Από το POPAGANDA:
Δεν είναι ΜΚΟ, ούτε φιλανθρωπική οργάνωση, αλλά μια παρέα που δεν ένιωθε πολύ άνετα με την ιδέα να μείνουν σπίτι, όταν κάποιοι άλλοι δεν έχουν σπίτι. Η Μαρία Λούκα τους ακολούθησε στο κέντρο της Αθήνας που μοίρασαν μερίδες φαγητό στους άστεγους.
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Κατσής
Το ραντεβού μας ήταν στις 2μμ στο Σύνταγμα. Είχα πέντε μέρες να κατέβω στο κέντρο της Αθήνας, όσο πλησίαζα κι αποκαλύπτονταν μπροστά μου η τρομακτική ερήμωση, ένιωθα το πρόσωπο μου να πετρώνει κάτω από τη χειρουργική μάσκα. Η εικόνα της κεντρικής πλατείας της πόλης έμοιαζε στατική.
Τίποτα δε σάλευε. Ούτε καν τα βαριά σύννεφα που τη σκέπαζαν, για να μας θυμίζουν ότι αυτή η Άνοιξη θα ναι αλλιώτικη, ότι μπορεί να μην είναι καν Άνοιξη παρά μόνο ένα μουντό απόκοσμο κάδρο που δε σκηνοθέτησαν ούτε οι πιο εσωστρεφείς κινηματογραφιστές.
Αναθάρρησα μόνο όταν τους βρήκα. Ήταν σαν πολύχρωμα ξωτικά στηΜορντορ. Έσερναν μπόλικες τσάντες με φαγητό, γλυκά, χαρτί υγείας, υγρά μαντηλάκια, σερβιέτες, σαπούνια, μπισκότα, κρέμες ημέρας με σκοπό να τα μοιράσουν σε αυτούς και αυτές που ζουν στο δρόμο και τα έχουν ανάγκη. Το κάνουν αυτό κάθε μέρα από τις 17 Μαρτίου.
Δεν είναι ΜΚΟ, ούτε φιλανθρωπική οργάνωση. Είναι μια παρέα νέων ανθρώπων που δεν ένιωθε πολύ άνετα με την ιδέα να μείνουν σπίτι, όταν κάποιοι άλλοι δεν έχουν σπίτι, δεν έχουν κανένα σημείο ασφάλειας να ακουμπήσουν, ούτε ένα κομμάτι ελπίδας να κρατήσουν σφιχτά στα χέρια τους. Αυτό μάλλον ήθελαν περισσότερο να τους προσφέρουν ο Ηλίας, η Τόνια, οι φίλες και οι φίλοι που ανταποκρίθηκαν, ένα κομμάτι ελπίδας κρυμμένο σε μαγειρεμένο κοτόπουλο και συσκευασμένο σε χειροποίητα σακουλάκια με είδη υγιεινής.
Ο Ηλίας και η Τόνια γνωρίστηκαν μέσα από αλληλέγγυες και φεμινιστικές δράσεις. Μετά το πρώτο μούδιασμα που έφερε αυτή η πρωτόγνωρη κατάσταση, αποφάσισαν το απόθεμα ενέργειας και φροντίδας που διαθέτουν, να το αξιοποιήσουν για να ελαφρύνουν αυτούς που βρέθηκαν εντελώς αβοήθητοι. Η ούτως ή άλλως δύσκολη καθημερινότητα των αστέγων επιδεινώθηκε ραγδαία από τις τελευταίες εξελίξεις. Αφενός βρίσκονται έξω χωρίς δυνατότητα προστατευμένης απομόνωσης και χωρίς να διαθέτουν τα απαραίτητα μέσα κάλυψης, αφετέρου πολλές κοινωνικές υπηρεσίες ατόνησαν τη λειτουργία τους, τα μαγαζιά που πρόσφεραν μια ελάχιστη βοήθεια έκλεισαν και οι περαστικοί που έριχναν μια ματιά εξαφανίστηκαν.
Έτσι βρέθηκαν ολότελα μόνοι. Τα παιδιά, λοιπόν, πήραν την πρωτοβουλία, άρχισαν να μαγειρεύουν και να συλλέγουν είδη πρώτης ανάγκης, να τα διανέμουν στους ανθρώπους που μένουν σε χαρτόκουτα και κουβέρτες, να αναζητούν στήριξη μέσα από τα social media και κάπως αναπάντεχα να τη βρίσκουν – σημάδι πως ακόμα και στο άνυδρο τοπίο του αρχέγονου φόβου κάτι φυτρώνει.
Στρίβουμε στην Καραγιώργη Σερβίας, εκεί σε μια στάση λεωφορείου με μια πελώρια διαφήμιση «Μένουμε σπίτι» ζει η κυρία Άννα. Η Τόνια υποθέτει ότι έχει άνοια γιατί κάθε φορά τους ρωτάει από πού είναι. Θυμάται, όμως, τις γεύσεις των φαγητών. «Αυτό που φέρατε χθες – λέει – ήταν πολύ νόστιμο, ζουμερό σαν μπιφτέκι, είχε και λαχανικά». Μαγειρεύουν σπίτι τους ο καθένας, όσες μερίδες αντέχουν. Για σήμερα η Τόνια έχει φτιάξει ομελέτα με πατάτες, τυρί και ωμοπλάτη, ο Νίκος και ο Ηλίας σάντουιτς, η Α. κοτόπουλο με πλιγούρι και κριθαράκι με μανιτάρια. Σε κάθε άτομο αφήνουν εκτός από μια μερίδα φαγητό, ένα φρούτο, μπουκαλάκι με νερό, χαρτί υγείας, μπισκότα ή γλυκάκι.
Στην Κολοκοτρώνη δίπλα στην παλιά Βουλή κάθονται άλλα δύο άτομα. Στη Σταδίου κάτω από το υπόστεγο του κτιρίου της Εθνικής Τράπεζας άλλα τρία, ανάμεσα τους και η κυρία Ορέστια με πολλά ανοιγμένα φύλλα χαρτί που φανερώνουν την καλλιγραφία της. Σκέφτομαι ότι όλοι οι άστεγοι που έχουμε συναντήσει μέχρι τώρα στέκονται σε σημεία που συμβολίζουν μια στιβαρή αντίληψη Πολιτείας και ότι κάπως ασυναίσθητα και ακούσια, την απογυμνώνουν.
Για σήμερα η Τόνια έχει φτιάξει ομελέτα με πατάτες, τυρί και ωμοπλάτη, ο Νίκος σάντουιτς, η Α. κοτόπουλο με πλιγούρι και κριθαράκι με μανιτάρια, ο Ηλίας ρύζι με λαχανικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου