Δημοκρατία και Ευρωδικτατορία

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ 

Γράφει ο Γρ. Σουλτάνης  

Οι δημοκρατικές διαδικασίες είναι ασύμβατες με την ιδεολογία της ΕΕ.  Η θεμελιώδη αντιδημοκρατικότητα που χαρακτηρίζει την ΕΕ- με εύσχημο τρόπο αποκαλείται «δημοκρατικό έλλειμμα»-δεν είναι ένα ζήτημα συγκυριακό, αλλά δομικό.

Με αφορμή το Brexit, το γεγονός αυτό ήρθε πάλι στην επικαιρότητα, αφού, στις δημόσιες δηλώσεις που ακολούθησαν διαφάνηκε με σαφήνεια η θεμελιώδη αντιδημοκρατικότητα της ιδεολογίας των ευρωκρατών.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου-του δημοκρατικότερου οργάνου που διαθέτει η ΕΕ-, ο οποίος, εν πολλοίς, ισχυρίστηκε ότι«υπάρχει κίνδυνος να διεξαχθούν δημοψηφίσματα και σε άλλες χώρες της ΕΕ», υπονοώντας σαφώς ότι τα δημοψηφίσματα, δηλαδή, η έκφραση της βούλησης των λαών, συνιστούν κίνδυνο για το καθεστώς της ΕΕ. Επιπλέον, γίνεται έμμεσα παραδεκτό το γεγονός ότι η ΕΕ είναι κατασκεύασμα των ευρωπαϊκών ελίτ, ενάντια σε κάθε έννοια δημοκρατικής νομιμοποίησης.

Σε ακόμη πιο δραματικούς τόνους, η γερμανίδα καγκελάριος δήλωσε ότι «…η ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης ήταν μια ιδέα ειρήνης. Βλέπουμε όλοι ότι ο κόσμος βρίσκεται σε αναταραχή. Η ειρήνη που έχουμε στην Ευρώπη εδώ και πολλά χρόνια, δεν είναι αυτονόητη».
 
Σε αυτή τη δήλωση υπονοείται ότι η έκφραση της βούλησης των λαών, αφενός θα επιφέρει τη διάλυση της ΕΕ και αφετέρου, θα αποτελέσει την αιτία επιστροφής στην παλιά εποχή των ενδοευρωπαϊκών ανταγωνισμών και των ένοπλων συγκρούσεων. Άρα, η Ενωμένη Ευρώπη απαιτεί την παράκαμψη της ετυμηγορίας της λαϊκής βούλησης, αφού, αν αυτή η ετυμηγορία-που προεξοφλείται ως αρνητική για την ΕΕ-γινόταν αποδεκτή, θα ισοδυναμούσε με συνηγορία στο πόλεμο!

Εκτός του ότι, ηχεί ως ανέκδοτο ο ισχυρισμός ότι ο λόγος συγκρότησης της ΕΟΚ/ΕΕ ήταν η ανάγκη για ειρήνη, έχει αποδειχθεί ότι το ελεύθερο εμπόριο, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί πανάκεια για την αποτροπή ενός πολέμου-πέρα από το γεγονός ότι ειδικά το ελεύθερο εμπόριο αποτελεί ένα είδος πολέμου.

Στην ίδια λογική, οι χριστιανοδημοκράτες της Γερμανίας ανακοίνωσαν ότι «τάσσονται κατά της ιδέας να διεξάγονται δημοψηφίσματα για μείζονες αποφάσεις της ευρωπαϊκής πολιτικής, επειδή κάτι τέτοιο θα υπονόμευε την κοινοβουλευτική δημοκρατία….»!!!

Τα συμπεράσματα που εξάγονται αβίαστα είναι ότι οι πολιτικοί διαχειριστές της ΕΕ διακατέχονται από μια υφέρπουσα αντιδημοκρατικότητα, η οποία, συνήθως, καλύπτεται πίσω από μια οικονομίστικη δογματική γλώσσα.

Εντούτοις, η θεμελιώδης αντιδημοκρατικότητα έχει δύο πτυχές: η πρώτη αφορά τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και η δεύτερη την κυριαρχία των πολυεθνικών εταιριών.

Ο φιλελευθερισμός δεν υπήρξε ποτέ συμβατός με τη Δημοκρατία και πολύ περισσότερο, ο σύγχρονος φιλελευθερισμός (νεοφιλελευθερισμός), καθότι, καθώς αποτελεί ιδεολογική έκφραση της κυριαρχίας του καπιταλισμού, με τη μορφή των εταιριών, αξιώνει την ηγεμονία στο πεδίο των ιδεών.
Έτσι, η Δημοκρατία είναι ένα πολιτειακό σύστημα καταδικαστέο, αφού αποτελεί εμπόδιο στην κυριαρχία των αυτονομημένων οικονομικών κέντρων εξουσίας.

Η ΕΕ δεν είναι μια απλή διακρατική οικονομική ένωση με υπερεθνικά χαρακτηριστικά, αλλά ένα νεοφιλελεύθερο σχέδιο σε διαδικασία ολοκλήρωσης που φιλοδοξεί να ενοποιήσει τις εθνικές καπιταλιστικές τάξεις, στα πλαίσια μιας φιλελεύθερης αυτοκρατορίας. Η ενοποίηση αυτή, απαιτεί την κατάργηση του κράτους-έθνους, γιατί αυτό, αντιβαίνει στις ανάγκες συσσώρευσης του κεφαλαίου.

Στα νέα δεδομένα, η πολυεθνική αποτελεί τον κυρίαρχο καπιταλιστικό θεσμό συσσώρευσης κεφαλαίου (πραγματικού ή πλασματικού), με αποτέλεσμα-στα πλαίσια της οικονομίας της αγοράς-η κοινωνική και γεωπολιτική σφαίρα να διαμορφώνεται με βάση τις ανάγκες αυτού του θεσμού.

Όπως κατά τη βιομηχανική επανάσταση, ο εργοστασιακός θεσμός ήταν ο διαμορφωτής του οικονομικού, ατομικού, κοινωνικού, αστικού και εθνικού χώρου, κατά παρόμοιο τρόπο, η Εταιρία επιχειρεί την αναδιαμόρφωση των χώρων. Αυτό απαιτεί την κατασκευή ενός νέου τύπου υποκειμένου, την επιβολή του οικονομικού ολοκληρωτισμού στις κοινωνικές σχέσεις και την κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας και των κρατών.

Επί της ουσίας, η ΕΕ είναι ένας πολιτικός θεσμός στην υπηρεσία των Εταιριών, που επιχειρεί να καθορίσει τα γεωοικονομικά όριά της, προκειμένου να διασφαλίσει την απρόσκοπτη συσσώρευση κεφαλαίου, στα πλαίσια του αμείλικτου διεθνούς ανταγωνισμού.

Εντούτοις, η επιστροφή σε ένα είδος αυτοκρατορίας υπό γερμανικό imperium, θα σημάνει, όχι μόνο την κατάργηση των εθνών-κρατών αλλά και όλων των συμπαρομαρτούντων που έλαβαν χώρα στα πλαίσια του έθνους κράτους. Ακόμη και αυτή η ισχνή αντανάκλαση δημοκρατίας, η κοινοβουλευτική, θα εκλείψει μαζί με τα κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα και το κοινωνικό κράτος.

Κι αυτό, όχι λόγω της αυτοκρατορικής δομής-που θα σήμαινε επιστροφή σε παρωχημένα μοντέλα πολιτειακής οργάνωσης-αλλά εξαιτίας της εταιρικής κυριαρχίας, που καθώς παίζει χωρίς αντίπαλο, εγείρει αξιώσεις ισχύος σε όλα τα πεδία του κοινωνικού, με τη μορφή του νεοφιλελεύθερου ιδεολογήματος.

Η Δημοκρατία (ακόμη και η κακέκτυπη κοινοβουλευτική) δεν έχει θέση στο νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα της ΕΕ.
Γι αυτό και οι ευρωκράτες, για να προλάβουν κάθε πιθανό δημοψήφισμα και μια διάλυση της ΕΕ έχουν ετοιμάσει το «τελεσίγραφο» δημιουργίας ενός Υπερκράτους (Ευρωδικτατορίας) της ΕΕ που προβλέπει ότι «οι χώρες της ΕΕ θα χάσουν το δικαίωμα να έχουν το δικό τους στρατό, το δικό τους ποινικό δίκαιο, το δικό τους φορολογικό σύστημα ή το δικό τους κεντρικό τραπεζικό σύστημα, με όλες αυτές τις εξουσίες να μεταφέρονται στις Βρυξέλλες».

Απαρτχάιντ: O ρατσισμός που έγινε νόμος

Στις 29 Ιουνίου 1949 η κυβέρνηση της Ν. Αφρικής απαγορεύει την τέλεση μικτών γάμων, μεταξύ λευκών και μαύρων, ξεκινώντας στην ουσία την εφαρμογή του ρατσιστικού νόμου, με το όνομα Απαρτχάιντ. Ο όρος Aπαρτχάιντ σημαίνει στην τοπική διάλεκτο «διαχωρισμός» και επιβλήθηκε από την κυβέρνηση σε όλα τα επίπεδα της ζωής, από την παιδεία ως την υγεία, ενώ όσοι αντιστάθηκαν έχασαν τη ζωή τους ή κλείστηκαν στη φυλακή για δεκαετίες.

Ο διαχωρισμός με βάση της φυλετική καταγωγή ξεκίνησε στην Αφρική από τα χρόνια των αποικιών, αλλά το απαρτχάιντ ως επίσημη πολιτική εισήχθη στις γενικές εκλογές του 1948. Ένας νέος νόμος τότε διαχώρισε τους πολίτες σε φυλετικές ομάδες, μαύρους, λευκούς, έγχρωμους και Ινδούς ενώ οι περιοχές διαχωρίστηκαν ανάλογα, μέσω εξαναγκαστικών εκτοπισμών.

Οι μαύροι πολίτες στερήθηκαν την ιθαγένειά τους, παίρνοντας νομικά την ιθαγένεια μιας εκ των δέκα αυτοδιοικούμενων περιοχών που χωρίστηκαν με βάση τη φυλή. Η κυβέρνηση εφάρμοσε το διαχωρισμό σε όλα τα επίπεδα της ζωής των ανθρώπων: στην παιδεία, την ιατρική φροντίδα και τις δημόσιες υπηρεσίες και, φυσικά, ήταν οι μαύροι αυτοί που λάμβαναν τις χειρότερες υπηρεσίες, σε σχέση με τους λευκούς.

Οι γάμοι μεταξύ ατόμων διαφορετικής φυλής απαγορεύονται τον Ιούνιο του 1949 ενώ οι θέσεις εργασίας διαχωρίζονται επίσης ανάλογα προς τη φυλή. Η μη συμμόρφωση με το νόμο σήμαινε σκληρό θάνατο για όποιον το αποτολμούσε ενώ οι μαύροι πολίτες ήταν υποχρεωμένοι να φέρουν μαζί τους βιβλιάριο με δαχτυλικά αποτυπώματα, φωτογραφία και πληροφορίες για τις περιοχές στις οποίες τους επιτρεπόταν η είσοδος.

Το Απαρτχάιντ προκάλεσε έντονη εσωτερική αντίσταση. Μια σειρά από εξεγέρσεις και διαμαρτυρίες προκάλεσαν την απαγόρευση της αντιπολίτευσης και οι ηγέτες της οδηγήθηκαν στη φυλακή. Η αντίσταση διαδόθηκε σε ολόκληρη τη χώρα και έγινε πιο βίαιη, ενώ η κυβέρνηση απάντησε με αυξανόμενη καταπίεση και βία.

Το 1953 με νέους νόμους δίνεται η εξουσία στην κυβέρνηση να κηρύσσει με αυστηρότητα κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και να εντείνει τα αντίποινα προς όσους διαμαρτυρόταν ή υποστήριζαν την ανάκληση του Απαρτχάιντ. Οι ποινές περιλάμβαναν πρόστιμα, φυλάκιση και μαστίγωση.

Το 1960, μεγάλος αριθμός μαύρων πολιτών αρνείται να μεταφέρει τα βιβλιάρια «πάσου». Η κυβέρνηση κηρύσσει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης η οποία διήρκεσε 156 μέρες, αφήνοντας πίσω της 69 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες.

Η κυβέρνηση κατέφευγε συχνά στις «καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης», χωρίς φειδώ μέχρι το 1989, κατά τη διάρκεια των οποίων ο καθένας μπορούσε να συλληφθεί χωρίς να του απαγγελθεί κατηγορία και να φυλακισθεί για διάστημα έως και 6 μηνών. Χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν κατά την προφυλάκιση, συχνά μετά από φρικτά βασανιστήρια. Όσοι δικάστηκαν καταδικάστηκαν σε θάνατο, εξορίστηκαν ή καταδικάστηκαν σε ισόβια φυλάκιση, όπως ο Νέλσον Μαντέλα.

Οι μεταρρυθμίσεις του Απαρτχάιντ που έγιναν το 1980 δεν ικανοποίησαν την διογκούμενη αγανάκτηση και αντίδραση και το 1990 ο πρόεδρος Frederik Willem de Klerk ξεκίνησε τις διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό του ρατσιστικού νόμου, με αποκορύφωμα τις πολυ-φυλετικές δημοκρατικές εκλογές του 1994, τις οποίες κέρδισε το κόμμα του Νέλσον Μαντέλα, Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο.

Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών: Η εσωκομματική εκκαθάριση από τον Χίτλερ

Στις 30 Ιουνίου 1934 ξεκίνησε στη Γερμανία το αιματηρό τριήμερο που έμεινε γνωστό στην Ιστορία ως «η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών» και το οποίο άνοιξε το δρόμο του Αδόλφου Χίτλερ προς την απόλυτη εξουσία τόσο εντός όσο και εκτός του κόμματός του.

Στις 30 Ιουνίου του 1934 ο ηγέτης του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας, Αδόλφος Χίτλερ, διέταξε τις δολοφονίες εκατοντάδων μελών του ίδιου του κόμματος του, ισχυριζόμενος ότι επρόκειτο να λάβουν μέρος σε πραξικόπημα εναντίον του.

Το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα της Γερμανίας, διέθετε στις αρχές της δεκαετίας του 1930 δυο ένοπλα σώματα, τα οποία δρούσαν ως παραστρατιωτικές οργανώσεις: τα SA (SturmΑbteilung, τμήμα εφόδου) και τα SS (SchutzStaffel, τάγμα προστασίας), αποτελούνταν κυρίως από την ελίτ των κομματικών μελών και ελέγχονταν πλήρως από την ηγεσία. Τα SA εκείνη την εποχή αριθμούσαν περί τα τέσσερα εκατομμύρια μέλη και συνέβαλαν τα μέγιστα στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία επιβαλλόμενα στους δρόμους της ταραγμένης Γερμανίας επί των σοσιαλδημοκρατών, κομουνιστών, συνδικαλιστών κ.ά., ενώ συνέτριβαν τους πολιτικούς αντιπάλους του Χίτλερ. Αρχηγός του σώματος των SA ήταν ένας μπαρουτοκαπνισμένος επιθετικός και ιδιαίτερα φιλόδοξος άνθρωπος, ο παλιός φίλος του Χίτλερ, Ερνστ Ρεμ.

Με τη συμμετοχή του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στην κυβέρνηση δεξιού συνασπισμού το 1933, τα SA έγιναν πρακτικά ανεξέλεγκτα, ιδιαίτερα λόγω των χρόνιων υποσχέσεων του Χίτλερ για αποκατάσταση της στρατιωτικής αίγλης του παρελθόντος και ακύρωση της Συνθήκης των Βερσαλλιών που περιόριζε το γερμανικό στρατό στους 100.000 άντρες. Τα SA επιθυμούσαν να αντικαταστήσουν τον παραδοσιακό στρατό της Γερμανίας, κάτι που γνώριζαν οι ηγέτες των ενόπλων δυνάμεων και οι συντηρητικοί πολιτικοί και οικονομικοί υποστηρικτές τους.

Τα SA σύντομα μετατράπηκαν σε πρόβλημα για τον Αδόλφο Χίτλερ, που απειλούσε την ίδια την πολιτική του επιβίωση αλλά και το μέλλον του κινήματος των Ναζί. Ο Χίτλερ τώρα χρειαζόταν τη στήριξη των στρατηγών του παραδοσιακού στρατού και των επικεφαλής της βιομηχανίας για την αναδόμηση της Γερμανίας, μετά το κραχ. Κατά τη διάρκεια ενός συμβουλίου, στα τέλη Φεβρουαρίου του 1934, ο Χίτλερ ενημέρωσε τον Ρεμ ότι τα SA δεν επρόκειτο να γίνουν στρατιωτική δύναμη, αλλά θα περιοριζόταν σε συγκεκριμένες πολιτικές δράσεις. Ενώπιον του Χίτλερ ο Ρεμ συναίνεσε και υπέγραψε μάλιστα και συμφωνία με τον υπουργό Άμυνας, στρατηγό Βέρνερ φον Μπλόμπεργκ. Σύντομα όμως, ο Ρεμ άφησε να καταστεί σαφές ότι δεν σκόπευε να τηρήσει τη συμφωνία ενώ δυο μήνες αργότερα δεν δίστασε να δηλώσει ότι «Τα SA είναι η Εθνική Σοσιαλιστική Επανάσταση!» προς φρίκη των βιομηχάνων και συντηρητικών.

Στις αρχές Ιουνίου ο Ρεμ είχε μια πεντάωρη συνάντηση με τον Αδόλφο Χίτλερ. Λίγες μέρες αργότερα ανακοίνωσε ότι θα έπαιρνε άδεια «ασθενείας» ενώ έθεσε το σώμα των SA σε άδεια για ολόκληρο το μήνα Ιούλιο. Επιπλέον, συγκάλεσε συνέδριο των ηγετών των SA για τις 30 του μήνα σε ένα θέρετρο κοντά στο Μόναχο, όπου ο Χίτλερ υποσχέθηκε να παρευρεθεί για να ξεκαθαριστεί το ζήτημα.

Στο μεταξύ ο Χίτλερ ενημερώθηκε από τον Πρόεδρο της χώρας και τον υπουργό Άμυνας ότι το ζήτημα των SA έπρεπε να λυθεί άμεσα, αλλιώς θα κηρυσσόταν στρατιωτικός νόμος και την εξουσία της χώρας θα αναλάμβανε ο στρατός, θέτοντας τέρμα στην πορεία του κόμματος των Ναζί. Την ίδια ώρα οι ηγέτες των SS διέσπειραν φήμες ότι τα SA σχεδίαζαν να καταλάβουν βίαια την εξουσία της χώρας. Ο αρχηγός των SS, Χίμλερ, πέτυχε κρυφή συμφωνία με τους στρατηγούς των ενόπλων δυνάμεων, ώστε να παράσχουν αυτοί τα όπλα αλλά να απέχουν από τη δράση, αφήνοντας τα SS να «τακτοποιήσουν» το θέμα των SA. Φτάνοντας στο Μόναχο την αυγή του Σαββάτου, 30 Ιουνίου, ο Χίτλερ διέταξε αρχικά να συλληφθούν όσα μέλη των SA βρισκόταν εντός του κτιρίου των Ναζί.

Στη συνέχεια κατευθύνθηκε να συναντήσει τον Ρεμ και τους άλλους ηγέτες των SA. Όλοι συνελήφθησαν από τα SS και μεταφέρθηκαν σε μια φυλακή εκτός Μονάχου όπου αργότερα εκτελέστηκαν από τα SS. Αυτή ήταν η αρχή του αιματηρού διωγμού, ο οποίος υλοποιήθηκε με μαζικές συλλήψεις και δεκάδες εκτελέσεις στελεχών των SA από τα SS. Ο Χίτλερ εκμεταλλεύτηκε την αναταραχή προκειμένου να εξοντώσει και πολιτικούς αντιπάλους του που δεν είχαν σχέση με τα SA, όπως ο Γκρέγκορ Στράσερ, ο στρατηγός Φέρντιναντ φον Μπρέντοβ, ο πρώην καγκελάριος Κουρτ φον Σλάιχερ και ο πρώην πρωθυπουργός της Βαυαρίας, Γκούσταβ Ρίτερ φον Καρ.

Ο συνολικός αριθμός των θυμάτων δεν δημοσιεύθηκε. Ο νέος αρχηγός των SA, Βίκτορ Λούτσε, δήλωσε αργότερα ότι εκτελέσθηκαν 81 άτομα. Σήμερα, όμως, γίνονται εκτιμήσεις για 200 έως 1.000 θύματα, κυρίως από τους άντρες των SS, με βοήθεια από τη μυστική αστυνομία (Γκεστάπο) και τον Στρατό. Ο Χίτλερ παρουσιάστηκε στα μέσα ενημέρωσης ως θύμα συνωμοσίας που εξύφανε ο Ρεμ ενώ η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριώννομιμοποιήθηκε ως αυτοάμυνα του κράτους. To Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα εδραίωσε πλέον την απόλυτη κυριαρχία του σε όλους τους τομείς της κοινωνίας και οικονομίας της χώρας, ενώ τα SS έγιναν μια επίφοβη δύναμη στη ναζιστική Γερμανία. Πηγές: Wikipedia.org, Spartacus Educational, HistoryLearningSite, HistoryPlace

Kinsale: Ένα χωριό γεμάτο χρώματα!

Το χωριό Kinsale ανήκει γεωγραφικά στην κομητεία Κορκ και είναι χωρίς υπερβολή ένα από τα πιο γραφικά και δημοφιλή θέρετρα στη νοτιοδυτική ακτή της Ιρλανδίας. 

Διάσημο ψαροχώρι, πολυφωτογραφημένο χωριό, γκουρμέ προορισμός αλλά και ένα από τα πιο χρωματιστά χωριά της Ιρλανδίας, όπου το χρώμα ρέει κυριολεκτικά άφθονο σε κάθε σημείο.

BREXIT ΚΑΙ ΟΥΣΤ!

Ξεπέρασε κάθε όριο προκλητικότητας ο πωρωμένος φασίστας δολοφόνος Ρουπακιάς

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ ,

 Ξεπέρασε κάθε όριο η προκλητικότητα του μαχαιροβγάλτη δολοφόνου, έμμισθου της εγκληματικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής Γιώργου Ρουπακιά. Όπως αναφέρουν δημοσιογραφικές πληροφορίες ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα, στράφηκε προς την οικογένεια Φύσσα βρίζοντας χυδαία. Μάλιστα απευθύνθηκε στην χαροκαμένη μάνα του Παύλου και σε όσους την συνόδευαν λέγοντας «Γαμιέστε κουφάλες».

Η πληροφόρηση που έχουμε -από την ιστοσελίδα altsantiri - αναφέρει συγκεκριμένα: "Ο Γιώργος Ρουπακιάς,  δολοφόνος του Παύλου Φύσσα, στράφηκε προς την οικογένεια Φύσσα και τους δημοσιογράφους εξυβρίζοντάς τους χυδαία λέγοντας «Γ@μιέστε κουφ@λες». Προσπαθώντας να κατεβάσει μάλιστα και την κάμερα της φωτορεπόρτερ Τάνιας Μπόλαρη φώναξε «Τι κανείς μωρή κ@ριόλα». Οι αστυνομικοί τον φυγάδευσαν για να αποτραπούν τα χειρότερα".

Δεν εκπλήσσει κανέναν η συμπεριφορά του πωρωμένου φασίστα δολοφόνου Ρουπακιά όταν σκεφτεί την ψυχανωμαλιά μου τον διακατέχει –όπως και κάθε φασίστα άλλωστε- φτάνοντας να έχει το εξής ανατριχιαστικό ηχητικό στο κινητό του τηλέφωνο:

«Περήφανα σηκώνω το μέτωπο στον ήλιο/ με το πουκάμισό μου στο αίμα βουτηγμένο/. Με το στερνό μου βλέμμα τον ήλιο αντικρίζω/ και στη γλυκιά πατρίδα το αίμα μου χαρίζω/. Με λένε χρυσαυγίτη, φασίστα, δολοφόνο/ για το αίμα αλλά και για τον πόνο.

Να σημειώσουμε, επίσης, ότι έξω από το Εφετείο Αθηνών όπου έγινε για πρώτη φορά σήμερα η δίκη της Χρυσής Αυγής, υπήρξε αντιφασιστική συγκέντρωση που είχαν καλέσει πολιτικές και συνδικαλιστικές συλλογικότητες με  κεντρικό σύνθημα «να καταδικαστούν οι δολοφόνοι νεοναζί της Χρυσής Αυγής». 

Ακατάλληλη… κοιλάδα

Βρίσκεται στην Τουρκία, στην περιοχή της Καππαδοκίας και είναι γνωστή και σαν …κοιλάδα της αγάπης. Ειναι μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.

Πρόκειται για μια κοιλάδα γεμάτη με πανύψηλους βράχους που έχουν το σχήμα φαλλού.

Ο Πόλεμος της Κορέας

Μάχη στους δρόμους της Σεούλ

Η σύρραξη που έφερε αντιμέτωπα τα δύο κορεατικά κράτη από τον Ιούνιο του 1950 έως τον Ιούλιο του 1953 και αποτελεί ένα σημαντικό κρίκο στην αλυσίδα του Ψυχρού Πολέμου.

Στην μακραίωνη ιστορία της, η Χερσόνησος της Κορέας, που βρίσκεται ανατολικά της Κίνας και βορειοδυτικά της Ιαπωνίας, αποτέλεσε το μήλο της έριδας μεταξύ των δύο αυτών μεγάλων δυνάμεων της περιοχής. Το 1895, η Κορέα απέκτησε την ανεξαρτησία της από την Κίνα, αλλά στις αρχές του 20ου αιώνα Ρωσία και Ιαπωνία ενεπλάκησαν σε ένα αιματηρό πόλεμο (Ρωσο-Ιαπωνικός Πόλεμος 1904-1905) για τη διεκδίκησή της. Οι Ιάπωνες επικράτησαν και με τη Συνθήκη του Πόρτσμουθ (5 Σεπτεμβρίου 1905) κατόρθωσαν να θέσουν υπό την κυριαρχία τους την Κορέα.

Η Συνδιάσκεψη της Γιάλτας (4-11 Φεβρουαρίου 1945) αποτέλεσε κομβικό σημείο στην ιστορία της χώρας. Σοβιετική Ένωση και ΗΠΑ ως σύμμαχοι και νικητές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου αποφάσισαν να αναλάβουν τις τύχες της Κορέας από την ηττημένη Ιαπωνία. Η χερσόνησος χωρίστηκε τεχνητά στον 38ο Παράλληλο και δημιουργήθηκαν δύο κράτη: Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας ή Βόρεια Κορέα με ηγέτη τον κομμουνιστή Κιμ Ιλ Σουνγκ και η Δημοκρατία της Κορέας ή Νότια Κορέα με επικεφαλής τον αυταρχικό δεξιό Σίνγκμαν Ρι.

Στην πορεία του χρόνου τα δύο κράτη, που εκπροσωπούσαν δύο διαφορετικούς κόσμους, επιζητούσαν την επανένωση της Κορέας το καθένα προς όφελός του. Η Σοβιετική Ένωση είχε καταστήσει πανίσχυρο τον βορεοκορεατικό στρατό με σύγχρονα άρματα μάχης και αεροπλάνα, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν παραμελήσει σημαντικά τον στρατό των Νοτιοκορεατών.

Η Σύρραξη

Στις 4 π.μ. της 25ης Ιουνίου 1950 ο βορειοκορεατικός στρατός πέρασε τη μεθόριο του 38ου παραλλήλου από 11 σημεία, αιφνιδιάζοντας πλήρως Νοτιοκορεάτες και Αμερικανούς. Μέσα σε τρεις μέρες, τα στρατεύματα του Κιμ Ιλ Σουγκ είχαν καταλάβει τη Σεούλ και σχεδόν όλο το νοτιοκορεατικό έδαφος, με εξαίρεση την περιοχή γύρω από το λιμάνι του Πουσάν στα ανατολικά της χώρας.

Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ επελήφθη αμέσως της υποθέσεως και διέταξε την κατάπαυση του πυρός και την απόσυρση των δυνάμεων της Βόρειας Κορέας στον 38ο παράλληλο. Με αμερικανική παρέμβαση, κάλεσε τα κράτη - μέλη του Οργανισμού να στείλουν στρατιωτική βοήθεια στη Νότιο Κορέα. Η Σοβιετική Ένωση έχασε την ευκαιρία να θέσει βέτο, αφού εκείνη την περίοδο απείχε από τις εργασίες του Οργανισμού.

Δεκαπέντε κράτη ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του ΟΗΕ και έστειλαν δυνάμεις τους στη Νότιο Κορέα για την απόκρουση της «ερυθράς απειλής» (Ελλάδα, Αυστραλία, Βέλγιο, Καναδάς, Κολομβία, Αιθιοπία, Γαλλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Νέα Ζηλανδία, Φιλιππίνες, Νότιος Αφρική, Ταϊλάνδη, Τουρκία, Μεγάλη Βρετανία και ΗΠΑ). Πέντε αρκέστηκαν στην παροχή ιατρικού και υγειονομικού υλικού (Δανία, Ιταλία, Σουηδία, Νορβηγία, Ινδία), ενώ η γειτονική Ιαπωνία παρείχε στρατιωτικές διευκολύνσεις στις αμερικανικές δυνάμεις, που στάθμευαν στο έδαφός της.

Το εκστρατευτικό σώμα της χώρας μας αποτελείτο από ένα τάγμα πεζικού αυξημένης δύναμης, ένα σμήνος μεταγωγικών αεροπλάνων και μικρά βοηθητικά κλιμάκια, συνολικής δύναμης 1263 ανδρών. Οι Αμερικανοί επενέβησαν πρώτοι με τις δυνάμεις τους που στάθμευαν στην Ιαπωνία. Το γενικό πρόσταγμα είχε ο στρατηγός Ντάγκλας ΜακΆρθουρ.

Ο Πόλεμος της Κορέας χωρίζεται σε τέσσερις περιόδους:

• 25 Ιουνίου - 15 Σεπτεμβρίου 1950: Χαρακτηρίζεται από την Βορειοκορεατική προέλαση και τις ανασχετικές κινήσεις Νοτιοκορεατών και Αμερικανών.
• 16 Σεπτεμβρίου - 25 Νοεμβρίου 1950: Στις 16 Σεπτεμβρίου 1950, οι Αμερικανοί αποβιβάζουν ένα ολόκληρο σώμα στρατού στο Ίντσον, στα νώτα των βορειοκορεατικών δυνάμεων και τις αποκόπτουν. Η Σεούλ επανακαταλαμβάνεται στις 26 Σεπτεμβρίου 1950 και επιτυγχάνεται η σύνδεση με τις δυνάμεις του Πουσάν. Γρήγορα, οι Βορειοκορεάτες υποχωρούν στον 38ο παράλληλο. Οι Αμερικανοί τους καταδιώκουν και εισέρχονται στο έδαφός τους, με στόχο τώρα την επανένωση της Κορέας προς όφελός τους. Ο Μακάρθουρ είχε εντολή από τον Πρόεδρο Τρούμαν να μην επιχειρήσει κατά της γειτονικής Κίνας και να παραμείνει αυστηρά εντός του κορεατικού εδάφους.
• 26 Νοεμβρίου 1950 - 10 Ιανουαρίου 1951: Στον πόλεμο μπαίνουν και οι Κινέζοι, που ενισχύουν με 189.000 άνδρες τον Βορειοκορεατικό Στρατό. Εξοντώνουν μια αμερικανική μεραρχία και αναγκάζουν τους Αμερικανούς να αποτραβηχτούν στον 38ο παράλληλο. Η επιμονή του Μακάρθουρ να μεταφέρει τον πόλεμο στην Κίνα προκαλεί την αντίδραση της πολιτικής ηγεσίας των ΗΠΑ και την αντικατάστασή του από τον στρατηγό Ρίτζγουεϊ τον Απρίλιο του 1951. Από τις αρχές του 1951 αρχίζει να επιχειρεί και το Ελληνικό Εκστρατευτικό Σώμα.
• Απρίλιος 1951 - 27 Ιουλίου 1953: Έπειτα από πέντε μηνών σκληρές μάχες, το μέτωπο σταθεροποιείται στον 38ο παράλληλο, γεγονός που επέτρεψε στην έναρξη διαπραγματεύσεων ειρήνευσης και την υπογραφή ανακωχής στις 27 Ιουλίου 1953.

Οι συνολικές απώλειες και των δύο στρατοπέδων έφθασαν τα 2 εκατομμύρια ψυχές, ενώ κάποιοι αναλυτές τις ανεβάζουν σε 4 εκατομμύρια. Στο πεδίο της μάχης έχασαν τη ζωή τους περίπου 100.000 άνδρες των Νοτιοκορεατών και των Συμμάχων τους και 280.000 τραυματίστηκαν, ενώ για τους Βορειοκορεάτες και τους Συμμάχους τους οι νεκροί ξεπέρασαν τους 400.000 και οι τραυματίες τους 486.000. Το ελληνικό εκστρα- τευτικό σώμα πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος, με 187 νεκρούς και 614 τραυματίες.

Παρά τη μεγάλη της διάρκεια και τις ισχυρές δυνάμεις που ενεπλάκησαν, η σύρραξη αυτή, που έγινε σε μια περίοδο κορύφωσης του Ψυχρού Πολέμου, είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας «περιορισμένης σύρραξης». Στην πραγματικότητα ήταν μια έμμεση αναμέτρηση Σοβιετικής Ένωσης και ΗΠΑ. Ο Πόλεμος της Κορέας θεωρητικά δεν έχει λήξει μέχρι τις μέρες μας, καθώς δεν έχει υπογραφεί συνθήκη ειρήνης. Οι αμερικανικές δυνάμεις παραμένουν κατά χιλιάδες στη Νότιο Κορέα, κυρίως στην αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη του 38ου παραλλήλου.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr

Κούβα: Ένα οδοιπορικό στα μέρη που έδρασε ο Τσε

Ένα φωτογραφικό ταξίδι από τη Σάντα Κλάρα στον Κόλπο των Χοίρων κι από εκεί στην Αβάνα, στα χνάρια του διασημότερου επαναστάτη του 20ου αιώνα.

Πριν από λίγες  ημέρες, στις 14 Ιουνίου, ο Τσε  θα γιόρταζε τα 88α γενέθλιά του. Αντί γι' αυτά, κάθε χρόνο  στις 9 Οκτωβρίου οι Κουβανοί τιμούν την επέτειο του θανάτου του. Του χρόνου, μάλιστα, θα συμπληρωθούν ακριβώς 50 χρόνια από τη δολοφονία του εμβληματικού επαναστάτη του 20ου αιώνα. Στο πέρασμα αυτών των δεκαετιών, η φιγούρα και ο μύθος του Τσε έχουν διαποτίσει κάθε πόρο της Κουβανικής γης. Ο Τσε είναι παντού: είτε ως άγαλμα στην Σάντα Κλάρα όπου δοξάστηκε, είτε ως πρόσωπο αποτυπωμένο στην πλατεία επανάστασης στην Αβάνα, είτε ως αφίσα σε χωριά και λεωφόρους, είτε ως μπλουζάκι, αναπτήρας, μαγνητάκι... Όπου κι αν βρεθείς στο νησί της Καραϊβικής, θα δεις τον Τσε Γκεβάρα, τον Αργεντίνο γιατρό που ξεκίνησε μαζί με τον Φιντέλ Κάστρο και τον Καμίλο Σιενφουέγος την επανάσταση κατά του Μπατίστα κι έκανε την Κούβα έμβλημα της αμφισβήτησης της κυριαρχίας των ΗΠΑ.

Κατά κάποιον τρόπο, το ταξίδι που ακολουθεί, είναι ένα ταξίδι με συνοδοιπόρο αυτόν. Τον κομαντάντε Τσε Γκεβάρα.

Στη φτωχή πλην ένδοξη Σάντα Κλάρα

Η θρυλική και πολυτραγουδισμένη Σάντα Κλάρα είναι ένα ασήμαντο χωριό στο κέντρο του νησιού, που δεν θα το ήξερε κανείς αν δεν συνδυαζόταν με το πέρασμα του Αργεντίνου αγωνιστή. Στο σιδηροδρομικό σταθμό σε υποδέχεται ένα κακόγουστο μνημείο με αναποδογυρισμένα βαγόνια, σε μνήμη της ανατίναξης του τρένου που μετέφερε στρατιώτες και όπλα του Μπατίστα από αντάρτες του "Κομαντάντε". Το μέρος κατακλύζεται από δεκάδες μαγαζιά που πουλούν αναμνηστικά του Τσε και οριοθετείται από την μπουλντόζα που σταμάτησε το τρένο των καθεστωτικών. Στην πλατεία Ιγκλέσια Σεν Κάρμεν και στην ομώνυμη εκκλησία, υπάρχουν σημάδια από τις σφαίρες που ρίχτηκαν από το απέναντι αστυνομικό τμήμα κατά των ανταρτών, αλλά και ένα μνημείο για τους πεσόντες. Κάτι ανάλογο υπάρχει και στο δικαστικό μέγαρο, στην άλλη πλευρά της πόλης.

(Η διασημότερη μπουλντόζα του πλανήτη)

(Η πολιορκημένη Ιγκλέσια Σεν Κάρμεν)

Στην πλατεία Πλάσα ντε Ρεβολουσιόν δεσπόζει το χάλκινο άγαλμα του Τσε, που φιλοτεχνήθηκε από τον Χοσέ Ντελάρα το 1987, στην εικοστή επέτειο του θανάτου του. Ο Αργεντίνος αγωνιστής κρατά ένα τουφέκι στο ένα χέρι και ένα ζωστήρα στο άλλο και στην βάση είναι τυπωμένη η περίφημη φράση "Ηasta la victoria siempre".

(Στέφανος Λεμονίδης para siempre)

Στο πίσω μέρος υπάρχει το μαυσωλείο του Τσε. Εκεί βρίσκονται τα λείψανα του Γκεβάρα και των 17 συναγωνιστών του που σκοτώθηκαν στη Βολιβία. Οι φωτογραφίες απαγορεύονται και μια άσβεστη φλόγα δίνει πόντους στη μυσταγωγική ατμόσφαιρα του χώρου. Στο μαυσωλείο εκτίθενται και προσωπικά αντικείμενα του Τσε, αλλά και φωτογραφίες από την παιδική του ηλικία ως το θάνατό του στη Βολιβία, το 1967.

(Η μάλλον ταπεινή είσοδος στο Μαυσωλείο του Τσε)

Ευτυχώς, έξω από το μαυσωλείο δεν υπάρχει κανένα μαγαζί που να πουλάει αναμνηστικά του Τσε. Στην είσοδο και την έξοδο της πόλης, πάντως, δεσπόζουν οι τεράστιες επιγραφές που γράφουν "Σάντα Κλάρα, το χωριό που δοξάστηκε ο Τσε Γκεβάρα".

("Νικητές, παρά τα εμπόδια και τις δυσκολίες, πάμε μπροστά" - Φιντέλ)

Στον Κόλπο των Χοίρων

Στον Κόλπο των Χοίρων, ο Φιντέλ Κάστρο με τον Τσε κατατρόπωσαν τους αντεπαναστάτες (είχαν τη βοήθεια της CIA και του αμερικανικής αεροπορίας). Η επιλογή της συγκεκριμένης τοποθεσίας είναι μάλλον παράδοξη, αφού βρίσκεται στο νότιο μέρος του νησιού - όχι από την πλευρά των ΗΠΑ - και το τερέν κυριαρχείται βάλτους και πυκνή βλάστηση. Η Κούβα έτσι κι αλλιώς ήταν σε επαγρύπνηση, αφού δυο μέρες νωρίτερα είχε πραγματοποιηθεί βομβαρδισμός από την αμερικάνικη αεροπορία. Οι άμαχοι που σκοτώθηκαν στον βομβαρδισμό συσπείρωσαν τον κόσμο γύρω από τον Κάστρο και η KGB είχε ήδη αναλάβει έργο.

(Η Floridita, αγαπημένο μπαρ και στέκι του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, βομβαρδισμένη)

(Στιγμιότυπο από την επιστράτευση των Κουβανών)

(Πορεία με Φιντέλ, Τσε, Καμίλο)

Οι μυστικές υπηρεσίες των Σοβιετικών είχαν προειδοποιήσει για την επικείμενη απόβαση των οπαδών του Μπατίστα με βαρύ οπλισμό και οι επαναστάτες τους είχαν στήσει ενέδρα. Τους απομόνωσαν σε ένα κοραλλιογενές νησί και τους λιάνισαν. Ήταν η 17η Απριλίου του 1961 και η μάχη απέναντι σε 1400 αντεπαναστάτες κράτησε 72 ώρες.  Κοντά στην παραλία υπάρχει το μουσείο, με την επιγραφή "Χιρόν, νίκη του λαού και του σοσιαλισμού" να ξεχωρίζει  στην είσοδο. Στην εξωτερική πλευρά του κτιρίου, στο προαύλιο, είναι γραμμένα τα ονόματα όλων των νεκρών της μάχης, κάτω από την επιγραφή "Οι μάρτυρες του κόλπου των Χοίρων" και την αφιέρωση του Φιντέλ. Δίπλα, ένα σοβιετικό τεθωρακισμένο και μερικά αντιαεροπορικά πολυβόλα τσεχοσλοβακικής προέλευσης.

 

Μέσα στο μουσείο, ανάμεσα σε άλλα εκθέματα, ξεχωρίζουν οι φωτογραφίες από την προετοιμασία της μάχης και τα επινίκια.

 

Σε περίοπτη θέση βρίσκονται οι φωτογραφίες με τους Αμερικανούς στρατιώτες και τους Κουβανούς αντεπαναστάτες στα δικαστήρια, τους επαναστάτες πάνω από συντρίμμια αεροπλάνου και χλευαστικές λεζάντες, όπως "Η μοναδική φορά στην παγκόσμια ιστορία, που οι Αμερικανοί αναγκάστηκαν να προσφέρουν ανταλλάγματα (ύψους 53 εκατομμυρίων δολαρίων) για αιχμαλώτους πολέμου (δυο Αμερικανοί πιλότοι, τέσσερις σκοτώθηκαν)".

(Ντοκουμέντο από τις δίκες των ηττημένων)

(Γερανοί ξεφορτώνουν τόνους τροφίμων και φαρμάκων - ήταν μέρος των λύτρων που συμφωνήθηκαν για την επιστροφή των αιχμαλώτων)

(Επικεφαλής των επαναστατικών δικαστηρίων ήταν ο ίδιος ο Τσε. Στο φόντο, η επιγραφή "Patria o muerte" - "Πατρίδα η θάνατος" - που βρίσκεται σε κάθε γωνιά του νησιού. Στην Αβάνα, η φράση είναι γραμμένη και στους τοίχους της αμερικανικής πρεσβείας,  στην περίφημη ή παραλιακή λεωφόρο Μαλεκόν)

 

Στο δρόμο για την Αβάνα, ο περιηγητής αντικρίζει  δεκάδες μεγάλες πινακίδες με επαναστατικό περιεχόμενο και σλόγκαν κατά του αναλφαβητισμού, με τις φωτογραφίες του Τσε, του Καμίλο και του Χοσέ Μαρτί, αλλά και του Φιντέλ με τον μακαρίτη Ούγκο Τσάβες και την υποσημείωση  "ο καλύτερος φίλος μας".

("Αυτοί είναι ξεχωριστοί καιροί και πρέπει να επενδύσουμε σ' αυτούς" - Χοσέ Μαρτί)

("Ο Τσε συνδύαζε τον άνθρωπο των ιδεών με τον άνθρωπο της δράσης" - Φιντέλ)

("Αξίζει ένα εκατομμύριο φορές περισσότερο η ζωή ενός μόνο ανθρώπου, από την ιδιοκτησία του πιο πλούσιου στη γη" -  Τσε Γκεβάρα)

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Αβάνα

Η Σάντα Κλάρα είναι ο τόπος όπου υπάρχουν τα οστά του Τσε και η Αβάνα η πόλη  που τον κρατά ζωντανό στη μνήμη των Κουβανών και των τουριστών. Επίκεντρο της λατρείας του Τσε Γκεβάρα είναι το μουσείο και η πλατεία της επανάστασης.

Το μουσείο βρίσκεται στην παραλία, κοντά στο λιμάνι, εκεί που δένουν τις τελευταίες εβδομάδες τα αμερικανικά κρουαζιερόπλοια. Στεγάζεται στο προεδρικό μέγαρο, στην πάλαι ποτέ έδρα του Μπατίστα. Στην υποδοχή, ένα τανκ, με τον επεξήγηση "το άρμα που οδηγούσε ο Φιντέλ στη μάχη του κόλπου των Χοίρων". Στην είσοδο, τα αγάλματα των τριών ηγετών της επανάστασης. Του Φιντέλ, του Τσε και του Καμίλο. Στο προεδρικό γραφείο υπάρχει η προτομή του Χοσέ Μαρτί και η κρυφή πόρτα που οδηγούσε στην "αίθουσα των καθρεπτών", εκεί που έδωσε την τελευταία δεξίωση ο Μπατίστα, παραμονές  Πρωτοχρονιάς, πριν από την άτακτη φυγή του, με την αναγγελία της νίκης του Τσε στη Σάντα Κλάρα. 

 

 

Στις δεκάδες αίθουσες  του μουσείου εκτίθενται φωτογραφίες από τις μάχες κατά του Μπατίστα, την είσοδο των επαναστατών στην Αβάνα, αλλά και τις ομιλίες του  Τσε και του Φιντέλ από το μπαλκόνι του  προεδρικού  μεγάρου. Το μεγαλύτερο μέρος του είναι αφιερωμένο στον Φιντέλ. Ο Φιντέλ να μάχεται, ο Φιντέλ να παίζει μπειζμολ, ο Φιντέλ με την ιέρεια του κουβανικού χορού Αλίθια Αλόνσο, ο Φιντέλ νεαρός δικηγόρος κατά τη σύλληψη του για δολοφονική επίθεση κατά του Μπατίστα,  ο Φιντέλ να περνάει το κατώφλι της φυλακής, μετά τη γενική αμνηστία.

 

Φυσικά, υπάρχουν και αίθουσες αφιερωμένες στον Καμίλο και  τον Τσε, αλλά κι ένα διόραμα με τους δυο τους να ξεπροβάλουν μέσα από τα δάση της Σιέρα Μαέστρα. Στις φωτογραφίες, ο Τσε καπνίζει, ο Τσε σκοπεύει, ο Τσε επιθεωρεί, ο Τσε καβαλάει την περιβόητη μοτοσικλέτα. Στα εκθέματα, το μπερέ του Τσε, η φωτογραφική μηχανή του Τσε  και πάει λέγοντας.

(Καμίλο και Τσε περπατούν περπατούν εις στο δάσος)

(Ο Τσε ποτέ δεν είπε "όχι" σε μια βαριά, καλή, χειρωνακτική αγγαρεία)

Η πιο θλιβερή αίθουσα του μουσείου είναι αυτή που απεικονίζει τις τελευταίες στιγμές του μεγάλου επαναστάτη. Το αφιέρωμα ξεκινάει από τη μεταμφίεση του Τσε και τη φωτογραφία του διαβατηρίου που χρησιμοποίησε για την είσοδο του στην Βολιβία, τη σύλληψη του, την  καλύβα στην οποία τον φυλάκισαν, αλλά και το φορείο που χρησιμοποίησαν για να μεταφέρουν το πτώμα του το 1967. Αρχικά τον έθαψαν οι πράκτορες της CIA μέσα στη ζούγκλα, σε άγνωστο μέρος για να μη γίνει ο τάφος του τόπος προσκυνήματος, αλλά μετά  από διεθνή κατακραυγή γιατί θανατώθηκε χωρίς να δικαστεί και διπλωματικά διαβήματα της Κούβας, της Σοβιετικής Ένωσης και άλλων ανατολικοευρωπαικών χωρών, φανερώθηκε η τελευταία κατοικία του και τα οστά του μεταφέρθηκαν στην Σάντα Κλάρα. Οι πράκτορες της CIA τον σκότωσαν για να περάσει στη λήθη, κατάφεραν όμως να μείνει  το όνομα του στην αιωνιότητα.

(Ο Τσε μεταμφιεσμένος σε μεσήλικα Ουρουγανό επιχειιρηματία)

(Στα χέρια των καθεστωτικών)

(Η αυτοσχέδια φυλακή στην οποία πέρασε τις τελευταίες στιγμές της ζωής του)

Το μουσείο της επανάστασης συνδέεται με έναν κήπο, όπου είναι εκτεθειμένη  η  Granma, το πλοιάριο που μετέφερε τον Τσε και τους αδελφούς Κάστρο από το Μεξικό στην Κούβα, καθώς και τα τζιπ με τα οποία εισήλθαν θριαμβευτικά στην Αβάνα, πρώτος ο Τσέ, μετά ο Καμίλο και στο τέλος ο Φιντέλ.

Ένας αυστηρός  στρατιώτης επιβλέπει διαρκώς τους τουρίστες προκειμένου να μην προκληθούν ζημιές στα εκθέματα - όταν τον ρωτήσαμε αν ένα συγκεκριμένο τζιπ είναι αυτό που χρησιμοποίησε ο Τσε, μας απάντησε καμαρωτός "Όχι είναι του Φιντέλ, του πατέρα όλων μας", ενώ μια  στρατιωτίνα αρνήθηκε  αρχικά να φωτογραφηθεί μαζί μας , αλλά όταν εκθειάσαμε την ομορφιά της, έφτιαξε το μαλλί και πόζαρε χαμογελαστή.

(Say Fideeeeel...)

Τελευταίος σταθμός, η πλατεία της επανάστασης, εκεί όπου ο Φιντέλ μιλάει επί ώρες  στους χιλιάδες βαριεστημένους Κουβανούς. Στην μια πλευρά της πλατείας υπάρχει ένα άγαλμα του Χοσέ Μαρτί, μπροστά από ένα μνημείο και στις απέναντι πολυκατοικίες είναι σε τεράστιες πλάκες τα περιγράμματα του  Τσέ και του Καμίλο "Hasta la victoria siempre " γράφει κάτω από τον πρώτο " Vas bien Fidel"  στον δεύτερο. Ελληνιστί "Μέχρι την τελική  νίκη" και "πας καλά Φιντέλ".

Ο Χοσέ Μαρτί γεννήθηκε στις 28 Ιανουαρίου του 1853 και απεβίωσε στις 19 Μαΐου του 1895. Υπερασπίστηκε την πατρίδα του Κούβα, τη «δική του Αμερική» και αφοσιώθηκε σε αυτήν τη μεγάλη υπόθεση. Αυτός ο αστός και Ισπανός στην καταγωγή δεν ζητούσε μόνο την αναδιανομή του πλούτου και των περιουσιών. Ήξερε πως η κοινωνία που οραματίζεται απαιτεί και έναν νέου τύπου άνθρωπο.

Ο Χοσέ Μαρτί, ποιητής και κορυφαίος μαχητής της Κουβανικής ανεξαρτησίας, είναι μία από τις εμβληματικές φυσιογνωμίες της ιστορίας της Κούβας. Αποτέλεσε σημείο αναφοράς και έμπνευσης για τους ηγέτες της Επανάστασης στο νησί και ιδιαίτερα για τον Τσε Γκεβάρα και τον Φιντέλ Κάστρο.

  

 

Αυτή ήταν η τριπλέτα της επανάστασης στην Κούβα. Στο τέλος, βέβαια, έμεινε μόνος ο Φιντέλ. Ο Τσε διαφώνησε μαζί του μετά την επίσκεψη  στη Σοβιετική Ένωση, όταν διαπίστωσε ότι μετά από περίπου πενήντα χρόνια δεν υλοποιούσαν το όραμα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού και κυβερνούσε τη χώρα μια νομενκλατούρα, αδιαφορώντας  για τον νέο άνθρωπο. Παρότι αυτός έστρεψε τον Φιντέλ στον κομμουνισμό (ο Κάστρο ήταν απλά σοσιαλιστής που έκανε εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα), άλλαξε γνώμη όταν οι  Σοβιετικοί τα βρήκαν με τους Αμερικανούς και δεν έστρεψαν τα πυρηνικά όπλα τους κατά των Ηνωμένων Πολιτειών στην κρίση του  '64. Σε μια συμβολική κίνηση, μάλιστα, ζήτησε από τους Κουβανούς στρατιώτες του να σημαδέψουν τους Σοβιετικούς και όχι τους Αμερικάνους. Ο Κάστρο δεν ήθελε να χαλάσει τις σχέσεις μαζί τους, αφού τα σιτηρά, τα φάρμακα, το πετρέλαιο και η στρατιωτική βοήθεια έρεαν προς την λιμοκτονούσα λόγω εμπάργκο Κούβα.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Ένα πρωί ο Φιντέλ διάβασε  γράμμα του Τσε προς τον ανήσυχο κουβανικό λαό, με το οποίο εξηγούσε ότι φεύγει από το νησί για να συνεχίσει την επανάσταση στην Λατινική Αμερική. Στη Βολιβία, όμως, δεν βρήκε το λαϊκό έρεισμα που υπήρχε στην Κούβα, προδόθηκε από τους χωρικούς και δολοφονήθηκε.

Ο έτερος της τριπλέτας, ο Καμίλο Σιενφουέγος που χρίστηκε αρχηγός του στρατού, της αεροπορίας και του ναυτικού, εξαφανίσθηκε. Σύμφωνα με ανακοινωθέν της κυβέρνησης, κατέπεσε με το Τσέσνα που οδηγούσε στην Καραϊβική και ο Κάστρο έμεινε μόνος του.

"Ήταν ο πιο αγαπητός απ όλους", μας είπε ο 80χρονος μουσικός Τίτο, πολεμιστής στον κόλπο των Χοίρων, τον οποίο  συναντήσαμε στο Τριντιντάν. "Ήταν φτωχός Κουβανός, ενώ ο Φιντέλ ήταν δικηγόρος και ο Τσε γιατρός και Αργεντινός. Τους αγαπάμε όλους, αλλά πιο πολύ λατρεύαμε τον Καμίλο. Ήταν ένας από εμάς. Ποτέ δεν βρέθηκε το πτώμα του. ποτέ δεν βρέθηκε το αεροπλάνο, που σύμφωνα με τους ειδικούς έχει περιθώριο 5 λεπτών να ανοίξει η πάνω πόρτα και να απεγκλωβιστεί ο πιλότος"

 

Μπορεί ο συμπαθέστατος Τίτο να βάζει στην πρώτη γραμμή τον Καμίλο, σε όλη την οικουμένη όμως γνωρίζουν τον Τσε, τον επαναστάτη που σκοτώθηκε στη μάχη. Σήμερα, το όνομα του Τσε είναι ένα από τα κορυφαία προϊόντα της Κούβας - εμπορεύσιμο ως εκεί που δεν παίρνει. Μπρελόκ, μπερέδες, μπλουζάκια και ότι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί πωλείται εν γνώσει του Φιντέλ και εν αγνοία του Τσε, που αν ζούσε, ίσως λειτουργούσε όπως ο Χριστός στο ναό του Σολομώντα, σκορπώντας με κλωτσιές και βρισιές όλα τα εμπορεύματα που είχαν πάνω τη φιγούρα του.

(Το ταξίδι του Oneman στην Κούβα δεν σταματά στον Τσε και στο παρελθόν. Η Κούβα αλλάζει και το επόμενο αφιέρωμα θα εστιάσει σ' αυτές ακριβώς τις αλλαγές. Στο σήμερα, στην Κούβα μετά τον Ομπάμα)