Tο καυτό καλοκαίρι του 1967 ξέσπασε στην πόλη του Ντιτρόιτ μία από τις πιο αιματηρές εξεγέρσεις στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών.
Όλα ξεκίνησαν τα χαράματα της 23ης Ιουλίου, όταν αστυνομικοί του Ντιτρόιτ εισέβαλαν στο μπαρ “ Blind Pig” που λειτουργούσε χωρίς άδεια σε μία από τις φτωχότερες περιοχές της πόλης. Εκεί γιόρταζαν την επιστροφή των βετεράνων μαύρων στρατιωτών από τον πόλεμο του Βιετνάμ. Οι αστυνομικοί άρχισαν να συλλαμβάνουν τους δεκάδες θαμώνες που βρίσκονταν εκεί. Μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία της σύλληψης, ένα μικρό πλήθος συμπαράστασης συγκεντρώθηκε έξω από το μπαρ. Λίγο μετά τις 5:00 π.μ., ένα μπουκάλι ρίχτηκε στο πίσω παράθυρο ενός αστυνομικού αυτοκινήτου και έπειτα ένα κάδος σκουπιδιών έσπασε μια βιτρίνα. Από εκεί ξεκίνησε μία πύρινη κόλαση που κράτησε για τις επόμενες πέντε μέρες και είχε σημαντικές απώλειες και ανεπανόρθωτες ζημιές.
Στην εξέγερση του Ντιτρόιτ του 1967, γνωστή και ως εξέγερση της "12ης οδού", παρά τις κατά συρροή παραβάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα εν ψυχρώ εγκλήματα, και την έντονη χρήση βίας, η αστυνομία δεν κατάφερε να θέσει την κατάσταση υπό έλεγχο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την παρέμβαση του ομοσπονδιακού στρατού και της εθνοφυλακής ύστερα από διαταγή του τότε κυβερνήτη της πολιτείας Τζορτζ Ρόμνει. Στην πόλη μπήκαν τανκς, οπλοπολυβόλα, 4.700 αλεξιπτωτιστές και 8.000 πεζοναύτες.
Στις πέντε μέρες και νύχτες της ατελείωτης βίας 43 άτομα σκοτώθηκαν, 1.189 τραυματίστηκαν και πάνω από 7.200 άνθρωποι συνελήφθησαν. Περίπου 2.500 καταστήματα λεηλατήθηκαν και η συνολική ζημιά εκτιμάται σε περίπου 32 εκατομμύρια δολάρια.
Οι λόγοι πίσω από τις ταραχές, φυσικά είχαν βαθιές κοινωνικές, οικονομικές και φυλετικές ρίζες. Το Ντιτρόιτ ήταν η καρδιά του “Αμερικάνικου ονείρου” με την μαζική παραγωγή, τους μεγάλους αυτοκινητόδρομους και τα μεγάλα εμπορικά κέντρα. Το μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα, κυρίως Αφροαμερικάνων, αύξησε ραγδαία τον πληθυσμό της πόλης, δημιουργώντας προβλήματα απασχόλησης και στέγασης.
Οι μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες που άνθιζαν οικονομικά εκείνη την περίοδο εκμεταλλεύτηκαν την εισροή των μεταναστών που τους είδαν σαν φθηνά εργατικά χέρια. Οι Αφροαμερικάνοι ανέβαιναν σιγά σιγά τα οικονομικοκοινωνικά σκαλοπάτια, γεγονός που φαίνεται να επηρέαζε και να ενέτεινε τις φυλετικές εντάσεις, τις ανισότητες και τις διακρίσεις. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης ήταν και ο ματωμένος Ιούλης του 1967.
Μέσα σε μερικές δεκαετίες, η εκμετάλλευση, οι οικονομικές εξελίξεις της παγκοσμιοποίησης, η εκτεταμένη διαφθορά και η κακή διοίκηση διέλυσαν την πόλη λίκνο της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας αλλά και της μουσικής. Ο πληθυσμός του Ντιτρόιτ συρρικνώθηκε από τα δύο εκατομμύρια στις 700.000, μετατρέποντας την άλλοτε ισχυρή βιομηχανική περιοχή σε μια πόλη φάντασμα. Το αμερικανικό όνειρο έγινε εφιάλτης, αφήνοντας ένα τρίτο της πόλης ακατοίκητο και εγκαταλειμμένο. Το 47% των πολιτών ήταν αναλφάβητοι, η ανεργία κυμαινόταν στο 30% με 40% ενώ το 48% των παιδιών βρέθηκαν να ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας. Το μόνο που άνθιζε ήταν η εγκληματικότητα. Η οικονομική κρίση του 2008 έδωσε το τελικό χτύπημα και το 2013 η πόλη προχώρησε στη μεγαλύτερη χρεοκοπία σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης που έχει γίνει ποτέ στην Αμερική. Σήμερα προσπαθεί να ανακάμψει, να αναγεννηθεί, και οι πρώτοι σπόροι ζωής φυτρώνουν στο πτωχευμένο Ντιτρόιτ.
tvxs.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου