Φιντέλ Κάστρο: Η Κούβα δεν έχει ανάγκη τα δώρα των Αμερικανών

Στον απόηχο της επίσκεψης του Μπαρακ Ομπάμα

Αβάνα 

«Δεν έχουμε ανάγκη να μας κάνει η αυτοκρατορία δώρα» δήλωσε ο ιστορικός ηγέτης Κούβας Φιντέλ Κάστρο στον απόηχο της επίσκεψης Ομπάμα, τονίζοντας ότι παρά την επίσκεψη-ορόσημο του Αμερικανού πρόεδρου, η Κούβα δεν θα ξεχάσει τις αντιπαραθέσεις που είχε στο παρελθόν με τις ΗΠΑ.

Σε κείμενό του που δημοσιεύεται μία εβδομάδα μετά την επίσκεψη με τίτλο «ο αδελφός Ομπάμα», ο πατέρας της κουβανικής επανάστασης, ο οποίος είναι 89 ετών σήμερα και έχει αποσυρθεί από το 2006 από την εξουσία, ειρωνεύεται τα «τα σιροπιασμένα λόγια» του Ομπάμα στην Αβάνα.

«Κινδυνεύσαμε να πάθουμε έμφραγμα ακούγοντας τα λόγια αυτά του Αμερικανού προέδρου» συνεχίζει στο ίδιο ύφος πριν υπενθυμίσει έναν μακροσκελή κατάλογο από περασμένες και υφιστάμενες διενέξεις μεταξύ των δύο χωρών παρά τη θεαματική προσέγγιση που άρχισε στα τέλη του 2014.

«Ας μην έχει κανείς ψευδαισθήσεις ότι ο λαός αυτής της ευγενικής και ανιδιοτελούς χώρας θα απαρνηθεί τη δόξα και τα δικαιώματα, τον κεκτημένο πνευματικό πλούτο που έχει επιτευχθεί χάρη στην ανάπτυξη της εκπαίδευσης, της επιστήμης και του πολιτισμού» προειδοποίησε ο πρώην πρόεδρος σε επιστολή που δημοσιεύεται στην κρατική εφημερίδα Granma.

Στην ομιλία του που αναμεταδόθηκε την περασμένη εβδομάδα από τα κουβανικά μέσα ενημέρωσης, ο αμερικανός πρόεδρος είχε καλέσει την Αβάνα «να θάψει το τελευταίο απομεινάρι του Ψυχρού Πολέμου», ενώ στη συνέχεια είχε μιλήσει υπέρ των δημόσιων ελευθεριών και της δημοκρατίας στο νησί.

«Η ταπεινή μου πρόταση είναι να σκεφθεί και να μην προσπαθεί να καταλήξει σε θεωρίες για την κουβανική πολιτική» απάντησε ο Φιντέλ Κάστρο, ο οποίος πάντως ουδέποτε τάχθηκε κατά της προσέγγισης με τον πρώην εχθρό, την οποία προάγει ο αδελφός του, Ραούλ.

Ο Φιντέλ Κάστρο, ο οποίος στις 13 Αυγούστου κλείνει τα 90, δεν έχει εμφανισθεί δημόσια από τον Ιούλιο του 2015, όμως τα επίσημα μέσα ενημέρωσης δημοσιεύουν τακτικά φωτογραφίες του πρώην αρχηγού του κράτους να υποδέχεται στην κατοικία του προσωπικότητες και αρχηγούς φιλικών κρατών.

Απο ΤΟ ΒΗΜΑ.

«Συνεργασία και ανυπακοή». Η διπλή στάση της Εκκλησίας στην Κατοχή. Η σχέση με κατακτητές και αντιστασιακους

Ποια ήταν η στάση της εκκλησιαστικής ηγεσίας στην περίοδο της γερμανικής κατοχής; Ποια ήταν η συμπεριφορά των απλών ιερέων έναντι των κατακτητών; Πόσοι ιερείς και πόσοι ιεράρχες εντάχθηκαν στον απελευθερωτικό αγώνα;

Ο καθηγητής της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Iονίων Νήσων Γρηγόρης Ψαλλίδας, επιχειρεί να απαντήσει στα ερωτήματα με το βιβλίο του «Συνεργασία και ανυπακοή» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Εστία. Πρόκειται για μελέτη 308 σελίδων, βασισμένη σε εκκλησιαστικά αρχεία, σε ειδική βιβλιογραφία και σε έντυπα, η οποία ξεκινάει με μια αναδρομή του χαρακτήρα της εκκλησίας πριν την κατοχή, προσδιορίζοντας την ως «εθνική και κρατική εκκλησία». Ακολούθως παρουσιάζει τη σύγκρουση των αντιλήψεων για τον τρόπο διοίκησης της εκκλησίας, την αλλαγή του Αρχιεπισκόπου Αθηνών το 1941 με την αντικατάσταση του βασιλόφρονα Χρύσανθου από τον βενιζελικό Δαμασκηνό. Φωτίζει τη βουλγαρική κατοχή της βορειοανατολικής Ελλάδας και την εξάρθρωση των τοπικών θεσμών της εκκλησίας, την εκκλησιαστική πολιτική των ιταλικών αρχών κατοχής, καθώς και την αμφισβήτηση της πνευματικής της εξουσίας από εθνοτικά-μειονοτικά κινήματα. Αναλύει διεξοδικά τον διττό ρόλο της εκκλησίας ως θεσμού του κατοχικού κράτους και της κοινωνίας των πολιτών.

Ο συγγραφέας τονίζει ότι η ανώτατη ηγεσία της εκκλησίας παλινδρόμησε μεταξύ δύο τάσεων: Από τη μια επέδειξε υπακοή και παθητική συνεργασία με τις γερμανόφιλες κυβερνήσεις και από την άλλη προχώρησε σε πολιτική αντίστασης στη συνεργασία, φτάνοντας όψιμα τη συγκεκαλυμμένη σύγκρουση.

Αναφερόμενος στην ξεχωριστή περίπτωση του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού, ο συγγραφέας υπογραμμίζει ότι ο προκαθήμενος, προς το τέλος της κατοχής και με κυρίαρχο το ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) συμφώνησε στον διορισμό από την εξόριστη κυβέρνηση και το Συμμαχικό Αρχηγείο της Μέσης Ανατολής ενός ανώτατου στρατιωτικού αρχηγού που θα διηύθυνε τον ένοπλο αγώνα και θα επίλυε τις αντιθέσεις ανάμεσα στους αντάρτες. Παράλληλα, συγκατατέθηκε στην οργάνωση των αντάρτικων ομάδων σύμφωνα με τα πρότυπα των τακτικών στρατών ζητώντας την κατάργηση των πολιτικών καθοδηγητών, την λειτουργία στρατοδικείων, την κατάργηση των αρχών διοίκησης που είχαν θεσπιστεί στην ύπαιθρο από το ΕΑΜ,την άρση κάθε φορολογίας - προϋποθέσεις δηλαδή που αντιστρατευόταν τον ΕΛΑΣ (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός).

Μιλώντας για τον καλλιεργημένο από όλες σχεδόν τις ομάδες του κοινωνικού και πολιτικού αστισμού «μύθο του Δαμασκηνού», ο καθηγητής τονίζει:

«Είναι εντυπωσιακό ότι ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός ήταν αυτός που συνδιαλεγόταν τον Αύγουστο του 1941 με τον πρώτο κατοχικό πρωθυπουργό Τσολάκογλου για την ανάληψη της κοινωνικής πρόνοιας. Ήταν όμως κι εκείνος ο οποίος μετέπειτα ανταγωνίστηκε ανοιχτά τους άλλους δύο κατοχικούς πρωθυπουργούς Λογοθετόπουλο και Ράλλη. Η αλλαγή αυτή ενδέχεται να οφείλεται στη δυσαρέσκεια του προκαθημένου επειδή δεν ανατέθηκε στον ίδιο η θέση του προέδρου των κατοχικών κυβερνήσεων»…

