Tης Μάχης Μαργαρίτη από την ert.gr:
Ο Ντι είναι 42 χρόνων. Κατάγεται από τη Τζόρτζια. Έχει περάσει μια δεκαετία φυλακισμένος για ληστεία. Κάθε πρωί, πηγαίνει από το κελί του σε ένα εργοστάσιο επιπλοποιίας που βρίσκεται στον χώρο. Εκεί, μαζί με συγκρατούμενούς του φτιάχνουν ξύλινα τραπέζια και καρέκλες για μια ιδιωτική εταιρία. Είναι ένας από τους 2,4 εκατομμύρια φυλακισμένους στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη χώρα - «πρωταθλήτρια» στον ρυθμό φυλακίσεων. Με το 5% του πληθυσμού του πλανήτη, και το 25% του φυλακισμένου πληθυσμού του πλανήτη.
Το πρωί της 9ης Σεπτεμβρίου, η πόρτα του κελιού του Ντι, άνοιξε, όπως κάθε μέρα, ίδια ώρα, έγραφε στις 3 Οκτωβρίου το αμερικανικό περιοδικό New Yorker. Αλλά ο Ντι, δεν παρουσιάστηκε για εργασία. Κατέβηκε σε απεργία. Αυτή που θεωρείται η μεγαλύτερη κινητοποίηση στην ιστορία του αμερικανικού σωφρονιστικού συστήματος. Με κύριο αίτημα, να μπει τέλος στην καταναγκαστική εργασία στις φυλακές. Αυτό που πολλοί αποκαλούν «σύγχρονη σκλαβιά» στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Tης Μάχης Μαργαρίτη από την ert.gr
Την ημέρα αυτή άρχισε στις Ηνωμένες Πολιτείες η μεγαλύτερη απεργία σε φυλακές στην αμερικανική ιστορία, αλλά «υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην το έχετε ακούσει», σχολίαζε στις 16 Σεπτεμβρίου το Intercept, από τα πρώτα μέσα ενημέρωσης που κάλυψαν το θέμα.
Στις 9 Σεπτεμβρίου, κρατούμενοι σε όλη τη χώρα, οργανωμένα και μαζικά, αρνήθηκαν να παρουσιαστούν για δουλειά στις φυλακές. Ήταν η μέρα της 45ης επετείου της εξέγερσης στις φυλακές Άττικα. Το 1971, κρατούμενοι ζητούν καλύτερες συνθήκες εντός των φυλακών, και αμνηστία για τα γεγονότα της ίδιας της εξέγερσης. Οι δυνάμεις ασφαλείας εισβάλλουν στη φυλακή και ανοίγουν πυρ. Οι φυλακισμένοι είναι άοπλοι. Σκοτώνονται 29 κρατούμενοι και 10 φρουροί - όμηροι. Όταν οι αρχές της πολιτείας ανακτούν τον έλεγχο, ακολουθούν απερίγραπτες σκηνές.
Η «εν κρυπτώ» οργάνωση της κινητοποίησης
Η κινητοποίηση δεν ήταν μια αυθόρμητη κίνηση. Μήνες πριν, το συνδικάτο Industrial Workers of the World, εγχείρημα της Οργανωτικής Επιτροπής Κρατούμενων Εργατών-IWOC, σχεδίασε μια πανεθνική απεργία «ενάντια στη σκλαβιά των φυλακών», για να τραβήξει την προσοχή σε όσα συμβαίνουν εκεί. Μυστικές συσκέψεις έγιναν με δικηγόρους και τοπικούς συμβούλους. Με τη βοήθεια συγγενών στα επισκεπτήρια, με τις συμβουλές δικηγόρων, με γράμματα, με την ανταλλαγή μηνυμάτων μέσω κινητών τηλεφώνων που έφταναν λαθραία στα κελιά, σχεδίασαν από την περασμένη άνοιξη τις κινήσεις τους.
Λεπτομέρειες, όπως είναι λογικό, δε μπορούν να γίνουν γνωστές. Ούτε οι αριθμοί μπορούν να επιβεβαιωθούν. Πληροφορίες μιλούν για απεργίες πείνας, πορείες και απεργίες, σε τουλάχιστον 20 πολιτείες.
