Ειδήσεις, σάτιρα, απόψεις, περίεργα και άλλα πολλά. Αυτό είναι το ΒΡΩΜΙΚΟ@blogspot.com , το blog μας.
Χθες στην συγκέντρωση για τα Τέμπη, είχαν γράψει στον Άγνωστο Στρατιώτη τα ονόματα των 57 ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στα Τέμπη. Συνεργεία του Δήμου Αθηναίων έσβησαν το βράδυ τα ονόματα, κάτι που προκάλεσε την οργή και αγανάκτηση του κόσμου.
Σήμερα, οι φοιτητές κατά την διάρκεια του πανεκπαιδευτικού συλλαλητηρίου τα έγραψαν ξανά.... έτσι για να μην ξεχνάνε κάποιοι.
Προκαλεί οργή, δεν περίμεναν να περάσουν ούτε μερικές ημέρες και συνεργείο καθαριότητας του δήμου Αθηναίων έσπευσε να σβήσει τα ονόματα των 57 θυμάτων της σφαγής των Τεμπών που έγραψαν με κόκκινη μπογιά, μπροστά από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, διαδηλωτές της χθεσινής συγκέντρωσης.
Το γεγονός αυτό προκάλεσε αλγεινή εντύπωση, καθώς δεν περίμεναν να περάσει έστω και μία μέρα και δεν υπήρξε σεβασμός στη μνήμη των θυμάτων.
Τόσο πολύ τους ενοχλεί κάποιους;
Καθημερινά, άμαχοι χάνονται σε μάχες και βομβαρδισμούς, από τους οποίους δεν γλιτώνει καμιά περιοχή. Ολόκληρες συνοικίες έχουν μετατραπεί σε σωρούς συντριμμιών και 1,7 εκατ. Παλαιστίνιοι από τα 2,4 εκατ. που είναι ο συνολικός πληθυσμός της Λωρίδας της Γάζας αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.
«Για μένα, πρόκειται για γενοκτονία. Ποιος βομβαρδίζει πολυκατοικίες, τις κατεδαφίζει πάνω στους ενοίκους τους, βασικά αμάχους, παιδιά και γυναίκες;» είπε ο Τζιχάντ Σάλα, εκτοπισμένος τον οποίο συνάντησε το Γαλλικό Πρακτορείο σε πρόχειρο καταυλισμό στη Ράφα, στο νότιο τμήμα του θυλάκου.
Από το ξέσπασμα του πολέμου έχουν σκοτωθεί 29.954 Παλαιστίνιοι, στη μεγάλη πλειονότητά τους άμαχοι.
Συγκεντρώσεις και πορείες πραγματοποιούνται σήμερα στο κέντρο της Αθήνας και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας την ημέρα της συμπλήρωσης ενός έτους από το έγκλημα των Τεμπών στο οποίο σκοτώθηκαν 57 άνθρωποι.
Οι διαδηλωτές που ήταν συγκεντρωμένοι στο Σύνταγμα, λίγο πριν τις 14:00 μετά το μεσημέρι, ξεκίνησαν να γράφουν όλα τα ονόματα των θυμάτων της τραγωδίας με κόκκινη μπογιά.
Οι συγκεντρωμένοι γράφουν τα 57 ονόματα των θυμάτων των Τεμπών μπροστά από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.
Χιλιάδες κόσμου συγκεντρώθηκε στο κέντρο τις Αθήνας και πραγματοποίησε πορεία προς την βουλή και κατάληξε στην Ομόνοια.
Η οργή του κόσμου για το έγκλημα στα Τέμπη ήταν μεγάλη, καθώς ζητούσαν να μην συγκαλυφθεί αυτή η μαζική δολοφονία που στοίχισε την ζωή σε 57 ανθρώπους και τραυματίστηκαν πολλοί άλλοι.
Ο Άαρον Μπούσνελ( 25 ετών ), ο Αμερικανός σμηνίας που αυτοπυρπολήθηκε μπροστά στην πρεσβεία του Ισραήλ στην Ουάσιγκτον σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον πόλεμο στη Λωρίδα της Γάζας, υπέκυψε στα τραύματά του στο νοσοκομείο όπου διακομίστηκε, σύμφωνα με ανακοίνωση του στρατού και της αστυνομίας των ΗΠΑ.
Υπενθυμίζεται ότι, ο Άαρον Μπούσνελ διακομίστηκε εσπευσμένα σε νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση, αφού μέλη της Secret Service —της υπηρεσίας φύλαξης σημαντικών προσώπων και ξένων διπλωματικών αποστολών— έσβησαν τη φωτιά.
Σε απόσπασμα του βίντεο που δημοσίευσε έλεγε πως αρνείται πλέον να είναι «συνεργός σε γενοκτονία», έριξε πάνω του ένα διαφανές εύφλεκτο υγρό και αυτοπυρπολήθηκε φωνάζοντας «λευτεριά στην Παλαιστίνη».
Φοιτητές και εκπαιδευτικοί συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις κατά της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων με νέο συλλαλητήριο που πραγματοποιήθηκε σήμερα στο Σύνταγμα, ημέρα κατάθεσης του νομοσχεδίου στη Βουλή.
Οι φοιτητές ζητούν να μην παρακαμφθεί το άρθρο 16 του Συντάγματος και να μην υποβαθμιστεί άλλο η δημόσια Παιδεία, για να μην χάσουν τα πτυχία την αξία τους.
«Πιερρακάκη, Μητσοτάκη, ακούστε το καλά, αυτό το νομοσχέδιο θα πέσει στη φωτιά» και «Το ποτάμι πίσω δεν γυρνά, τέρμα πια οι εκτονώσεις, καταλήψεις, διαδηλώσεις, το ποτάμι πίσω δεν γυρνά» είναι κάποια από τα συνθήματα που ακούστηκαν.
Τις δραματικές στιγμές που έζησε στη Γάζα για περίπου 10 ημέρες περιγράφει με άρθρο του ο χειρουργός Irfan Galaria, ο οποίος πήγε να εργαστεί εθελοντικά στην περιοχή που βομβαρδίζεται ασταμάτητα από το Ισραήλ.
Στην μαρτυρία του που δημοσιεύεται στους Los Angeles Times, αναφέρει αναλυτικά τα όσα αντίκρισε:
"Στα τέλη Ιανουαρίου, άφησα το σπίτι μου στη Βιρτζίνια, όπου εργάζομαι ως πλαστικός και επανορθωτικός χειρουργός, και εντάχθηκα σε μια ομάδα γιατρών και νοσηλευτών που ταξίδεψαν στην Αίγυπτο με την ομάδα ανθρωπιστικής βοήθειας MedGlobal για να εργαστώ εθελοντικά στη Γάζα.
Έχω εργαστεί και σε άλλες εμπόλεμες ζώνες. Αλλά αυτό που είδα κατά τη διάρκεια των 10 ημερών στη Γάζα δεν ήταν πόλεμος – ήταν εξολόθρευση. Τουλάχιστον 28.000 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί από τους βομβαρδισμούς του Ισραήλ στη Γάζα. Από το Κάιρο, την πρωτεύουσα της Αιγύπτου, οδηγήσαμε 12 ώρες ανατολικά μέχρι τα σύνορα της Ράφα. Περάσαμε χιλιόμετρα από σταθμευμένα φορτηγά ανθρωπιστικής βοήθειας, επειδή δεν τους επιτρεπόταν η είσοδος στη Γάζα. Εκτός από την ομάδα μου και άλλα μέλη απεσταλμένων από τα Ηνωμένα Έθνη και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, υπήρχαν πολύ λίγοι άλλοι εκεί.
Η είσοδος στη νότια Γάζα στις 29 Ιανουαρίου, όπου πολλοί έχουν καταφύγει από το βορρά, έμοιαζε με τις πρώτες σελίδες ενός δυστοπικού μυθιστορήματος. Τα αυτιά μας είχαν μουδιάσει από το συνεχές βουητό των μη επανδρωμένων αεροσκαφών παρακολούθησης, όπως μου είπαν, που έκαναν συνεχώς κύκλους. Οι μύτες μας είχαν κυριευθεί από τη δυσοσμία 1 εκατομμυρίου εκτοπισμένων ανθρώπων που ζούσαν σε κοντινή απόσταση χωρίς επαρκείς συνθήκες υγιεινής. Τα μάτια μας χάθηκαν στη “θάλασσα” των σκηνών. Μείναμε σε έναν ξενώνα στη Ράφα. Η πρώτη μας νύχτα ήταν κρύα και πολλοί από εμάς δεν μπορούσαν να κοιμηθούν. Σταθήκαμε στο μπαλκόνι ακούγοντας τις βόμβες και βλέποντας τον καπνό να υψώνεται από το Χαν Γιουνίς.