Ο Γρηγόρης Ψαλλίδας, αντιμετωπίζοντας με ερευνητική απόσταση τον Δαμάσκηνο, καταγράφει επίσης το ότι απέρριψε κατηγορηματικά την προτροπή του επιτρόπου Επικρατείας Δ. Πετρακάκου να εντείνει η εκκλησία τις ενέργειες «κατά του δρώντος σήμερα κομμουνισμού», παρότι στη σχετική πρόσκληση ανταποκρίθηκαν πολλοί αρχιερείς. Αντίθετα- επισημαίνει -φέρεται να διατηρούσε κατά διαστήματα διαύλους επικοινωνίας με την Αριστερά, κυρίως μέσω των αστών πολιτικών που συνεργαζόταν με το ΕΑΜ. Ο Δαμασκηνός αντιτάχθηκε σφόδρα στον σχεδιασμό των ναζιστικών αρχών να υπάρξει πολιτική επιστράτευση ελλήνων εργαζομένων στο Γ' Ράιχ, ενώ στις 7 Μαΐου του 1944 οι αρχές κατοχής τον έθεσαν σε κατ' οίκον περιορισμό μέχρι της 28 Αυγούστου, καθώς είχαν πληροφορηθεί τις επαφές του με τους Δ. Ψαρρό και Ι. Τσιγάντε όπως και με τους Βρετανούς. Αν και αρνήθηκε την πρόταση των τελευταίων να τον φυγαδεύσουν στην Μέση Ανατολή.

Χαρακτηριστικό του διαφορετικού κλίματος που επικρατούσε στην ανώτερη και στην κατώτερη τάξη των πιστών είναι τα στοιχεία από τα αρχεία της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, σύμφωνα με τα οποία, χάρη στην απουσία φανερών τάσεων εχθρότητας κατά του κλήρου, στο ΕΑΜ είχαν προσχωρήσει 3.000 κατώτεροι κληρικοί από ένα σύνολο περίπου 7.000 που είχαν καταγραφεί στους καταλόγους της μισθοδοσίας των κληρικών.

Ο καθηγητής αποδίδει αυτή την ιδιόρρυθμη σχέση στην ιδεολογική βάση του «πατριωτισμού της Αριστεράς και του εθνικισμού της ιεραρχίας»...

(Με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Γιατί οι φτωχοί ξοδεύουν περισσότερα χρήματα για χαρτί τουαλέτας από τους πλούσιους;

Σίγουρα, δύσκολα θα σκεφτόμασταν ποτέ να συγκρίνουμε πόσα ξοδεύουν οι «πλούσιοι» και πόσα οι «φτωχοί» σε χαρτί υγείας. Ωστόσο το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν και συγκεκριμένα το Ross School of Business ασχολήθηκε με το θέμα και όπως διαπίστωσε κατά την εκπόνηση σχετικής μελέτης οι πρώτοι ξοδεύουν λιγότερα χρήματα συγκριτικά με τους δεύτερους. Και μάλιστα αυτό δεν αφορά μόνο το συγκεκριμένο είδος αλλά και πολλά άλλα είδη πρώτης ανάγκης για ένα νοικοκυριό.

Το λογικό ερώτημα βέβαια είναι: γιατί συμβαίνει αυτό;

Όπως αναφέρει η μελέτη, τα νοικοκυριά με χαμηλά εισοδήματα δεν διαθέτουν πάντα τα χρήματα για να αγοράσουν τις οικονομικές συσκευασίες στις οποίες είναι συμφέρουσα η τιμή των ρολών χαρτιών υγείας για τον αριθμό των ρολών που διατίθεται. Έτσι, ένα νοικοκυριό με κάποια οικονομική άνεση θα αγοράσει πχ έναντι 24 δολαρίων μια συσκευασία με 36 ρολά σε αντίθεση με έναν νοικοκυριό χαμηλότερου εισοδήματος που θα μπορέσει να αγοράσει τη συσκευασία των 8 ρολών έναντι 7,5 δολαρίων. Στην πραγματικότητα βέβαια αγοράζει το ρολό ακριβότερα. Κάτι αντίστοιχο βέβαια με τις τιμές έχουμε προσέξει πως γίνεται και στην ελληνική αγορά.

