Αν υπήρχε τρόπος επικοινωνίας με τον γορίλα Χαράμπε ...

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ 

Γράφει ο mitsos175.

 Οργή έχει προκαλέσει ο θάνατος του γορίλα Χαράμπε στο ζωολογικό κήπο του Σινσινάτι στις ΗΠΑ, έπειτα από πυροβολισμό από τους φύλακες. Η αρμόδια ομάδα "πήρε μία σκληρή απόφαση και ήταν η σωστή απόφαση, γιατί σώθηκε η ζωή ενός μικρού αγοριού" υποστήριξε ο διευθυντής. Όπως είναι γνωστό ένα αγοράκι βρέθηκε μέσα στον χώρο του γορίλα και οι φύλακες εκτίμησαν ότι το παιδί κινδύνευε. Μάρτυρες βέβαια υποστηρίζουν ότι το ζώο δεν έκανε καμιά επιθετική κίνηση.

Άλλοι κατηγορούν τη μητέρα για παραμέληση, άλλοι τους φύλακες. Σκόπιμα μάλλον αποσιωπούν τα ΜΜΕ τις ευθύνες του ίδιου ζωολογικού κήπου όσον αφορά την ασφάλεια. Τα κλουβιά έχουν σκοπό να μην δραπετεύουν τα αιχμάλωτα ζώα, αλλά θα έπρεπε να είναι και σχεδιασμένα ώστε να μην μπαίνουν μέσα τα παιδιά.

Η συμπάθεια για το γορίλα είναι δικαιολογημένη, αφού καταστρέφουμε το φυσικό τους περιβάλλον, τους αιχμαλωτίζουμε - όταν δεν τους σκοτώνουμε, δεν παίρνουμε μέλη τους ως τρόπαια - κάνουμε πειράματα πάνω τους κλπ. Με την παραμικρή αφορμή τους εκτελούμε, καθόσον "οι γορίλες είναι επικίνδυνοι". Οι γορίλες, όχι εμείς, που "πηδήξαμε" τον πλανήτη.

Κυρίως όμως η συμπάθια είναι, διότι ο γορίλας πλήρωσε τις αμαρτίες άλλων και την ατυχία του. Ατυχία ήταν η στιγμιαία απροσεξία της μητέρας, η έμφυτη περιέργεια του μικρού, κι ο φόβος των φυλάκων, ότι αν συμβεί κάτι κακό στο παιδί, θα είχαν σοβαρά μπλεξίματα. Αμαρτία είναι η ίδια η λογική της αιχμαλωσίας κι ο τρόπος που γίνεται με σκοπό πάντα το κέρδος. "Πληρώστε να δείτε τον επικίνδυνο γορίλα κι είναι επικίνδυνος αφού τον σκοτώνουμε"! Να ξεκαθαρίσω όμως ότι, αν ο γορίλας επιτίθονταν στο παιδί, θα προείχε η ασφάλεια του μικρού. Αλλά, αν πράγματι έκανε επίθεση, που μάλλον δεν έκανε. Επίσης καλό είναι να προλαβαίνεις τέτοια διλλήματα, πράγμα που η διεύθυνση (κι όχι οι φύλακες) ΔΕΝ έκανε.

Αν υπήρχε τρόπος επικοινωνίας με το Χαράμπε θα του έλεγα:
Αγαπητέ γορίλα, κι εμείς εδώ στην Ελλάδα φυλακισμένοι είμαστε. Αιχμάλωτοι, θύματα. Εσύ ηλιθίων, εμείς σαδιστών τοκογλύφων. Λυπάμαι που σε σκότωσαν τσάμπα και βερεσέ. Υπάρχουν όμως και χειρότερα. Εμάς μας σκοτώνουν για τις Τράπεζες. Μάλιστα μας βασανίζουν πρώτα, όχι "μια κι έξω". Βλέπεις, αν σε παρηγορεί, δεν είμαστε πια εμείς οι άνθρωποι στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας. Πάνω από μας υπάρχουν τα λεφτά. Δεν είναι ζώα, κτήνη όμως είναι όσοι τα προσκυνούν. Αιμοβόρα κι αδίστακτα αρπακτικά που κάνουν και τα πιο τρομερά θηρία του πλανήτη, να μοιάζουν αγγελούδια μπροστά τους. Άλλωστε τα ζώα ζουν αρμονικά με το Περιβάλλον, ενώ οι πλούσιοι έχουν πόλεμο με αυτό. Το λεηλατούν, το καταστρέφουν για να κάνουν χρήμα. Κάτι σαν αρρώστια.

Ο θάνατος κι ο δικός σου κι ο δικός μας είναι σίγουρος. Δεν έχει σημασία, αν έχουμε δεχθεί μοιρολατρικά τη φυλακή μας, αν φοβόμαστε την αποτυχία μιας απόπειρας δραπέτευσης κι Ελευθερίας, είμαστε απειλή. Γιατί υπάρχουμε. Κερδίζουν βέβαια από μας, εις βάρος μας. Αλλά μας φοβούνται, μας μισούν. Γιατί αυτό που κάνουν είναι έγκλημα και το γνωρίζουν. Ξέρουν ότι ένα ζώο ποτέ δεν επιτίθεται, αν δεν νιώσει απειλή, αν δεν είναι άρρωστο ή πεινασμένο. Τα παιδιά δεν αποτελούν το μενού του γορίλα... Όπως ξέρουν επίσης, ότι εμείς οι εργαζόμενοι δεν φταίμε για τα δικά τους εγκλήματα ή λάθη, αλλά εμείς τα πληρώνουμε πανάκριβα.

Το λάθος σου και το δικό σου και το δικό μας είναι πως δεν τολμάμε να φύγουμε, να Αντισταθούμε, κι ας πεθάνουμε. Θα πεθάνουμε όμως Ελεύθεροι. Είσαι πιο συμπαθής από πολλούς ανθρώπους, διότι δεν έχεις την ανθρώπινη νοημοσύνη. Ευτυχώς! Αλλιώς τι δικαιολογία θα είχες, που μένεις σκλάβος;