Ζωγραφική σε τηλεφωνικό κατάλογο!

Κάποιες πραγματικά ενδιαφέρουσες πρωσοπογραφίες δημιουργήθηκαν στις σελίδες ενός τηλεφωνικού καταλόγου. Είναι αλήθεια οτι χρησιμοποιούμε τον τηλεφωνικό κατάλογο ολοένα και λιγότερο, ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης μας παρουσιάζει μια διαφορετική προοπτική!

Η δεύτερη Ιντιφάντα

Μετά τη δολοφονία του «εργατικού» πρωθυπουργού Γιτζάκ Ράμπιν το 1995 από εβραίο εξτρεμιστή, το παλαιστινιακό άρχισε να οπισθοδρομεί, ιδίως με την άνοδο στην εξουσία του σκληροπυρηνικού συντηρητικού «σεφαραδίτη» Αριέλ Σαρόν και των μικρών θρησκευτικών κομμάτων, που τον υποστήριζαν. Οι συνεχιζόμενοι εβραϊκοί εποικισμοί μέσα στα αυτόνομα παλαιστινιακά εδάφη έφεραν τη δεύτερη ιντιφάντα («ταρακούνημα» στα αραβικά) το φθινόπωρο του 2000.

Στις 28 Σεπτεμβρίου 2000, ο Αριέλ Σαρόν, βουλευτής τότε στην αντιπολίτευση, επισκέφθηκε τον περίβολο του μουσουλμανικού τεμένους Αλ Ακσά στην Ιερουσαλήμ, που θεωρείται ο τρίτος πιο ιερός χώρος για το Ισλάμ. Η ενέργειά του αυτή θεωρήθηκε βέβηλη και προκλητική από το μουσουλμανικό στοιχείο κι έδωσε την αφορμή για την έναρξη βίαιων επεισοδίων. Εικάζεται ότι ο Σαρόν με την πράξη του αυτή επιδίωκε να σταματήσει τις ειρηνευτικές προθέσεις της «εργατικής» κυβέρνησης του πρωθυπουργού Εχούντ Μπαράκ. Τον επόμενο χρόνο, ο Σαρόν θα εκλεγεί πρωθυπουργός του Ισραήλ.

Η βία που ξέσπασε κράτησε περί τα πέντε χρόνια. Οι Παλαιστίνιοι χρησιμοποίησαν ως όπλο αρχικά τον πετροπόλεμο και στη συνέχεια τις επιθέσεις αυτοκτονίας, ενώ οι Ισραηλινοί ξεδίπλωσαν όλη την γκάμα της στρατιωτικής τους μηχανής. Για να αποφύγουν τις επιθέσεις αυτοκτονίας, πραγματοποίησαν εκτεταμένες στρατιωτικές επιχειρήσεις μέσα στα παλαιστινιακά εδάφη και άρχισαν να χτίζουν ένα τείχος κατά μήκος της Δυτικής Όχθης.

Το τέλος της δεύτερης ιντιφάντα τοποθετείται είτε στο θάνατο του ιστορικού ηγέτη των Παλαιστινίων Γιασέρ Αραφάτ (11 Νοεμβρίου 2004), είτε στη συνάντηση του Σαρμ Ελ Σέιχ (8 Φεβρουαρίου 2005), μεταξύ του Πρόεδρου της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούτ Αμπάς και του πρωθυπουργού του Ισραήλ, Αριέλ Σαρόν, όπου συμφωνήθηκε, με αμερικανική μεσολάβηση, η κατάπαυση των εχθροπραξιών. Τα θύματα και από τις δύο πλευρές άγγιξαν τις 4.500 μαχητές και αμάχους (1.000 Ισραηλινοί και 3.500 Παλαιστίνιοι). Το κόστος της δεύτερης ιντιφάντα για τους Ισραηλινούς ανήλθε γύρω στα 40 δισεκατομμύρια δολάρια (το ⅓ του ΑΕΠ της χώρας) και για τους Παλαιστινίους γύρω στο 1 δισεκατομμύριο δολάρια (το ¼ του ΑΕΠ της χώρας).

Το 2005 σηματοδότησε την άνοδο του Μαχμούτ Αμπάς στην Προεδρία της Παλαιστινιακής Αρχής, την κοινοβουλευτική επικράτηση της «Χαμάς» και την αποχώρηση των Ισραηλινών στη Λωρίδα της Γάζας. Το επόμενο μεγάλο επεισόδιο της ισραηλινο-παλαιστινιακής διαμάχης θα είναι ο πόλεμος της Γάζας, που ξεκίνησε στα τέλη του 2008.

san simera.

Εμίλ Ανρί

1872 – 1894

Γάλλος αναρχικός, που καταδικάστηκε σε θάνατο για τρομοκρατικές ενέργειες και εκτελέστηκε δι’ απαγχονισμού.

Ο Εμίλ Ανρί (Emile Henry) γεννήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 1872 στη Βαρκελώνη, σ' ένα φιλελεύθερο αριστοκρατικό περιβάλλον. Ο πατέρας του ήταν κομουνάρος (στέλεχος της Κομμούνας των Παρισίων) και πέρασε πολλά χρόνια εξόριστος στην Ισπανία για τα πιστεύω του. Ο αδελφός του Ζαν Σαρλ ήταν σημαίνον στέλεχος του γαλλικού αναρχικού κινήματος και το 1903 ίδρυσε μια πρότυπη κομμουνιστική αποικία στο Εγκλμόν των Αρδεννών.

Ο Εμίλ Ανρί, όπως οι περισσότεροι Γάλλοι αναρχικοί ήταν διανοούμενος. Εξαιρετικός μαθητής στο Λύκειο και έντιμος χαρακτήρας, σύμφωνα με τους δασκάλους του, προοριζόταν για λαμπρή καριέρα. Αλλά απέτυχε στις προφορικές εξετάσεις για την είσοδό του στο Πολυτεχνείο και στράφηκε στην ατομική αναρχική δράση, σε έξαρση στα τέλη του 19ου αιώνα στην Ευρώπη, μετά την αποτυχία μιας σειράς εξεγέρσεων και επαναστάσεων.

Οπαδός της «προπαγάνδας της πράξης» του ιταλού αναρχικού Ενρίκο Μαλατέστα, ο 20ετής Εμίλ Ανρί τοποθετεί βόμβα στα γραφεία της μεταλλευτικής εταιρείας Καρμό στο Παρίσι στις 8 Νοεμβρίου 1892. Ο θυρωρός του κτιρίου τη μεταφέρει άθελά του στο διπλανό αστυνομικό τμήμα. Εκεί εκρήγνυται, προκαλώντας τον θάνατο έξι ανθρώπων.

Ο Ανρί μετά την πράξη του κατορθώνει να διαφύγει και νοικιάζει ένα σπίτι στο 20ο διαμέρισμα των Παρισίων με το ψευδώνυμο Λουί Ντιμπουά, από το οποίο σχεδιάζει την επόμενη «επαναστατική» του ενέργεια. Η αφορμή δίνεται από την εκτέλεση ενός άλλου αναρχικού, του Ογκίστ Βαγιάν, ο οποίος είχε πραγματοποιήσει βομβιστική επίθεση στη Γαλλική Βουλή στις 9 Δεκεμβρίου 1893, με αποτέλεσμα να τραυματισθούν 20 βουλευτές. Ο Ανρί αποφασίζει να εκδικηθεί τον θάνατο του ομοϊδεάτη του.

Στις 7 μ.μ. της 12ης Φεβρουαρίου 1894, εισέρχεται στο πολυτελές καφενείο Café Terminus στο Σταθμό του Σεν Λαζάρ στο Παρίσι και παραγγέλνει δύο μπύρες κι ένα πούρο. Το ανάβει και με αυτό πυροδοτεί στη συνέχεια τη βόμβα που κρύβει στο παλτό του. Από την έκρηξη και τον πανικό που δημιουργείται ένας άνθρωπος σκοτώνεται και είκοσι τραυματίζονται. Ο Ανρί καταδιώκεται από ένα σερβιτόρο του καταστήματος κι έναν διερχόμενο αστυνομικό. Κατορθώνει να διαφύγει μπαίνοντας σ' ένα τρένο, αλλά γρήγορα συλλαμβάνεται, αφού προηγουμένως τραυματίζει ένα αστυνομικό.

Η δίκη του αρχίζει στο Παρίσι στις 27 Απριλίου 1894. Ο Τύπος και η κοινή γνώμη διάκεινται εχθρικά στις ατομικές πράξεις τρομοκρατίας των αναρχικών, ιδιαίτερα όταν αυτές στοχεύουν στο ανώνυμο πλήθος. Εκείνη την εποχή το κίνημα του αναρχισμού ήταν αρκετά δημοφιλές στους γαλλικούς λογοτεχνικούς κύκλους. Ο Ανρί είδε το καφενείο ως μια μικρογραφία της μπουρζουαζίας και σκόπευε να σκοτώσει όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούσε. Όταν ρωτήθηκε στο δικαστήριο γιατί έβλαψε τόσους πολλούς αθώους πολίτες, είπε: «Δεν υπάρχουν αθώοι αστοί».

Στην απολογία του τόνισε μεταξύ άλλων: «Απαγχονίσατε στο Σικάγο, αποκεφαλίσατε στη Γερμανία, στραγγαλίσατε στο Ζερέζ, τουφεκίσατε στη Βαρκελώνη, αποκεφαλίσατε στο Μομπριζόν και στο Παρίσι, αλλά αυτό που δεν θα μπορέσετε να καταστρέψετε ποτέ είναι η αναρχία. Οι ρίζες της είναι πολύ βαθιές, γεννήθηκε στο στέρνο μιας κοινωνίας σάπιας, που εξαρθρώνεται, είναι μια βίαιη αντίδραση εναντίον της καθεστηκυίας τάξης. Αντιπροσωπεύει τον πόθο για ισότητα και ελευθερία, που έρχεται να καταστρέψει η παρούσα εξουσία. Είναι παντού, πράγμα που την κάνει άπιαστη. Η κατάληξη θα είναι να σας σκοτώσει.»

Ο Εμίλ Ανρί  καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε δι’ αποκεφαλισμού στις 4:14 το πρωί της 21ης Μαΐου 1894. Τα τελευταία του λόγια ήταν «Κουράγιο Σύντροφοι. Ζήτω η Αναρχία!». Την εκτέλεση παρακολούθησε και ο μετέπειτα γάλλος πρωθυπουργός Ζορζ Κλεμανσό, που τότε εργαζόταν ως δημοσιογράφος. Την επομένη, σε άρθρο του στην εφημερίδα Λε Ματέν στηλίτευσε την ατμόσφαιρα που επικρατούσε κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης με τις επευφημίες του συγκεντρωμένου πλήθους και τάχθηκε κατά της θανατικής ποινής, που, όπως έγραψε, αποτελεί «εκδίκηση της κοινωνίας».

ΟΙ ΓΑΤΕΣ ΘΕΛΟΥΝ ΜΠΥΡΑ

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΤΣΟΝΤΑ...

Εκατό άνθρωποι θα ζουν στο φεγγάρι το 2040, σύμφωνα με τα σχέδια της ESA

Έως το 2030 θα υπάρξει ένας αρχικός καταυλισμός έξι έως δέκα πρωτοπόρων «αποικιστών» στο φεγγάρι, έως το 2040 οι κάτοικοι του σεληνιακού χωριού θα έχουν φθάσει τους 100 και έως το 2050 τους 1.000. Κάπου τότε, θα μπορούν πλέον να δημιουργήσουν οικογένειες και έτσι να γεννηθούν τα πρώτα...φεγγαρόπαιδα.

Οι πρώτοι κάτοικοι της Σελήνης, κυρίως επιστήμονες, μηχανικοί και τεχνικοί, θα παράγουν σε τρισδιάστατους εκτυπωτές τα σπίτια και τα εργαλεία τους, θα λιώνουν σεληνιακούς πάγους για να πιουν νερό, θα τρώνε λαχανικά που θα καλλιεργούν σε σεληνιακά θερμοκήπια και θα διασκεδάζουν με νέα «ιπτάμενα» σπορ χάρη στη μειωμένη βαρύτητα του δορυφόρου της Γης.

Αυτό το όραμα - που δεν σκοπεύει να παραμείνει όραμα- παρουσίασε στο Ευρωπαϊκό Συνέδριο Πλανητικής Επιστήμης στη Ρίγα της Λετονίας ο Γάλλος επιστήμονας Μπερνάρ Φοένγκ του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA), ο οποίος, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, έχει αναλάβει τον ρόλο του λεγόμενου «πρέσβη» του Σεληνιακού Χωριού.

Οι ανακοινώσεις του Φοένγκ στη Ρίγα στόχευαν κυρίως σε όσους περιγελούν την όλη ιδέα, θεωρώντας ότι δεν αποτελεί κάτι περισσότερο από επιστημονική φαντασία και μάλιστα σε έναν τόσο σύντομο χρονικό ορίζοντα. Όμως, ο «πρέσβης» τόνισε ότι το σχέδιο είναι και λογικό και εφικτό, δίνοντας στην ανθρωπότητα τη δυνατότητα να επεκταθεί μόνιμα ση Σελήνη.

Ο επικεφαλής της ESA Γιαν Βέρνερ υποστηρίζει ότι όταν ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός (ISS) τεθεί εκτός λειτουργίας, πιθανώς το 2024, θα πρέπει να αντικατασταθεί από μία μόνιμη σεληνιακή αποικία. Κάτι τέτοιο θεωρεί ότι μπορεί να γίνει -όπως και στην περίπτωση του ISS- με διεθνή διαστημική συνεργασία από πολλά κράτη, αυτήν τη φορά πιθανώς και με τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, ο οποίος θα μπορέσει να βρει κερδοφόρες ευκαιρίες στη Σελήνη.

Επιστήμονες και επιχειρηματίες βλέπουν θετικά την ιδέα, αλλά προς το παρόν δεν έχουν «τσιμπήσει» οι πολιτικοί, οι χώρες των οποίων θα πρέπει να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να χρηματοδοτήσουν το φιλόδοξο σχέδιο.

Το δέλεαρ θα μπορούσαν να είναι οι πρώτες ύλες στη Σελήνη, όπως ο ηφαιστειακής προέλευσης βασάλτης (που θα μπορούσε να είναι η πρώτη ύλη για δορυφόρους που θα εκτοξεύονται από το φεγγάρι), το σπάνιο στη Γη αλλά άφθονο στο φεγγάρι ήλιο-3 (από όπου θα μπορούσε θεωρητικά να παραχθεί καθαρότερη και ασφαλέστερη πυρηνική ενέργεια), το οξυγόνο και το υδρογόνο από τη διάσπαση του σεληνιακού νερού (δύο αέρια που εκρήγνυνται αν αναμειχθούν και άρα μπορούν να είναι η πρώτη ύλη για πυραυλικά καύσιμα) κ.ά.

Η μη επανδρωμένη (ρομποτική) εξερεύνηση του φεγγαριού ήδη προχωρά, με αρκετές διαστημοσυσκευές και οχήματα τύπου ρόβερ να ετοιμάζονται για προσελήνωση τα επόμενα χρόνια.

Ωστόσο, το μεγάλο στοίχημα θα είναι οι επανδρωμένες αποστολές και αυτήν τη φορά, όχι πρόσκαιρες όπως οι αμερικανικές του προγράμματος «Απόλλων» πριν από δεκαετίες. Ορισμένοι μάλιστα, φοβούμενοι μια ανεξέλεγκτη κλιματική αλλαγή ή έναν πυρηνικό πόλεμο στη Γη στο μέλλον, θεωρούν τη δημιουργία βάσης ή χωριού στη Σελήνη μια αναγκαία δικλίδα ασφαλείας για την ανθρωπότητα.

Όμως, όπως έδειξε η προσωπική εμπειρία των περισσοτέρων ανθρώπων που έζησαν σε προσομοιώσεις σεληνιακών ή αρειανών εγκαταστάσεων στη Γη, τα πράγματα δεν θα είναι καθόλου εύκολα, είτε ζουν μέσα στις εγκαταστάσεις τους είτε βγαίνουν έξω με τις διαστημικές στολές τους. Αλλά κάθε αρχή και δύσκολη, αντιτείνουν οι πιο αισιόδοξοι.

Όσο για το κόστος του ταξιδιού στη Σελήνη, όπως είπε ο Φοένγκ, «η τιμή του 'εισιτηρίου' σήμερα είναι της τάξεως των 100 εκατομμυρίων ευρώ, αλλά σε 20 χρόνια μπορεί να είναι 100 φορές πιο φθηνό». Βέβαια, αυτό σημαίνει 100.000 ευρώ, οπότε δεν είναι και τσάμπα...

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Στο Βερολίνο, το μεγαλύτερο μουσείο τέχνης δρόμου στον κόσμο

Από το περασμένο Σάββατο η πρωτεύουσα της Γερμανίας φιλοξενεί το Museum of Urban Contemporary Art, το μεγαλύτερο μουσείο τέχνης δρόμου στον κόσμο.

Το Βερολίνο είναι για την τέχνη δρόμου ό,τι το Παρίσι για τα καφέ και το Άμστερνταμ για τα κανάλια.

Πλέον, από το Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2017, η πρωτεύουσα της Γερμανίας 
φιλοξενεί το Museum of Urban Contemporary Art, το μεγαλύτερο μουσείο τέχνης δρόμου στον κόσμο.

Ένα πενταώροφο κτήριο, στη συνοικία Σένεμπεργκ θα στεγάζει έργα 100 από τους πιο γνωστούς καλλιτέχνες δρόμου στον πλανήτη, συμπεριλαμβανομένων των Shepard Fairey, 1010, Evol, Icy and Sot, Olek. Περίπου 30 καλλιτέχνες θα καλύψουν με εγκαταστάσεις τις γραμμές τρένου που είναι ένα γύρω. Η πρόσοψη του κτηρίου θα είναι τυλιγμένη με τεράστιες νωπογραφίες πάνω σε κινητά πάνελ ώστε να ανανεώνονται με καινούργιες.



«Δεν πρόκειται για στρίμωγμα σ' ένα σπίτι κάποιου πράγματος που ανήκει στον δρόμο» δήλωσε στον «Condé Nast Traveller», ο διευθυντής του πρότζεκτ και επιμελητής του μουσείου, Γιάσα Γιανγκ. «Έχει να κάνει με το να δώσει σε αυτούς τους καλλιτέχνες τη ραχοκοκαλιά ενός ζωντανού μουσείου που αναπνέει, προστατεύοντας τη δουλειά τους και δίνοντας στον κόσμο τη δυνατότητα να πλησιάσει την εμπειρία κάποιου πράγματος το οποίο συχνά καλύπτουν με μπογιά».

Μπορεί τα τελευταία χρόνια να έχουν ξεφυτρώσει διάφορα μουσεία τέχνης δρόμου σ' όλον τον κόσμο, αλλά ο Γιανγκ τονίζει πως στο μουσείο στο Βερολίνο εκτίθενται όλα τα είδη της σύγχρονης τέχνης δρόμου: graffiti, paste-ups, sculptures, acrylic designs, τα πάντα.

Ένας «εναέριος» διάδρομος θα οδηγεί τους επισκέπτες από το ισόγειο μέσα από δύο τεράστιες αίθουσες έκθεσης σε δύο ορόφους στους οποίους διαμένουν και δημιουργούν καλλιτέχνες, των οποίων τα στούντιο θα είναι επισκέψιμα. 

Ένα αμφιθέατρο θα προσφέρεται για workshops, μια αυλή θα είναι γεμάτη με γλυπτά, και μια βιβλιοθήκη θα δίνει στέγη σε σχετική φιλολογία καθώς και σε φωτογραφίες της αναγνωρισμένης φωτορεπόρτερ Μάρθα Κούπερ, η οποία, τα τελευταία 30 χρόνια, καταγράφει τέχνη δρόμου σε όλον τον πλανήτη.



«Θα είναι απίστευτο το να περιδιαβαίνεις σε αυτόν τον χώρο. Παλιά, δεν είχες κάπου να πας για να μάθεις για την τέχνη δρόμου. Ελπίζουμε ότι αυτό το μουσείο θα συντελέσει στην αφήγηση των ιστοριών κάποιων από τους καλλιτέχνες - κλειδιά αλλά και τους αναδυόμενους καλλιτέχνες, και να δείξει από μέσα ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι» πρόσθεσε ο Γιανγκ.

Τα τελευταία δέκα χρόνια, η ομάδα Urban Nation - η ομάδα πίσω από την ίδρυση του μουσείου - προσκαλεί εκατοντάδες καλλιτέχνες δρόμου να έρθουν στο Βερολίνο και να εκφραστούν. Τώρα, χάρη σε κρατική επιδότηση ύψους 1 εκατομμυρίου ευρώ και επιπλέον χρηματοδότηση από το ίδρυμα Berliner Leben, η ομάδα απέκτησε μόνιμο χώρο για κάτι που παραδοσιακά ήταν εφήμερο. 

Και καλεί τους θιασώτες της τέχνης δρόμου να επισκεφθούν αυτόν το χώρο, δωρεάν.
Ναι, δωρεάν. Ως οφείλουν, καθώς η τέχνη δρόμου είναι τέχνη προσβάσιμη σε όλους, όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες.

Από zoygla

Σκουριές. 12 ερωτήσεις - 12 Απαντήσεις για το χρυσό σκάνδαλο

12 ερωτήσεις και απαντήσεις ρίχνουν φως στον μύθο της επένδυσης, στις υποχρεώσεις της εταιρείας και στις επιπτώσεις σε περιβάλλον και κατοίκους. Επειδή η σιωπή δεν είναι (Ελληνικός) Χρυσός, η Βάλια Μπαζού στο Documento κωδικοποίησε τα κρίσιμα ερωτήματα και δίνει απαντήσεις προκειμένου να αντιληφθούμε τι πραγματικά παίζεται στις πλάτες των πολιτών αλλά και των εργαζομένων της εταιρείας.

Η περίπτωση των μεταλλείων χρυσού στη Χαλκιδική είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές της αντίληψης που έχουν σχεδόν το σύνολο των

κομμάτων της αντιπολίτευσης αλλά και πολλοί επιχειρηματίες για το πώς πρέπει να γίνονται οι επενδύσεις στη χώρα μας.

Και είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές γιατί τα τελευταία 14 χρόνια τα μεταλλεία Χαλκιδικής έχουν συνδεθεί με σκανδαλώδη επιχειρηματικά ντιλ σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος με τις ευλογίες των εκάστοτε κυβερνήσεων.

Σκανδαλωδώς έγινε η πώληση των μεταλλείων –με μηδενικό όφελος για το δημόσιο– από την κυβέρνηση Σημίτη σε εταιρεία συμφερόντων Μπόμπολα το 2003.

Οκτώ χρόνια μετά, όπως από την αρχή κατήγγειλαν επιστημονικοί φορείς, δόθηκε με ένα τρικ η άδεια εξόρυξης από την κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου. 

Και τώρα που έφτασε ο κόμπος στο χτένι και ο επενδυτής καλείται να αποδείξει ότι δεν ήταν τρικ η μέθοδος που πρότεινε για την παραγωγή χρυσού, άρχισαν οι απειλές και οι εκβιασμοί περί αποχώρησης και αναστολής των επενδύσεων.

Τι συμβαίνει, όμως, πραγματικά και όχι στη σφαίρα της επικοινωνίας με την περίπτωση των μεταλλείων;  

1

Από ποιον αγόρασε και σε ποιον κατέβαλε το ποσό των 2 δισ. ευρώ η καναδική Eldorado Gold για τα μεταλλεία Χαλκιδικής;

Η αγοραπωλησία έγινε το σωτήριο μνημονιακό έτος 2011 και ήταν καθαρά ιδιωτική υπόθεση. 

Η καναδική πολυεθνική αγόρασε τα μεταλλεία από την εταιρεία European Goldfields, συμφερόντων και της οικογένειας Μπόμπολα. 

Για την ακρίβεια, η επίσης καναδική European Goldfields απορροφήθηκε μέσω της ανταλλαγής μετοχών προς 1,8 δισ. ευρώ από την καναδική εταιρεία Eldorado Gold. 

Η απορρόφηση έγινε αμέσως μετά την έγκριση της μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων από το αρμόδιο υπουργείο Περιβάλλοντος, που επί της ουσίας ισοδυναμεί με άδεια εξόρυξης.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η European Goldfields είχε γίνει κάτοχος του 95% της εταιρείας Ελληνικός Χρυσός του ομίλου Μπόμπολα αντί τιμήματος περίπου 350 εκατ. ευρώ μέσα από συνεχείς μεταβιβάσεις μετοχών.

Στην καναδική πολυεθνική που έχει σήμερα την ιδιοκτησία των μεταλλείων συνεχίζει να συμμετέχει η Ακτωρ του ομίλου Μπόμπολα με 1,1%, ενώ κατέχει και το 5% της Ελληνικός Χρυσός ΑΕ, της θυγατρικής της Eldorado Gold που λειτουργεί στη Χαλκιδική.

2

Πώς είχαν περιέλθει τα μεταλλεία στην ιδιοκτησία Μπόμπολα; Από ποιον τα αγόρασε και τι πλήρωσε;

Τα μεταλλεία ανήκαν στην καναδική TVX. 