Επίσης τα χαμηλότερα εισοδήματα δεν έχουν τη δυνατότητα να κάνουν στοκ κάτι που, σύμφωνα με την μελέτη, σημαίνει πως αγοράζουν χαρτί τουαλέτας μόνο όταν είναι απαραίτητο, δηλαδή αφού έχει τελειώσει ή τελειώνει. Κατά συνέπεια δεν μπορούν να προγραμματίσουν τις αγορές τους και να φροντίσουν να εκμεταλλευτούν τις προσφορές που κάνουν τα καταστήματα.

«(σ.σ.Τα προνομιούχα νοικοκυριά αγοράζουν) όταν η τιμή είναι κατάλληλη και περιμένουν όταν η τιμή δεν είναι η “σωστή”», σχολίασε στη Washington Post ηYesim Orhun, μια εκ των ερευνητών και συγγραφέων της μελέτης, και συμπλήρωσε: «Οι φτωχοί άνθρωποι όμως δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια». 

Οι συγγραφείς της μελέτης, ανέλυσαν την αγοραστική συμπεριφορά 100.000 νοικοκυριών, σε βάθος επτά ετών, εστιάζοντας στο χαρτί υγείας ως ένα βασικό είδος πρώτης ανάγκης. Όπως ανακάλυψαν τα νοικοκυριά με εισόδημα 20.000 δολαρίων και κάτω πληρώνουν τουλάχιστον 5,9% περισσότερα χρήματα για χαρτί υγείας από τα νοικοκυριά με εισόδημα από 100.000 δολάρια και πάνω ακριβώς επειδή οι τελευταίοι έχουν τη δυνατότητα να εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες.

ΣΤΙΣ ΔΙΑΤΑΓΕΣ ΤΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΑΙ ΑΔΩΝΙΣ

Δομές αλληλεγγύης: Πού και σε ποιές πόλεις στην Ελλάδα προσφέρεται δωρεάν φαγητό

Αναλυτικός κατάλογος με τις διευθύνσεις και τα τηλέφωνα των χώρων, στους οποίους σερβίρονται δωρεάν γεύματα σε όσους βρίσκονται σε ανάγκη...

ΑΤΤΙΚΗ

Αγ. Αικατερίνη, οδ. Κειριαδών – Αιγηιδών, 118 53 Πετράλωνα, τηλ. 210-3458133.
Αγ. Αιμιλιανός οδ. Αθαμανίας 17, 104 44, Σκουζέ, τηλ. 210-5129091.
Αγ. Ανάργυροι, Πλ. Αγ. Αναργύρων, 135 61 Αγ. Ανάργυροι, τηλ. 210-2611689.
Αγ. Ανάργυροι, οδ. Κεφαλληνίας και Δαμασκηνού, 163 42 Ηλιούπολη, τηλ. 210-9930 817.
Αγ. Ανδρέας, οδ. Ωρωπού και Τεω, 111 42 Άνω Πατήσια, τηλ. 210-2914686.
Αγ. Ανδρέας, οδ. Γιάνναρη 24, 104 45 Κ. Πατήσια, τηλ. 210- 8323193.
Αγ. Απόστολοι Τζιτζιφιών, οδ. Αγ. Αποστόλων 4, 176 75 Καλλιθέα, τηλ. 210- 9422021.
Αγ. Αρτέμιος, οδ. Φιλολάου 165, 116 32 Παγκράτι, τηλ. 210-7514125.
Αγ. Ασωμάτων, οδ. Θερμοπυλών 5, 104 35 Θησείο, τηλ. 210-5240675.
Αγ. Βαρβάρα, οδ. Αγ. Βαρβάρας 85, 172 35 Δάφνη, τηλ. 210-9711661.
Αγ. Βασίλειος, Αγ. Βασιλείου 52, 173 43 Αγ. Δημήτριος, τηλ. 210-9717890.
Αγ. Γεράσιμος, οδ. Αγ. Γερασίμου 30, 157 71 Άνω Ιλίσια, τηλ. 210-7793331.
Αγ. Γεώργιος, οδ. Πλάτωνος 51, 104 41 Ακαδημία Πλάτωνος, τηλ. 210- 5142658.
Αγ. Γεώργιος, οδ. Αγ. Γεωργίου και Καζαντζάκη, 157 72 Ζωγράφου, τηλ. 210-7794925.
Αγ. Γεώργιος, οδ. Αγ. Γεωργίου,113 61 Κυψέλη, τηλ. 210-8212667.
Αγ. Γεώργιος, οδ. Ευαγγελιστρίας 22,176 71 Καλλιθέα, τηλ. 210-9562082.
Αγ. Γεώργιος, οδ. Μπαρμπάνου 61, 117 44 Κυνοσάργους, τηλ. 210-9018408.
Αγ. Γλυκερία, οδ. Αγ. Γλυκερίας 13, 111 47 Γαλάτσι, τηλ. 210-2931523.
Αγ. Δημήτριος, οδ. Βασ. Κωνσταντίνου, 173 43 Αγ. Δημήτριος, τηλ. 210-9712456.
Αγ. Ειρήνη, οδ. Αλκυόνης και Πανουργιά, 111 46 Γαλάτσι, τηλ. 210-2912426.
Αγ. Ελευθέριος, οδ. Αχαρνών 382, 111 43 Αχαρνών, τηλ. 210-2281754.
Αγ. Ελευθέριος οδ. Ι. Βαρβάκη 28, 114 74 Γκύζη, τηλ. 210-6427053.
Αγ. Ζώνη, οδ. Αγ. Ζώνης 27,112 56 Κυψέλη, τηλ. 210-8674250.
Αγ. Θεράπων, οδ. Γαλήνης 26, 157 73 Ζωγράφου, τηλ. 210-7706807.
Αγ. Θωμάς, οδ. Παπαδιαμαντοπούλου 115, 115 27 Αμπελόκηποι, τηλ. 210-7771533.
Αγ. Ιωάννης, οδ. Λεωφ. Βουλιαγμένης 117, 117 44. Βουλιαγμένη, τηλ. 210-9016 617.
Αγ. Ιωάννης Γαργαρέττας, οδ. Λ. Βεϊκου 17, 117 42 Αθήνα, τηλ. 210-9232940.
Αγ. Κωνσταντίνος, οδ. Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης 10, Ηλιούπολη, τηλ. 210- 9712 254.
Αγ. Κωνσταντίνος οδ. Λ. Λένορμαν 140, 104 44 Κολωνός, τηλ. 210-5112 669.
Αγ. Κωνσταντίνος, οδ. Αγ. Κωνσταντίνου 8, 183 44 Μοσχάτο, τηλ. 210-4813570.
Αγ. Κωνσταντίνος, οδ. Αγ. Κωνσταντίνου και Κουμουνδούρου, 104 37 Ομόνοια, τηλ. 210-5225139.