Η IWOC εκτιμά ότι 50.000 κρατούμενοι έχουν πάρει μέρος στις συντονισμένες απεργίες, έγραφε πριν από λίγες μέρες το αμερικανικό δίκτυο CNN.
Στο ρεπορτάζ του βρετανικού Guardian στις 22 Οκτωβρίου, ο Άλεξ Φρίντμαν, από το Κέντρο Υπεράσπισης Ανθρώπινων Δικαιωμάτων που ασχολείται με τα δικαιώματα των κρατούμενων, μιλά για 24.000 κρατούμενους σε κινητοποίηση. Ο Κόουλ Ντόρσει, μέλος της IWOC στο Όκλαντ, ανεβάζει στους 72.000 τον αριθμό των κρατούμενων που συμμετέχουν.
Μια επικερδής βιομηχανία;
Υπάρχουν 2,4 εκατομμύρια άνθρωποι στις αμερικανικές φυλακές, δηλαδή το μεγαλύτερο εργατικό δυναμικό μετά το προσωπικό της αμερικανικής κυβέρνησης, έγραφε τον περασμένο Μάρτιο το παρατηρητήριο Prison Policy. Σύμφωνα με το ίδιο δίκτυο, οι κρατούμενοι κερδίζουν από 25 ως 40 σεντς την ώρα, «όσα ο μέσος κινέζος εργάτης».
Η εργασία μέσα στις φυλακές, σημειώνει το Intercept, είναι μια βιομηχανία 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων τον χρόνο, στην οποία δουλεύουν 900.000 κρατούμενοι, οι οποίοι πληρώνονται λίγα σεντς την ώρα σε κάποιες πολιτείες - τίποτα σε άλλες.
Οι περισσότεροι από όσους εργάζονται στις φυλακές της νότιας Καρολίνας - και σε άλλες πολιτείες, όπως το Τέξας- δεν πληρώνονται καθόλου για το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς που υποχρεώνονται να κάνουν. Σε κάποιες πολιτείες ίσως πληρώνονται από 30 σεντς ως 1 δολάριο την ώρα. «Στο Τενεσί, οι μισθοί της φυλακής αρχίζουν από 17 σεντς την ώρα. Οπότε, αν είσαι στο χαμηλότερο σκαλοπάτι και θέλεις να στείλεις γράμμα στην οικογένειά σου, πρέπει να δουλεύεις τρεις ώρες για να αγοράσεις ένα γραμματόσημο», λέει στον Guardian ο Φρίντμαν.
Στα 29 χρόνια του στη φυλακή, έγραφαν στις 28 Οκτωβρίου οι LA Times, ο Ντέιβιντ Μπόνερ έχει σφουγγαρίσει πατώματα, έχει μαγειρέψει χοτ-ντογκς στην καφετέρια, και πιο πρόσφατα, έχει κόψει φύλλα αλουμίνιου για πινακίδες αυτοκινήτων της Αλαμπάμα. Η τελευταία του δουλειά του απέφερε 2 δολάρια τη μέρα -τόσα όσα χρειάζεται για να κάνει ένα σύντομο τηλεφώνημα.
«Αυτό είναι σκλαβιά», λέει ο Μπόνερ, 51, καταδικασμένος ισόβια για φόνο, μέσω κινητού τηλεφώνου που μπήκε λαθραία στο κελί του σε φυλακή της Αλαμπάμα, όπου ο ίδιος και δεκάδες άλλοι κρατούμενοι είναι σε απεργία.
Η Ατζούρα Κρισπίνο από την IWOC, ανέφερε πριν από λίγες εβδομάδες στο RT: «Είναι μια μακρά λίστα εταιριών που χρησιμοποιούν την εργασία στις φυλακές για λίγες πένες την ώρα, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει οποιοσδήποτε μισθός».
