Το όνομά του ήταν «Χαβάη» και ιδιοκτήτες του ήταν μια διάσημη οικογένεια της νύχτας. Το εντυπωσιακό στοιχείο αυτής της ιστορίας, όπως μου την αφηγήθηκε
ο Ντίνος (ιδιοκτήτης μπαρ, πενήντα πέντε ετών), είναι ότι, αντί για γυναίκες, στο μπαρ δούλευαν άντρες («πούστηδες», σύμφωνα με τα λόγια του Ντίνου) ντυμένοι γυναίκες. Όπως αργότερα μου έλεγε ο Χρόνης (πελάτης σε μπαρ, περίπου εβδομήντα ετών), επιβεβαιώνοντας τον Ντίνο, τη «Χαβάη» τη θυμόταν μέχρι το 1960, αν και ο ίδιος δε σύχναζε ποτέ εκεί, γιατί ήταν
«πουστράδικο», όπως χαρακτηριστικά έλεγε. Μια άλλη θεωρία που έχω καταγράψει είναι του Γιάννη (ιδιοκτήτης μπαρ, σαράντα πέντε ετών), ο οποίος ισχυρίζεται ότι:
«Όταν έκλεισαν την Τρούμπα, το '60, άνοιξαν τα μπαρ στο Καλαμάκι και στην παραλιακή. Το '80 άρχισαν να μαζεύονται προς την Αθήνα, δηλαδή στην Κυψέλη, στη Μιχαλακοπούλου, στο Παγκράτι. Πιο πριν υπήρχαν γύρω από την Ομόνοια μόνο, στη Βάθη, στην Κουμουνδούρου».
Η θεωρία του Γιάννη συνδέει τα μπαρ με την παρουσία των Αμερικανών στρατιωτών και στρατιωτικών στην Αττική εκείνη την εποχή, και πιο συγκεκριμένα τον έκτο στόλο με την Τρούμπα, και την αεροπορική βάση με το Καλαμάκι και την παραλιακή. Όταν αναφέρεται στη συγκέντρωση των μπαρ στην Αθήνα, μάλλον εννοεί τον τύπο των μπαρ που υπάρχουν σήμερα και αφήνει να διαφανεί ότι τα παλαιά (τα γύρω από την Ομόνοια) ήταν διαφορετικά. Ο Χρόνης, μιλώντας μου για τα μπαρ του 1950-60, θυμόταν δυο τρία στην ίδια περιοχή, με καβάτζες. Σε αυτές τις καβάτζες μού έλεγε ότι οι πελάτες με τις γυναίκες είχαν ερωτικές περιπτύξεις. Παρατήρησα ότι σε κάποια μπαρ υπάρχουν καθιστικά σύνολα που μοιάζουν με αυτά που μου ανέφερε ο συνομιλητής μου. δεν πρόσεξα όμως κανενός είδους προτίμηση προς αυτά τα καθιστικά έναντι άλλων θέσεων, και κυρίως της «μπάρας» (βλ. παρακάτω). Για την οποιαδήποτε ερωτική-σεξουαλική δραστηριότητα ανάμεσα στους άντρες πελάτες και στις γυναίκες εργαζόμενες μέσα στα μπαρ, δεν παρατήρησα κάποια τάση ή διάθεση απομόνωσης.
Ένα άλλο στοιχείο που κατέγραψα για το παρελθόν των μπαρ με γυναίκες είναι ότι οι πελάτες δεν κερνούσαν τις γυναίκες ποτά, όπως συνηθίζεται σήμερα. Παλαιότερα, οι πελάτες αγόραζαν μπουκάλι (φιάλη ουίσκι ή, σπανιότερα, άλλο ποτό) και οι γυναίκες της συντροφιάς έπιναν από αυτό. Κάποια ελάχιστα μπαρ ακόμα «δουλεύουν το μπουκάλι» -όπως αποκαλείται αυτή η πρακτική- παράλληλα με τα «γυναικεία ποτά».
Χωρίς αμφιβολία, παρατηρεί κανείς ότι τα μπαρ με γυναίκες εμφανίζονται ακόμη και σε περιοχές όπου οι χώροι της νυχτερινής διασκέδασης είναι εξαιρετικά περιορισμένοι. Μετά τη Μεταπολίτευση άρχισαν, σταδιακά, να εξαπλώνονται σε όλη τη χώρα. Είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό το γεγονός ότι μπαρ με γυναίκες υπάρχουν οπουδήποτε, ακόμη και στη μέση του πουθενά. Στην Αθήνα, ο κύριος όγκος τους βρίσκεται στην Κυψέλη και στη Μιχαλακοπούλου, αλλά αρκετά βρίσκονται και σε πολλές άλλες συνοικίες. Σε κάθε μεγάλη αλλά και μικρότερη πόλη λειτουργούν μπαρ με γυναίκες, και ακόμη σε αρκετά χωριά, κυρίως στις εισόδους/εξόδους του χωριού.
Ειδικά για περιοχές της επαρχίας, το πιθανότερο είναι ότι πρωτοεμφανίστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1970, και μάλιστα το πρώτο μπαρ που άνοιξε σε μια μικρή θεσσαλική πόλη, του Μαξιμάκια, έμεινε ιστορικό (λειτουργούσε από το 1977 μέχρι την εποχή της έρευνας, με το όνομα «Μαξίμ» -πρόκειται για ένα αντίστροφο παράδειγμα ονοματοδοσίας, κατά το οποίο ο ιδιοκτήτης παίρνει το όνομα του μπαρ, βλ. παρακάτω). Ανάγλυφη η σχετική αφήγηση της Νίκης, που μεταφέρει εικόνες που της έχουν αφηγηθεί άλλοι (κονσοματρίς, τριάντα ετών, εργάστηκε η ίδια στο μπαρ μετά το 1988): «Έπρεπε να 'βλεπες τους βλάχους με τα τρακτέρ να μαζεύονται και να περιμένουν απέξω να ανοίξει το μαγαζί, σαν διαδήλωση».
Αν και οι πληροφορίες για το μακρινό παρελθόν είναι λίγες και διάσπαρτες, για το πιο πρόσφατο -όλα δείχνουν πως υπήρξε, πράγματι, η χρυσή εποχή των μπαρ με γυναίκες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου