ΒΡΩΜΙΚΟ@blogspot.com: Απριλίου 2013

Τρίτη 30 Απριλίου 2013

ΣΥΣΚΕΥΗ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΙ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΕ ΠΡΙΖΑ!!!

Μία νέα εφεύρεση υπόσχεται να μετατρέψει το παράθυρο σε... πρίζα, η οποία φορτίζει τις συσκευές με ενέργεια από τον ήλιο. Το Window Socket μπορεί να χρησιμοποιηθεί οπουδήποτε – στο σπίτι, στο γραφείο ή ακόμη και στο αυτοκίνητο – αρκεί να είναι εκτεθειμένο στο ηλιακό φως.
Το concept παρουσίασαν οι σχεδιαστές Κιούχο Σονγκ και Μπόα Ο από τη Νότια Κορέα. Το Window Socket μοιάζει εξωτερικά με μία στρογγυλή υποδοχή πρίζας, στη βάση της οποίας υπάρχουν μίνι ηλιακοί συλλέκτες και μια μεγάλη βεντούζα που διασφαλίζει την αποτελεσματική προσκόλησή της σε οποιαδήποτε διαφανή επιφάνεια. Τα πάνελ απορροφούν ηλιακή ενέργεια, η οποία μετατρέπεται σε ηλεκτρική χάρη σε έναν ενσωματωμένο μετατροπέα.

Μόλις φορτιστεί πλήρως, σε διάστημα πέντε έως οκτώ ωρών, μπορεί να αφαιρεθεί από το παράθυρο και να μεταφερθεί οπουδήποτε, τροφοδοτώντας μια συσκευή ακόμη και εν κινήσει. Η υποδοχή σχεδιάστηκε για μπαταρία 1000mAh, κατάλληλη για τη φόρτιση κινητού τηλεφώνου. Από τη στιγμή που γεμίζει πλήρως, παραμένει φορτισμένη για περίπου 10 ώρες, όπως υποστηρίζουν οι εμπνευστές της.
«Αυτό το προϊόν σχεδιάστηκε για να σας επιτρέπει να χρησιμοποιείτε ηλεκτρική ενέργεια ελεύθερα και άνετα σε χώρους, όπου η κατανάλωση ηλεκτρισμού είναι περιορισμένη, για παράδειγμα σε ένα αεροσκάφος, σε ένα αυτοκίνητο ή σε εξωτερικούς χώρους», αναφέρουν οι δύο σχεδιαστές. «Προσπαθήσαμε να σχεδιάσουμε μια φορητή υποδοχή, ώστε ο κόσμος να την χρησιμοποιεί ενστικτωδώς και χωρίς ιδιαίτερη εκπαίδευση.»

Απο: http://www.naftemporiki.gr/
ΠΡΕΖΑ TV

Η Πρωτομαγιά του Παναγούλη

Λίγο καιρό μετά το συμβάν, αποκαλύφθηκε ότι κατείχε φακέλους με αδιαμφισβήτητες αποδείξεις εις βάρος πολιτικών που συνεργάστηκαν με τα όργανα ασφαλείας κατά την επταετία

Της ΝΑΝΤΙΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ

«Μην περπατάς πίσω μου, δεν μπορώ να σε οδηγήσω, μην περπατάς μπροστά μου, δεν μπορώ να σε ακολουθήσω, περπάτα πλάι μου και γίνε φίλος μου», Αλέκος Παναγούλης, 2 Ιουλίου 1939-1 Μαΐου 1976. Ο χαμός του Παναγούλη πάγωσε την Πρωτομαγιά του 1976.

Το τρακαρισμένο αυτοκίνητο που οδηγούσε ο Αλέκος Παναγούλης στον τόπο όπου έγινε το δυστύχημα

Ο κορυφαίος αγωνιστής κατά της δικτατορίας, ο άντρας με την ασυμβίβαστη προσωπικότητα και το εκρηκτικό ταμπεραμέντο, σκοτώθηκε σε ένα μυστηριώδες τροχαίο στη λεωφόρο Βουλιαγμένης, προκαλώντας σοκ στην ελληνική κοινωνία, που μόλις είχε βγει από το γύψο της επταετίας και προσδοκούσε από τον Παναγούλη αλήθειες που πιθανόν να την οδηγούσαν σε άλλες επιλογές.
Το Fiat Mirafiori του, δώρο της συντρόφου του Οριάνας Φαλάτσι, έφυγε από την πορεία του και έπεσε σε υπόγειο κατάστημα επί της λεωφόρου, κάθετα στην πορεία. Το ανακοινωθέν της Τροχαίας έκανε λόγο για τροχαίο, όμως ακόμη και σήμερα τα ερωτηματικά γύρω από το συμβάν παραμένουν αναπάντητα. «Τον σκότωσαν τον Αλέκο», είχε καταγγείλει τότε η οικογένεια. Η περίπτωση της πολιτικής δολοφονίας, παρά το γεγονός της αποκλειστικής προβολής του «τροχαίου ατυχήματος» από τα κρατικά μέσα ενημέρωσης της εποχής, εξετάστηκε επίσημα από τον εισαγγελέα Τσεβά, χωρίς όμως να καταλήξει σε ανάλογο συμπέρασμα.

Ανδριάντας -προτομή, προσφορά της «Ε»

Το πρωινό της Πρωτομαγιάς, στη γωνία Βουλιαγμένης και Ολγας στον Αγ. Δημήτριο, όπου βρίσκονταν τα συντρίμμια του αυτοκινήτου, συνέρρεε πλήθος κόσμου. Λίγη ώρα αργότερα, έφθανε ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής, προκειμένου να ενημερωθεί για το γεγονός.
Οπως επισημαίνει σήμερα ο αδερφός του Α. Παναγούλη Στάθης, «είχαμε ζητήσει από τις αρχές να κλείσουν το δρόμο, αλλά το αίτημά μας δεν είχε γίνει δεκτό. Ο χώρος παρέμεινε αφύλακτος και ο καθένας θα μπορούσε να αλλοιώσει στοιχεία».
Καταγγελίες
Λίγες μέρες πριν, ο Α. Παναγούλης είχε ζητήσει συνάντηση με τον Καραμανλή. Στις εκλογές του 1974, ο Παναγούλης είχε εκλεγεί βουλευτής στη Β' Αθηνών με την Ενωση Κέντρου - Νέες Δυνάμεις. Γρήγορα όμως ήρθε σε ρήξη με την ηγεσία του κόμματος και ανεξαρτητοποιήθηκε.
Σε αναφορές του είχε κάνει λόγο για συνεργασία πολιτικών του κόμματός του με την απριλιανή δικτατορία. Στις καταγγελίες που έκανε για ανάμιξη πολλών πολιτικών με το καθεστώς, ήρθε σε ανοιχτή αντιπαράθεση με τον Ε. Αβέρωφ και τον Δ. Τσάτσο.
Τα αρχεία
Λίγο καιρό μετά το συμβάν, αποκαλύφθηκε ότι κατείχε φακέλους με αδιαμφισβήτητες αποδείξεις εις βάρος πολιτικών που συνεργάστηκαν με τα όργανα ασφαλείας κατά την επταετία (φάκελος ΕΣΑ). Η αποκάλυψή τους ήξερε πως θα τάραζε τότε το πολιτικό σκηνικό και είχε θελήσει να ενημερώσει για το θέμα τον πρωθυπουγρό Κ. Καραμανλή. Η πρόθεσή του να κάνει αποκαλύψεις τον είχε φέρει αντιμέτωπο με πιέσεις εντός Βουλής, όσο και με απειλές για τη ζωή του.
«Τα αρχεία της ΕΣΑ τα βρήκε ο ίδιος με συνεργάτες του από το σπίτι του Χατζηζήση, ο οποίος ήταν διοικητής του ΕΑΤ-ΕΣΑ (σ.σ. αρχικά για το Ειδικό Ανακριτικό Τμήμα της Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας, το κύριο σώμα ασφαλείας κατά τη διάρκεια της δικτατορίας). Εκεί περιγράφονταν οι σχέσεις της χούντας με πολιτικούς. Είχε έρθει σε ρήξη με τον Αβέρωφ, αλλά, κατά τη γνώμη της οικογένειας, δεν σχετίζεται με το γεγονός. Κλειδί της υπόθεσης ήταν το παρακράτος που έζησε η χώρα μας μετά τον Εμφύλιο. Εμείς εκείνη την εποχή είχαμε πει ότι τα θεωρούσαμε όλα πιθανά. Ενδείξεις είχαμε, αποδείξεις δεν είχαμε. Είχαμε ενδείξεις ότι παρηκολουθείτο», υπογραμμίζει στην «Ε» ο Στάθης Παναγούλης.
Λίγες μέρες μετά τα γεγονότα, ο 31χρονος τότε Μιχάλης Στέφας από την Κόρινθο παρουσιάστηκε στον ανακριτή Τσεβά και δήλωσε: «Εγώ είμαι ο οδηγός του αυτοκινήτου που ψάχνετε. Ηταν δυστύχημα». Είπε πως ανήκει στην οργάνωση «Ρήγας Φεραίος», γεγονός που αμέσως μετά διαψεύστηκε. Ολη η χώρα αναζητούσε τότε μια βυσσινί Τζάγκουαρ με ξένες πινακίδες, η οποία, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, χτύπησε το όχημα του Παναγούλη και εξαφανίστηκε. Ο οδηγός ομολόγησε ότι μετά το χτύπημα εξαφανίστηκε γιατί φοβήθηκε.
Τελικώς, ο Στέφας δικάστηκε σε 16 μήνες φυλάκιση για τροχαίο. Η οικογένεια είχε αποχωρήσει κατά τη διάρκεια της δίκης του, γιατί, όπως είπαν, δεν τον θεωρούσαν ύποπτο ή προβοκάτορα.
«Πριν από ένα δυο χρόνια πέθανε, χωρίς ποτέ να δοθεί συνέχεια στις καταγγελίες της Φαλάτσι ότι πρόσωπα που σχετίζονταν με την υπόθεση και είχαν σχέση με ιταλικές ακροδεξιές οργανώσεις τα είχαν δει στην Ιταλία πριν από τη δολοφονία», λέει ο Σταύρος Καράμπελας, πρόεδρος της ΕΔΗΚ (Ενωση Δημοκρατικού Κέντρου), που επιδιώκει να μεταφέρει σήμερα τα πολιτικά ιδεώδη του Παναγούλη στη σύγχρονη πολιτική ζωή.
Πρόεδρος της ΕΔΗΝ (Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία) είναι ο Μιλτιάδης Κλωνιζάκης, γιος του συναγωνιστή του Αλ. Παναγούλη στην απόπειρα κατά του δικτάτορα Παπαδόπουλου, Γιάννη Κλωνιζάκη.
Ο Παναγούλης λιποτακτεί, ενώ υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία, αρνούμενος να υπηρετήσει τη χούντα. Ιδρύει την οργάνωση Ελληνική Αντίσταση. Αυτοεξορίζεται στην Κύπρο, για να καταστρώσει σχέδιο δράσης.
Επανέρχεται στην Ελλάδα και, μαζί με στενούς του συνεργάτες, σχεδιάζει τη δολοφονία του δικτάτορα Παπαδόπουλου στις 13 Αυγούστου 1968, κοντά στη Βάρκιζα. Αποτυγχάνει και συλλαμβάνεται. Δικάζεται από το Στρατοδικείο στις 3 Νοεμβρίου, όπου δεν διστάζει, από τη θέση του κατηγορουμένου, να εξαπολύσει κατηγορητήριο στους στρατοδίκες. Καταδικάζεται σε θάνατο στις 17 Νοεμβρίου 1968. Η διεθνής κοινότητα κινητοποιείται από συναγωνιστές του, κι έτσι οι δικτάτορες δεν τολμούν ποτέ να εκτελέσουν την ποινή.
Υποβάλλεται σε φρικτά σωματικά και ψυχικά βασανιστήρια, αλλά δεν υποκύπτει στιγμή. Η στάση του τσακίζει τα νεύρα των βασανιστών του. Δραπετεύει από τις Φυλακές Μπογιατίου όπου εκρατείτο, στις 5 Ιουνίου 1969.
Συλλαμβάνεται εκ νέου και οδηγείται προσωρινά στο στρατόπεδο Γουδή, για να μεταφερθεί ύστερα από ένα μήνα και πάλι στις Φυλακές Μπογιατίου, όπου τον περιμένει απομόνωση στο κελί «Τάφος». Επιχειρεί να δραπετεύσει αρκετές φορές - και το πετυχαίνει μία από αυτές.
Αρνείται την εύνοια της γενικής αμνηστίας που έδωσε το καθεστώς των συνταγματαρχών στους πολιτικούς κρατουμένους -έπειτα από διεθνείς πιέσεις- και τελικά αποφυλακίζεται λίγους μήνες αργότερα, το καλοκαίρι του 1973.
Διαφεύγει στη Φλωρεντία της Ιταλίας, για να δώσει νέα πνοή στην αντίσταση.
** Με πρωτοβουλία της «Ελευθεροτυπίας» φιλοτεχνήθηκε μνημείο (μάρμαρο με χαρακτικό) για τον μεγάλο αγωνιστή. Βρίσκεται στην πλατεία Αλ. Παναγούλη, κοντά στην ομώνυμη στάση του Μετρό στον Αγιο Δημήτριο, στο σημείο όπου εκτυλίχθηκαν τα δραματικά συμβάντα της Πρωτομαγιάς του '76.

Η Φαλάτσι, που λύγισε μπροστά στη σορό του ήρωα της Αντίστασης

Της ΝΑΝΤΙΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ

«Τώρα που σκοτώθηκε ο Αλέκος, θα γεννηθώ εγώ». Ηταν τα πρώτα λόγια που είπε η Οριάνα Φαλάτσι, όταν έφτασε συντετριμμένη στο ανατολικό αεροδρόμιο του Ελληνικού το βράδυ της τραγωδίας.

Τα δημοσιεύματα της «Ε» για τον Παναγούλη Στους δημοσιογράφους που τη ρώτησαν γιατί έφερε πραγματογνώμονες, αφού υποτίθεται ότι ήταν ατύχημα, η Φαλάτσι απάντησε με μια άλλη ερώτηση: «Ποιος είπε ότι ήταν ατύχημα;» και προχώρησε προς την έξοδο του αεροδρομίου.
Κρύφτηκε σε ένα γαλάζιο Φολκσβάγκεν. Το αυτοκίνητο κατευθύνθηκε στον τόπο όπου πριν από μερικές ώρες είχε συναντήσει το θάνατο ο Αλέξανδρος Παναγούλης. Η Φαλάτσι διέσχισε τρέχοντας το δρόμο, έσπρωξε θυμωμένη τους χωροφύλακες, που προσπαθούσαν να την εμποδίσουν, και πλησίασε τα συντρίμμια του αυτοκινήτου.
«Φαινόταν οργισμένη με όλους. Μόνη μέσα στη νεκρική σιγή χάιδεψε τον άμορφο σωρό των σιδερικών, τον σκεπασμένο με μισομαραμένα λουλούδια. Ενα φλας άστραψε. Σήκωσε το πρόσωπό της και είπε με βραχνή, τρεμουλιαστή φωνή στο δημοσιογράφο που τη φωτογράφισε: "Θα σου σπάσω τη μύτη αν το ξανακάνεις. Τ' ορκίζομαι στ' όνομα του Παναγούλη. Και σένα και όλων των Ελλήνων φασιστών. Ακούστε το όλοι σας". Γύρισε προς το πλήθος που την παρακολουθούσε. Ολοι σας, πρόσθεσε και έτρεξε πάλι προς το αυτοκίνητό της. Φτάνοντας εκεί έχασε τελείως την ψυχραιμία της και ρίχτηκε σαν πληγωμένο αγρίμι πάνω σε ένα δημοσιογράφο. Χρειάστηκε η επέμβαση των φίλων που τη συνόδευαν για να ησυχάσει και να μπει στο γαλάζιο Φολκσβάγκεν που αμέσως εξαφανίστηκε με κατεύθυνση προς την Αθήνα», περιγράφει το ρεπορτάζ της «Ελευθεροτυπίας».
Η γυναίκα, που πήγε στην πρώτη γραμμή του πολέμου στο Βιετνάμ, που έζησε μέσα στους Φενταγίν, που την έτρεμαν αρχηγοί κρατών, η σκληρή και δυναμική δημοσιογράφος Οριάνα Φαλάτσι είχε λυγίσει, όπως κατέγραψε ο Τύπος, μπροστά στη σορό του ήρωα της Ελληνικής Αντίστασης. Δίπλα στη μάνα του Παναγούλη, όρθια, είχε καρφωμένα συνέχεια τα μάτια της σε όλη τη νεκρώσιμη ακολουθία, πάνω στο πρόσωπο του μεγάλου νεκρού.

Απο το Enet.gr

Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Ο ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΣ ΚΑΡΒΕΛΙΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ

Τα πεζοδρόμια γίνονται έργα τέχνης…

Χρωματιστή άμμος, μεγάλη υπομονή, αρκετές δόσεις φαντασίας και τα… γυμνά του χέρια του είναι όλα όσα χρειάζεται ο Joe Mangrum για να δημιουργήσει εντυπωσιακές εικόνες στα πεζοδρόμια της Νέας Υόρκης.