Το σύστημα φυλακών της Καλιφόρνιας αποκόμισε κέρδος 58 εκατομμυρίων δολαρίων από την εργασία των κρατούμενων το οικονομικό έτος 2014 - 2015, σύμφωνα με το Ερευνητικό Κέντρο Αλληλεγγύης, που ανακάλυψε, επίσης, ότι 4.000 κρατούμενοι πληρώνονται 2 δολάρια τη μέρα για τη συμμετοχή τους στο έργο της κατάσβεσης των πυρκαγιών στην Καλιφόρνια.
Η αρμόδια Αρχή της φυλακής δεν απάντησε σε αίτημα της εφημερίδας Guardian για να επιβεβαιώσει αυτά τα στοιχεία.
Το «παράθυρο» της 13ης τροπολογίας
Την περασμένη εβδομάδα, ένας ακτιβιστής από τις φυλακές, με το όνομα Kinetik Justice, μίλησε στο δίκτυο Al Jazeera - μέσα από την απομόνωση σε φυλακές της Αλαμπάμα - έγραφε το New Yorker. «Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν πρόκειται για ‘συνθήκες - που - θυμίζουν - σκλαβιά’ - πρόκειται για πραγματική θεσμική σκλαβιά. Η σκλαβιά αφορούσε πάντα την εκμετάλλευση της εργασίας των ανθρώπων της κατώτερης τάξης σε αυτή τη χώρα».
«Πολλοί άνθρωποι δεν κατανοούν τη σημασία αυτού που συμβαίνει, δε συνειδητοποιούν ότι αυτό είναι σκλαβιά, ότι η σκλαβιά ακόμη υπάρχει», λέει ο πάστορας Κένεθ Γκλάσγκοου, πρώην κρατούμενος και υποστηρικτής του κινήματος Free Alabama Movement, που πρώτο κάλεσε σε πανεθνική απεργία.
Αλλά πού εντοπίζουν το πρόβλημα όσοι κινητοποιούνται; Στο άρθρο 13 του αμερικανικού Συντάγματος του 1865, αναφέρεται ότι «δε θα υπάρχουν στις ΗΠΑ ούτε σκλαβιά ούτε καταναγκαστική εργασία, παρά μόνο ως τιμωρία σε έγκλημα στο οποίο το άτομο έχει νόμιμα καταδικαστεί».
Αυτό το άρθρο, λένε οι αλληλέγγυοι στους φυλακισμένους, είναι το «παράθυρο» που επιτρέπει να εργάζονται οι κρατούμενοι για λίγα ή καθόλου χρήματα, ισοδυναμώντας με σύγχρονη καταναγκαστική εργασία.
«Δώστε τέλος στη σκλαβιά των φυλακών»
«Αρχικά, αρνούνταν την τροφή και κάθε μετακίνηση. Μποϊκόταραν τις δίκες, τον προαυλισμό, τις επισκέψεις και κάθε ιατρική κίνηση, μέχρι κάτι να αλλάξει», λέει στο RT η Βικτόρια Καστίγιο, μία από τις οργανωτές του Live Free Merced.
Τα αιτήματα, είναι πολλά και διαφορετικά. Χρήματα για δουλειά στη νότια Καρολίνα, τέλος στις ρατσιστικές διακρίσεις στην Καλιφόρνια, τέλος στη χρήση υπερβολικής βίας στο Μίσιγκαν.
Αλλά το κομβικό σημείο ήταν η συνειδητοποίηση ενός πράγματος. Που απεικονίζεται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο στην ιστορία του Ντι.
Μέσω ενός λαθραίου κινητού τηλεφώνου τη διηγείται στο New Yorker. Ο Ντι μεγάλωσε στη φτώχια. Άρχισε την εγκληματική δραστηριότητα από μικρός. Αλλά μέσα στη φυλακή μορφώθηκε και προσέγγισε μια ομάδα «δικηγόρων της φυλακής», που βοηθούν άλλους κρατούμενους με νομικά ζητήματα. Πρόσφατα, ο Ντι άρχισε να βλέπει διαφορετικά τον εαυτό του. Όχι μόνο ως ακτιβιστή των φυλακών, αλλά ως εργαζόμενο. «Δεν πληρωνόμαστε για τη δουλειά μας», λέει. Στη φυλακή του, οι κρατούμενοι βγάζουν λιγότερο από ένα δολάριο την ώρα στο εργοστάσιο. «Η σκλαβιά είναι απάνθρωπη, όπως κι αν μεταμφιεστεί».
«Αυτές οι απεργίες είναι ο δικός μας τρόπος να αμφισβητήσουμε τις μαζικές φυλακίσεις», έλεγε τον Μάιο στο Democracy Now, ο Kinetik Justice, από τους ιδρυτές του Free Alabama Movement.
Ο Justice εξηγεί και τι ήταν αυτό που συνειδητοποίησαν οι κρατούμενοι, και προχώρησαν στις κινητοποιήσεις. «Καταλάβαμε ότι η φυλάκισή μας είχε κυρίως να κάνει με την εργασία μας και τα χρήματα που παράγονται μέσα από το σύστημα των φυλακών». Οπότε, οι κρατούμενοι «άρχισαν να οργανώνονται με επίκεντρο την εργασία τους, και να τη χρησιμοποιούν ως τρόπο και μέθοδο για να φέρουν τη μεταρρύθμιση στο σωφρονιστικό σύστημα της Αλαμπάμα».
Τα Free Alabama Movement, Free Ohio Movement, Free Mississippi Movement, End Prison Slavery είναι κινήσεις που συμμετείχαν στην οργάνωση της κινητοποίησης, μαζί με την IWOC, κάτω από την ομπρέλα του συνδικάτου IWW. Οι δύο τελευταίες είχαν απευθύνει κάλεσμα σε δράση ήδη από τον Απρίλιο, έγραφε στις 9 Σεπτεμβρίου ο Guardian.
Λόγω της απεργίας, οι αρχές αναγκάζονται να πληρώνουν προσωπικό για να κάνει αυτά που έκαναν οι κρατούμενοι. «Δε μπορούν να λειτουργήσουν τις εγκαταστάσεις χωρίς εμάς. Δε θα απαιτήσουμε απλώς να μπει τέλος στη σκλαβιά στις φυλακές, θα το βάλουμε μόνοι μας, αρνούμενοι να είμαστε σκλάβοι», έγραφαν οι οργανωτές πριν από την απεργία.
Η στάση των ΜΜΕ
Οι ίδιοι, μιλούν για «μπλακ-άουτ από τα συστημικά ΜΜΕ». «Μικρού μεγέθους πορείες και συγκεντρώσει αλληλεγγύης έγιναν σε δεκάδες αμερικανικές πόλεις και σε κάποιες άλλες χώρες. Κι όμως, η απεργία στην πραγματικότητα αγνοείται ως είδηση», έγραφε το Intercept. Σύμφωνα με τον Μπεν Τερκ, που δουλεύει για την Οργανωτική Επιτροπή των Κρατούμενων Εργατών, την απεργία καλύπτουν ανεξάρτητα μέσα, αλλά είναι δύσκολο να φτάσει στα λεγόμενα συστημικά μέσα ενημέρωσης. «Άνθρωποι μου λένε, ‘Δεν το έχουμε ακούσει, δεν υπάρχει τίποτα πουθενά για αυτό’».
Η σχετική σιωπή, εκτιμούν κάποιοι, οφείλεται και στη δυσκολία να γίνει ρεπορτάζ μέσα στα συρματοπλέγματα. Επιπλέον, επικεφαλής κινητοποιήσεων που θα μπορούσαν να δώσουν περισσότερες πληροφορίες στον «έξω κόσμο», υπάρχουν αναφορές ότι μεταφέρονται σε άλλες φυλακές ή στέλνονται στην απομόνωση. Κρατούμενοι λένε ότι υπάρχουν αντίποινα για τη συμμετοχή τους στην κινητοποίηση. Μπαίνουν στην απομόνωση, στερούνται προνομίων, τους κατάσχονται λαθραία τηλέφωνα, χάνουν τα δικαιώματα σε επισκέψεις, ή ραντεβού για ιατρικές εξετάσεις, ή και δικαστικές προθεσμίες.
Η Ατζούρα Κρισπίνο εξηγεί στο RT ότι τα μεγάλα ΜΜΕ δεν καλύπτουν τις απεργίες, αλλά υπάρχουν πολλές οργανώσεις βάσης που δουλεύουν εντός και εκτός φυλακών, με δύο στόχους: την αναμόρφωση των συνθηκών σε αυτές, και τη δημιουργία συνδικάτου κρατουμένων. Η Κρισπίνο μιλά για «αιχμάλωτους εργάτες». «Το να συνδικαλιστούν οι κρατούμενοι, προσπάθεια στην οποία έχει αναμιχθεί και η οργάνωση Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου, είναι μια στρατηγική με στόχο να μπει τέλος στη σκλαβιά στις φυλακές».
«Είμαστε υποχρεωμένοι να γνωρίζουμε»
Και καθώς οι εβδομάδες περνούσαν, το γεγονός δε μπορούσε πια να αγνοηθεί.
«Ένα έθνος που φυλακίζει το 1% του πληθυσμού του, έχει υποχρέωση να γνωρίζει τι συμβαίνει σε αυτούς τους 2,4 εκατομμύρια ανθρώπους», έγραψε ο Ίθαν Ζούκερμαν, διευθυντής του κέντρου για τα Αστικά Media του ΜΙΤ στο μπλογκ του. «Και αυτή τη στιγμή, δε γνωρίζουμε».
Οι περισσότεροι από τους κρατούμενους σε τοπικές φυλακές, για παράδειγμα, σύμφωνα με το Prison Policy, δεν έχουν καταδικαστεί, και βρίσκονται φυλακισμένοι είτε επειδή είναι πολύ φτωχοί για να πληρώσουν την εγγύηση και κρατούνται μέχρι τη δίκη τους, είτε επειδή μόλις έχουν συλληφθεί και πρόκειται να πληρώσουν την εγγύηση τις επόμενες ώρες ή μέρες. Οι υπόλοιποι εκτίουν ποινές για μικροεγκλήματα, συνήθως πλημμελήματα.
Ο Ρίτσαρντ Καστίγιο δεν έχει καταδικαστεί για το έγκλημα -απέφυγε την αστυνομία μέσα σε όχημα- για το οποίο κατηγορείται. Αλλά είναι φυλακισμένος από τον Φεβρουάριο του 2013. Τους 12 μήνες από αυτό το διάστημα, τους πέρασε στην απομόνωση. Έχει ακόμη στο πόδι του σφηνωμένη τη σφαίρα την οποία δέχτηκε κατά τη σύλληψή του, και το χέρι του είναι σπασμένο σε 10 σημεία μετά από την εισβολή φρουρών τον Ιούνιο, στον χώρο των κελιών όπου βρίσκεται, έγραφε ο Guardian. Ο γιος του, που είχε μόλις κλείσει τα 10 όταν συνέλαβαν τον πατέρα του, είναι τώρα σχεδόν 14. Και η τετράχρονη κόρη του τον περιμένει κάθε βράδυ.
Στις 9 Σεπτεμβρίου, ο Καστίγιο ήταν ένας από τους δεκάδες χιλιάδες κρατούμενους που κατέβηκαν σε απεργία.
Παρά την περιορισμένη κάλυψη από τα ΜΜΕ, ο Τόνι από τη νότια Καρολίνα, θεωρεί επιτυχία τη δράση. Και είναι αισιόδοξος. «Δεν είμαι μόνο εγώ, είναι και οι κρατούμενοι γύρω μου αισιόδοξοι. Προσπαθούμε να τραβήξουμε εδώ το ενδιαφέρον του κόσμου. Νιώθουμε καλά για αυτό».
Και, αλήθεια, ο κόσμος μαθαίνει. Για την τροπολογία. Την κατάργηση της σκλαβιάς. Την εξαίρεση. Την καταναγκαστική εργασία. Την κυκλοφορία του χρήματος γύρω της. Και αυτό, είναι το πρώτο που θέλουν όσοι απεργούν. Να μάθει ο κόσμος.
Πηγές: Intercept, New Yorker, Guardian, Prison Policy, RT, LA Times, New York Times, Democracy Now
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου