενώ σε πιο απομακρυσμένες χώρες (πχ Ρωσία) συνομιλεί κάποια για 5 λεπτά της ώρας το πολύ.
Για κρατούμενες που οι οικογένειες τους είναι στην επαρχία, το κόστος είναι προσιτό. Ακόμα βαρύτερο είναι το κόστος για όσες έχουν οικογένειες στο εξωτερικό.
Στα υποχρεωτικά τηλεφωνήματα που πρέπει να κάνουμε οφείλουμε να συμπεριλάβουμε τους δικηγόρους μας, αφού είναι ζωτικής σημασίας μια ανεμπόδιστη επικοινωνία μαζί τους και συνιστά σημαντικό δικαίωμα για όλες-ους.
Από τα παραπάνω γίνεται κατανοητό πως μια κρατούμενη που η οικογένεια της βρίσκεται στην Αθήνα και έχει τη δυνατότητα να συνομιλεί με σταθερό, συμπεριλαμβανομένων των τηλεφωνημάτων σε δικηγόρους και άλλα τηλέφωνα (συγγενείς, φίλους κλπ) που πρέπει να κάνει, χρειάζεται κατά μέσο όρο δύο τηλεκάρτες των 10 ευρώ εβδομαδιαίως, δηλαδή 80 ευρώ το μήνα. Για μια κρατούμενη το αντίστοιχο κόστος μπορεί να ανέβει στα 40 ευρώ εβδομαδιαίως ή 160 ευρώ το μήνα. Για μια κρατούμενη του εξωτερικού μπορεί το κόστος αυτό (για τα βασικά τηλέφωνα) να ξεπερνά τα 300 ευρώ το μήνα. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει σε πολλές η δυνατότητα να δαπανούν αυτά τα ποσά ένας μέσος όρος των κρατουμένων όλων των κατηγοριών και των δαπανών τους σε τηλεκάρτες μας δίνει 30-40 ευρώ την βδομάδα ή 120-160 ευρώ το μήνα ανά κρατούμενη. Τα 140 ευρώ το μήνα που υπολογίσαμε ότι είναι ένας μέσος όρος δαπάνης για τηλεκάρτες το μήνα για τις κρατούμενες, γίνονται 1.680 ευρώ τον χρόνο μόνο για τις τηλεφωνικές επικοινωνίες. Στο συνολικό πληθυσμό της συγκεκριμένης φυλακής που κατά μέσο όρο είναι 130 άτομα, το ετήσιο κόστος που φτάνουν οι τηλεφωνικές συνομιλίες είναι 218.400 ευρώ. Για μια φυλακή με πληθυσμό 1.000 ατόμων, οι εισπράξεις για επικοινωνίες από την εταιρία είναι 1.680.000 τον χρόνο ενώ για τις 10.000 περίπου κρατούμενες των ελληνικών φυλακών, η εταιρία του ΟΤΕ λαμβάνει 16.800.000 τον χρόνο από τα τηλέφωνα των κρατούμενων.
Βιώνουμε μια μεγάλη διάκριση σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό στις τηλεπικοινωνίες προφανώς γιατί αφενός υπάρχει το μονοπώλιο από μια ιδιωτικών συμφερόντων εταιρία όπως ο ΟΤΕ και μη δυνατότητα κρατικής παρέμβασης και ελέγχου των τιμών και αφετέρου γιατί είναι αδύνατο να κόψουμε το μοναδικό δίαυλο επικοινωνίας που έχουμε με τον ‘’έξω κόσμο’’.
Ζητάμε από την εταιρία να σταματήσει αύτη την εκμετάλλευση της θέσης και των αναγκών των κρατουμένων και να παρέχει ένα φθηνό κοστολόγιο για τις επικοινωνίες μας, δεδομένου ότι αποτελούμε και μια ευπαθή κοινωνικά ομάδα. Είναι αδιανόητο στις πλάτες των κρατουμένων να ασκείται αυτού του μεγέθους η κερδοσκοπική πρακτική και ζητάμε να σταματήσει.
Ζητάμε από το υπουργείο προστασίας του πολίτη που είναι αυτή τη περίοδο αρμόδιο για τις φυλακές να παρέμβει για την δραστική μείωση του κόστους στις τηλεπικοινωνίες των κρατουμένων. Αλλιώς το πρόβλημα θα μπορούσε να επιλυθεί με την δυνατότητα κατοχής και χρήσης κινητών (παλαιάς τεχνολογίας) ατομικά για κάθε κρατούμενη με τις χρήσεις και με τις ευκαιρίες που παρέχονται από τις εταιρίες καρτοκινητής τηλεφωνίας.
Αυτό είναι μια απόφαση που μπορεί να πάρει το κράτος προκειμένου να σταματήσει η οικονομική αφαίμαξη μας από το μονοπώλιο, πρακτική που εφαρμόζεται και σε χώρες εξωτερικού (πχ Φιλανδία). Ζητάμε αυτό που όλοι οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να κάνουν, να πραγματοποιούν φθηνές τηλεφωνικές συνομιλίες.
Ζητάμε να λάβει τέλος η διάκριση εις βάρος των κρατουμένων και να σταματήσει η οικονομική αφαίμαξη μας από την εταιρία που μονοπωλεί την ανάγκη μας για επικοινωνία.
Τα κείμενα αυτά έχουν την υπογραφή των κρατουμένων των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού (1ος και 2ος όροφος, Αναρρωτήριο)
Αποστάλθηκαν στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη στις 30/01/2020 Αριθμός πρωτοκόλλου 1551/30/01/20
31/01/2020, Φυλακές Κορυδαλλού