Η εταιρεία αποχώρησε το 2003, μετά την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που ακύρωσε το έργο μέσω της απαγόρευσης χρήσης κυανίου για την παραγωγή χρυσού. 

Μετά την ακύρωση του έργου τα μεταλλεία Κασσάνδρας μεταβιβάστηκαν στις 31.12.2003 από την TVX Hellas στο ελληνικό δημόσιο αντί 11 εκατ. ευρώ. 

Την ίδια ημέρα –να σημειωθεί ότι ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς– το ελληνικό δημόσιο πούλησε τα μεταλλεία στην εταιρεία Ελληνικός Χρυσός του ομίλου Μπόμπολα αντί 11 εκατ. ευρώ.

3

Ποιο ήταν ο όφελος του ελληνικού δημοσίου από την πώληση των μεταλλείων στον Μπόμπολα;

Το αποτέλεσμα από αυτό το ντιλ ήταν το ελληνικό δημόσιο να μη βάλει στο ταμείο του ούτε ένα ευρώ! 

Η αγοραπωλησία που απέφερε μηδέν έσοδα στο ελληνικό δημόσιο έγινε από την τότε κυβέρνηση Σημίτη με αρμόδιους υφυπουργούς τους Πάχτα – Καλαφάτη.

4

Γιατί η αγοραπωλησία χαρακτηρίστηκε σκανδαλώδης και σε βάρος του ελληνικού δημοσίου από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή;

Στην Κομισιόν κατατέθηκε καταγγελία περί χορήγησης παράνομων ενισχύσεων στην Ελληνικός Χρυσός στο πλαίσιο της πώλησης των κρατικής ιδιοκτησίας μεταλλείων Κασσάνδρας τον Ιούλιο του 2007.

Στις 23 Φεβρουαρίου 2011 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έκρινε ότι το τίμημα των 11 εκατ. ευρώ που πλήρωσε η Ελληνικός Χρυσός για τα μεταλλεία –χρήματα τα οποία στην πραγματικότητα δεν πήγαν στο δημόσιο ταμείο αλλά στην προηγούμενη εταιρεία TVX– ισοδυναμούσε με παράνομη κρατική ενίσχυση κατά παράβαση των κανόνων της EE.

Σύμφωνα με την Επιτροπή, το ελληνικό δημόσιο το 2003 παραχώρησε τη μεταλλευτική εκμετάλλευση της Κασσάνδρας έναντι τιμής χαμηλότερης της πραγματικής αγοραίας αξίας και απάλλαξε την εταιρεία από τους φόρους.

Κατά την Κομισιόν, η πώληση πραγματοποιήθηκε χωρίς ανοικτό διαγωνισμό ή εκτίμηση των περιουσιακών στοιχείων των μεταλλείων από ανεξάρτητο εκτιμητή, ενώ η σύμβαση προέβλεπε απαλλαγή από τους φόρους συναλλαγών, ποσό που ανερχόταν σε 1,34 εκατ. ευρώ.

Έτσι η επιτροπή με την απόφασή της κάλεσε την Ελλάδα να ανακτήσει από τον αποδέκτη (Ελληνικός Χρυσός – Μπόμπολας) την ενίσχυση ύψους 15,34 εκατ. ευρώ και ακόμη όριζε ότι τα ανακτώμενα ποσά θα βαρύνονται με τόκο από την ημερομηνία κατά την οποία τέθηκαν στη διάθεση των δικαιούχων μέχρι την ημερομηνία της πραγματικής τους ανάκτησης.

Η υπόθεση τελικά κρίθηκε οριστικά στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έπειτα από προσφυγή τόσο του ελληνικού δημοσίου (επί υπουργίας Γιώργου Παπακωνσταντίνου) όσο και των εταιρειών Ελληνικός Χρυσός και European Goldfields. 

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο απέρριψε τις προσφυγές, επιβεβαίωσε τη σκανδαλώδη πώληση και διέταξε την εταιρεία του Μπόμπολα να επιστρέψει τα 15,4 εκατ. ευρώ στο δημόσιο.

5

Αφού στη χώρα μας απαγορεύεται ρητώς η παραγωγή χρυσού με χρήση κυανίου, πώς πήρε ο Μπόμπολας το πράσινο φως από την τότε κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου;

Τα στελέχη της Ελληνικός Χρυσός παρουσίασαν τη μέθοδο της «ακαριαίας τήξης» (flash smelting) της φινλανδικής εταιρείας Outotec ως τη νέα ήπια περιβαλλοντικά μέθοδο για τη μεταλλουργική κατεργασία των ορυκτών πόρων. 

Στη μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων (ΜΠΕ) της εταιρείας η χρήση της μεθόδου αυτής στα συγκεκριμένα μεταλλεύματα της Β. Χαλκιδικής παρουσιάζεται ως «μια ώριμη, ευέλικτη και εξελιγμένη τεχνολογία με αποδεδειγμένη βιομηχανική εφαρμογή». 

Με τον τρόπο αυτό άνοιξε ο δρόμος και η απόφαση έγκρισης περιβαλλοντικών όρων (ΑΕΠΟ) υπεγράφη στις 8 Ιουλίου 2011 από τον τότε υπουργό ΠΕΚΑ Γ. Παπακωνσταντίνου.

Επιστημονικοί φορείς καθώς και το Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων χαρακτήρισαν την προτεινόμενη μέθοδο δούρειο ίππο της «επένδυσης» της Ελληνικός Χρυσός. 

Κατήγγειλαν ότι η εταιρεία παραποίησε τα επιστημονικά δεδομένα της Οutotec σχετικά με τον βαθμό τεκμηρίωσης της μεθόδου, με σκοπό να πετύχει την έγκριση του επενδυτικού σχεδίου της. 

Κατήγγειλαν δηλαδή ότι προκειμένου και μόνο να εγκριθεί η ΑΕΠΟ παρουσίασαν μια πειραματική μέθοδο παραγωγής η οποία δεν θα μπορούσε να εφαρμοστεί.

6

Σε ποια στοιχεία στήριξαν οι επιστημονικοί φορείς την καταγγελία τους για μέθοδο-φάντασμα;

Η παραποίηση των επιστημονικών δεδομένων, όπως επισημαίνεται στην αναφορά που κατέθεσαν προς το ΣτΕ, προκύπτει από την Τεχνική Εκθεση Εργου Ολυμπιάδας (Technical Report on the Olympias Project/ European Goldfields, July 14, 2011) που είναι αναρτημένη στην ιστοσελίδα της Eldorado Gold. 

Εκεί η ίδια η Οutotec «απαριθμεί μια σειρά από σοβαρές αβεβαιότητες για τη βιομηχανική εφαρμογή της μεθόδου στα συγκεκριμένα συμπυκνώματα των Μεταλλείων Κασσάνδρας, ειδικά σε ό,τι αφορά την επεξεργασία του αρσενοπυρίτη σε ένα μεταλλουργικό μείγμα με περιεκτικότητα αρσενικού που είναι πολύ μεγαλύτερη και απαγορευτική για τροφοδοσία σε οποιαδήποτε άλλη μονάδα πυρομεταλλουργίας ακαριαίας τήξης παγκοσμίως».

Στην ίδια έκθεση, η Εuropean Goldfields δηλώνει: 

«Το σημερινό επίπεδο δοκιμών και μελετών λεπτομερούς σχεδιασμού της ακαριαίας τήξης για εφαρμογή στα συμπυκνώματα των Μεταλλείων Κασσάνδρας δεν παρέχει το κεφαλαιακό και λειτουργικό κόστος με αρκετή ακρίβεια ώστε να μπορεί να περιληφθεί σε αυτή την εκτίμηση». 

Όπως σημειώνει το Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων, η οικονομική ανάλυση που περιλαμβάνεται στην εν λόγω έκθεση δεν ενσωματώνει τη μεταλλουργία χρυσού, αλλά έχει γίνει στη βάση της πώλησης των χρυσοφόρων συμπυκνωμάτων. Δηλαδή, η μεταγενέστερη τεχνική έκθεση αφορά ένα επενδυτικό σχέδιο εντελώς διαφορετικό από την εγκεκριμένη ΜΠΕ αφού, σύμφωνα με την Outotec, η εφαρμογή της μεθόδου ακαριαίας τήξης δεν βρίσκεται ακόμη ούτε καν σε επίπεδο οικονομοτεχνικής προμελέτης.

7

Πότε άρχισαν οι προστριβές της εταιρείας με το ΥΠΕΝ και γιατί η Eldorado Gold απειλεί συνεχώς ότι θα αναστείλει την επένδυση. Ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα;

Το πραγματικό πρόβλημα είναι ακριβώς η μέθοδος μεταλλουργίας που οι επενδυτές έχουν δεσμευτεί μέσω της σύμβασης ότι θα χρησιμοποιήσουν, για την οποία από την πρώτη στιγμή επιστημονικοί φορείς είχαν εκφράσει σοβαρότατες επιφυλάξεις.

Σοβαρές επιφυλάξεις, όμως, διατυπώνουν πλέον εδώ και έναν χρόνο και τα αρμόδια υπηρεσιακά στελέχη του υπουργείου Περιβάλλοντος. 

Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο Γιώργος Σταθάκης, η πρόταση της εταιρείας για τη μέθοδο της ακαριαίας τήξης «έχει επιστραφεί εδώ και έναν χρόνο από το υπουργείο με τεχνικές παρατηρήσεις και αναμένεται η επανυποβολή της».

8

Γιατί η εταιρεία δεν έχει υποβάλει εκ νέου την πρότασή της και δεν έχει απαντήσει στις τεχνικές παρατηρήσεις που της έχουν ζητηθεί, σύμφωνα με τη διαδικασία η οποία προκύπτει εκ του νόμου;

Η εταιρεία, κινούμενη με καθαρά επικοινωνιακούς όρους και θεωρώντας ότι είναι πιο εύκολο να πιέσει πολιτικά την κυβέρνηση από το να δώσει σαφείς τεχνικές απαντήσεις, επέλεξε την τακτική του αντάρτικου και της καταγγελίας περί δυσμενούς αντιμετώπισής της.

Αυτό οδήγησε το ΥΠΕΝ στην απόφαση να προσφύγει στη διαιτησία. 

Όπως ανακοινώθηκε, «στην επίλυση των εκκρεμοτήτων της σύμβασης η εταιρεία πρότεινε τεχνικό διάλογο με το υπουργείο. 

Το υπουργείο αντιπρότεινε την πιο έγκυρη μέθοδο της διαιτησίας όπως προβλέπεται και από τη σύμβαση».

Άνθρωποι που γνωρίζουν καλά πρόσωπα και πράγματα επισημαίνουν ότι επί της ουσίας ήρθε η στιγμή που η πολυδιαφημισμένη ήπια περιβαλλοντικά μέθοδος θα αποδειχθεί φούσκα και θα επιβεβαιωθούν οι καταγγελίες περί τρικ που χρησιμοποίησε αρχικά η πλευρά Μπόμπολα και στη συνέχεια η καναδική πολυεθνική προκειμένου να πάρουν την άδεια εξόρυξης.

Λένε ακόμη ότι οι επενδυτές ήταν σίγουροι ότι θα αντιμετωπίσουν τη φούσκα με μια «φιλική κυβέρνηση», η οποία δεν θα είχε πρόβλημα να κάνει τα στραβά μάτια και να αλλάξει το επενδυτικό σχέδιο όσον αφορά το εργοστάσιο μεταλλουργίας. 

Να δώσει τις ευλογίες της δηλαδή προκειμένου να μην υπάρξει καθετοποίηση της παραγωγής με τη λειτουργία μονάδας μεταλλουργίας χρυσού.

9

Γιατί είναι σημαντική η καθετοποίηση της παραγωγής με τη λειτουργία μονάδας μεταλλουργίας χρυσού;

Σύμφωνα με τη σύμβαση που έχει υπογράψει το ελληνικό δημόσιο με τους επενδυτές, η καθετοποίηση της παραγωγής είναι όρος απαράβατος. 

Και αυτό γιατί κρίθηκε ότι μόνο με την ίδρυση μεταλλουργίας χρυσού θα έχει η εθνική οικονομία ουσιαστικά έσοδα από την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου της περιοχής και θα εξυπηρετηθεί το δημόσιο συμφέρον. Χωρίς εγχώρια μεταλλουργική επεξεργασία, το δημόσιο δεν έχει να παίρνει τίποτε, σχεδόν, από φόρους. 

Εάν, δηλαδή, η παραγωγή του χρυσού δεν γίνεται στην Ελλάδα, το δημόσιο δεν θα έχει όφελος.

10

Γιατί οι επενδυτές δεν θέλουν τη διαιτησία; Και τι θα γίνει εάν αποδειχθεί από αυτήν τη διαδικασία ότι η μέθοδος παραγωγής για την οποία έχουν δεσμευθεί στη σύμβαση δεν μπορεί να εφαρμοστεί;

Η ΚΥΑ 201745/2011 έθεσε την εφαρμογή της συγκεκριμένης μεταλλουργικής μεθόδου ως όρο απαράβατο για την υλοποίηση του έργου. 

Αυτό σημαίνει ότι τροποποίηση της μεθόδου δεν επιτρέπεται χωρίς νέα διαδικασία περιβαλλοντικής αδειοδότησης. 

Με απλά λόγια, εάν επιχειρηθεί αλλαγή της μεθόδου χάνει την ισχύ της η εγκεκριμένη άδεια και θα πρέπει να προταθεί νέα μέθοδος με την υποβολή νέας μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων. 

Το μόνο σίγουρο είναι ότι με δεδομένη την απαγόρευση χρήσης κυανίου δεν υπάρχει άλλη εφικτή μέθοδος παραγωγής, διαφορετικά θα είχε προταθεί από την εταιρεία.

Εν ολίγοις, εάν αποδειχθεί ότι η προτεινόμενη μέθοδος είναι φούμαρα, η σύμβαση μπορεί να ακυρωθεί και η εταιρεία θα κληθεί να αποζημιώσει το ελληνικό δημόσιο.

11

Η εταιρεία επικαλείται συνεχώς ότι η επένδυση έχει κριθεί νόμιμη από το ΣτΕ. Τι αποφάσεις έχει λάβει το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο;

Το Συμβούλιο της Επικρατείας με την 1492/2013 απόφασή του απέρριψε όλους τους λόγους ακυρότητας της ΚΥΑ 201745/2011 που προέβαλαν οι κάτοικοι. 

Αν και κατατέθηκαν από το Παρατηρητήριο συγκεκριμένα στοιχεία που αμφισβητούσαν τη μέθοδο παραγωγής, δεν ελήφθησαν υπόψη επειδή θεωρήθηκαν εκπρόθεσμα. 

Έτσι το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο ενέκρινε τους περιβαλλοντικούς όρους με βάση τη μελέτη των επενδυτών που υπόσχεται την εφαρμογή μιας ήπιας μεθόδου παραγωγής. 

Μόνο που ήρθε ο καιρός να κριθεί η μέθοδος αυτή στην πράξη.

12

Ποιο είναι το καθεστώς φορολογίας που επιλέγουν οι πολυεθνικές τύπου Eldorado;

Σύμφωνα με έκθεση της ολλανδικής ΜΚΟ SOMO σχετικά με τη φορολόγηση της Eldorado Gold που παρουσιάστηκε το 2014, η εταιρεία μέσα από πολυδαίδαλες διαδικασίες τελικά οδηγεί τα κέρδη σε εξωτικούς φορολογικούς παραδείσους.

Η Eldorado Gold χρησιμοποιεί μια σειρά από ολλανδικές εταιρείες-ταχυδρομικές θυρίδες (mailbox companies) για να φοροαποφεύγει στην Ελλάδα. 

H μητρική εταιρεία της Ελληνικός Χρυσός (Ηellas Gold SA), ιδιοκτήτριας κατά 95% των Μεταλλείων Κασσάνδρας, δεν είναι η καναδική Eldοrado Gold αλλά μια ολλανδική εταιρεία-ταχυδρομική θυρίδα με το όνομα Eldorado Gold (Greece) BV. 

Αυτή με τη σειρά της έχει ως μητρική μια άλλη ολλανδική εταιρεία-θυρίδα, την Eldorado Gold (Netherlands) BV. 

Οι εταιρείες αυτού του τύπου χρησιμοποιούνται για τη μεταφορά κεφαλαίων από τα κράτη όπου γίνεται η επένδυση σε κράτη με πολύ χαμηλή φορολογία. 

Σύμφωνα με τη SOMO, τα χρήματα από την Ελλάδα μέσω Ολλανδίας θα απολαμβάνουν τελικά το φορολογικό καθεστώς των Μπαρμπάντος.

ΠΗΓΗ

Άλλες πρόσφατες -σχετικές- δημοσιεύσεις, στο Documento

ΚΑΙ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΑΣ.

ΒΟΥΤΑ ΠΑΝΟ....

Διεστραμμένοι αστυνομικοί εναντίον ανήλικων

15:15 | 18 Σεπ. 2017Τελευταία ανανέωση 22:32 | 18 Σεπ. 2017

Κρυσταλία Πατούλη

Διεστραμμένοι αστυνομικοί, χρήζοντες ψυχολογικής βοήθειας, δρουν παράνομα και εναντίον ανήλικων παιδιών!

Αυτή τη στιγμή, ένας 16χρονος παλεύει για την υγεία του στο νοσοκομείο. Λίγο πριν πάλευε για τη ζωή του. Όπως αναφέρθηκε χτες στον ιστότοπο indymedia, τον συνέλαβαν αστυνομικοί, του φόρεσαν χειροπέδες και κατά την πορεία προς τη ΓΑΔΑ, ο ανήλικος προσπαθώντας να διαφύγει τη σύλληψη χτυπήθηκε σοβαρά από αυτοκίνητο στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.

Όπως λέγεται, ο 16χρονος συμμετείχε στην αντιφασιστική πορεία της επετείου της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, και ενώ η δίκη της Χρυσής Αυγής σέρνεται νοσηρώς από τις αρμόδιες Αρχές, που δείχνουν προκλητική ανοχή στις εγκληματικές της ενέργειες όπως αποδεικνύεται μ' αυτήν την –τραγικά- σλόου μόσιον απόδοση δικαιοσύνης, και όχι μόνο.

Οι εν λόγω αστυνομικοί, όπως είπαν αυτόπτες μάρτυρες, αφού ο ανήλικος, χτυπημένος στα πόδια και στο κεφάλι, σφάδαζε στην άσφαλτο δεμένος πισθάγκωνα, με σπασμένα και τα δύο του πόδια και με εμφανή τραύματα στο κεφάλι, οι αστυνομικοί φέρθηκαν ελεεινά, φωνάζοντάς του: «Καλά να πάθεις. Αυτό σου άξιζε!», δεν του έδιναν ούτε λίγο νερό και δεν του έβγαλαν τις χειροπέδες, αν και δεν ήταν σε θέση να μετακινηθεί.

Στο νοσοκομείο μπήκε στην εντατική διασωληνωμένος, παλεύοντας για τη ζωή του, όπου παρουσίασε απώλεια συνείδησης και επιληπτική κρίση. Πλέον, σύμφωνα με νεώτερες πληροφορίες, ο 16χρονος έχει διαφύγει μεν τον κίνδυνο, αλλά παραμένει στο ΚΑΤ, φρουρούμενος - και όπως λέγεται- μέσα στην μονάδα!

Μαθαίνουμε επιπλέον, πως έχουν συλλάβει αστυνομικοί και μία 15χρονη, που δεν της δίνουν το δικαίωμα να επικοινωνήσει με τους γονείς της!

Και αναρωτιόμαστε, εμείς οι πολίτες, για άλλη μια φορά: Υπάρχουν νόμοι σε αυτό το νοσηρό κράτος που βασανίζονται ανήλικοι συλληφθέντες και ανήλικοι κρατούμενοι, που δολοφονούνται εν ψυχρώ ανήλικοι, ή που συλλαμβάνονται αθώοι επειδή υποστήριξαν συλληφθέντα που βασανιζόταν από ομάδα αστυνομικών, ή που περιφέρονται ατιμώρητα επί χρόνια δολοφόνοι μαχαιροβγάλτες; 

Ποιος δίνει εξουσία σ’ αυτού του είδους την αστυνομία, να βασανίζει συλληφθέντες ή κρατούμενους, αν όχι η Κυβέρνηση και η Δικαιοσύνη, ώστε να μπορεί να φέρεται ελεεινά ο κάθε ψυχοπαθητικός αστυνομικός, που χρήζει χρόνιας ψυχολογικής βοήθειας, ξερνώντας όλη την διαστροφή του σε ανήλικα παιδιά, καταστρατηγώντας συγχρόνως το Σύνταγμα και τους νόμους του;

Από όσο γνωρίζουμε, ο κάθε ανήλικος, όταν η Αστυνομία του επιτεθεί για να τον συλλάβει, έχει το δικαίωμα να αρνηθεί και να ζητήσει να πάει στο αστυνομικό τμήμα με συνοδεία των γονέων του(κατά περίπτωση και του δικηγόρου του) ακόμα κι αν μιλάμε για αυτόφωρο.

Eν τω μεταξύ, η Ασφάλεια Αθηνών, κατά τα άλλα, διαδηλώνει:

• [...] Σε κάθε επαφή με ανηλίκους η Ελληνική Αστυνομία πρέπει να φέρεται με στοργή και ευπροσηγορία και να αποφεύγει κάθε ενέργεια που μπορεί να ταπεινώσει και να αφήσει δυσμενή για την Αστυνομία, ψυχικά βιώματα.
• [...] Κάθε παιδί μπορεί:
• Να ζητήσει να πάει σπίτι του για να ενημερώσει τους γονείς του και πιο πριν να τους ειδοποιήσει τηλεφωνικά.
• [...] Οι αστυνομικοί κατά τη σύλληψη πρέπει να ενεργούν με σύνεση και σταθερότητα, να τηρούν άψογη συμπεριφορά και να αποφεύγουν κάθε ενέργεια που μπορεί να βλάψει την τιμή και την υπόληψη του συλληφθέντος και γενικά να προσβάλει την αξιοπρέπειά του. (Περισσότερα σε παλιότερο ρεπορτάζ, σε συνεργασία με την Ασφάλεια Αθηνών και τον δικηγόρο Ανδρέα Φωτίου: Αστυνομία: Ελάτε μαζί μου!)

Που είναι, λοιπόν, οι καθηγητές Νομικής αυτού του κράτους; Πού είναι οι εν ενεργεία δικηγόροι και εισαγγελείς και συνταγματολόγοι; Τι κάνει η Κυβέρνηση και όλοι όσοι θα έπρεπε ήδη να έχουν επέμβει; Ποιο κράτος και ποια κοινωνία -που θέλει να βαυκαλίζεται ότι υπάρχει Δημοκρατία- αφήνει την Αστυνομία να αυθαιρετεί επανειλημμένα βάναυσα όσο και άρρωστα, ενάντια σε ανήλικα παιδιά, και τις περισσότερες φορές ατιμώρητα;

Πόσο ψυχοπαθητικοί είναι κι όλοι όσοι δίνουν την εξουσία σε παθολογικά νοσούντες αστυνομικούς να βγάζουν όλη την αρρώστεια τους πάνω σε παιδιά; Και πότε θα λογοδοτήσουν; Πότε θα τιμωρηθούν παραδειγματικά;

Η Αστυνομία και από κοντά της η Εισαγγελία, σε πολλές περιπτώσεις, από τον ανήλικο δολοφονημένο Γρηγορόπουλο μέχρι τον ενήλικο Καπετανόπουλο και μέχρι τα δύο ανήλικα σήμερα, έχουν επιδείξει εξόφθαλμα και μάλιστα επιδεικτικά, με όλους τους τρόπους σε όλες τις παράνομες ενέργειές τους, πόσο βαθιά νοσούν διαπράττοντας παρανομίες και εγκλήματα κατά ανήλικων και ενήλικων πολιτών.

Ακόμα και στην περίπτωση του Καπετανόπουλου, που τον αθώωσαν μετά από πέντε χρόνια ταλαιπωρίας, ποιος πλήρωσε για όλα αυτά που άδικα κατηγορήθηκε; Ουδείς! Ούτε οι αστυνομικοί που τον συνέλαβαν παράνομα, ούτε η κυρία εισαγγελέας που του φόρτωσε μέχρι και κακουργηματική κατηγορία και την πήρε πίσω μετά από τη σφοδρή διαμαρτυρία της κοινής γνώμης.

Η Ελληνική Αστυνομία, φιλοξενεί κατά κόρον ψυχιατρικά νοσούντες αστυνομικούς (οι εξαιρέσεις κάνουν τον κανόνα) που παρανομούν και εγκληματούν ακόμα και κατά ανηλίκων. Αυτή είναι η Ελληνική Αστυνομία, μαζί και η Δικαιοσύνη που τους αφήνει ελεύθερους να δρουν νοσηρά όσο και παράνομα, μαζί, βεβαίως, και με την υποτίθεται δημοκρατική μας Κυβέρνηση που τους χαρίζει την αθλιότερη εξουσία, ενάντια και σε ανήλικους και ενήλικους.

Πότε θα λογοδοτήσουν για όλες αυτές τις αθλιότητες, όλοι οι υπεύθυνοι; Πότε θα λογοδοτήσουν, και όσοι μένουν άπραγοι και αδιάφοροι; Γιατί «και εκείνοι που κοιμούνται είναι συνεργοί», είπε ο Ηράκλειτος, και όχι μόνο είναι συνεργοί, αλλά «διαπράττουν και τη μεγαλύτερη βία, που είναι το να μην κάνουμε», όπως έχει αναφέρει η κλινικός ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια, Ελένη Νίνα.

Και όπως σχολίασε ο ποιητής Γιάννης Υφαντής "Αυτό να πεις; Και τι ωφελεί; Μηδέ η κατάρα φτάνει. / Αχ στη γκορτσιά κρεμάμενο θλιμμένο καριοφίλι", Γιάννης Ρίτσος (Από τα 18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας)

*Το κείμενο εστάλη στον Αναπληρωτή Υπουργό αρμόδιο για την Προστασία του Πολίτη, Νίκο Τόσκα, στο Υπουργείο Εσωτερικών (info@ypes.gr) και στην Ασφάλεια Αθηνών (daa@hellenicpolice.gr). 

Από το tvxs.

Οι νέοι Αμερικανοί αρχίζουν να ερωτεύονται την «απαγορευμένη» λέξη από «S»

O Ντόναλντ Τραμπ βρίσκεται στην εξουσία των ΗΠΑ και αυτό σίγουρα κάτι λέει τα «πιστεύω» μιας μεγάλης μερίδας της αμερικανικής κοινωνίας, ενώ τα αποτελέσματα της διακυβέρνησής του είναι πλέον αντιληπτά, εντός και εκτός των ΗΠΑ. Στον αντίποδα, σχεδόν ένα χρόνο μετά τις εκλογές, η Χίλαρι Κλίντον αναζητάει ακόμη τους «υπεύθυνους» της ήττας της, αδυνατώντας να αντιληφθεί τις δικές της ευθύνες και κατηγορώντας μεταξύ άλλων και τον Μπέρνι Σάντερς, τον πολιτικό, με τον οποίο «κονταροχτυπήθηκαν» για το χρίσμα των Δημοκρατικών. Ο Σάντερς απορρίπτει κατηγορηματικά αυτούς τους ισχυρισμούς, όμως αναμφισβήτητα ο γερουσιαστής του Βερμόντ έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης για κάτι άλλο: Είναι ο πολιτικός που οδήγησε πολλούς νέους αμερικανούς να λένε πλέον περήφανα την άλλοτε «απαγορευμένη» - στην αμερική - λέξη που αρχίζει από «S»: Τον Σοσιαλισμό. 

Νέοι Αμερικανοί κατηγορούν τον καπιταλισμό για κρίσεις στη στέγαση, την υγειονομική περίθαλψη και την πτώση των μισθών. Η λέξη «σοσιαλισμός» στην Αμερική, αφού δαιμονοποιήθηκε, επιστρέφει ως νέα πολιτική ριζοσπαστική κίνηση. Στην Αμερική το να σε πουν «σοσιαλιστή» ισοδυναμούσε με κατηγορία. Σήμερα, εκατομμύρια Αμερικανοί -ιδίως νέοι- αυτοπροσδιορίζονται «σοσιαλιστές», «προοδευτικοί» ή και τα δύο.

Στα 18, η Olivia Katbi εργαζόταν σε ένα γραφείο ρεπουμπλικάνου γερουσιαστή στο Οχάιο. Απαντούσε στα τηλέφωνα και τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Ο γερουσιαστής αυτός αποφάσισε κι έριξε τις δυνάμεις του στην υποστήριξη ενός ιδιαίτερα αμφισβητούμενου νόμου κατά των αμβλώσεων. «Συνειδητοποίησα ότι το κόμμα στο οποίο εργάζομαι είναι αντιδημοκρατικό, οπισθοδρομικό. Μετά από αυτό, προσέγγισα τους Δημοκρατικούς, αλλά δεν ήμουν πραγματικά ικανοποιημένη από τις πολιτικές τους. Υπήρξαν οι απεργίες με το χτύπημα και οι περιορισμοί των μεταρρυθμίσεων της υγειονομικής περίθαλψης. Απογοητεύτηκα με τον Μπαράκ Ομπάμα, γιατί κατάλαβα ότι δεν εξυπηρετούσε τα συμφέροντά μου, τα συμφέροντα των πολλών, αλλά τα συμφέροντα μιας ελίτ», υποστηρίζει η Katbi στο ρεπορτάζ του Guardian, τώρα 25 ετών. Έτσι στις προεδρικές εκλογές του 2012, η Katbi ψήφισε υπέρ της Jill Stein, της υποψήφιας με το κόμμα των Πράσινων. Αλλά αυτό δεν άλλαξε τον κόσμο.

Όταν πριν ένα χρόνο, ο Μπέρνι Σάντερς κήρυξε αγώνα με σημαία τον σοσιαλισμό, τα πράγματα στο μυαλό μου έπαιρναν κάπως τη θέση τους. «Η οπτική μου ήταν στα αριστερά του Δημοκρατικού κόμματος, αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει μέχρι τότε ότι υπάρχει μια ολόκληρη ιδεολογία, ένα ολόκληρο κίνημα που βρίσκεται εκεί» λέει η Katbi. «Ο Μπέρνι ήταν η εισαγωγή μου στην έννοια του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Ήταν μια νέα ιδέα για μένα, εντελώς. Ανακάλυπτα την ιστορία μιας ιδεολογίας πολύ παλιάς».

Η Katbi, τώρα εργάζεται σε οργανισμό που συμβάλλει στην εγκατάσταση μεταναστών και προσφύγων στο Πόρτλαντ του Όρεγκον. Εντάχθηκε στο σοσιαλιστικό κίνημα, μέσω των Δημοκρατών Σοσιαλιστών της Αμερικής (Democratic Socialists of Αmerica – DSA).

Η περίπτωση των «Δημοκρατών Σοσιαλιστών της Αμερικής» (DSA) είναι χαρακτηριστική αυτού που συμβαίνει σήμερα στην Αμερική. Μια ακραία πολιτική πόλωση, με τον παραδοσιακό δικομματισμό να καταρρέει και από τη μία να αναπτύσσεται ένα μαζικό ρατσιστικό, ξενοφοβικό, μισογυνικό, ισλαμοφοβικό, αντισημιτικό, ακροδεξιό κίνημα και από την άλλη να δυναμώνουν προοδευτικά κοινωνικά κινήματα που δίνουν μάχες σε πλήθος μετώπων, ενώ αναφέρονται στο μαρξισμό, στο δημοκρατικό σοσιαλισμό και στην πάλη των τάξεων.

Μεταξύ αυτών και η DSA , μια μέχρι πρόσφατα «μικρή» αριστερή οργάνωση που ιδρύθηκε πριν από 35 χρόνια, η οποία στήριξε την υποψηφιότητα του Μπέρνι Σάντερς και πενταπλασίασε την οργανωμένη βάση της τους τελευταίους 20 μήνες, φτάνοντας τώρα να αριθμεί 25.000 μέλη, η τεράστια πλειοψηφία των οποίων είναι κάτω των 30 ετών. Μάλιστα, στο συνέδριό της που έγινε στο Σικάγο στα μέσα Αυγούστου, σημειώθηκε μια θεαματική μετατόπισή της προς τα αριστερά, γεγονός που αντικατοπτρίζει την έντονη ριζοσπαστικοποίηση της αμερικανικής νεολαίας.

Οπως υπογραμμίζει ο γνωστός Αμερικανός αρθρογράφος και σημαίνον στέλεχος της Αριστεράς, Χάρολντ Μέγερσον στον «Guardian», δεν ήταν ο Σάντερς που έστρεψε τους νέους της Αμερικής στο σοσιαλισμό. Τους βρήκε ήδη εκεί μέσα από το κίνημα Occupy Wall Street, από τη μεταμαρξιστική βίβλο «Το Κεφάλαιο στον 21ο αιώνα», του Τομά Πικετί, από το παναμερικανικό κίνημα «Fight for 15$», για αύξηση του κατώτερου μεροκάματου στις αλυσίδες ταχυφαγάδικων, σούπερ μάρκετ κ.λπ. Τους βρήκε απογοητευμένους με τον καπιταλισμό, την εισοδηματική ανισότητα και την εταιρική σύλληψη της αμερικανικής κυβέρνησης.

Ο Μπέρνι εξακολουθεί να σπάζει τα ρεκόρ δημοτικότητας, ενώ το ριζοσπαστικό μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα συσπειρώνει πλέον τη μεγάλη πλειοψηφία των αμερικανών πολιτών. Οχι βέβαια για να πέσει ο καπιταλισμός. Αλλά για να γίνει στοιχειωδώς πιο ανθρώπινος.

Σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις, η πλειοψηφία των Αμερικανών ενηλίκων ηλικίας κάτω των 30 ετών τώρα απορρίπτει τον καπιταλισμό, αν και αυτό δεν μεταφράζεται σε αυτόματη υποστήριξη του σοσιαλισμού. Για την Katbi, όμως, το μονοπάτι είναι σαφές. Έξι μήνες μετά τις εκλογές, εγκαταλείπει τον Μπέρνι Σάντερς. «Αισθάνομαι ότι είμαι περισσότερο αριστερή από αυτόν τώρα, και πιστεύω επίσης ότι υπάρχει μια πολύ περίεργη λατρεία της προσωπικότητάς του», λέει.

Η Katbi βλέπει περισσότερο τον σοσιαλισμό στην εκστρατεία του ηγέτη του βρετανικού Εργατικού Κόμματος, Τζέρεμι Κόρμπιν, στις φετινές βρετανικές εκλογές. «Μου άρεσε πολύ το σύνθημα του Εργατικού Κόμματος: για τους πολλούς, όχι για τους λίγους. Αυτή είναι μια μεγάλη περίληψη του τι είναι ο σοσιαλισμός. Είναι δημοκρατικός έλεγχος της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Αυτό περιλαμβάνει καθολική υγειονομική περίθαλψη. Καθολική, παγκόσμια εκπαίδευση. Δημόσια στέγαση. Δημόσιος έλεγχος των ενεργειακών πόρων. Κρατική ιδιοκτησία τραπεζών», υποστηρίζει.

Το μανιφέστο του Κόρμπιν τράβηξε την προσοχή των νέων αριστερών ακτιβιστών στις ΗΠΑ, διότι, σε αντίθεση με την πλατφόρμα προεκλογικής εκστρατείας της Χίλαρι Κλίντον, έθεσε σαφές σύνολο ιδεών με τις οποίες μπορούσαν να ταυτιστούν. Μερικοί στο DSA βρίσκουν επίσης κοινό τόπο με την Momentum, μια αριστερή οργάνωση βάσης που δημιουργήθηκε το 2015 για να στηρίξει τον Κόρμπιν, με ένα από τα κεντρικά της συνθήματα να είναι η δημόσια ιδιοκτησία της βιομηχανίας, και η οποία μεγαλώνει συνεχώς, και αριθμεί σήμερα πάνω από 100.000 μέλη.

«Με το φαινόμενο Μπέρνι, μπορούμε πλέον να εκφράσουμε δημόσια τη λέξη S», λέει ο Nick Caleb, 35 ετών, αριστερός ακτιβιστής που προσχώρησε στο DSA λίγο μετά τις εκλογές. Ο Caleb επισημαίνει ότι και πριν τον Σάντερς, το κίνημα της Occupy Wall Street είχε βρεθεί απέναντι κι ενάντια στον καπιταλισμό. «Με την Occupy Wall Street υπήρξε μια ευρύτερη συζήτηση για το τι είναι ο καπιταλισμός και τι σημαίνει σοσιαλισμός», λέει.

Η μάχη για την υγειονομική περίθαλψη, ο θυμός που προκάλεσε η αδράνεια των μεγάλων τραπεζών τις οποίες «έσωσε» ο φορολογούμενος, η απόλυτη κυριαρχία στην πολιτική, των πολυεθνικών της Silicon Valley και η πεποίθηση ότι μόνο το κράτος των πολλών έχει τη δύναμη να αντιστρέψει την εμβάθυνση της ανισότητας δίνουν νέα ζωή στην παλιά ιδέα ότι η κυβέρνηση βρίσκεται εκεί για τον έλεγχο του καπιταλισμού, και όχι ο καπιταλισμός να ελέγχει την κυβέρνηση.

Σε μια παλαιότερη γενιά, το κίνημα θυμίζει τα χρόνια του Φραγκλίνου Ντελάνο Ρούσβελτ και την απόπειρα του New Deal, της προσπάθειας να επανασχεδιάσει το αμερικανικό οικονομικό σύστημα και να συγκρατήσει τις δυνάμεις του καπιταλισμού ως απάντηση στη μεγάλη ύφεση της δεκαετίας του 1930. Το κράτος τότε παρείχε θέσεις εργασίας σε εκατομμύρια ανθρώπους που έμειναν άνεργοι, λόγω της οικονομικής κατάρρευσης, μια σειρά νομοθετικών ρυθμίσεων για την αμοιβή, τις συνθήκες εργασίας και τη στέγαση, τραπεζική ρύθμιση που έμεινε σε ισχύ μέχρι τη δεκαετία του 1990.

«Οι νέοι που λένε ότι είναι σοσιαλιστές ή κοιτάζουν ευνοϊκά τον σοσιαλισμό, σκέφτονται ένα είδος New Deal ή μια δημοκρατία ενάντια στις αγορές», δήλωσε ο Frances Fox Piven, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης. Υπάρχουν λίγοι σοσιαλιστές που εκλέγονται σήμερα σε δημόσια αξιώματα στις ΗΠΑ. Πιο σημαντική είναι η Κσαμά Σαουάντ της «Σοσιαλιστικής Εναλλακτικής», η οποία πήρε ένα εντυπωσιακό ποσοστό στις τελευταίες εκλογές στο Σιάτλ.

Η εκστρατεία της Κσαμά βασίστηκε κι εφάρμοσε τα αιτήματα για βασικό μισθό 15 δολάρια την ώρα, έλεγχο στις τιμές των ενοικίων και φορολόγηση των πλουσίων ώστε να χρηματοδοτηθούν η Παιδεία και τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Η Κσαμά έχει καταγγείλει δημόσια τις τρομακτικές ανισότητες που ταλαιπωρούν την τοπική κοινωνία, με τους εργαζόμενους να υποφέρουν από τους χαμηλούς μισθούς και τις περικοπές, ενώ την ίδια ώρα τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου πληρώνονται με 120.000 δολάρια τον χρόνο. Η ίδια εξάλλου έχει δεσμευτεί πως σε περίπτωση εκλογής της θα πληρώνεται με το μισθό ενός μέσου αμερικανού εργαζομένου, και τα υπόλοιπα χρήματα θα τα διαθέτει για την ενίσχυση των κοινωνικών κινημάτων και οραματίζεται μια «καταπληκτική αλλαγή στη συνείδηση ​​της Αμερικής».

«Βρισκόμαστε σε μια νέα περίοδο. Το κίνημα Occupy ήτανε μια έκπληξη. Συνειδητοποιήσαμε ότι κάτι διαφορετικό συνέβαινε εδώ. Η νεότερη γενιά της Αμερικής δεν πρόκειται να είναι μια ακόμη υπάκουη γενιά που περιμένει το μικρό της κομμάτι από το αμερικανικό όνειρο, εξάλλου αυτό το μικρό κομμάτι του αμερικανικού ονείρου δεν θα έρθει σε αυτούς. εξαιτίας της κρίσης του καπιταλισμού» υποστηρίζει.

«Οι άνθρωποι είναι θυμωμένοι από την εταιρική πολιτική, θυμωμένοι από τον νεοφιλελευθερισμό, θυμωμένοι από την λιτότητα. Αυτό είναι ένα τεράστιο καζάνι και αυτό είναι ιστορικό». Μια πρόκληση για το νέο ρεύμα των σοσιαλδημοκρατών και των σοσιαλιστών είναι να βρεθεί το όχημα στην εκλογική επιτυχία. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το Εργατικό Κόμμα είναι η επίσημη αντιπολίτευση. Οι σημερινοί Αμερικανοί σοσιαλιστές χωρίζονται για το αν θα αναζωογονήσουν ένα δημοκρατικό κόμμα τύπου New Deal ή θα δημιουργήσουν μια νέα οργάνωση. Το DSA έχει επί του παρόντος αποφασίσει να μην γίνει πολιτικό κόμμα.

Ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια στη διεύρυνση της υποστήριξης για τον πραγματικό σοσιαλισμό στην Αμερική ίσως να μην είναι τόσο συγκεκριμένες πολιτικές - παρόλο που πολλοί θα αμφισβητήσουν τις προτάσεις της DSA για την κατάργηση των αστυνομικών δυνάμεων και των φυλακών - όσο οι αντιλήψεις για το ποιος είναι σήμερα σοσιαλιστής.