Ο Joe Mangrum ήταν… συμβατικός ζωγράφος για πολλά χρόνια, αλλά μόλις το 2009 άρχισε να πειραματίζεται με την άμμο. «Επέλεξα την άμμο ως πρώτη ύλη γιατί είναι ένα εφήμερο υλικό, που μπορεί να παρασύρεται από τον άνεμο στο τέλος της ημέρας, όμως έχει καταφέρει πριν να καταπλήξει τους περαστικούς!», λέει ο καλλιτέχνης.

Ο ταλαντούχος καλλιτέχνης περνά πολλές ώρες γονατιστός στα πεζοδρόμια, χωρίς να διαμαρτύρεται, πασαπλίζοντας χρωματιστή άμμο προκειμένου να δημιουργήσει εντυπωσιακά εφήμερα αριστουργήματα που θα τραβήξουν την προσοχή.

Το πιο συναρπαστικό, μάλιστα, στοιχείο της τέχνης του είναι ότι τίποτα δεν προγραμματίζεται ούτε σχεδιάζεται από πριν αλλά όλα τα έργα είναι αυθόρμητες δημιουργίες που επηρεάζονται μόνο από μια εικόνα που είδε ο καλλιτέχνης στην αρχή της ημέρας ή από κάτι που άκουσε να λέει ένας περαστικός!

«Μπορεί να είναι εφήμερα αλλά αρέσουν στον κόσμο. Σίγουρα δεν θα βγάλω χρήματα από αυτά αλλά είναι κάτι που με εκφράζει και το υποστηρίζω με κάθε τρόπο. Άλλωστε δίνω με τον τρόπο μου άλλη όψη στα πεζοδρόμια της πόλης!», λέει ο Joe Mangrum.

Απο το perierga.gr

ΤΟ 73% ΘΕΩΡΕΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ

Το 73% των πολιτών θεωρεί ότι οι λύσεις τις οποίες υποδεικνύει εδώ και 3 χρόνια το Μνημόνιο δεν είναι οι ενδεδειγμένες, σύμφωνα με το Οικονομικό Βαρόμετρο το οποίο διενέργησε η Alco για το ΕΒΕΑ. «Το μνημόνιο ήταν ένα μεγάλος λάθος», συμπεραίνει ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Κώστας Μίχαλος.

Σύμφωνα με την ποσοτική έρευνα* της Alco, στην οποία καταγράφηκε ένα ποσοστό αποχής της τάξης του 10%, περισσότεροι από 5 στους 10 (56%) υποστήριξαν ότι η κυβέρνηση πρέπει να σκληρύνει τη στάση της. Το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό (26%) συγκέντρωσε η επιλογή να παραιτηθεί η υπάρχουσα κυβέρνηση και να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές. Το τρίτο μεγαλύτερο ποσοστό (9%) επέλεξε την απάντηση η κυβέρνηση να συνεχίσει στην ίδια πορεία.

Ο δείκτης αισιοδοξίας αυξήθηκε κατά 2% σε σύγκριση με την προηγούμενη αντίστοιχη έρευνα. Ο δείκτης απαισιοδοξίας μειώθηκε κατά 1%. Ειδικότερα, η πλειοψηφία των πολιτών είναι απαισιόδοξη για την πορεία των δημόσιων οικονομικών σε ποσοστό 72%. Μόλις το 17% είναι αισιόδοξο. Το 11% των ερωτηθέντων απείχε από την ερώτηση.

«Οι επιλογές των πολιτών στα ζητήματα που έθεσε η έρευνα είναι σαφής. Το μνημόνιο ήταν ένα μεγάλος λάθος. Η κυβέρνηση πρέπει να σκληρύνει τη στάση της έναντι στη τρόικας. Τέλος, οι πολίτες προκρίνουν αλλαγές στα υπουργεία που ασχολούνται με το κοινωνικό κράτος και την καθημερινότητα έναντι εκείνων που ασχολούνται με την οικονομία», δήλωσε ο Κ.Μίχαλος.

*Η έρευνα διενεργήθηκε στο διάστημα μεταξύ 23 και 26 Απριλίου, σε δείγμα 1.000 ατόμων, ηλικίας 18 και άνω από όλη την Ελλάδα, μέσω τηλεφωνικών συνεντεύξεων.

Απο: http://www.enet.gr/
ΠΡΕΖΑ TV

Κυριακή 28 Απριλίου 2013

ΑΝΕΚΔΟΤΟ: Η ξανθιά και η μελαχρινή

Είναι μια ξανθιά και μια μελαχρινή και βλέπουν ειδήσεις . Το δελτίο είναι σχετικά με ένα τύπο που απειλεί να αυτοκτονήσει πηδώντας από ένα ουρανοξύστη .
Μετά από λίγο μπαίνουν σπόντα διαφημίσεις : Λέει η ξανθιά :

- Βάζω στοίχημα 20 χιλιάρικα ότι δεν θα πηδήξει .

- Πάει ! Γυρνάμε στο δελτίο όπου μετά από λίγη ώρα ο τύπος πηδάει .

- Ορίστε , πάρε τα 20 χιλιάρικά σου .

- Δεν μπορώ να τα δεχτώ . Παραήταν εύκολο .
- Μα επιμένω !

- Κοίτα , για να σου πω την αλήθεια , είχα δει το ίδιο πράγμα στο δελτίο των έξι και έτσι ήξερα ότι θα πηδήξει .

- Κι εγώ το είχα δει αλλά δεν πίστευα ότι είναι τόσο ηλίθιος να πηδήξει και δεύτερη φορα.

Απο το Asteiakia.gr

Η μάχη του Στάλινγκραντ

Ο αριθμός των δυνάμεων που παρέταξαν οι εμπόλεμες πλευρές προκαλεί δέος. Το χρονικό διάστημα που διήρκεσαν οι μάχες αναδεικνύει τις κολοσσιαίες διαστάσεις αυτής της σύγκρουσης. Τέλος, ο αριθμός των θυμάτων και των καταστροφών αυτής της σύρραξης δεν έχει προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία. Στη μάχη του Στάλινγκραντ όλα τα στοιχεία προκαλούν τα ανθρώπινα μεγέθη…
Οι δυνάμεις που συγκέντρωσε η Σοβιετική Ένωση προκειμένου να αντιμετωπίσει εκείνες του Άξονα ανέρχονταν – σε έμψυχο υλικό – στους 1.103.000 στρατιώτες. Ταυτόχρονα, η πολεμική σοβιετική μηχανή αριθμούσε 15.501 πυροβόλα, 1.463 άρματα μάχης και 1.350 μαχητικά αεροσκάφη.
Απέναντί τους οι δυνάμεις του Γ’ Ράιχ παρέταξαν 1.011.500 στρατιώτες, που είχαν στη διάθεσή τους 10.290 πυροβόλα, 675 άρματα μάχης και 1.216 μαχητικά αεροσκάφη.
Οι Σοβιετικοί παρέταξαν τις δυνάμεις τους σε τρία μέτωπα: το Νοτιοδυτικό Μέτωπο, το Μέτωπο του Στάλινγκραντ και το Βορειοδυτικό Μέτωπο.
Απέναντί τους, οι Γερμανοί είχαν παρατάξει την 8η Ιταλική Στρατιά Πεζικού, την 3η και την 4η Ρουμανική Στρατιά Πεζικού, την 4η Στρατιά του Φον Πάουλους και την 6η Στρατιά Τεθωρακισμένων του Χέρμαν Χοτ – αυτές οι στρατιές αποτελούσαν την Ομάδα Στρατιών Β.
Τέλος, υπολογίζεται ότι κατά τη διάρκεια των συντριπτικών συγκρούσεων έχασαν τη ζωή τους πάνω από 1.500.000 άνθρωποι – στρατιώτες και πολίτες. Η μάχη του Στάλινγκραντ ξεκίνησε στις 23 Αυγούστου 1942 και τελείωσε στις 2 Φεβρουαρίου του 1943. Σ’ όλο αυτό το διάστημα, θέατρο των επιχειρήσεων ήταν τα περίχωρα και το κέντρο της πόλης Στάλινγκραντ (το σημερινό Βόλγκογκραντ).

Προϊστορία της σύγκρουσης
Λίγο πριν από την έναρξη των εχθροπραξιών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και συγκεκριμένα ακριβώς τρία χρόνια πριν από την έναρξη της μάχης του Στάλινγκραντ, η Σοβιετική Ένωση και η ναζιστική Γερμανία υπέγραψαν το σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ, γνωστό και ως «Σύμφωνο μη Επίθεσης». Η συμφωνία ανάμεσα στις δυο χώρες ήταν να μην επιτεθούν η μία εναντίον της άλλης. Ωστόσο, στον πόλεμο οι συμφωνίες είναι για να τηρούν τα προσχήματα και να υποστηρίζουν τις σκοπιμότητες. Έτσι, στις 22 Ιουνίου 1941 οι δυνάμεις του Γ’ Ράιχ εισέβαλαν στη Σοβιετική Ένωση, παραβιάζοντας κατάφωρα και προκλητικά τους όρους της συμφωνίας. Ήδη, μέσα σε λίγους μήνες οι δυνάμεις του Άξονα είχαν καταλάβει την Πολωνία, την Ουκρανία και τη Λευκορωσία. Ταυτόχρονα, η στρατιωτική ομάδα «Βορράς» πολιορκούσε το Λένινγκραντ, ενώ η Ομάδα Στρατιών «Κέντρο» επιτέθηκε στη Μόσχα.
Η ήττα που υπέστη ο Άξονας στη Μόσχα το 1941 ανάγκασε τους Γερμανούς να αλλάξουν σχέδια. Μετά τα νέα δεδομένα, φρόντισαν να ισχυροποιήσουν τις θέσεις τους στην Ουκρανία και την άνοιξη του 1942 επιτέθηκαν κατά της Νότιας Ρωσίας. Στο μεταξύ, η γερμανική βιομηχανία προσπαθούσε με απίθανους ρυθμούς να καλύψει τις σημαντικές απώλειες που είχαν υποστεί οι ένοπλες δυνάμεις του Γ’ Ράιχ. Το οικονομικό επιτελείο των Γερμανών παρότρυνε τον Χίτλερ να θέσει υπό τον έλεγχό του τις πετρελαιοφόρες περιοχές του Καυκάσου, προκειμένου να εξασφαλίσει τις αναγκαίες ποσότητες πετρελαίου που θα του επέτρεπαν να συνεχίσει τον πόλεμο.
Η πόλη του Στάλινγκραντ επιλέχτηκε ως στρατηγικής σημασίας στόχος. Πριν από όλα, ήταν σημαντικότατο βιομηχανικό κέντρο που επικοινωνούσε μέσω του Βόλγα και της Κασπίας θάλασσας με τη βόρεια ενδοχώρα. Με την κατάληψή της, οι Γερμανοί θα εξασφάλιζαν τα νώτα τους και απερίσπαστοι θα εξορμούσαν στον Καύκασο. Ταυτόχρονα μεγάλης σημασίας ήταν και ο συμβολισμός λόγω του ονόματος της πόλης. Η σύγκρουση Στάλιν - Χίτλερ ήταν περισσότερο από εμφανής. Έτσι, και οι δύο πλευρές δέχθηκαν τις ίδιες συντριπτικές πιέσεις προκειμένου να υπερασπιστούν τις θέσεις τους.

Στρατηγική
Οι στρατηγικοί στόχοι, όπως αυτοί ιεραρχήθηκαν από τον ίδιο τον Αδόλφο Χίτλερ στην «Οδηγία 41», ήταν να υπερφαλαγγίσουν τις σοβιετικές δυνάμεις στα νότια της χώρας, να καταλάβουν τις πετρελαιοπηγές του Καυκάσου, να καταλάβουν τις αγροτικές περιοχές του Ντον και του Κουμπάν και να καταστρέψουν τις σοβιετικές γραμμές επικοινωνίας.
Από τη μεριά του, το Γενικό Επιτελείο της Σοβιετικής Ένωσης, σύμφωνα με πληροφορίες που είχε συλλέξει και επεξεργαστεί, θεωρούσε ως δεδομένη την επίθεση στον Νότο, αλλά πίστευε ότι η Βέρμαχτ θα κρατούσε τις κύριες δυνάμεις στην κεντρική κατεύθυνση στοχεύοντας στη Μόσχα. Απαντώντας στις επιδιώξεις του Χίτλερ, ο Στάλιν συγκέντρωσε τις στρατηγικές εφεδρείες του στις περιοχές Καλίνιν, Τούλα, Ταμπόφ, Μπορισογκλέμπσκ, Γκόρκι, Στάλινγκραντ και Σαράτοφ, και διέταξε τους διοικητές μερικών μετώπων να επιτεθούν και να αναγκάσουν τη Βέρμαχτ να χρησιμοποιήσει όλες τις εφεδρείες της. Μ’ αυτό τον τρόπο, πίστευε ότι θα εξασφαλίσει νίκη της ΕΣΣΔ στον πόλεμο το 1942. Δεν πέρασε πολύς καιρός και αποδείχτηκε ότι η εκτέλεση αυτού του σχεδίου ήταν αδύνατη, μια και ο Κόκκινος Στρατός αντιμετώπιζε προβλήματα. Εκτός από την έλλειψη έμπειρων διοικητών στο στράτευμα, οι στρατιώτες δεν ήταν καν εξοικειωμένοι με το νέο είδος οπλισμού που κρατούσαν στα χέρια τους.

«Υπόθεση Μπλε»
Υπό την κωδική ονομασία «Υπόθεση Μπλε» οι Γερμανοί οργάνωσαν την επίθεση κατά της Νότιας Ρωσίας. Μια επίθεση που θα έφερνε σε πέρας αφενός η Ομάδα Στρατιών Α υπό τον στρατάρχη Πάουλ φον Κλάιστ, η οποία θα αναλάμβανε την επιχείρηση στον Καύκασο, και αφετέρου η Ομάδα Στρατιών Β υπό τον στρατηγό Μαξιμίλιαν φον Βάιχς, που θα επιχειρούσε στο Στάλινγκραντ.
Στις 28 Ιουνίου 1942 οι Γερμανοί με 850.000 στρατιώτες επιχείρησαν μια αστραπιαία προέλαση, που είχε ως αποτέλεσμα στο τέλος Ιουλίου να έχει απωθηθεί ο σοβιετικός στρατός στις όχθες του ποταμού Δον. Η εύκολη επικράτηση των Γερμανών αποδείχτηκε στρατηγικά μοιραία, μια και παρέσυρε τον Χίτλερ να πιστέψει πως η κατάκτηση της Ρωσίας θα ήταν υπόθεση περιπάτου, με αποτέλεσμα να αποσύρει την 4η Στρατιά Τεθωρακισμένων από το μέτωπο του Στάλινγκραντ και να την ενσωματώσει στην Ομάδα Στρατιών Α, που επιχειρούσε στον Καύκασο.

