Τα πορτρέτα του αποτελούν σύνθεση μιας μινιμαλιστικής εκδοχής των χαρακτηριστικών μιας γνωστής προσωπικότητας, με κάποιο συγκεκριμένο στοιχείο άρρηκτα συνδεδεμένο μαζί της, όπως συμβαίνει με τον παραπάνω Bob Dylan και την κιθάρα του.
Μια μέρα στη διάρκεια του πόλεμου στον Κόλπο, ο Bar σχεδίασε το πρόσωπο του Saddam προσθέτοντας ένα σύμβολο ραδιενέργειας. Έκτοτε δεκάδες πρόσωπα έχουν αποτελέσει έμπνευση για τον καλλιτέχνη, ο οποίος αφότου αποφοίτησε από σχολή γραφιστικής πριν μια δεκαετία, μετακόμισε στο Λονδίνο (από το Ισραήλ, όπου γεννήθηκε) και κυνήγησε καριέρα στο χώρο. Σύντομα, τα σημαντικότερα έντυπα του ζητούσαν να σχεδιάσει το επόμενό τους εξώφυλλο, από το Time Out του Λονδίνου, μέχρι την αγγλική έκδοση του Esquire.
“Πάντα με έλκυαν ηθοποιοί που δε χρησιμοποιούσαν λέξεις,” έχει πει στο παρελθόν περιγράφοντας τις επιρροές του. “Ίσως επειδή προέρχομαι από μια ξένη χώρα και πρέπει να επικοινωνώ συχνά χωρίς να βασίζομαι στην ομιλία. Θαυμάζω τις βουβές ταινίες επειδή μπορούν να κάνουν τους ανθρώπους να γελάνε χωρίς λόγια. Η δουλειά μου είναι σαν κωμικός διάλογος, σύντομα αστεία, σύντομες ιστορίες. Σαν μια κωμωδία που τελειώνει με μια ατάκα.”
Η πρόκληση σε αυτό το στυλ είναι ότι πρέπει να πει πολλά, κάνοντας μεγάλη οικονομία. “Η Britney Spears με δυσκόλεψε πολύ,” έχει πει. “Οι άνθρωποι με όμορφο πρόσωπο είναι πολύ δύσκολο να αποτυπωθούν με λίγες γραμμές. Προτιμώ τα άσχημα πρόσωπα, είναι πολύ ευκολότερα.” Ας ελπίσουμε πως τα πρόσωπα που τον έχουν εμπνεύσει δε θα το πάρουν προσωπικά.
Οι καλύτερες προσωπογραφίες του Noma Bar έχουν εκδοθεί στο βιβλίο “Guess Who”, το οποίο έχει (πολυ ταιριαστά, αν αναλογιστούμε αυτά που έχει πει για τη βουβή κωμωδία) εξώφυλλο τον Charlie Chaplin.
“Υπάρχει σίγουρα επιρροή από τη λογική των brands στη δουλειά μου. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα καινούριο στην ιδέα των ανθρώπων ως brands. Η μόνη διαφορά είναι στο μέγεθος και στην έκθεση. Σκέψου την πρώτη Βιρμανή “γυναίκα-καμηλοπάρδαλη”. Ήταν πιθανότατα τοπικό σύμβολο στο χωριό της λόγω του πώς πέρναγε τους κρίκους στο λαιμό της για να πουλήσει τη τέχνη της. Μετά έγινε διασημότητα, οπότε όλες άρχισαν να την μιμούνται σε μια άβολη και καθόλου υγιή μόδα. Διαφέρει αυτό από την Pamela Anderson; Δε νομίζω.
Οι αγαπημένες μου δουλειές είναι εκείνες όπου μιλάω για το τι βρίσκεται πράγματικά πίσω από το “brand”. Παίρνοντας ένα infographic για το πώς αλλάζεις πάνες και χωρίζοντας το βρέφος από τη μητέρα του, και μετά χρησιμοποιώντας το ως τη βάση για ένα πορτρέτο του Michael Jackson, αυτό θυμίζει στον κόσμο ότι ο Michael Jackson δεν είναι ένα πρόσωπο που αφορά αποκλειστικά τη μουσική. Ομοίως, ο David Beckham δεν είναι απλά ένας ποδοσφαιριστής.”
(Από συνέντευξη στο New Yorker)και από το ΟΝΕΜΑΝ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου