Πάνω από 40 νεκροί σε μάχες μεταξύ του PKK και του τουρκικού στρατού

Τούρκοι στρατιώτες σκότωσαν 35 μαχητές του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) οι οποίοι επιχείρησαν να εισβάλουν σε μια στρατιωτική βάση στην επαρχία Χακαρί της νοτιοανατολικής Τουρκίας, τις πρώτες πρωινές ώρες σήμερα, ανέφεραν στρατιωτικές πηγές.

Από τις συγκρούσεις, όπως ανακοίνωσαν οι ίδιες πηγές, σκοτώθηκαν και οκτώ στρατιώτες, ενώ ακόμη 25 τραυματίστηκαν.

Η Πιονγκγιάνγκ τίμησε την 63η επέτειο από το τέλος του πολέμου στην Κορεατική Χερσόνησο

Η κυβέρνηση της Βόρειας Κορέας τίμησε χθες, με κυβερνητική σύσκεψη, την 63η επέτειο από το τέλος του πολέμου της Κορέας

news247

:

Το καθεστώς της Βόρειας Κορέας τίμησε χθες την 63η επέτειο από το τέλος του πολέμου της Κορέας, σύμφωνα με το κινεζικό πρακτορείο ειδήσεων Xinhua, που επικαλείται σημερινό δημοσίευμα της εφημερίδα “Rodong Sinmun.”

“Είναι η αποφασιστικότητα του Εργατικού Κόμματος της Κορέας για την επίτευξη της τελικής νίκης κατά των ΗΠΑ, αλλά και την οικοδόμηση μιας ισχυρής σοσιαλιστικής χώρας,” δήλωσε ο υπουργός Άμυνας, Πακ Γιονγκ Σικ, για την επέτειο.

Παράλληλα, προειδοποίησε ότι στην περίπτωση που οι ΗΠΑ προκαλέσουν μία νέα πολεμική σύγκρουση στην Κορεατική χερσόνησο, η Βόρεια Κορέα θ' απαντήσει επιθετικά στους εισβολείς κατορθώνοντας να επιτύχει την ιστορική επιδίωξη της εθνικής επανένωσης.

Στην κυβερνητική σύσκεψη που έγινε για τον εορτασμό της επετείου συμμετείχαν υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του Εργατικού Κόμματος, της κυβέρνησης, αλλά και των ενόπλων δυνάμεων της Βόρειας Κορέας.

Η Κορεατική Χερσόνησος παραμένει από τεχνικής άποψης σε εμπόλεμη κατάσταση, καθώς ο πόλεμος του 1950-1953 τερματίστηκε με ανακωχή και όχι με συμφωνία ειρήνευσης.

(Με πληροφορίες από ΑΠΕ)

26 Ιούλη 1953: Ημερομηνία ορόσημο της Κουβανέζικης επανάστασης

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ :

Ορόσημο η σημερινή μέρα για την Κουβανέζικη επανάσταση. Στις 26 Ιούλη 1953 ο νεαρός κουβανός δικηγόρος Φιντέλ Κάστρο μαζί με τον Τσε και περίπου 160 συναγωνιστές τους κάνουν επίθεση σε δυο στρατώνες της Μονκάδα δίνοντας το σήμα στον Κουβανικό λαό της εξέγερσης για την ανατροπή του μισητού δικτάτορα Μπατίστα. 

Η επίθεση δεν είχε την επιτυχία που ανέμεναν οι επαναστάτες και ο Φιντέλ Κάστρο μαζί με τον αδερφό του Ραούλ αφού έχουν εκτίσει ποινή 2 ετών από τη συνολική των 15 ετών που τους έχει επιβληθεί, αυτοεξορίζονται στο Μεξικό.
Εκεί πλαισιώνονται από μια ομάδα ατόμων όπως ο Χουάν Αλμέιδο, Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, Καμίλο Σινφουέγκος και άλλοι. Αυτή η ομάδα θα αποτελέσει τον ηγετικό πυρήνα που θα οδηγήσει το Λαό της Κούβας στη Νίκη της Επανάστασης, την 1η Γενάρη του 1959.

Στις αρχές Δεκεμβρίου του 1956, 82 επαναστάτες με ένα σαπιοκάραβο το «Γκρανμα» αποβιβάζονται σε μια παραλία στους πρόποδες της οροσειράς Σιέρα Μαέστρα. Η αεροπορία του Μπατίστα τους εντοπίζει και τους αποδεκατίζει. Μόνο 12 αντάρτες καταφέρνουν να διαφύγουν στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα με τον ηγετικό πυρήνα ανέπαφο, αν εξαιρέσει κανείς τον τραυματισμό του Τσε.

Ο εξεγερτικός πυρετός που ξεκίνησε το 1953, ένα χρόνο μετά την άνοδο του δικτάτορα Μπατίστα στην εξουσία εντάθηκε σ’ όλη την υπόλοιπη δεκαετία του ’50 με τη συμμετοχή φοιτητών , αγροτών και εργατών. Το Φλεβάρη και Μάρτη του ’56 οι απεργίες στη βιομηχανία ζάχαρης, των ΜΜΣ και των σιδηροδρομικών είχαν στρώσει το δρόμο της ανατροπής στις μεγαλουπόλεις. Μερικές μέρες πριν την απόβαση του «Γκρανμα» στις 30 Νοέμβρη σημειώνεται μια ένοπλη εξέγερση στο Σαντιάγκο από εργάτες και φοιτητές, ενώ το Δεκέμβρη η χώρα παραλύει από τη γενική απεργία.

Σ’ όλη αυτή την κινηματική εξόρμηση σημαντικό ρόλο παίζει το παράνομο κομμάτι του κινήματος της 26ης Ιουλίου που δρούσε στις πόλεις με επικεφαλής τον Φράνκ Παϊς. Οι αντάρτικες δυνάμεις σ’ όλη τη διάρκεια της επανάστασης προσπαθούσαν να δρουν σε συνδυασμό με το μαζικό κίνημα των πόλεων. Στις 13 Μάρτη 1957 η οργάνωση «Επαναστατικό Διευθυντήριο» επιτίθεται στο Προεδρικό Μέγαρο με στόχο να δολοφονήσει τον Μπατίστα, η ενέργεια αποτυγχάνει, αλλά λειτουργεί αφυπνιστικά για ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων της Αβάνας. Στη προσπάθεια αυτή σκοτώνεται ο αρχηγός της οργάνωσης Χοσέ Αντώνιο Ετσεβαρία.

Τον Μάιο της ίδιας χρονιάς οι αντάρτες πετυχαίνουν την πρώτη μεγάλης έκτασης νίκη καταλαμβάνοντας τους στρατώνες Υβέρο, στη Σιέρα Μαέστρα. Μετά απ αυτή τη νίκη ο Μπατίστα αρχίζει να αδειάζει τους στρατώνες στη Σιέρα Μαέστρα. Κίνηση που κατέληξε σε τεράστιο στρατηγικό λάθος αφού όποιος κατείχε την Σιέρα Μαέστρα κατείχε και την Κούβα (άποψη του Χοσέ Μαρτί που ασπαζόταν 100% ο Κάστρο).

Αρχές Μαΐου του ’58 και μετά την αποτυχία της 9ης Απρίλη το κίνημα της 26ης Ιούλη είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της επανάστασης. Ο Φιντέλ αναλαμβάνει αρχιστράτηγος της επανάστασης μέσα από μια προσπάθεια συνασπισμού όλων των εξεγερμένων δυνάμεων που διεξάγεται κατά τη χρονική περίοδο 1957-58.
Ο συνασπισμός αυτός αποτελούνταν από το αστικό Ορθόδοξο Κόμμα, τη πολιτική μήτρα του Κάστρο, το «επαναστατικό διευθυντήριο», μια φοιτητική οργάνωση με πλατιά απεύθυνση στη νεολαία αλλά και με αντικομμουνιστικές αντιλήψεις που πήγαζαν από το σκεπτικό ότι η Σοβ. Ένωση ήταν κι αυτή υπεύθυνη για την άνοδο του Ναζισμού στην Ευρώπη.

Το Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα το οποίο αν και Μαρξιστικό-Λενινιστικό ακολουθούσε τη Σταλινική γραμμή για τη δημιουργία Λαϊκών Μετώπων, και άλλες μικρότερες οργανώσεις. Το ΛΣΚ παρά το γεγονός ότι είχε απορρίψει την πρόταση του Κάστρο για ένοπλο αγώνα το 1955, είχε πρωτοστατήσει στη δημιουργία εργατικών και κοινοτικών επιτροπών σε εργοστάσια και κοινότητες.

Το σημείο τριβής που ανέκυψε στη πορεία για την δημιουργία του Συνασπισμού ήταν η Αγροτική Μεταρρύθμιση η οποία τελικά έγινε αποδεκτή αλλά με όρους. Το ΕΔ το οποίο είχε ήδη διασπαστεί σε ΕΔ και «Δεύτερο Μέτωπο» με επικεφαλής τον Μενούγιο, έβαζε σαν όρο να πωληθούν τα κτήματα στους ακτήμονες ενώ το ΔΜ ήθελε να παραμείνουν οι αγροτικοί φόροι.

Στις 21/8/1958 ο Τσε εξορμά και καταλαμβάνει μαζί με τον Καμίλο την επαρχία Λα Βίγιας της Σιέρα Μαέστρα Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται και στην κατάληψη της Σάντα Κλάρα το Δεκέμβρη του ’58. Ο δρόμος προς την Αβάνα είναι ανοιχτός.

Ο σοσιαλιστικός χαρακτήρας της επανάστασης είχε σκιαγραφηθεί απ’ τις αρχές του αγώνα μέσα από τις πρωτοβουλίες του Τσε και του Ραούλ. Η δημοκρατική οργάνωση του αντάρτικου, το χτίσιμο σχολείων και ιατρείων και η μονομερής αναδιανομή της γης πριν ακόμα την επίσημη απόφαση προμήνυαν αυτόν τον χαρακτήρα.
Χαρακτηριστική είναι η επιμονή του Τσε από το βουνό ακόμα στα βασικά μαθήματα μόρφωσης που στην πορεία μετουσιώθηκαν σε «ταξιαρχίες μόρφωσης».

Τα πρώτα μέτρα της επαναστατικής κυβέρνησης ήταν η τιμωρία των πρωταίτιων της δικτατορίας και η δήμευση των περιουσιών τους. Η κατάργηση του εθνικού στρατού και η αντικατάστασή του από τον επαναστατικό, η εκκαθάριση του δημόσιου τομέα από χουντικά στοιχεία, τα χουντικά στοιχεία που υπηρέτησαν τη χούντα απολύθηκαν, οι απολυμένοι εργάτες επέστρεψαν στις δουλειές τους, τα συνδικάτα εκδημοκρατίστηκαν, οι τράπεζες και άλλες επιχειρήσεις εθνικού συμφέροντος κρατικοποιήθηκαν,τα υψηλά ενοίκια μειώθηκαν ενώ στις 17/5 ψηφίζεται η πρώτη Αγροτική Μεταρρύθμιση με την οποία 200.000 ακτήμονες αποκτούν γη. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ το ανώτατο όριο ιδιοκτησίας ήταν 4.000 στρέμματα αμερικάνικες εταιρείες κατείχαν μέχρι και 2.000.000 στρέμματα.

Τέλος μέσα απ αυτό το επαναστατικό πείραμα της Κούβας φαίνεται για πρώτη φορά να γίνεται σχεδιασμένα η διάχυση της επανάστασης παγκόσμια μέσα από τον χαρακτήρα του Τσε.

Ανάρτηση βασισμένη στο αφιέρωμα της ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΛΕΣΧΗΣ ΛΕΣΒΟΥ στην ΚΟΥΒΑ και τον CHE

Μετέτρεψαν μια τηλεόραση σε skateboard

Δείτε στο video πως μετέτρεψαν μια παλιά τηλεόραση με μεγάλη επίπεδη οθόνη σε ένα skateboard.

Οι Braille Skateboard, διασκεδάζουν μετατρέποντας ότι μπορεί να φανταστεί κάνεις σε skateboard, π.χ. ένα ipad, μια σανίδα τού surf, ακόμα και μια κονσόλα xbox one, στο video που ακολουθεί μας δείχνουν το πως μπορεί να μετατρέψει κάνεις μια παλιά τηλεόραση με μεγάλη επίπεδη οθόνη σε ένα skateboard......

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΚΑΙ ΤΑ POKEMON

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΙΟ ΣΟΒΑΡΟΣ;

Ο Αρκάς σχολιάζει την Pokemon-μανία

Απο το news247:

Με ένα νέο καυστικό σκίτσο του ο Αρκάς σχολίασε τη φρενίτιδα που έχει ξεσπάσει τις τελευταίες βδομάδες με το Pokemon Go.

Ο γνωστός σκιτσογράφος μοιάζει να προβληματίζεται για την εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού, αφού απ' ότι φαίνεται αυτό που έχει αλλάξει από την παλαιολιθική εποχή μέχρι σήμερα είναι ότι από κυνηγοί μαμούθ έχουμε απλά γίνει κυνηγοί... Πόκεμον.

Δεν σε ξεχνώ Ηλέκτρα

Του Θεοδόση Ν. Νικολαΐδη:

Προσκυνώ το Μαρτύριό σου, Ηλέκτρα Αποστόλου. Μουδιάζω από οδύνη όταν συλλογίζομαι την αιματηρή σου πορεία από το κολαστήριο του απάνθρωπου βασανισμού σου στο φως της υπόμνησης του ονόματός σου στους αιώνες.

Εγώ, ο ελάχιστος, σαν σε θυμήθηκα σκέφτηκα να ζωγραφίσω στο τετράδιο των αδέξιων γυμνασμάτων μου την ξοδεμένη σε πολύπαθους αγώνες ζωή σου. Έβαλα το παράδειγμά σου μυροβόλο μαντήλι στο πρόσωπό μου για να μη με πάρουν οι αναθυμιάσεις από τις σημερινές χωματερές της ευκολίας και του τίποτα. Σε μέρες κατεστημένης αμάθειας και βασιλικά ενθρονισμένης ημιμάθειας. Σε μέρες που η μνήμη χάνει την υπομονή της, σηκώνει περήφανα το ανάστημά της και γυρεύει την έξοδο κινδύνου σε Μορφές του υπεράνθρωπου διαμετρήματός σου. Ξεφυλλίζω το διήγημα σκληρού ρεαλισμού που συνέγραψε η ακριβή σου φίλη και συναγωνίστρια Διδώ Σωτηρίου. Έχει για θέμα και για τίτλο το όνομά σου: Ηλέκτρα. Οι σελίδες του, λιγοστές πλην αιμάσσουσες, ζωντανεύουν την κατοχική δράση και τα τελικά ανείπωτα μαρτύριά σου, όταν εσύ και οι συμπατριώτες σου ψυχορραγούσατε στα σφαγεία του δωσιλογισμού, ενώ άλλοι χαριεντίζονταν με την κτηνώδη βία του ναζισμού ως ντόπιοι υπηρέτες του ή υποδύονταν, το λιγότερο, τους «ουδέτερους» και «φιλήσυχους» πολίτες.

Το όνομά σου ισοδυναμεί με εμβληματική επιτομή της Εθνικής Αντίστασης. Σαν μια σύγχρονη εκδοχή της συνονόματής σου ηρωίδας του Ευριπίδη, τάλαινα όσο και εκείνη, αν ήθελες θα τα είχες όλα: ανέφελη αστική οικογενειακή ζωή, ζηλευτή επαγγελματική θέση, περιουσία. Ο κόσμος, όμως, για σένα δεν τελείωνε στην εξώπορτα του εύπορου σπιτιού σου. Όπως γράφει η Διδώ, «...ο νους σου, η καρδιά σου, η ζωή σου πλημμύριζαν από μια φλογερή επαναστατική προσήλωση στο ιδανικό της πανανθρώπινης ευτυχίας». Την άνοιξη του '34 όργωνες την Ελλάδα για το παγκόσμιο Αντιφασιστικό και Αντιπολεμικό συνέδριο Γυναικών. Η μεταξική δικτατορία σε έκλεισε στις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ. Λίγο πριν εξοριστείς στην Ανάφη γέννησες την κόρη σου, την Αγνή, στο κρατητήριο. Από τη μέρα που μπήκαν οι Γερμανοί, έγινες η ψυχή του παράνομου Τύπου. Ως μέλος του κεντρικού συμβουλίου της ΕΠΟΝ από την ίδρυσή της, πήρες πάνω σου το επίμοχθο έργο της διαφώτισης και οργάνωσες τις πρώτες απεργίες σε καπνεργοστάσια και εργοστάσια υφαντουργίας. Μίλησες στις εργάτριες για αμοιβές ίσες με αυτές των ανδρών και για λιγότερες ώρες εργασίας. Πρωτοστάτησες στην πρωτόγνωρα ομόθυμη και νικηφόρα πανυπαλληλική απεργία της Αθήνας στην καρδιά της κατοχής τον Απρίλιο του '42. Τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου μετέτρεψες μια μεγάλη ομάδα χαρακτών, μελών του ΕΑΜ καλλιτεχνών, σε καλλιτεχνικό συνεργείο για τις ανάγκες της αντιστασιακής δράσης σε προκηρύξεις, αφίσες και συνθήματα στους τοίχους. Η καθημερινότητά σου έτρεχε με κομμένη την ανάσα δίπλα στα παιδιά με το «χωνί» και στις ομάδες με τους κουβάδες της μπογιάς και με τα πινέλα που θα ανακούφιζαν τους υπόδουλους τοίχους γράφοντας πάνω τους «ψωμί και ελευθερία».

Οι ελληνικές αρχές κατοχής σε συνέλαβαν την 25η Ιουλίου του 1944 ενώ πήγαινες να συναντήσεις τη μικρή σου κόρη. Σε οδήγησαν στην πλατεία Βικτωρίας, στην οδό Ελπίδος 16, στο περιβόητο ξενοδοχείο «Κρυστάλ». Εκεί στεγαζόταν η Ειδική Ασφάλεια, άντρο της συνεργασίας των προδοτών και του κατακτητή. Οι αιματοπότες κτηνάνθρωποι επιδόθηκαν ως ορχούμενοι κανίβαλοι σε ολονύκτια ανακριτικά βασανιστήρια σπάνιας επινόησης. Τα μέσα που μετήλθαν τρομάζουν και μόνο στο λεκτικό τους φανέρωμα: συρματόσχοινα, φάλαγγες, τροχαλίες, βούνευρα, μαστίγια, αναμμένα τσιγάρα, πυρωμένα σίδερα και κάρβουνα, κουβάδες με νερό. Και εσύ, Ηλέκτρα, σάρκωσες την έννοια της ανθρώπινης αντοχής και της πατριωτικής τιμής. Ως την τελευταία σου πνοή δεν έβγαλες λέξη. Ώσπου απόκαμαν τα θηρία και πέταξαν το φρικτά παραμορφωμένο και καμένο κορμί σου από την ταράτσα του σφαγείου τους. Η έκθεση του ιατροδικαστή Τζαφέρη επέχει θέση γυμνού ρεαλισμού και ηχηρής απογύμνωσης του δωσιλογικού καθεστώτος. Τη φωτογραφία που περιέχεται στο βιβλίο της Ολυμπίας Παπαδούκα «Το Θέατρο στην Αθήνα» θα την αδικούσε κάθε σχολιασμός. Το ημερολόγιο έδειχνε 26 Ιουλίου 1944. Και είναι τόσο ωραία η λέξη Ιούλιος.

Ήσουν μόνο τριάντα δύο ετών. Έδωσες τα δεκαεννέα από αυτά σε κοινωνικούς και πατριωτικούς αγώνες. Η ζωή σου κλείνει σαν μια από τις πλέον τραγικές και συνάμα «ανοιχτές» ιστορίες. Η ψυχή σου άνοιγε πανιά σε έναν δρόμο που φέρει το όνομα «Ελπίδα». Την ίδια στιγμή ο εγχώριος αρχιδήμιός σου προαγόταν σε υπομοίραρχο. Όχι μόνο το όνομά σου, αλλά ακόμα και ο χαμός σου, Ηλέκτρα, στην υπηρεσία των συμβολισμών. Όταν περάσουν λίγο ακόμα τα χρόνια θα διηγηθώ στους γιους μου την ιστορία σου σαν άγιο συναξάρι. Σκέφτομαι, όμως, ότι και τώρα, που ακόμα αναγνωρίζουν συλλαβιστά τον κόσμο στην πιο αθώα εκδοχή του, αν έπαιζαν σε μια πλατεία που θα είχε το όνομά σου, οι μέρες του χειμώνα θα πλημμύριζαν από τη γλυκιά ζέστη του Ιούλη.

Απο το tvxs.

Hula: Ο καλλιτέχνης του δρόμου και οι γοητευτικές γυναίκες στο νερό [ΦΩΤΟ]

Street art

Οι γοητευτικές γυναικείες φιγούρες που φιλοτεχνεί ο Hula εξακολουθούν να βυθίζονται στο νερό.

Ο Σον Γιόρο, όπως είναι το όνομα του, με καταγωγή από τη Χαβάη και εγκατεστημένος πια στη Νέα Υόρκη, είχε κοσμήσει τσιμεντένιες επιφάνειες, ναυάγια, αλλά ακόμη και  παγόβουνα που λιώνουν.

Ο Hula συνεχίζει πάνω στο κανό του το ταξίδι για να εντοπίσει επιφάνειες που μπορούν να φιλοξενήσουν τα πρόσωπα  των εκφραστικών γυναικείων μορφών του.

Τα πιο πρόσφατα έργα αυτού του καλλιτέχνη δρόμου είναι τα LEWA -το lewa παραπέμπει στο βήμα του χαβανέζικου χορού «χούλα»;-και HEAU, καθώς και μια «εγκατάσταση παγετώνα» σε συνεργασία με το instagram για το Διεθνές Φεστιβάλ Δημιουργικότητας Cannes Lions που διοργανώνεται στο δεύτερο μισό του Ιουνίου, κάθε χρόνο, στη γαλλική πόλη.

Αν και η «εγκατάσταση παγετώνα» είναι σε εσωτερικό χώρο, τα στοιχεία που χρησιμοποιεί είναι από τη φύση: Ένα γυναικείο πρόσωπο, με κλειστά μάτια (κοιμάται; για πάντα;) σκισμένο στη μέση, το κάθε μισό ζωγραφισμένο σε μισό κομμάτι παγετώνα (ο οποίος και αυτός με τη σειρά του έχει κοπεί στη μέση).

Η Lewa, σε εγκαταλελειμμένες αποβάθρες, με το νερό να έχει φτάσει την αριστερή άκρη των γεμάτων χειλιών της, σαν να προσπαθεί να πετάξει έξω απ' το νερό.

Και να μην τα καταφέρνει.

Αντί να σώζετε Pokemon, σώστε τα παιδιά της Συρίας

Η εκστρατεία

Την ώρα που όλος ο πλανήτης κυνηγάει Pokemon, το διαδίκτυο έχει κατακλυστεί με φωτογραφίες μικρών παιδιών από τη Συρία που κρατούν στα χέρια τους εικόνες με χαρακτήρες της διάσημης σειράς κινουμένων σχεδίων.

Σε αυτές αναγράφεται το όνομα τους, σε ποια πόλη της Συρίας μένουν, αλλά και το μήνυμα «Είμαι εδώ, έλα να με σώσεις».

Τις φωτογραφίες διακίνησε το γραφείο Τύπου των Επαναστατικών Δυνάμεων της Συρίας, μία κίνηση που στόχο έχει να διαδώσει τα μηνύματα των Σύρων που είναι ενάντια στο καθεστώς του Μπασάρ αλ -Άσαντ.

Μιλώντας στον βρετανικό Independent, εκπρόσωπος της οργάνωσης εξήγησε την κίνηση. Όπως είπε η ευρεία κάλυψη που παρέχουν τα διεθνή Μέσα σε ό,τι έχει να κάνει με το παιχνίδι Pokemon Go τους έδωσε την ιδέα να το χρησιμοποιήσουν για να στρέψουν την προσοχή του κόσμου στο λαό της Συρίας και τα δεινά που υφίσταται από τις πολιορκίες και τους βομβαρδισμούς του Άσαντ.

«Θέλουμε να αυξηθεί η ευαισθητοποίηση και να επιστήσουμε την προσοχή στα δεινά των παιδιών της Συρίας στις πολιορκημένες περιοχές και στα δεινά του συριακού λαού που δέχεται επιθέσεις και σκοτώνεται από το καθεστώς Άσαντ και τους συμμάχους του», ανέφερε επίσης.

Οι εν λόγω φωτογραφίες έχουν διαμοιραστεί περισσότερες από 21.500 φορές.

Χιλιάδες χρηστών των κοινωνικών δικτύων εκφράζουν με αυτό τον τρόπο τη συμπαράστασή τους για τα παιδιά της Συρίας.

Στο Twitter μάλιστα, χρήστης έκανε λόγο για ένα παιχνίδι Pokemon που δεν έχεις ξαναδεί.

Όπως σημειώνει πάντως το δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας, από τη στιγμή που το παιχνίδι έγινε παγκόσμια τρέλα, πολλοί εξέφρασαν την αγανάκτησή τους επειδή άρχισε να δίνεται λιγότερη προσοχή στα ζητήματα της Συρίας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με τη Unicef 35.000 παιδιά ζουν εγκλωβισμένα στην πόλη Μανμπιζ και γύρω από αυτή.

Απο το tvxs.

1943: Η Αθηναϊκή διαδήλωση που αναβάλλει τα σχέδια του Χίτλερ

Σαν σήμερα, 22 Ιουλίου 1943, διακόσιες χιλιάδες λαού στην κατεχόμενη Αθήνα πραγματοποιούν μαχητική διαδήλωση εναντίον της απόφασης των Γερμανών να παραχωρήσουν στη Βουλγαρία ολόκληρη τη Βόρεια Ελλάδα ως τον Αξιό. Εκατό διαδηλωτές νεκροί στην άσφαλτο έκαναν τον Χίτλερ να αναστείλει την απόφαση «επ' αόριστον».

Ο Ηλίας Βενέζης, στο διήγημά του 22 Ιουλίου 1943, δίνει το κλίμα της διαδήλωσης αυτής.

Μες στην Αθήνα στους μεγάλους δρόμους της, το πλήθος περπατά σιωπηλό και σκυφτό σα να σεργιανά στον ήλιο και στα αγάλματα. Τίποτα δεν προδίνει πως κάτι ετοιμάζεται, πως κάτι θα γίνει. Ωστόσο, η στυφή σιωπή είναι τόση μες στη χαρά του ήλιου που λάμπει, που το μαντεύεις: κάτι είναι σαν ηφαίστειο που άξαφνα θ' ανάψει. Κι η σπίθα ανάβει. Απ' το λαό που περπατά σαν αμέριμνος, σ' ένα δοσμένο σύνθημα ξεχύνεται άξαφνα ένα μεγάλο κύμα και τρέχει προς τον ανοιχτό χώρο που είναι μπρος στο Πανεπιστήμιο. Γεμίζει ο τόπος.

Ενα κορίτσι, κρατώντας ένα στεφάνι από δάφνη, σκαλώνει στο άγαλμα του Φεραίου και το στεφανώνει. Ο λαός γονατίζει. Και όλα τα πικραμένα στόματα ψέλνουν τον Υμνο στην Ελευθερία. Την ίδια στιγμή ακούγονται απ' την άκρη του δρόμου οι αλυσίδες του γερμανικού τανκ, που κίτρινο σαν το θάνατο, τρέχει προς το μέρος που άναψε η σπίθα. Πριν προφτάξει να ρίξει τη φωτιά του, η διαδήλωση πυκνή τώρα, ολοένα πιο πυκνή, ξεχύνεται σε άλλο δρόμο, στρίβει, ελίσσεται σαν ζωντανό πλάσμα που αμύνεται και παλεύει με σιγουριά και με πίστη.

Ολα τα στόματα τώρα φωνάζουν, όλα τα στόματα ουρλιάζουν. «Οχι πια άλλο! Θέλουμε τη λευτεριά μας! Θέλουμε τη λευτεριά!». Από πολύ μακριά, κληρονομημένο από χρόνους παλιούς το βαθύ αίσθημα, η αγάπη του λαού αυτού για τη λευτεριά και τη δικαιοσύνη, ξεσπούσε γυρεύοντας ν' ακουστεί, ενώ γύρω του λυσσασμένα άρχισαν να χύνουν μολύβι και αίμα τα άρματα πάνου σε ανθρώπους άοπλους και ανυπεράσπιστους, σε γυναίκες και παιδιά. «Οχι πια άλλο! Οχι άλλο! Κάτω οι τύραννοι!» Αφρισμένο τώρα κατέβαινε την πλατιά λεωφόρο το κύμα και βογκούσε. Σαν αλαφρός ψίθυρος στην αρχή, από λίγα στόματα πρώτα, ύστερα από όλα τα στόματα, άρχισε πάλι να χύνεται το παθητικό τραγούδι της λευτεριάς, ο Υμνος των Ελλήνων. Στην κορυφή του κύματος μια ασπρογάλανη σημαία ξεδιπλώθηκε τότε. Κυμάτισε στο λίγο αγέρα, κυμάτισαν και τα μαλλιά του κοριτσιού που τη σήκωνε στα χέρια του.

Προχωρούσε με σταθερό βήμα, ξαναμμένη και περήφανη, και πλάι της βάδιζε ο φίλος της. Τραγουδούσαν τον Υμνο στην Ελευθερία και βάδιζαν. Λίγο πιο μπρος τους, μπρος τα μάτια τους που σπίθιζαν, έλαμπε το όραμα της Ελλάδας. Και λίγο πιο μπρος ακόμα, ήταν το όραμα το δικό τους, η ευτυχία που μίλησαν χτες με τα άστρα, ένα αγοράκι με μαύρα μαλλιά, που θα το μεγάλωναν και θα το μάθαιναν να γίνει σωστός άντρας που να μπορεί να πει στην κρίσιμη ώρα ένα «όχι». Οχι πια πόλεμοι και αίμα άδικο... Τα περιστατικά ήρθαν έπειτα γρήγορα σαν αστραπή. Το γερμανικό άρμα φάνηκε στην άκρη του δρόμου απ' την αντίθετη μεριά που κατέβαινε η διαδήλωση και χύθηκε πάνου στο πλήθος. Το πολυβόλο άρχισε να κροτά.

Αλλά το κύμα που κατέβαινε με ορμή δεν ήταν μπορετό να σταματηθεί. Συνέχισε την πορεία. Το πολυβόλο έριχνε τώρα πάνου στα κορμιά. Βρήκε πρώτα κατάστηθα το νεανικό σώμα που είχε ανεμισμένα μαλλιά στο κεφάλι και που κρατούσε στα χέρια του την ανεμισμένη σημαία. Την ίδια στιγμή το τανκ που έτρεχε με δαιμονισμένο θόρυβο και είχε φτάσει, έπεσε πάνου στο λαβωμένο σώμα που σπάραζε, πέρασε από πάνω του τις βαριές αλυσίδες του, μπήκε μέσ' στο πλήθος, το σκόρπισε για μια στιγμή και τράβηξε πέρα. Ολα έγιναν σαν αστραπή. Το αλαλιασμένο πλήθος μόλις πέρασε ο μηχανοκίνητος θάνατος ξεχύθηκε πάλι απ' τις παρόδους όπου είχε καταφύγει, κι έτρεξε βογκώντας προς το σώμα του κοριτσιού, που έχοντας αγκαλιασμένη τη σημαία την έβρεχε με το αίμα που έτρεχε απ' τις σπαραγμένες σάρκες του.

Δεν έχετε χώρο για το πλυντήριο; Δείτε αυτήν την απίστευτη πατέντα

Μία ομολογουμένως… απίστευτη πατέντα εφηύρε ένας Κρητικός, ο οποίος είχε έλλειψη χώρου στο σπίτι του και δεν ήξερε πού να τοποθετήσει το πλυντήριό του.

Ο ιδιοκτήτης αποφάσισε, λοιπόν, να το τοποθετήσει πάνω από… την τουαλέτα, αφήνοντας άφωνη μια γυναίκα κτηματομεσίτη, η οποία έκανε σχετική ανάρτηση στο Facebook σχολιάζοντας: «20 χρόνια κτηματομεσίτης, αυτό πρώτη φορά το βλέπω».



Πηγή: flashnews.gr

ΟΧΙ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ....

Μία φωτογραφία «μυστήριο» στάθηκε η αφορμή για «μέγα-τρολάρισμα»

Μία περίεργη φωτογραφία που δημοσίευσε ο υποψήφιος Αμερικανός αντιπρόεδρος, «δεξί χέρι» του Ντόναλντ Τραμπ, Μάικ Πενς, προκάλεσε πλήθος σχολίων στο διαδίκτυο.

Η εικόνα δείχνει τον Πενς με τη σύζυγό του Κάρεν και την κόρη τους Σαρλότ να γευματίζουν σε εστιατόριο στη Νέα Υόρκη.

Δίπλα τους υπάρχει ένας καθρέπτης, ο οποίος αντανακλά μεν τις φιγούρες του ζεύγους, χωρίς ωστόσο να φαίνεται το είδωλο της κόρης.

Η φωτογραφία συζητήθηκε πολύ ανάμεσα σε χρήστες του διαδικτύου, με πολλούς από αυτούς να κάνουν λόγο για κόρη-«φάντασμα» ή ακόμη και για «βαμπίρ».

Η ελληνική ευρηματικότητα είναι αστείρευτη…

Χρήστης του διαδικτύου που βρίσκεται στην Κρήτη και συγκεκριμένα στο Ρέθυμνο για διακοπές, δημοσίευσε μέσω Facebook μια πρωτοφανή «πατέντα»: Ένας ξενοδόχος εφηύρε τον τρόπο για να δροσίζει δύο δωμάτια, με μία μόλις συσκευή air condition.

O τουρίστας σχολίασε την παρακάτω φωτό ως εξής: «Κουβαρντάς Έλληνας ξενοδόχος... Αιρ κοντίσιον για δύο δωμάτια... Μεγάλε...”.

Mία… εύλογη απορία είναι ποιος από τους ενοίκους των δύο δωματίων είχε το κοντρόλ για να ρυθμίζει το air condition;

Μηχανή του χρόνου: Η πιο σφοδρή σύγκρουση τεθωρακισμένων στην ιστορία

Η σκληρότερη σύγκρουση τεθωρακισμένων στην ιστορία έγινε στο Κουρσκ. Ήταν η τελευταία ελπίδα του Χίτλερ μετά την ήττα στο Στάλινγκραντ. Πώς επισφραγίστηκε η οριστική ήττα των Ναζί παρά τις μεγάλες απώλειες των Σοβιετικών

news247

Ιούλιος 18 2016 08:22

Από τη mixanitouxronou.gr: Η μάχη του Κουρσκ κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν η μεγαλύτερη και σκληρότερη σύγκρουση τεθωρακισμένων της ιστορίας και επηρέασε άμεσα τον συμβατικό πόλεμο κατά το επόμενο ήμισυ του αιώνα. Σηματοδότησε το τέλος των γερμανικών επιθετικών ενεργειών στο ανατολικό μέτωπο και άνοιξε τον δρόμο για επιχειρήσεις, που έφεραν τελικά τους Σοβιετικούς στο Βερολίνο.

Μετά την ήττα τους στο Στάλινγκραντ τον χειμώνα του 1942-3, οι Γερμανοί επιδίωκαν πάση θυσία μια νίκη για να βρεθούν και πάλι σε πλεονεκτική θέση έναντι των Σοβιετικών, γεγονός που θα τους επέτρεπε να μεταφέρουν στρατεύματα από το ανατολικό μέτωπο για να αντιμετωπίσουν την αναμενόμενη συμμαχική εισβολή στην Ιταλία και ίσως να διασπάσουν τον συνασπισμό μεταξύ ανατολής και δύσης. Οι στρατηγοί του Χίτλερ εκπόνησαν αρκετά σχέδια δράσης, στα οποία περιλαμβανόταν η διακοπή μεγάλων επιθέσεων από δυνάμεις που είχαν ήδη καταπονηθεί σημαντικά.

Ο Χίτλερ διαφώνησε και τάχθηκε με την άποψη του στρατάρχη Βίλχελμ Κάιτελ ο οποίος δήλωσε: «Πρέπει να επιτεθούμε για πολιτικούς λόγους».

 

Στις 5 Απριλίου 1943 o Χίτλερ διέταξε την εφαρμογή του σχεδίου επίθεσης κατά των υψωμάτων του Κουρσκ, ενός ορεινού όγκου στις γραμμές γύρω από αυτήν την πόλη της δυτικής Ρωσίας, που εκτεινόταν επί 250 χιλιόμετρα από νότο προς βορά και εισχωρούσε επί 150 χιλιόμετρα στη γερμανοκρατούμενη περιοχή. Μια επίθεση από νότο και βορρά θα ανέκοπτε τους Σοβιετικούς, οι οποίοι πλέον είτε θα σκοτώνονταν είτε θα συλλαμβάνονταν αιχμάλωτοι. Ο Χίτλερ ζήτησε να μετάσχουν στη μάχη τα καλύτερα όπλα, πολεμοφόδια και διοικητές, αναφέροντας στη διαταγή του:

Κάθε διοικητής, κάθε απλός στρατιώτης, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι η αποφασιστική σημασία μιας νίκης στο Κουρσκ θα γίνει φάρος για ολόκληρο τον κόσμο

Η καθυστέρηση

Οι Γερμανοί ηγέτες σχεδίασαν αρχικά να επιτεθούν στις αρχές Μαΐου, αλλά ο Χίτλερ περίμενε μέχρι να συγκεντρωθεί ένας μεγάλος αριθμός αρμάτων τελευταίου τύπου. Η επίθεση καθυστέρησε ακόμη περισσότερο από το λιώσιμο των πάγων την άνοιξη, που μετέτρεψε τη ρωσική ενδοχώρα σε ένα τέλμα λάσπης σε συνδυασμό με τις γερμανικές απώλειες στη βόρεια Αφρική. Μόλις τον Ιούλιο κατάφεραν οι Γερμανοί να προετοιμαστούν επαρκώς για να επιτεθούν στα υψώματα του Κουρσκ.

Η καθυστέρηση ίσως να ενίσχυσε τις γερμανικές επιθετικές δυνάμεις, αλλά βοήθησε ακόμη περισσότερο τους Ρώσους.

Τον Ιούλιο, ο Ζούκοφ είχε οργανώσει την άμυνά του με 1.300.000 άνδρες, 3.300 άρματα μάχης, 20.000 κανόνια και 2.400 αεροσκάφη

Η αντίδραση των Σοβιετικών

Ο στρατάρχης Γκεόργκι Ζούκοφ είχε αναλάβει τη διοίκηση του Ερυθρού Στρατού και οι στρατιωτικές ικανότητές του, σε συνδυασμό με τις αναφορές της υπηρεσίας πληροφοριών, τον βοήθησαν να αντιληφθεί ότι το Κουρσκ θα ήταν ο επόμενος γερμανικός στόχος.

Επί τρεις μήνες ενίσχυε την άμυνά του με πρόσθετα άρματα και άνδρες, ενώ παραλλήλως τοποθέτησε χιλιάδες αντιαρματικές νάρκες σε όλες τις πιθανές προσβάσεις.

Οι Ρώσοι επιστράτευσαν πολίτες από τα γειτονικά χωριά για να θάψουν 1.800 νάρκες ανά χιλιόμετρο του μετώπου πριν αρχίσει η μάχη. Τον Ιούλιο, ο Ζούκοφ είχε οργανώσει την άμυνά του με 1.300.000 άνδρες, 3.300 άρματα μάχης, 20.000 κανόνια και 2.400 αεροσκάφη.

Παραδοσιακά, μια επιθετική δύναμη πρέπει να υπερβαίνει τους αντιπάλους της τουλάχιστον 3 ή 4 φορές προς 1 για να ελπίζει σε νίκη. Στο Κουρσκ οι Γερμανοί είχαν 900.000 άνδρες, 2.700 άρματα, 10.000 κανόνια και 2.000 αεροπλάνα – μια δύναμη σημαντικά μικρότερη από τη ρωσική. Επειδή το μεγαλύτερο μέρος των στρατευμάτων τους αποτελείτο από τις επίλεκτες μεραρχίες των SS, οι Γερμανοί διοικητές πίστευαν στις ικανότητες των στρατιωτών τους και, παρά την καταστρεπτική ήττα στο Στάλινγκραντ, δεν εκτιμούσαν ιδιαιτέρως τους Ρώσους.

Τη νύχτα της 3ης Ιουλίου οι Γερμανοί μηχανικοί άρχισαν να καθαρίζουν τα ναρκοπέδια. Οι σκαπανείς έκαναν καλή δουλειά, αλλά οι Ρώσοι αιχμαλώτισαν αρκετούς που αποκάλυψαν την ακριβή ώρα της επίθεσης. Στις 4 και 5 Ιουλίου τα γερμανικά αεροπλάνα βομβάρδισαν τις ρώσικες γραμμές και ακολούθησε καταιγισμός πυρός κανονιών.

Δέκα λεπτά πριν από τη χερσαία επίθεση, το ρωσικό πυροβολικό απάντησε με τον δικό του καταιγισμό πυρός

Δέκα λεπτά πριν από τη χερσαία επίθεση, το ρωσικό πυροβολικό απάντησε με τον δικό του καταιγισμό πυρός. Οι Γερμανοί επιτέθηκαν βάσει του σχεδίου, αν και οι ανεντόπιστες νάρκες και το ρωσικό πυροβολικό επιβράδυναν τις προσπάθειές τους. Η προέλαση στον νότο κάλυψε περίπου 30 χιλιόμετρα προς τα υψώματα, αλλά η επίθεση από βορρά προχώρησε μόλις 10 χιλιόμετρα πριν καθηλωθεί στις θέσεις της.

Στις 12 Ιουλίου οι Γερμανοί ανασυντάχθηκαν κοντά στο Προχορόφκα για την τελική τους επίθεση. Μετά από προπαρασκευαστικά πυρά από την αεροπορία και το πυροβολικά, οι Γερμανοί προχώρησαν, αλλά αιφνιδιάστηκαν από τους Ρώσους που βγήκαν ανάμεσα σε 700 γερμανικά και σε 850 ρωσικά τεθωρακισμένα άρματα τα έφερε γρήγορα σε απόσταση λίγων μέτρων μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να στέλνουν τα πυρά τους απ’ ευθείας εναντίον αλλήλων. Σε αρκετές περιπτώσεις άρματα που είχαν εξαντλήσει τα πυρομαχικά τους προσπαθούσαν απλώς να εμβολίσουν τα εχθρικά τεθωρακισμένα.

Οι γερμανικές απώλειες στο Κουρσκ ήταν 100.000 άνδρες και ξεπέρασαν τους 500.000 μέχρι το τέλος της ρώσικης αντεπίθεσης

Στο τέλος της ημέρας είχαν καταστραφεί περισσότερα από τα μισά γερμανικά άρματα μάχης. Περίπου άλλα τόσα ρωσικά είχαν αχρηστεύει, αλλά πολλά ήταν επισκευάσιμα και σύντομα τα επανέκτησαν οι Σοβιετικοί.

Οι Ρώσοι άρχισαν γενική αντεπίθεση την επόμενη ημέρα. Στις 17 Ιουλίου ο Χίτλερ αντιλήφθηκε ότι ο «φάρος του κόσμου» είχε σβήσει και διέταξε υποχώρηση. Η ρωσική αντεπίθεση εξασφάλισε γρήγορα τη γειτονική πόλη Ορέλ και στο τέλος Αυγούστου είχαν έρθει μέχρι το Χαρκόφ της Ουκρανίας. Οι γερμανικές απώλειες στο Κουρσκ ήταν 100.000 άνδρες και ξεπέρασαν τους 500.000 μέχρι το τέλος της ρώσικης αντεπίθεσης.

Οι Σοβιετικοί δεν ανακοίνωσαν τις δικές τους απώλειες μέχρι την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος σχεδόν πενήντα χρόνια αργότερα, οπότε παραδέχτηκαν τελικά ότι η υπεράσπιση του Κουρσκ και η επακόλουθη επίθεση στοίχισε περίπου 250.000 νεκρούς και 600.000 τραυματίες. Το Στάλινγκραντ είχε σταματήσει τη γερμανική προέλαση στη Σοβιετική Ένωση. Το Κουρσκ έθεσε τέλος στις γερμανικές επιθέσεις στο Ανατολικό Μέτωπο και οι γερμανικές δυνάμεις άρχισαν μια μακρά υποχώρηση πριν οι επελαύνοντας Ρώσοι βρεθούν στην ενδοχώρα της Γερμανίας και, τελικά, στο Βερολίνο.

Έλληνες αντιφασίστες στον Ισπανικό εμφύλιο

Η 17η Ιουλίου 1936, με τη στάση της «στρατιάς της Αφρικής» και άλλων τμημάτων του ισπανικού στρατού που την ακολούθησαν, σηματοδοτεί την επίσημη έναρξη του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου. Ενός πολέμου που, εκτός απ’ το βαρύ φόρο αίματος που τον συνόδεψε στα τρία σχεδόν χρόνια της διάρκειάς του, έμελλε να καθορίσει την ζωή στην Ισπανία του 20ού αιώνα - με τη νίκη των Εθνικιστών, την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του Φράνκο και την πτώση της 40 περίπου χρόνια μετά - και να αποτελέσει έναν απ’ τους σημαντικότερους τόπους μνήμης: σημείο αναφοράς, πεδίο αντιπαράθεσης ή συναίνεσης και συστατικό μύθο πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων από εκεί και πέρα· έμελλε, επίσης, να λειτουργήσει ως το προοίμιο μιας μεγαλύτερης σύγκρουσης, της μεγαλύτερης και τρομακτικότερης όλων, αυτής του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Επιμέλεια: Μάνος Αυγερίδης 

Ο Ισπανικός Εμφύλιος, άλλωστε, δεν υπήρξε μόνο ένας εθνικός και ταξικός πόλεμος, αλλά κι ένας πόλεμος των κυρίαρχων ή αναδυόμενων ιδεολογιών της εποχής. Με την (και στην) πλευρά των Δημοκρατικών συντάχθηκαν, εντάχθηκαν και πολέμησαν δημοκράτες, αντιφασίστες, κομμουνιστές και αναρχικοί από όλη την Ευρώπη.

Ανάμεσά τους και πολλοί Έλληνες εθελοντές, κάποιοι εκ των οποίων έχασαν τη ζωή τους στη μάχη, όχι (άμεσα) για την πατρίδα τους, αλλά για τα ιδανικά τους και μια διεθνιστική προοπτική ενάντια στον φασισμό και τους συμμάχους του. Σ’ αυτούς είναι αφιερωμένη η πρώτη συμβολή στη στήλη «Κομμάτια κι αποσπάσματα», προϊόν μιας σταθερής πια συνεργασίας των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας με τον 105,5 Στο Κόκκινο. Μια φωτογραφία απ’ το Φωτογραφικό Αρχείο των ΑΣΚΙ κι ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Παλαιολογόπουλου, τον οποίον ευχαριστούμε για την παραχώρηση, Έλληνες αντιφασίστες εθελοντές στον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο (1936-39).

Η δράση των Ελλήνων εθελοντών στην Ισπανία: Η εκπαίδευσή τους – Το πρώτο πολεμικό βάφτισμα στη Μαδρίτη1

«Στο Αλμπαθέτε –τη μικρή ισπανική κωμόπολη, που όπως είδαμε, έγινε το κέντρο κατάταξης και εκπαίδευσης των Εθελοντών—φτάνανε απ’ όλες τις κατευθύνσεις και οι Έλληνες. Λίγοι στην αρχή, που πλήθαιναν σιγά-σιγά.

Η πρώτη ομάδα που την αποτελούσαν βασικά Έλληνες που ήρθαν απ’ τη Γαλλία, έφτασε στις αρχές του Οκτώβρη του 1936. Εκεί μαζί με αγωνιστές των άλλων Βαλκανικών χωρών και ιδιαίτερα Γιουγκοσλαύους, φτιάξανε το “Βαλκανικό Λόχο”.

Υπεύθυνος των Ελλήνων ήταν ο Παναγιώτης Αϊβατζής, που είχε το ψευδώνυμο Μάριος. Αυτός άλλωστε σε συνεργασία μ’ έναν γιουγκοσλαύο αγωνιστή, πρωτοστάτησε στην ίδρυσή του.

Ο λόχος εντάχτηκε στο Τάγμα “Ντομπρόσφσκυ”, (είναι το όνομα του Πολωνού αγωνιστή της Παρισινής Κομμούνας), που μαζί με άλλα δύο Τάγματα αποτέλεσε την 11η Ταξιαρχία.

Μια άλλη ομάδα Ελλήνων τοποθετήθηκε στο “Βαλκανικό Λόχο” του Τάγματος “Τέλμαν”, που υπαγόταν στη 12η Διεθνή Ταξιαρχία.

Ήταν ακόμα εκείνη την εποχή και μια ομάδα Ελληνοκύπριων που ήρθαν από το Λονδίνο ενταγμένοι στον Αγγλικό λόχο. Ανάμεσά τους οι Αντώνης Θεοδούλου και Εζεκίας Παπαϊωάννου, ο σημερινός Γραμματέας του ΑΚΕΛ.

Οι δύο αυτές Ταξιαρχίες ήσαν οι πρώτες που σχηματίστηκαν και πήραν το βάφτισμα της φωτιάς στην άμυνα της Μαδρίτης.

Στις 6 και 7 του Νοέμβρη οι άντρες της 11ης Διεθνούς Ταξιαρχίας φτάσανε από το Αλμπαθέτε στη Μαδρίτη που τα φασιστικά στρατεύματα την πολιορκούσαν απ’ όλες τις μεριές, τράβηξαν κατ’ ευθείαν για την πρώτη γραμμή και έπιασαν τα πιο επικίνδυνα σημεία.

Το Τάγμα “Ντομπρόσφσκυ” μαζί με το Τάγμα “Κομμούνα του Παρισιού”, πιάσανε το δρόμο που οδηγούσε προς την Πανεπιστημιούπολη. Οι μάχες ήσαν πολύ σκληρές. Ο εχθρός με τα τεράστια πολεμικά μέσα που διέθετε, ενεργούσε λυσσασμένες επιθέσεις. Συνάντησε όμως τη γενναία αντίσταση των Διεθνιστών. Τα
μέσα άμυνάς τους ήσαν πολύ φτωχά. Μερικές φορές για ν’ αποκρούσουν τις επιθέσεις μεταχειρίζονταν χειροβομβίδες που τις φτιάχνανε οι ίδιοι από κονσερβοκούτια γεμισμένα με εκκρηκτικές ύλες. Ωστόσο ο εχθρός δεν κατόρθωνε να προχωρήσει ούτε ένα βήμα.

Σε δύο-τρεις μέρες μπήκε στη μάχη κι η 12η Διεθνής Ταξιαρχία που πολέμησε το ίδιο ηρωικά όπως κι η 11η.

Οι μάχες της Μαδρίτης εκείνων των ημερών στάθηκαν αποφασιστικές όχι μονάχα για την Ισπανική πρωτεύουσα αλλά και για ολόκληρη την Ισπανία. Οι προσδοκίες του Φράνκο ότι θα την κυρίευε μέσα σε λίγες μέρες διαψεύστηκαν. Η Μαδρίτη έγινε σύμβολο, κι έδωσε κουράγιο στους Ισπανούς αντιφασίστες ν’ αντιμετωπίσουν τον εχθρό για δυόμισυ ακόμα χρόνια.

Ωστόσο οι απώλειες εκείνων των ημερών ήσαν πολύ μεγάλες. Φυσικά είχαν κι οι Έλληνες το μερίδιό τους.

Ανάμεσα στους Έλληνες που σκοτώθηκαν στη Μαδρίτη ήσαν οι Μανώλης Μαύρος από την Κάλυμνο, ο Αντώνης Φλώρος, ο Γιάννης Σταύρου, Θρακιώτης που ζούσε στην Γκρενόμπλ της Γαλλίας, ο Κώστας Καλπάκας, κι ο φοιτητής Σπίνος από τη Χίο γιος φαρμακοποιού που σπούδαζε στο Παρίσι.

Εκεί τραυματίστηκε βαριά κι ο ναυτεργάτης Νίκος Κουρκουλιώτης, ένα παληκάρι εύθυμο και ζωντανό που για τις ξεχωριστές του ικανότητες προβιβάστηκε σε ανθυπολοχαγό (αργότερα θα δώσει τη ζωή του στη Μάχη του Έβρου).
Τραυματίστηκε μεταξύ άλλων κι ο Όμηρος Σεραφειμίδης (ψευδώνυμο Σταύρος), όπου μετά την ανάρρωσή του τοποθετήθηκε σαν αξιωματικός στο Ναυτικό».

* Στην κεντρική φωτογραφία: Ομάδα εθελοντών, ίσως στο Αλμπαθέτε, σ’ ένα διάλειμμα πολεμικών ασκήσεων. Στην άκρη δεξιά (με το σακάκι ριχτό στην πλάτη) διακρίνεται ο Νίκος Βαβούδης (1906-1951), κομματικό στέλεχος του ΚΚΕ. Ασυρματιστής στις παράνομες κομματικές οργανώσεις στην μετεμφυλιακή Αθήνα, εντοπίστηκε από την Ασφάλεια τον Νοέμβριο του 1951 στην κρύπτη με τους ασυρμάτους και αυτοκτόνησε για να αποφύγει την σύλληψη.

-----------------------------------------------------

1. Δημήτρης Παλαιολογόπουλος, Έλληνες αντιφασίστες εθελοντές στον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο (1936-39), Εκδόσεις Φιλιππότη, Αθήνα 1986., σ. 63-65

Στο Κόκκινο και ΑΣΚΙ 

ΤΟ ΠΙΣΤΟ ΣΚΥΛΙ ΤΟΥ ΟΜΠΑΜΑ

Ο ΠΝΙΓΜΕΝΟΣ

Σαντιάγο - 21 Νοέμβρη 1973: Ενα ματς που δεν έγινε ποτέ...

Απο το tvxs:

Του Γρηγόρη Τραγγανίδα

Το Φθινόπωρο του 1973 ήταν «καυτό», πολιτικά, από την Αθήνα μέχρι το Σαντιάγο της Χιλής. Στις 11 Σεπτέμβρη, ο πρόεδρος Αλιέντε σκοτώνεται με το όπλο στο χέρι, στο προεδρικό μέγαρο, υπερασπίζοντας μέχρι τέλους το πείραμα της ταξικής απελευθέρωσης του λαού της Χιλής, το οποίο διακόπηκε με τραγικό τρόπο από το αμερικανοκίνητο πραξικόπημα του Πινοσέτ.

Στις 17 Νοέμβρη, το τανκ της επίσης αμερικανοκίνητης χούντας των συνταγματαρχών στην Ελλάδα τσακίζει την Πύλη του Πολυτεχνείου, βάφοντας με αίμα την εξέγερση των φοιτητών και του λαού και ανοίγοντας, ταυτόχρονα, τον δρόμο για την πτώση της. Ελάχιστα 24ωρα μετά, στις 21 Νοέμβρη, στο Εθνικό Στάδιο της Χιλής, το οποίο είχε μετατραπεί σεστρατόπεδο συγκέντρωσης της χούντας του Πινοσέτ, θα παιζόταν μία τραγική «φάρσα» με την μορφή «ποδοσφαιρικού αγώνα», στον οποίο συμμετείχε… μόνο μία ομάδα.

Εκείνη την χρονιά διεξάγονταν οι προκριματικοί αγώνες για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου που θα λάμβανε χώρα το 1974 στην Δυτική Γερμανία. Στις 24 Σεπτέμβρη του 1973, η εθνική ομάδα της Χιλήςπροσγειώνεται στην Μόσχα για τον προγραμματισμένο προκριματικό αγώνα με την εθνική ομάδα της ΕΣΣΔ. Η κατάσταση είναι τεταμένη. Μόλις λίγες μέρες πριν εκδηλώθηκε το πραξικόπημα στην Χιλή, η οποία μέχρι τότε είχε άριστες σχέσεις με την ΕΣΣΔ, και οι Χιλιανοί ποδοσφαιριστές δεν είναι βέβαιοι για την ατμόσφαιρα που θα συναντήσουν στην Μόσχα, ενώ είναι έτσι κι αλλιώς ανήσυχοι για όσα συμβαίνουν στην πατρίδα τους.

«Για μας ήταν πολύ δύσκολο να φύγουμε από την Χιλή και να αφήσουμε τις οικογένειές μας σπίτι εκείνη την στιγμή» θυμάται ο Φρανσίσκο Βάλντες, αρχηγός εκείνης της εθνικής ομάδας. «Στις 17 Σεπτέμβρη πετάξαμε στο Μπουένος Αϊρες και από εκεί στο Μεξικό όπου παίξαμε ένα φιλικό και κερδίσαμε την εθνική τους με 2 -1. Από εκεί πετάξαμε στην Ελβετία και στις 24 Σεπτέμβρη φτάσαμε στην Μόσχα. Ολο αυτό το διάστημα δεν είχαμε την παραμικρή επικοινωνία με τους δικούς μας. Ολοι ανησυχούσαμε».

Η χουντική ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Χιλής, με το θράσος που χαρακτηρίζει τους φασίστες, εν γνώση της ψυχροπολεμικής στάσης της Δύσης έναντι της ΕΣΣΔ και ενώ στο Εθνικό Στάδιο του Σαντιάγο βασανίζονται άνθρωποι… καταγγέλει την Σοβιετική Ενωση στην FIFA για «καταπάτηση όλων των κανόνων αθλητικής φιλοξενίας» και για «ατμόσφαιρα απόλυτης απουσίας προσοχής και στοιχειώδους ευγένειας» έναντι της εθνικής ομάδας της Χιλής!

Οι ποδοσφαιριστές, όμως, και των δύο ομάδων θέλουν να παίξουν μπάλα. Θέλουν όσο τίποτε άλλο να πάνε στο τελικό του Μουντιάλ στην Δυτική Γερμανία. Και μπαίνουν στο παιχνίδι με «λύσσα». Εκείνο το παγωμένο βράδυ στην Μόσχα οι Χιλιανοί καταφέρνουν άθλο δεδομένου ότι η ΕΣΣΔ ήταν το φαβορί και έπαιζε εντός έδρας. Χωρίς να παίξουν εντυπωσιακό ποδόσφαιρο, μόνη έγνοια των Χιλιανών ήταν να δημιουργήσουν ένα αμυντικό φράγμα μπροστά στο τέρμα τους μέχρι το τέλος του αγώνα, για να σταματήσουν τους «δαιμόνιους» Σοβιετικούς επιθετικούς.

Ο Ελιάς Φιγκερόα, ένας από τους καλύτερους παίκτες της ομάδας της Χιλής εκείνο το βράδυ λέει ότι δεν ξέχασε ποτέ το όνομα του Ολέγκ Μπλαχίν: «Διαβολική ταχύτητα και η μπάλα κυριολεκτικά κολλημένη στα πόδια του. Ο αμυντικός μας, ο Ματσούκα, συνεχώς τον έχανε και χρειαζόταν να τον βοηθάω. Κάποια στιγμή αναγκάστηκα να βγάλω τον Μπλαχίν εκτός πεδίου μαζί με την μπάλα και πέφτοντας πιάστηκα στο πόδι του, χτυπώντας τον στο πρόσωπο».

«Νομίσαμε ότι οι Χιλιανοί θα ήταν πιο αδύναμοι» θυμάται ο αμυντικός της τότε εθνικής της ΕΣΣΔ, Γιεβγκένι Λόβτσεφ. «Ωστόσο ήταν σε φόρμα. Σε αντίθεση με μας που διανύαμε τότε μια μεταβατική περίοδο. Ελάχιστα πριν τους προκριματικούς είχαν φύγει από την ομάδα οι Σεστερνιόφ, Χουρτσιλάβα και Γιάσιν, ενώ η γενιά του Κιέβου θα εμφανιζόταν λίγο αργότερα. Ετσι, δεν μπορέσαμε να σπάσουμε τον τοίχο που έχτισαν οι αντίπαλοι μπροστά από το τέρμα τους. Παρά το ότι ο προπονητής μας, ο Γιεβγκένι Γκαριάνσκι, έριξε μέσα τέσσερις επιθετικούς».

«Η εθνική της Χιλής έδειχνε τεχνική ομάδα, ωστόσο έπαιζαν αμυντικά, εντελώς κλεισμένοι στην περιοχή τους. Σχεδόν σε όλο τον αγώνα παίζαμε στο μισό γήπεδο. Είχαμε πάρα πολλές ευκαιρίες, αλλά δεν σκοράραμε»διηγείται ο Μπλαχίν.

Το παιχνίδι έληξε ισόπαλο χωρίς τέρματα και η πρόκριση για τον τελικό της Γερμανίας θα παιζόταν στον επαναληπτικό αγώνα στο Σαντιάγο. Ο οποίος δόθηκε με τον πλέον «περίεργο» όσο και ντροπιαστικό, για την FIFA, αλλά και για το φασιστικό καθεστώς της Χιλής, τρόπο.

Από το πρώτο ματς ΕΣΣΔ – Χιλής στην Μόσχα

Λίγες μέρες πριν την διεξαγωγή του αγώνα, το πρακτορείο TASS μετέδωσε την εξής ανακοίνωση της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της ΕΣΣΔ:

«Η Διεθνής Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (FIFA) ανακοίνωσε, ότι ο προκριματικός αγώνας ποδοσφαίρου μεταξύ των εθνικών ομάδων της ΕΣΣΔ και της Χιλής για το Παγκόσμιο Κύπελλο έχει προγραμματιστεί για τις 21 Νοεμβρίου του 1973 στο Σαντιάγο (Χιλή).

»Όπως είναι γνωστό, ως αποτέλεσμα του φασιστικού πραξικοπήματος και της ανατροπής της νόμιμης κυβέρνησης της Λαϊκής Ενότητας, στην Χιλή βασιλεύει ατμόσφαιρα αιματηρής τρομοκρατίας και καταστολής, καταργήθηκαν οι συνταγματικές εγγυήσεις, λαμβάνει χώρα μία αναίσχυντη, προκλητική εκστρατεία εναντίον των σοσιαλιστικών χωρών και όλων των δημοκρατικών δυνάμεων, “ζυμώνεται” αντι-σοβιετική διάθεση, επιτράπηκαν γεγονότα αυθαιρεσίας και βίας εναντίον Σοβιετικών πολιτών που βρίσκονται στην Χιλή.

»Το Εθνικό Στάδιο, στο οποίο έχει προγραμματιστεί να διεξαχθεί ο ποδοσφαιρικός αγώνας, έχει μετατραπεί από την στρατιωτική χούντα σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, “αρένα” βασανιστηρίων και εκτελέσεων πατριωτών του χιλιανού λαού. Στις κερκίδες του σταδίου και σε χώρους του κρατούνται χιλιάδες αθώοι άνθρωποι. Μεταξύ των κρατουμένων στο γήπεδο – φυλακή υπάρχουν πολλοί ξένοι, μεταξύ των οποίων και Κουβανοί προπονητές που ήρθαν στην Χιλή για την προσφορά τεχνογνωσίας, μετά από πρόσκληση της αθλητικών οργανώσεων και φορέων της Χιλής.

»Η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Σοβιετικής Ένωσης απευθύνθηκε στην Διεθνή ομοσπονδία ποδοσφαίρου, προτείνοντας την διεξαγωγή του συγκεκριμένου αγώνα σε τρίτη χώρα, αφού στο στάδιο, το βουτηγμένα στο αίμα των πατριωτών του λαού της Χιλής, για ηθικούς λόγους, δεν μπορούν την δεδομένη στιγμή να εμφανιστούν Σοβιετικοί αθλητές.

»Ωστόσο, η FIFA δεν υπολόγισε τα γνωστά σε όλο τον κόσμο, τερατώδη εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τη στρατιωτική χούντα, και, με βάση τις διαβεβαιώσεις του αυτοαποκαλούμενου “υπουργού Άμυνας” της Χιλής, ανακοίνωσε ότι δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο για την διεξαγωγή του προκριματικού αγώνα στο Σαντιάγο.

»Η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Σοβιετικής Ένωσης εξ ονόματος των Σοβιετικών αθλητών εκφράζει την έντονη διαμαρτυρία της και δηλώνει, ότι στην παρούσα κατάσταση, όπου η Διεθνής Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου, σε αντίθεση με την κοινή λογική, συντάσσεται με την αντίδραση της Χιλής, αναγκάζεται να αποχωρήσει από τον προκριματικό αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλλου στην Χιλή και επιρρίπτει όλη την ευθύνη γι’ αυτό, στην διοίκηση της FIFA.

»Ταυτόχρονα, η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Σοβιετικής Ένωσης επαναβεβαιώνει την ετοιμότητά της να διεξαχθεί ο προκριματικός αγώνας με τους Χιλιανούς ποδοσφαιριστές σε έδαφος τρίτης χώρας, εάν η Διεθνής Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου επανεξετάσει την απόφασή της».

Ολη η γραφειοκρατία και ο «μηχανισμός» της FIFA έπεσε πάνω στην ποδοσφαιρική ομοσπονδία της ΕΣΣΔ για να αλλάξει την απόφασή της. Χωρίς αποτέλεσμα.

Ετσι, όλος ο πλανήτης, έγινε μάρτυρας του εξευτελισμού της εθνικής ομάδας της Χιλής από τους χουντικούς και συνολικά των διεθνών ποδοσφαιρικών παραγόντων, με τους ποδοσφαιριστές να βγαίνουν στο Εθνικό Στάδιο του Σαντιάγο χωρίς την αντίπαλη ομάδα της ΕΣΣΔ, ο διαιτητής να σφυρίζει… την «έναρξη» του «ματς», οι παίχτες να ανταλλάσσουν μερικές πάσες και να βάζουν… «γκολ» στο άδειο τέρμα. Το παιχνίδι καταχωρήθηκε ως «τεχνική νίκη» στην εθνική της Χιλής με 3 – 0…

Για την ιστορία να προσθέσουμε και τις εξής λεπτομέρειες. Το ρεζίλεμα ήταν τόσο μεγάλο, που η FIFA δεν καταχώρησε καν αμέσως αυτή την «πρόκριση» – φάρσα της Χιλής, παρά μόνο στις 5 Νοέμβρη του 1974! Επιπλέον, ούτε καν τέθηκε ζήτημα κυρώσεων κατά της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της ΕΣΣΔ και η εθνική της έπαιξε κανονικά σε όλες τις διεθνείς διοργανώσεις. Αυτό που έμεινε είναι η πίκρα – δικαιολογημένη μέχρι κάποιο σημείο από αθλητικής πλευράς – των ποδοσφαιριστών της, οι οποίοι μέχρι σήμερα δηλώνουν ότι ήταν έτοιμοι και μπορούσαν να πάρουν την πρόκριση.

Μερικοί μάλιστα, αν και συμφωνούν ότι πράγματι ένα παιχνίδι στο Εθνικό Στάδιο του Σαντιάγο εκείνη την στιγμή θα αποτελούσε μια έμμεση «νομιμοποίηση» της χούντας, θεωρούν ότι η άρνηση της Ποδοσφαιρικής τους Ομοσπονδίας βασιζόταν περισσότερο στον φόβο της ήττας. Κανένα αντικειμενικό στοιχείο όμως δεν τεκμηριώνει αυτή την άποψη. Η εθνική της ΕΣΣΔ εκείνης της εποχής παρέμενε φαβορί για την πρόκριση. Αλλωστε, δεν ήταν ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που θα εκφραζόταν με ηχηρό τρόπο στο ποδόσφαιρο η πολιτική και ιδεολογική διαπάλη.

Αντίθετα, είναι απολύτως αντικειμενικό, ότι η στάση της ΕΣΣΔ και της ποδοσφαιρικής της ομοσπονδίας εκείνη την στιγμή έσωσε την τιμή του ποδοσφαίρου και συνολικά του αθλητισμού. Στέλνοντας το μήνυμα, ότι τον φασισμό τον κυνηγάμε παντού…

Απο το tvxs.