Η μεγάλη μάχη
Το βάρος της επίθεσης στην πόλη του Στάλινγκραντ ανέλαβε τελικά η 6η Στρατιά του Φον Πάουλους. Από σοβιετικής πλευράς, την πόλη αλλά και την ευρύτερη περιοχή ανέλαβε να υπερασπιστεί η 62η Στρατιά του Κόκκινου Στρατού υπό τον στρατηγό Βασίλι Τσούικοφ. Οι Γερμανοί υπερτερούσαν στις πολεμικές προδιαγραφές, ωστόσο οι Σοβιετικοί είχαν το πλεονέκτημα ότι οι μάχες δεν θα διεξάγονταν σε ανοιχτό πεδίο, όπου η τύχη δεν θα τους βοηθούσε, αλλά σε κατοικημένες εν πολλοίς περιοχές. Προς βοήθειά τους προσέτρεξε επίσης η 64η Στρατιά.
Στις 23 Αυγούστου 1942, η πόλη του Στάλινγκραντ δέχθηκε καταιγιστικό βομβαρδισμό από τη Λουφτβάφε. Δεν χρειάστηκαν παρά μερικές ώρες για να ισοπεδωθεί το ογδόντα τοις εκατό των κτηρίων της πόλης. Η αντιαεροπορική άμυνά της ήταν στοιχειώδης και απαρτιζόταν από νεαρές εθελόντριες. Τις πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου, η Βέρμαχτ είχε περικυκλώσει το Στάλινγκραντ, αν εξαιρέσουμε τη γραμμή ανεφοδιασμού της πόλης από τη θαλάσσια οδό του Βόλγα. Στη συνέχεια, οι Γερμανοί κύκλωσαν αποπνικτικά τους Σοβιετικούς, οι οποίοι τους επόμενους τρεις μήνες περιόρισαν την άμυνά τους στο κατεστραμμένο Στάλινγκραντ. Εκεί, μέσα στα ερείπια της πόλης, δόθηκαν μυθικές συγκρούσεις ανείπωτης αγριότητας.
Ταυτόχρονα, οι υπερασπιστές της πόλης επέδειξαν ένα πρωτοφανή και δίχως προηγούμενο στα ιστορικά χρονικά ηρωισμό! Όσο κι αν φαντάζει αδιανόητο σε τέτοιας κλίμακας πόλεμο, η κατάληψη μιας κρεβατοκάμαρας στοίχιζε τις ζωές δεκάδων ανθρώπων. Από τον Οκτώβριο κιόλας, η ζωή των ηρωικών κατοίκων της πόλης γινόταν κάτι περισσότερο από κόλαση, μια και οι Γερμανοί έπλητταν με πυρά τον ανεφοδιασμό από τον Βόλγα. Ωστόσο, τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα στο γερμανικό στρατόπεδο, λόγω του επερχόμενου χειμώνα, της υπερβολικής κοπώσεως και των τεράστιων απωλειών. Έμεινε στην ιστορία το βαρύ τίμημα που πλήρωσαν οι Γερμανοί από τους διασκορπισμένους στα ερείπια ελεύθερους σκοπευτές.
Τον Νοέμβριο του 1942, η πόλη του Στάλινγκραντ δεν ήταν παρά ένας σωρός ερειπίων που βρισκόταν υπό τον έλεγχο των Γερμανών. Ό,τι ελάχιστο είχε διασωθεί όρθιο ήταν κάποια εργοστάσια που τα κρατούσαν με θηριώδη αυτοθυσία οι Σοβιετικοί οπλίτες. Παρά την τραγική κατάσταση και την ολική καταστροφή, ο Στάλιν δεν έδειχνε διατεθειμένος να παραδώσει το όπλα και να δεχτεί την ήττα του.
Η απάντηση ήρθε εξ «ουρανού», μια και η σοβιετική αντεπίθεση που εκδηλώθηκε έφερε την κωδική ονομασία «Ουρανός». Στις 19 Νοεμβρίου 1942, οι Σοβιετικοί στρατηγοί Γκιόργκι Ζούκοφ και Αλεξάντρ Βασιλιέφσκι σχεδίασαν την επίθεση εναντίον της 6ης Στρατιάς του εχθρού, που τη συγκροτούσαν στρατιώτες ελάχιστα εκπαιδευμένοι των συμμαχικών χωρών του Άξονα. Πάνω από 250.000 Σοβιετικοί στρατιώτες εγκλώβισαν σε μια περιοχή ελαχίστων τετραγωνικών χιλιομέτρων τις δυνάμεις του Άξονα. Παρά την προσπάθεια της Λουφτβάφε με 490 αεροπλάνα, στάθηκε αδύνατος ο ανεφοδιασμός των γερμανικών στρατευμάτων.
Λίγο αργότερα, στις 16 Δεκεμβρίου 1942, οι Σοβιετικοί, αυτή τη φορά υπό την κωδική ονομασία «Κρόνος», εξαπέλυσαν μια ακόμα επίθεση με σκοπό να εγκλωβίσουν την Ομάδα Στρατιών Α που βρισκόταν στον Καύκασο. Παρά το γεγονός ότι αυτή η επιχείρηση δεν πέτυχε τον σκοπό της και η ασφυκτικά εγκλωβισμένη 6η Στρατιά κατάφερε να υποχωρήσει συντεταγμένα χάρη στην καθοδήγηση του Φον Κλάιστ, οι Γερμανοί δεν κατάφεραν να ανακάμψουν.
Στις 2 Φεβρουαρίου 1943 οι Σοβιετικοί ανάγκασαν τον Γερμανό στρατάρχη Φον Πάουλους να παραδοθεί μαζί με 22 στρατηγούς. Αιχμάλωτοι των Σοβιετικών βρέθηκαν και 91.000 στρατιώτες της 6ης Στρατιάς. Από αυτούς κατάφεραν να επιστρέψουν αρκετά χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου περί τους 5.000…
Με τη μάχη του Στάλινγκραντ, η Σοβιετική Ένωση πέτυχε μια επικών διαστάσεων ταπεινωτική νίκη κατά της Γερμανίας, που σήμανε την αρχή του τέλους της ναζιστικής κυριαρχίας στην Ευρώπη και έγινε το εφαλτήριο για να καταστεί η Σοβιετική Ένωση η υπερδύναμη που γνωρίσαμε στη μετά τον πόλεμο εποχή.

Απο το ΠΟΝΤΙΚΙ.

Σάββατο 27 Απριλίου 2013

ΕΧΕΙ ΧΑΣΕΙ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΗΣ

Συγκλονιστικές εικόνες από διαγωνισμό του National Geographic

Ταξιδιώτες απ’ όλο τον κόσμο στέλνουν τις φωτογραφίες τους!
Το National Geographic καλεί τους ταξιδιώτες σε όλο τον κόσμο να μοιραστούν τις περιπέτειές τους με τους αναγνώστες.
Ο 25ος διαγωνισμός φωτογραφίας ταξιδιωτών του National Geographic άρχισε να δέχεται αιτήσεις και χιλιάδες επαγγελματίες και ερασιτέχνες φωτογράφοι στέλνουν τις εντυπωσιακές εικόνες τους.
Οι φωτογραφίες αποτυπώνουν την ομορφιά και την παραξενιά της φύσης σε διάφορα μέρη του πλανήτη. Οι πρώτες φωτογραφίες έχουν ήδη καταχωρηθεί συμπεριλαμβανομένης της εικόνας «Πύλη της Κόλασης» από την Πρισίλα Λοκ. Η φωτογραφία δείχνει μια γυναίκα στην άκρη του κρατήρα Darvaza στο Τουρκμενιστάν.
Ο νικητής του διαγωνισμού θα κερδίσει μια δεκαήμερη εκδρομή με το National Geographic στα Galapagos και η βραβευμένη φωτογραφία θα δημοσιευτεί στο περιοδικό «National Geographic Traveler».

Η δύναμη των αλόγων

Συλλέκτης δίσκων

Σκιές στη σκόνη

Φεστιβάλ Thaipusam στη Μαλαισία

Μια άλλη προοπτική της μέρας – παραλία Bira Ινδονησία

Παγωμένη σπηλιά στο βουνό Erebus – Ανταρκτική

Κατασκήνωση στο Barranco τη νύχτα – Κιλιμάντζαρο

Πύλη της Κόλασης – Τουρκμενιστάν

Ο βασιλιάς των Πιγκουίνων – νησί Booth Ανταρκτική

Ψαρεύοντας με κορμοράνους – Κίνα

Η Κυρία με τα κίτρινα – Γκουτζαράτ Ινδία

Κεντρική αγορά στο Νέο Δελχί Ινδία

Ο Παράδεισος των παρατηρητών – Αεροδρόμιο St. Martin Καραϊβική

Απο το

Συγκέντρωση στην Μανωλάδα κατά της εκμετάλλευσης μεταναστών εργατών

Κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας και με την παρουσία δεκάδων αστυνομικών για την αποφυγή τυχόν επεισοδίων πραγματοποιείται την Κυριακή στις 3 το μεσημέρι στην κεντρική πλατεία της Νέας Μανωλάδας Ηλείας συλλαλητήριο κατά της εκμετάλλευσης και της βίας σε βάρος των μεταναστών εργατών γης.

Το συλλαλητήριο διοργανώνουν τα μέλη της «Κίνησης Ενάντια στο Ρατσισμό και τη φασιστική απειλή» (ΚΕΕΡΦΑ), η Ένωση Μεταναστών Εργατών, συνδικάτα, φορείς και συλλογικότητες της ευρύτερης περιοχής με αφορμή τα πρόσφατα αιματηρά γεγονότα.

Μετανάστες εργαζόμενοι στις σκηνές που διαμένουν, στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας. Φωτογραφία: REUTERS/Giorgos Moutafis

Σε αυτό θα συμμετέχει και η ΕΛΜΕ Ηλείας η οποία σε ανακοίνωσή της ζητά να τιμωρηθούν οι ένοχοι της επίθεσης.
Στην Νέα Μανωλάδα θα βρεθεί την Κυριακή και κλιμάκιο της «Ανθρώπινης Αλληλεγγύης Ηλείας» το οποίο θα προσφέρει υλική βοήθεια στους τραυματισμένους αλλοδαπούς.
Θα τους ενημερώσει ότι αναλαμβάνει την νομική τους στήριξη στον δικαστικό τους αγώνα για την καταβολή των δεδουλευμένων έξι μηνών που αποτέλεσε και την αιτία της σε βάρος τους αιματηρής επίθεσης.

Απο το Enet.gr

Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

ΤΟ ΜΩΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΩΡΟ ΤΟΥ...

Τσέρνομπιλ: 27 χρόνια μετά

Σαν σήμερα συμπληρώνονται 27 χρόνια από το χειρότερο πυρηνικό ατύχημα στην ιστορία. Ήταν 26 Απριλίου του 1986 όταν σημειώθηκαν δύο εκρήξεις στο κτίριο του αντιδραστήρα Νο 4 στο πυρηνικό εργοστάσιο του Τσέρνομπιλ στην Ουκρανία προκαλώντας καταστροφικές συνέπειες στο περιβάλλον και ακολούθως σοβαρά προβλήματα υγείας σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους από τη ραδιενέργεια που εκλύθηκε.

Φωτογραφία AFP Πάνω από 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι ζουν σε 4.000 περιοχές με υψηλά ποσοστά ραδιενέργειας, σύμφωνα με έκθεση που δημοσιεύτηκε το 2011 από το ρωσικό υπουργείο Εκτάκτων Καταστάσεων.
Από το ατύχημα πέθαναν επιτόπου δυο από τους εργάτες του σταθμού ενώ μέσα σε τέσσερις μήνες, από τη ραδιενέργεια και από εγκαύματα λόγω της θερμότητας, πέθαναν 28 πυροσβέστες που έσπευσαν στο χώρο του ατυχήματος και διαπιστώθηκαν 19 επιπλέον θάνατοι ως το 2004.

Φωτογραφία AFP Από το πυρηνικό ατύχημα επηρεάστηκε η υγεία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων εξαιτίας της επιβάρυνσης του περιβάλλοντος με ραδιενέργεια. Τα κρούσματα καρκίνου αυξήθηκαν πάνω από 15% στους πληθυσμούς που εκτέθηκαν και χιλιάδες θάνατοι από καρκίνο και λευχαιμία συνδέθηκαν με το ατύχημα.
Το εργοστάσιο μπήκε σε λειτουργία για τη Σοβιετική Ένωση το 1977 ως πρότυπο πυρηνικό εργοστάσιο, και συνέχισε να λειτουργεί ως τον Δεκέμβριο του 2000.
Το ατύχημα συνέβη ξημερώματα του Σαββάτου 26 Απριλίου 1986. Εκείνη την ώρα στο εργοστάσιο βρίσκονταν περίπου 200 εργαζόμενοι ενώ σε απόσταση ενός χιλιομέτρου υπήρχαν άλλοι εργάτες οι οποίοι δούλευαν για την κατασκευή των αντιδραστήρων 5 και 6 που επρόκειτο να λειτουργήσουν το Φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς.

Φωτογραφία AFP Σημειώθηκαν δύο εκρήξεις στο κτίριο του αντιδραστήρα Νο 4. Αποτέλεσμα ήταν η διάνοιξη μιας τρύπας στην οροφή του κτιρίου και η εκτόξευση γραφίτη, σκυροδέματος και συντριμμιών. Έτσι ο πυρήνας του αντιδραστήρα βρέθηκε σε επαφή με το εξωτερικό περιβάλλον. Επίσης ξέσπασε πυρκαγιά στην οροφή πάνω από τον στρόβιλο του αντιδραστήρα ενώ φλόγες υπήρχαν και στο εσωτερικό του κτιρίου μαζί με ατμούς και σκόνη.
Το ατύχημα είχε επιπτώσεις στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, με τη δυτική, ανατολική και βόρεια Ευρώπη να δέχεται το μεγαλύτερο ποσοστό ραδιενεργών ισοτόπων. Πρώην Γιουγκοσλαβία, Φινλανδία, Σουηδία, Γερμανία, Βουλγαρία, Νορβηγία, Ρουμανία, Αυστρία και Πολωνία δέχθηκαν η κάθε μια περισσότερα από ένα πεταμπεκερέλ (1015 Bq) καισίου 137. Η περιοχή που μολύνθηκε με πάνω από 4.000 Bq/m2 καλύπτει το 40% της επιφάνειας της Ευρώπης, ενώ το 2,3% δέχτηκε πάνω από 40.000 Bq/m2.
Μέρος του ραδιενεργού νέφους από το Τσέρνομπιλ έφτασε και στην Ελλάδα ύστερα από μερικές μέρες. Οι αρχές συνέστησαν αποφυγή του φρέσκου γάλακτος και καλό πλύσιμο φρούτων και λαχανικών από τις 5 Μαΐου και μετά.
Το ραδιενεργό νέφος επηρέασε κυρίως τη Βόρεια Ελλάδα και τη Θεσσαλία, όπου χρόνια αργότερα ανιχνεύονταν ποσά ραδιενέργειας υψηλότερα του κανονικού. Μετρήσεις που έγιναν το 1996 έδειξαν εκπομπές καισίου στα 65 κιλομπεκερέλ ανά τετραγωνικό μέτρο με το όριο επικινδυνότητας να βρίσκεται στα 5 κιλομπεκερέλ.

Απο το Enet.gr

Ο Βομβαρδισμός της Γκουέρνικα

Η Γκουέρνικα μετά τον βομβαρδισμό

Πολύνεκρη αεροπορική επίθεση κατά της βασκικής πόλης Γκουέρνικα από γερμανούς και ιταλούς εθελοντές αεροπόρους, που συνεργάζονταν με τους εθνικιστές του στρατηγού Φράνκο κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφύλιου Πολέμου (1936-1939). Έλαβε χώρα το απόγευμα της 26ης Απριλίου 1937 κι έμεινε στην ιστορία κυρίως χάρις στον πίνακα του μεγάλου ισπανού ζωγράφου Πάμπλο Πικάσο, που αποτύπωσε μοναδικά τη φρίκη του πολέμου.
Την άνοιξη του 1937 οι εθνικιστές του Φράνκο, έχοντας υπό τον έλεγχό τους το μεγαλύτερο μέρος της Ισπανίας, θέλησαν να διασφαλίσουν την κυριαρχία τους και στο βορά, με την κατάληψη του Μπιλμπάο, της μεγαλύτερης πόλης των ανυπότακτων Βάσκων, που συνεργάζονταν με τη δημοκρατική κυβέρνηση της Μαδρίτης. Το μεγαλύτερο εμπόδιο ήταν η Γκουέρνικα (Γκερνίκα η σωστή της προφορά στα ισπανικά), που βρισκόταν σε στρατηγικό σημείο στο δρόμο για το Μπιλμπάο. Η Γκουέρνικα, στην οποία ζούσαν 5.000 άνθρωποι, αλλά και χιλιάδες Δημοκρατικοί πρόσφυγες. ήταν σημαντική πόλη για τους Βάσκους, γιατί κάτω από μια βελανιδιά στο κέντρο της πόλης συνήθιζε να συνεδριάζει η Βουλή τους.
Η εντολή για τον βομβαρδισμό της Γκουέρνικα δόθηκε από τους φρανκιστές στον αντισμήναρχο Βόλφραμ Φράιχερ φον Ριχτχόφεν, που ήταν επικεφαλής των γερμανών εθελοντών, οι οποίοι είχαν συγκροτήσει τη «Λεγεώνα Κόνδωρ». Τυπικά, η ναζιστική Γερμανία ήταν ουδέτερη στον Ισπανικό Εμφύλιο. Συμμετείχε, όμως, ουσιαστικά στις επιχειρήσεις με μια ομάδα εθελοντών, που ήταν όλοι τους έμπειροι αεροπόροι της Λουτβάφε και πιλοτάριζαν τελευταίου τύπου αεροπλάνα. Όπως παραδέχθηκε αργότερα ο αρχιναζιστής Χέρμαν Γκέρινγκ στη Δίκη της Νυρεμβέργης, οι νεαροί πιλότοι είχαν σταλεί με διαταγή του Ράιχ για να εμποδίσουν την εξάπλωση του Κομμουνισμού, αλλά και να δοκιμαστούν σε συνθήκες μάχης.
Στην επιχείρηση που σχεδίασε ο Ριχτχόφεν θα έπαιρναν μέρος 20 γερμανικά μαχητικά και 3 ιταλικά, τα οποία αποτελούσαν τμήμα του ιταλικού εθελοντικού σώματος, που είχε στείλει ο Μουσολίνι για την υποστήριξη του ομοϊδεάτη του Φράνκο. Τα αεροπλάνα θα επιχειρούσαν πέντε κύματα επιθέσεων, πρώτα στα περίχωρα και στη συνέχεια μέσα στη Γκουέρνικα, με βόμβες των 250 και 50 κιλών και εμπρηστικές του ενός κιλού.
Η Επιχείρηση Επίπληξη (Operation Rugen), όπως ήταν η κωδική της ονομασία, πραγματοποιήθηκε από τις 4:30 το απόγευμα έως τις 7 το βράδυ της 26ης Απριλίου 1937. Ήταν κυριολεκτικά ένας περίπατος για τους πιλότους, καθώς η πόλη ήταν ανοχύρωτη. Οι βομβαρδισμοί ήταν καταιγιστικοί και ανηλεείς, με αποτέλεσμα η πόλη σχεδόν να ισοπεδωθεί και από τις μεγάλες πυρκαϊές που ακολούθησαν. Τα θύματα από τους βομβαρδισμούς ανήλθαν σε 1654 νεκρούς και 889 τραυματίες, σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσαν οι αρχές. Πρόσφατες έρευνες μειώνουν τον αριθμό των νεκρών, το πολύ στους 300.
Αυτό δεν μειώνει σε τίποτα τη φρίκη της επίθεσης, που ήταν ένα κλασσικό έγκλημα πολέμου, ένα τυφλό χτύπημα και μια πράξη τρομοκρατίας, αφού η επίθεση δεν εκδηλώθηκε κατά στρατιωτικού στόχου. Σύμφωνα με εικασίες που αναπτύχθηκαν αργότερα, οι Γερμανοί θα πρέπει να υπερέβησαν τις οδηγίες των Ισπανών και να εκδήλωσαν την επίθεση με περισσή ένταση, ως αντίποινα για το λιντσάρισμα από Δημοκρατικούς, ενός γερμανού πιλότου, το αεροπλάνο του οποίου είχε πέσει κοντά στο Μπιλμπάο, λίγες ημέρες νωρίτερα.
Οι εθνικιστές, χωρίς να αρνηθούν τον βομβαρδισμό της Γκουέρνικα, έριξαν τις ευθύνες για τις μεγάλες πυρκαϊές και τις εκτεταμένες καταστροφές στους υποχωρούντες Δημοκρατικούς και στις τακτικές της «καμμένης γης» που εφάρμοζαν. Δημοσιογραφικές μαρτυρίες από πρώτο χέρι τούς δικαιώνουν εν μέρει.
Όπως και σε ανάλογες περιπτώσεις την Ελλάδα, η Δημοκρατική Γερμανία ζήτησε συγγνώμη για τις ωμότητες που διέπραξαν οι ναζιστές στην Ισπανία. Στην 60η επέτειο του βομβαρδισμού της Γκουέρνικα το 1997, ο γερμανός πρόεδρος Ρόμαν Χέρτζοχ με επιστολή τους προς τους επιζώντες τούς «έτεινε χείρα φιλίας και συμφιλίωσης, εξ ονόματος του γερμανικού λαού». Το 1998 η γερμανική Βουλή με απόφασή της αφαίρεσε όλα τα ονόματα των μελών της Λεγεώνας Κόνδωρ, που είχαν δοθεί σε γερμανικά στρατόπεδα.

Η Γκουέρνικα του Πικάσο

Η Γκουέρνικα του Πάμπλο Πικάσο

Την εποχή του βομβαρδισμού της Γκουέρνικα, ο μεγάλος ισπανός ζωγράφος Πάμπλο Πικάσο ετοίμαζε ένα πίνακα, παραγγελία της Δημοκρατικής Κυβέρνησης της Μαδρίτης, που θα κοσμούσε το Ισπανικό Περίπτερο στη Διεθνή Έκθεση των Παρισίων. Μόλις πληροφορήθηκε τη μεγάλη σφαγή, ονόμασε τον πίνακα Γκουέρνικα, θέλοντας να εκφράσει την απέχθειά του προς τους στρατιωτικούς «που βύθισαν την Ισπανία στον ωκεανό του πόνου και του θανάτου».Το έργο του Πικάσο είναι μία τεράστια ελαιογραφία (3,49 x 7,77 μ.), που περιγράφει την απανθρωπιά, τη βιαιότητα και την απόγνωση του πολέμου. Δείχνει ένα σκηνικό θανάτου, με διαμελισμένα ζώα και ανθρώπους, γυναίκες να κλαίνε, κρατώντας νεκρά μωρά και κατεστραμμένα κτίρια. Αρχικά, ο Πικάσο πειραματίστηκε με χρώμα, αλλά τελικά κατέληξε στο άσπρο, το μαύρο και το γκρι, καθώς θεώρησε ότι έτσι δίνει μεγαλύτερη ένταση στο θέμα.
Ο πίνακας εκτέθηκε τον Ιούλιο του 1937 στη Διεθνή Έκθεση των Παρισίων και συγκέντρωσε το γενικό ενδιαφέρον. Στη συνέχεια, περιόδευσε σε μεγάλες πρωτεύουσες του κόσμου, προκειμένου να συγκεντρωθούν χρήματα για την προάσπιση της Δημοκρατίας στην Ισπανία. Μετά την επικράτηση του Φράνκο, το 1939, η Γκουέρνικα βρήκε προσωρινό καταφύγιο στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης (ΜΟΜΑ).
Το 1968 ο Φράνκο εξέφρασε την επιθυμία να εκτεθεί ο πίνακας στην Ισπανία. Ο Πικάσο αρνήθηκε και εξουσιοδότησε το ΜΟΜΑ να επιστρέψει τον πίνακα στην Ισπανία, μόλις αποκατασταθεί η Δημοκρατία. Αυτό έγινε το 1975, όταν πέθανε ο Φράνκο κι ενώ ο Πικάσο είχε φύγει από τη ζωή, δύο χρόνια νωρίτερα. Το 1981 η «Γκουέρνικα» επέστρεψε στα πάτρια εδάφη και αποτέλεσε ένα από τα σπουδαιότερα εκθέματα του Μουσείου «Πράδο» της Μαδρίτης. Από το 1992 κοσμεί το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Βασίλισσα Σοφία της Μαδρίτης.

Απο το ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ.

Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ

ΚΑΤΟΥΡΑ ΣΑΝ... ΚΥΡΙΑ

Γκουαντάναμο Γρεβενών

Απο το Enet.gr.:

Της ΒΑΝΑΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

Εκθεση-ντοκουμέντο του γιατρού των Φυλακών Γρεβενών επιβεβαιώνει τις αγριότητες που υπέστησαν από άνδρες των ΕΚΑΜ οι κρατούμενοι της Α2 πτέρυγας, ενώ αφήνει έκθετη την ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ., η οποία έσπευσε να κουκουλώσει την υπόθεση, διαψεύδοντας τις ανατριχιαστικές καταγγελίες.

«Κούκλα» απέξω οι φυλακές των Γρεβενών, ειδικά την ημέρα που εγκαινιάστηκαν και οι επίσημοι έβγαζαν λόγους. Μέσα όμως ...κολαστήριο Στις 15 Απριλίου 2013, δύο ημέρες την εισβολή των ΕΚΑΜ, το Αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ. εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία ανέφερε ότι οι καταγγελίες δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και είναι εντελώς ανυπόστατες. Διαβεβαίωνε επισήμως ότι «οι έλεγχοι διενεργήθηκαν με όλες τις νόμιμες διατυπώσεις, παρουσία του εισαγγελέα Πρωτοδικών Γρεβενών, και πραγματοποιήθηκαν από τον διευθυντή των φυλακών και σωφρονιστικούς υπαλλήλους με τη συνδρομή προσωπικού της Αστυνομικής Διεύθυνσης Γρεβενών, ομάδας ΕΚΑΜ, ομάδας εξουδετέρωσης εκρηκτικών μηχανισμών και αστυνομικού σκύλου ανίχνευσης».
Ομως η έκθεση του γιατρού που φέρνει σήμερα στο φως η «Ε» δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για την εξευτελιστική και ταπεινωτική μεταχείριση που επιφύλαξε στους κρατουμένους η ειδική μονάδα της αστυνομίας, με ξυλοδαρμούς και χρήση όπλων τύπου taser .
Ο γιατρός εξέτασε 28 κρατουμένους της Α2 πτέρυγας, ύστερα από αίτημά τους, και υπέβαλε την έκθεση που συνέταξε στον διευθυντή των φυλακών, ο οποίος στη συνέχεια τη διαβίβασε στο υπουργείο Δικαιοσύνης.

Η γνωμάτευση
Η ιατρική γνωμάτευση είναι καταπέλτης για την ηγεσία του υπουργείου Δημοσίας Τάξης. Διαπίστωσε και στους 28 εγκλείστους μώλωπες σε διάφορα μέρη του σώματός τους (στην οπίσθια επιφάνεια γονάτων, ημιθωρακίου, μηρού). Ορισμένοι φέρουν μώλωπες με οιδήματα από αναφερόμενο, όπως τονίζεται, ξυλοδαρμό από αστυνομικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια έρευνας στο κελί τους. Ενας από τους κρατουμένους διαπιστώθηκε ότι φέρει οίδημα στα γεννητικά όργανα λόγω αναφερόμενης κάκωσης. Από την ιατρική εξέταση διαπιστώθηκαν ακόμη ίχνη δερματίτιδας από αναφερόμενη χρήση συσκευής εκκένωσης ρεύματος στον αυχένα, στις κνήμες και στους μηρούς.

Σήμερα, το θέμα θα συζητηθεί ενώπιον της ειδικής μόνιμης επιτροπής της Βουλής για την παρακολούθηση των σωφρονιστικού συστήματος, στην οποία θα παραστεί και ο υπουργός Δικαιοσύνης Αντ. Ρουπακιώτης. Θυμίζουμε ότι ύστερα από επώνυμη καταγγελία της αδελφής κρατουμένου στα Γρεβενά για χρήση βίας, ο κ. Ρουπακιώτης, την ίδια ημέρα που η ΕΛ.ΑΣ. διέψευδε τα πάντα, διέταξε τη διενέργεια κατεπείγουσας πειθαρχικής προκαταρκτικής έρευνας από τον αρμόδιο εισαγγελέα.
«Η έκθεση του γιατρού που παρέλαβα από τον διευθυντή των φυλακών», δηλώνει στην «Ε» ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και αντιπρόεδρος της επιτροπής Τ. Κουράκης, «δεν αφήνει καμία αμφιβολία για τον ανηλεή ξυλοδαρμό και τα βασανιστήρια που υπέστησαν οι κρατούμενοι, πριν γίνει ο έλεγχος στα κελιά κατ' εντολή του υπουργείου Δημόσιας Τάξης και, αν μη τι άλλο με την ανοχή του υπουργείου Δικαιοσύνης. Σήμερα που έχει κληθεί ο κ. Ρουπακιώτης θα τον καλέσουμε ως ΣΥΡΙΖΑ να αποδοθούν ευθύνες όπου υπάρχουν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι υπεύθυνοι. Οι κρατούμενοι τιμωρήθηκαν και μπήκαν στη φυλακή. Δεν μπήκαν στη φυλακή για να τιμωρηθούν».
Ο κ. Κουράκης επισκέφθηκε, πρόσφατα, τις φυλακές και συνομίλησε με κρατουμένους οι οποίοι του έδειξαν τους μώλωπες και τις δερματικές βλάβες στον αυχένα από τα όπλα taser. Οι ίδιοι τού δήλωσαν ότι τη στιγμή της εισβολής των ΕΚΑΜ δεν παρευρίσκονταν ούτε ο διευθυντής ούτε ο εισαγγελέας, οι οποίοι δεν τους επισκέφθηκαν ούτε μετά την κακοποίησή τους και τις τηλεφωνικές εκκλήσεις των συγγενών τους, προκειμένου να διαπιστώσουν όχι μόνο τον ξυλοδαρμό, αλλά και την καταστροφή των προσωπικών τους αντικειμένων.

Η έκθεση του γιατρού

Απο το Enet.gr.

Η Επανάσταση των Γαρυφάλλων

Στρατιωτικό κίνημα αριστερών αξιωματικών στην Πορτογαλία, που οδήγησε στην κατάλυση της δικτατορίας και την επαναφορά της Δημοκρατίας, μετά 48 χρόνια. Εκδηλώθηκε τις πρωινές ώρες της 25ης Απριλίου 1974 και ήταν σχεδόν αναίμακτο, με τέσσερις μόνο νεκρούς. Έμεινε στην ιστορία ως «Επανάσταση των Γαρυφάλλων» («Revolucao dos Cravos» στα πορτογαλικά), επειδή πολλοί κυβερνητικοί στρατιώτες είχαν τοποθετήσει στις κάννες των όπλων τους γαρύφαλλα, με την προτροπή των εξεγερμένων κατοίκων.
Η Πορτογαλία από τις 26 Μαΐου 1926 κυβερνιόταν δικτατορικά, από τους στρατιωτικούς, που είχαν ανατρέψει το εύθραυστο δημοκρατικό καθεστώς. Στους κόλπους της χούντας αναδείχθηκε η προσωπικότητα του καθηγητή οικονομικών Αντόνιο ντε Ολιβέιρα Σαλαζάρ, ο οποίος κυβέρνησε από το 1932 έως το 1968, όταν λόγω εγκεφαλικού αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την εξουσία. Ο Σαλαζάρ δημιούργησε το «Νέο Κράτος», ένα καθεστώς με πολλά στοιχεία φασισμού. Τον διαδέχθηκε ο καθηγητής Νομικής Μαρσέλο Καετάνο, ο οποίος κυβέρνησε ως το 1974, όταν ανετράπη από τους στρατιωτικούς.
Στις αρχές της δεκαετίας του '70, η Πορτογαλία αιμορραγούσε οικονομικά. Η προσπάθεια διατήρησης της αποικιακής της δύναμης απορροφούσε το 40% του προϋπολογισμού. Κάποιοι από τους χαμηλόβαθμους στρατιωτικούς, που ήταν δυσαρεστημένοι από την πορεία της χώρας και την επαγγελματική τους εξέλιξη, συγκρότησαν το «Κίνημα των Ενόπλων Δυνάμεων», με σκοπό να αλλάξουν την κατάσταση.
Με απόλυτα συνωμοτικό τρόπο και κάτω από τη μύτη της δικτατορίας Καετάνο, αποφάσισαν να κινηθούν δυναμικά το ξημέρωμα της 25ης Απριλίου 1974, με αρχηγό τον ταγματάρχη Οτέλο Σαράιβα ντε Καρβάλιο. Τα συνθηματικά της εξέγερσης θα ήταν δύο τραγούδια. Το πρώτο με τίτλο «Μετά το Αντίο» («E depois do adeus»), με ερμηνευτή τον Πάουλο ντε Καρβάλιο, εκπροσωπούσε τη χώρα στον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον, που γινόταν αργά το βράδυ της 24ης Απριλίου και αποτέλεσε το γενικό πρόσταγμα για τους πραξικοπηματίες. Το δεύτερο τραγούδι με τίτλο «Γκράντολα, μελαψή πόλη» («Grandola, Vila Morena») του αντιστασιακού τραγουδιστή Ζέκα Αφόνσο, ακούστηκε στις 12:20 τα ξημερώματα από το κρατικό ραδιόφωνο, δίνοντας το έναυσμα της εξέγερσης.
Έξι ώρες αργότερα, το δικτατορικό καθεστώς είχε σχεδόν καταρρεύσει. Οι χιλιάδες κόσμου, που, εν τω μεταξύ, είχαν πλημμυρίσει τους δρόμους της Λισαβόνας, προέτρεψαν τους κυβερνητικούς στρατιώτες να ενωθούν με τους επαναστάτες και να βάλουν στις κάννες των όπλων τους από ένα κόκκινο γαρύφαλλο, που την εποχή της άνοιξης αφθονούν στην Πορτογαλία. Ο δικτάτορας Καετάνο αργά το απόγευμα αναχώρησε για τη Βραζιλία και δεν επέστρεψε ποτέ στη χώρα, μέχρι το 1980 που πέθανε.
Τη διακυβέρνηση της Πορτογαλίας θα αναλάβει για τα επόμενα δύο χρόνια η επταμελής «Χούντα Εθνικής Σωτηρίας», με επικεφαλής τον στρατηγό Αντόνιο Ριμπέιρο ντε Σπίνολα. Την περίοδο αυτή δόθηκε στους κόλπους της σκληρή μάχη για την εξουσία μεταξύ αριστερών και δεξιών αξιωματικών. Η επικράτηση των μετριοπαθών δυνάμεων οδήγησε στο σημαδιακό 1976. Το έτος αυτό ψηφίστηκε το νέο δημοκρατικό Σύνταγμα κι έγιναν οι πρώτες πολυκομματικές εκλογές, που ανέδειξαν στην Προεδρία τον στρατηγό Αντόνιο Ραμάλιο Εάνες και στην πρωθυπουργία τον σοσιαλιστή Μάριο Σοάρες. Η Πορτογαλία μπήκε οριστικά σε δημοκρατική ρότα και το 1986 έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ως άμεσο αποτέλεσμα της επικράτησης των επαναστατών ήταν η διάλυση της αποικιοκρατικής Πορτογαλίας. Η Γουϊνέα - Μπισάου κέρδισε την ανεξαρτησίας της το 1974 κι ένα χρόνο αργότερα η Μοζαμβίκη, η Αγκόλα, το Σάο Τομέ ε Πρίνσιπε και τα Νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου. Η «Επανάσταση των Γαρυφάλλων» προκάλεσε το «τρίτο κύμα του εκδημοκρατισμού», όπως το ονόμασε ο γνωστός πολιτικός επιστήμονας Σάμιουελ Χάντιγκτον, που εξαπλώθηκε στην Ελλάδα (24 Ιουλίου 1974), την Ισπανία (1975) και τη Λατινική Αμερική.

Απο το ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ.

Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

11 εικόνες αποδεικνύουν γιατί τα ειδικά εφέ είναι εκπληκτικά!

Σπουδαίοι σκηνοθέτες, μεγάλες παραγωγές, ιδιαίτερα σενάρια και σκηνές που πάντα αναρωτιέσαι «μα πώς το καλό γυρίστηκε;». Η απάντηση είναι μία και ακούει στο όνομα «ειδικά εφέ». Μια ολόκληρη επιστήμη εφαρμόζεται πίσω από τις κάμερες για να μετατρέψει τη φαντασία σε πραγματικότητα και να κάνει το απίθανο πιαθνό. Κάπως έτσι σκηνές από διάσημες ταινίες απομυθοποιούνται στα μάτια μας. Γιατί πίσω από την κάμερα τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται στη Μεγάλη Οθόνη. Παρόλα αυτά και πέρα από την έκπληξη, ο κινηματογράφος δεν παύει να είναι ένα πράγμα: Μαγεία! Δείτε, λοιπόν, στη συνέχεια γιατί τα ειδικά εφέ είναι απλώς εκπληκτικά…

1. The Avengers