Καθώς πλησιάζαμε στο Ευρωπαϊκό Νοσοκομείο της Γάζας την επόμενη μέρα, υπήρχαν σειρές από σκηνές που παρατάσσονταν και έκλειναν τους δρόμους. Πολλοί Παλαιστίνιοι στράφηκαν προς αυτό και προς άλλα νοσοκομεία ελπίζοντας ότι θα αποτελούσαν ένα καταφύγιο από τη βία – έκαναν λάθος.
Οι άνθρωποι είχε επίσης κατακλύσει το νοσοκομείο: ζούσαν σε διαδρόμους, κλιμακοστάσια, ακόμη και σε αποθήκες. Οι κάποτε φαρδιοί διάδρομοι που είχαν σχεδιαστεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση για να εξυπηρετούν την έντονη κυκλοφορία του ιατρικού προσωπικού, των φορείων και του εξοπλισμού είχαν πλέον περιοριστεί σε ένα μονόδρομο. Σε κάθε πλευρά, κουβέρτες κρέμονταν από το ταβάνι για να αποκλείσουν μικρές περιοχές για ολόκληρες οικογένειες, προσφέροντας ένα κομμάτι ιδιωτικότητας. Ένα νοσοκομείο που είχε σχεδιαστεί για να φιλοξενεί περίπου 300 ασθενείς αγωνιζόταν τώρα να φροντίσει περισσότερους από 1.000 ασθενείς και εκατοντάδες άλλους που αναζητούσαν καταφύγιο.
Υπήρχε περιορισμένος αριθμός διαθέσιμων τοπικών χειρουργών. Μας είπαν ότι πολλοί είχαν σκοτωθεί ή συλληφθεί, ωστόσο ήταν άγνωστο το πού βρίσκονταν. Άλλοι είχαν παγιδευτεί σε κατεχόμενες περιοχές στο βορρά ή σε κοντινά μέρη όπου ήταν πολύ επικίνδυνο να ταξιδέψουν στο νοσοκομείο. Είχε απομείνει μόνο ένας ντόπιος πλαστικός χειρουργός και κάλυπτε το νοσοκομείο 24 ώρες το 24ωρο. Το σπίτι του είχε καταστραφεί, οπότε ζούσε στο νοσοκομείο και κατάφερε να χωρέσει όλα τα προσωπικά του αντικείμενα σε δύο μικρές τσάντες χειρός. Αυτή η περιγραφή έγινε πολύ συνηθισμένη μεταξύ του εναπομείναντος προσωπικού του νοσοκομείου. Αυτός ο χειρουργός ήταν τυχερός, επειδή η γυναίκα και η κόρη του ήταν ακόμα ζωντανές, αν και σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι που εργάζονταν στο νοσοκομείο θρηνούσαν την απώλεια των αγαπημένων τους προσώπων.
Άρχισα να εργάζομαι αμέσως, εκτελώντας 10 έως 12 χειρουργικές επεμβάσεις την ημέρα, δουλεύοντας 14 έως 16 ώρες. Το χειρουργείο συχνά έτρεμε από τους αδιάκοπους βομβαρδισμούς, μερικές φορές κάθε 30 δευτερόλεπτα. Χειρουργούσαμε σε μη αποστειρωμένες συνθήκες που θα ήταν αδιανόητες στις Ηνωμένες Πολιτείες. Είχαμε περιορισμένη πρόσβαση σε κρίσιμο ιατρικό εξοπλισμό: Πραγματοποιούσαμε καθημερινά ακρωτηριασμούς χεριών και ποδιών, χρησιμοποιώντας ένα πριόνι Gigli, ένα εργαλείο της εποχής του Εμφυλίου Πολέμου, ουσιαστικά ένα τμήμα συρματοπλέγματος. Πολλοί ακρωτηριασμοί θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν είχαμε πρόσβαση σε τυπικό ιατρικό εξοπλισμό. Ήταν ένας αγώνας να προσπαθήσουμε να φροντίσουμε όλους τους τραυματίες μέσα στις δομές ενός συστήματος υγειονομικής περίθαλψης που έχει καταρρεύσει εντελώς.
Άκουγα τους ασθενείς μου καθώς μου ψιθύριζαν τις ιστορίες τους, όσο τους οδηγούσα στο χειρουργείο. Οι περισσότεροι κοιμόντουσαν στα σπίτια τους, όταν βομβαρδίστηκαν. Δεν μπορούσα να μην σκεφτώ ότι οι τυχεροί πέθαναν ακαριαία, είτε από τη δύναμη της έκρηξης είτε θάφτηκαν στα συντρίμμια. Οι επιζώντες αντιμετώπιζαν ώρες χειρουργικής επέμβασης και πολλαπλά χειρουργεία, ενώ παράλληλα θρηνούσαν την απώλεια των παιδιών και των συζύγων τους. Τα σώματά τους ήταν γεμάτα με θραύσματα που έπρεπε να αφαιρεθούν χειρουργικά από τη σάρκα τους, ένα κομμάτι τη φορά.
Σταμάτησα να παρακολουθώ πόσα ορφανά είχα χειρουργήσει. Μετά το χειρουργείο θα τα αρχειοθετούσα κάπου στο νοσοκομείο, χωρίς να ξέρω ποιος θα τα φροντίσει ή πώς θα επιβιώσουν. Σε μια περίπτωση, μια χούφτα παιδιά, όλα ηλικίας περίπου 5 έως 8 ετών, μεταφέρθηκαν στα επείγοντα από τους γονείς τους. Όλα είχαν δεχτεί πυροβολισμούς από ελεύθερο σκοπευτή στο κεφάλι. Οι οικογένειες αυτές επέστρεφαν στα σπίτια τους στο Khan Yunis, περίπου 2,5 μίλια μακριά από το νοσοκομείο, αφού τα ισραηλινά τανκς είχαν αποσυρθεί. Αλλά οι ελεύθεροι σκοπευτές προφανώς έμειναν πίσω. Κανένα από αυτά τα παιδιά δεν επέζησε.
Την τελευταία μου μέρα, καθώς επέστρεφα στον ξενώνα όπου οι ντόπιοι γνώριζαν ότι έμεναν ξένοι, ένα νεαρό αγόρι έτρεξε και μου έδωσε ένα μικρό δώρο. Ήταν μια πέτρα από την παραλία, με μια αραβική επιγραφή γραμμένη με μαρκαδόρο: “Από τη Γάζα, με αγάπη, παρά τον πόνο”. Καθώς στεκόμουν στο μπαλκόνι και κοιτούσα τη Ράφα για τελευταία φορά, ακούγαμε τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, τους βομβαρδισμούς και τις ριπές των πυρών των πολυβόλων, αλλά κάτι ήταν διαφορετικό αυτή τη φορά: Οι ήχοι ήταν πιο δυνατοί, οι εκρήξεις ήταν πιο κοντά.
Αυτή την εβδομάδα, οι ισραηλινές δυνάμεις εισέβαλαν σε ένα άλλο μεγάλο νοσοκομείο στη Γάζα και σχεδιάζουν χερσαία επίθεση στη Ράφα. Αισθάνομαι απίστευτα ένοχος που μπόρεσα να φύγω ενώ εκατομμύρια άνθρωποι αναγκάζονται να υπομένουν τον εφιάλτη στη Γάζα. Ως Αμερικανός, σκέφτομαι ότι τα δολάρια των φόρων μας πληρώνουν για τα όπλα που πιθανόν τραυμάτισαν τους ασθενείς μου εκεί. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ήδη εκδιωχθεί από τα σπίτια τους και δεν έχουν πού αλλού να στραφούν."
Το 43% των θυμάτων από την επίθεση του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας είναι παιδιά. Οι ισραηλινές δυνάμεις έχουν σκοτώσει πάνω από 12.300 παιδιά εκεί, μέσα μέσα σε μόλις τέσσερις μήνες. Περίπου 8.300 είναι οι γυναίκες που έχουν χάσει τη ζωή τους.
Σύμφωνα με στοιχεία που έδωσαν στο Associated Press οι υγειονομικές αρχές της Γάζας, οι γυναίκες και τα παιδιά αποτελούν τα τρία τέταρτα των νεκρών στον παλαιστινιακό θύλακα από τις 7 Οκτωβρίου.
Το Ισραήλ υποστηρίζει ότι στοχοποιεί μαχητές. Τα στοιχεία δείχνουν το αντίθετο. Είναι ξεκάθαρο πως το Ισραήλ δεν κάνει καμία διάκριση σε μαχητές και αμάχους στις επιθέσεις του.
Έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας, που αφορά τέσσερις πρόσφατες ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές στη Ράφα και δημοσιεύθηκε τη Δευτέρα, αναφέρει πως σε καμία από τις επιθέσεις αυτές δεν βρέθηκε ένδειξη ότι «τα κτίρια κατοικιών που επλήγησαν θα μπορούσαν να θεωρηθούν νόμιμοι στρατιωτικοί στόχοι ή ότι οι άνθρωποι που βρίσκονταν μέσα σε αυτά ήταν στρατιωτικοί στόχοι».
Σχεδόν όλα τα παιδιά στη Γάζα, πάνω από 1 εκατομμύριο, έχουν τραυματιστεί με κάποιο τρόπο από τον πόλεμο του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας. Περίπου 17.000 έχουν χωριστεί από τις οικογένειές τους. Περισσότερα από 1.000 παιδιά έχουν ακρωτηριαστεί. Παγιδευμένα στην Ράφα, ζουν σήμερα πάνω από 610.000 παιδιά. Στην μικρή αυτή πόλη κατέφυγαν πάνω από 1,5 εκ. άνθρωποι για να γλιτώσουν από τις βόμβες και τα βλήματα των Ισραηλινών. Σήμερα ζουν στοιβαγμένοι σε μια μικρή περιοχή που θεωρείται ασφαλής, πεινασμένοι και εξαντλημένοι, ενώ αναμένεται να ξεδιπλωθεί χερσαία επιχείρηση και εκεί.
Χιλιάδες φοιτητές από όλη την χώρα διαδήλωσαν στο κέντρο της Αθήνας ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ.
Πρόκειται ίσως για το μεγαλύτερο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο των τελευταίων χρόνων.
Η πορεία ξεκίνησε στις 13:30 με τα συνθήματα να δονούν την ατμόσφαιρα: «το 6 και το 7 μας δείχνουν τον δρόμο, με όπλο την κατάληψη θα ρίξουμε το νόμο» και «εμπρός λαέ στην πρώτη τη γραμμή, το άρθρο 16 να μην παρακαμφθεί».
Κάθε δύο ώρες πεθαίνει ένα παιδί στον καταυλισμό εκτοπισμένων Ζαμζάμ του Νταρφούρ, στο δυτικό τμήμα του εμπόλεμου Σουδάν, ανακοίνωσε χθες Δευτέρα η μη κυβερνητική οργάνωση Γιατροί Χωρίς Σύνορα (Médecins sans frontières, MSF), προειδοποιώντας πως επικρατεί «καταστροφική κατάσταση» εκεί.
«Υπολογίζουμε ότι τουλάχιστον ένα παιδί πεθαίνει κάθε δύο ώρες στον καταυλισμό, ή περίπου 13 παιδιά κάθε μέρα», τόνισε η Κλερ Νικολέ, αρμόδια της ΜΚΟ για την αντιμετώπιση καταστάσεων κρίσης στο Σουδάν, αναφέρει δελτίο Τύπου που δόθηκε στη δημοσιότητα χθες.
«Τα παιδιά που πάσχουν από οξύ υποσιτισμό και δεν έχουν πεθάνει ακόμη διατρέχουν κίνδυνο να πεθάνουν σε τρεις ως έξι εβδομάδες» αν δεν λάβουν καμιά βοήθεια, συμπλήρωσε.
Σχεδόν το ένα τέταρτο των παιδιών που εξετάστηκαν από την MSF υφίσταται οξύ υποσιτισμό και σχεδόν το 40% των παιδιών έξι μηνών ως δύο ετών υποσιτισμό, κάτι που υπερβαίνει «όλα τα όρια» για την κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης, επισήμανε ακόμη η ΜΚΟ.
Ο αριθμός των θανάτων στον καταυλισμό, από τους μεγαλύτερους και παλιότερους στη χώρα, που φιλοξενεί από 300.000 ως 500.000 εσωτερικά εκτοπισμένους σήμερα, κατά εκτιμήσεις, είναι «εξαιρετικά ανησυχητικός»: ο ακαθάριστος δείκτης θνησιμότητας υπολογίζεται πως φθάνει τους 2,5 θανάτους ανά 10.000 ανθρώπους την ημέρα — επίπεδο διπλάσιου του ορίου για την κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης, σημείωσαν ακόμη οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα.
«Πριν από την έναρξη της σύρραξης (…) οι εκτοπισμένοι στον καταυλισμό ήταν σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένοι από τη διεθνή βοήθεια όσον αφορά τα τρόφιμα, την υγειονομική περίθαλψη, το πόσιμο νερό», σημείωσε η κυρία Νικολέ. «Σήμερα, έχουν εγκαταλειφθεί σχεδόν εντελώς», πρόσθεσε.
«Το Παγκόσμιο Επισιτιστικό Πρόγραμμα (ΠΕΠ) έχει να κάνει παραδόσεις τροφίμων (εκεί) από τον Μάιο» και οι οικογένειες είναι αναγκασμένες να πίνουν «νερό από βάλτους ή ποτάμια», εξήγησε.
Παράλληλα, με κοινή ανακοίνωσή τους που έλαβε χθες το Γαλλικό Πρακτορείο, ειδικοί του ΟΗΕ προειδοποίησαν πως περίπου «25 εκατομμύρια άνθρωποι, ανάμεσά τους 14 εκατομμύρια παιδιά, χρειάζονται απελπιστικά ανθρωπιστική βοήθεια στο Σουδάν».
Η ανθρωπιστική κρίση προκάλεσε «μαζικό εκτοπισμό άνευ προηγουμένου»: 9 εκατομμύρια άνθρωποι εκτοπίστηκαν, στο εσωτερικό της χώρας στην πλειονότητα τους· φιλοξενούνται σε διάφορες κοινότητες, πρόχειρους καταυλισμούς ή ευκαιριακά καταλύματα (σχολεία, εγκαταλελειμμένα κτίρια…), ζώντας σε «καταστροφικές συνθήκες, με περιορισμένη υποστήριξη από διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις», επισήμαναν οι ειδικοί.
Από την 15η Απριλίου, ο πόλεμος ανάμεσα στις ένοπλες δυνάμεις υπό τον στρατηγό Άμπντελ Φάταχ αλ Μπουρχάν και τους παραστρατιωτικούς των Δυνάμεων Ταχείας Υποστήριξης (ΔΤΥ) υπό τον στρατηγό Μοχάμεντ Χαμντάν Ντάγκλο έχουν στοιχίσει τη ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους, ανάμεσά τους 10.000 ως 15.000 μόνο σε μια πόλη του Νταρφούρ, σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση ανεξάρτητων ειδικών του ΟΗΕ.
Στην πορεία συμμετείχαν φοιτητικοί σύλλογοι, εργατικά σωματεία και σωματεία εκπαιδευτικών
Φοιτητικοί σύλλογοι, εργατικά σωματεία και σωματεία εκπαιδευτικών πραγματοποίησαν χθες, διαδήλωση ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων στα Προπύλαια και αφού κινήθηκαν μέσω της Σταδίου προς τη Βουλή επέστρεψαν και πάλι στα Προπύλαια.
Οι φοιτητικοί σύλλογοι συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους και τις καταλήψεις και προετοιμάζουν νέο μεγάλο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο την Πέμπτη.
Οι φοιτητές διαδηλώνουν ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων που προωθεί η κυβέρνηση.