Αγ. Λουκάς οδ. Πατησίων 287, 11 144, Πατήσια, τηλ. 210-2281778.
Αγ. Μαρίνα, οδ. Αλεξάνδρου Παναγούλη 2, 16 345, Ηλιούπολη, τηλ. 210-9711 531.
Αγ. Μαρίνα, οδ. Αγ. Μαρίνης 11 851 Θησείο, τηλ. 210-3463783.
Αγ. Μαρκέλλα, οδ. Σπ. Πάτση 87, 118 55 Βοτανικός, τηλ. 210-3463061.
Αγ. Μάρκου Ευγενικός, οδ. Αλεξ. Παπαναστασίου 48, 104 45, Πατήσια, τηλ. 210- 8310 629.
Αγ. Μαύρα και Τιμόθεος, οδ. Μαραθωνομάχων 1, 163 43 Ηλιούπολη, τηλ. 210-9928744.
Αγ. Μελέτιος, Πλ. Αγ. Μελετίου, Σεπόλια, τηλ. 210-5128059.
Αγ. Νικόλαος, οδ. Αγ. Νικολάου, 104 46 Αχαρνών, τηλ. 210-8319385.
Αγ. Νικόλαος, οδ. Κ. Κοτζιά, 163 46 Ηλιούπολη, τηλ. 210-9914540.
Αγ. Νικόλαος, οδ. Ελευθ. Βενιζέλου 173, 176 73 Καλλιθέα, τηλ. 210- 9568969.
Αγ. Νικόλαος, οδ. Ασκληπιού 38, 106 80 Πευκάκια, τηλ. 210- 3612449.
Αγ. Νικόλαος, οδ. Δυοβουνιώτου 56, 117 41 Φιλοπάππου, τηλ. 210- 9228323.
Αγ. Πάντες, οδ. Ελευθ. Βενιζέλου 90, 176 76 Καλλιθέα, τηλ. 210-956205.
Αγ. Παρασκευή, Πλ. Αγ. Παρασκευής, 153 42 Αγ. Παρασκευή, τηλ. 210-6526818.
Αγ. Παρασκευή, οδ. Κυπρίων Ηρώων και Μαραμβέλια, 163 41 Ηλιούπολη, τηλ. 210-9922 666.
Αγ. Παύλος, Χίου καί Κρήτης 104 38 Σταθμός Λαρίσης, τηλ. 210-5234711.
Αγ. Σπυρίδων, οδ. Ερατοσθένους 13, 116 35 Σταδίου, τηλ. 210-7515122.
Αγ. Στυλιανός, οδ. Παπαστράτου 12, 114 76 Γκύζη, τηλ. 210-6420015.
Αγ. Τριάς , οδ. Λ. Κηφισίας 80, 115 26 Αμπελόκηποι,τηλ. 210-6927527.
Αγ. Τριάς, οδ. Πειραιώς 67 Β’, 105 53 Κεραμεικός, τηλ. 210-3252227.
Αγ. Χαράλαμπος, οδ. Δραγούμη 7, 161 21 Ιλίσια, τηλ. 210-7223860.
Εσταυρωμένος, Πλ. Εσταυρωμένου, 177 78 Ταύρος, τηλ. 210-3462301.
Κοίμησις Θεοτόκου, οδ. Μπουσίων 24, 115 24 Ελ. Βενιζέλου, τηλ. 210-6428132.
Κοίμησις Θεοτόκου, οδ. Ειρήνης 29, 163 45 Ηλιούπολη, τηλ. 210-9915842.
Κοίμησις Θεοτόκου, οδ. Ανδροπούλου 2, 111 41 Κυπριάδου, τηλ. 210-2918987.
Κοίμησις Θεοτόκου, οδ. Σωκράτους 19, 117 43 Κυνοσάργους, τηλ. 210-9236428.
Μεταμόρφωσις Σωτήρος, οδ. Μεταμορφώσεως 3, 173 41 Αγ. Δημήτριος, τηλ. 210-9335 918.
Μεταμόρφωσις Σωτήρος, oδ. Μεταμορφώσεως και Υψηλάντου, 176 73 Καλλιθέα, τηλ. 210-9562051.
Παναγία Μαρμαριώτισσα, οδ. Σοφοκλή Βενιζέλου, 152 32 Χαλάνδρι, τηλ. 210-6814 960.
Παντάνασσα, οδ. Πραξιτέλους 35, 176 74 Καλλιθέα, τηλ. 210- 9419 002.
Προφήτης Ηλίας, οδ. Προφήτου Ηλία 17, 153 41 Αγ. Παρασκευή, τηλ. 210-6399692.
Προφήτης Ηλίας, οδ. Αρύββου 1, 116 33 Παγκράτι Αθήνα, τηλ. 210- 7013034.
Προφήτης Ηλίας, οδ. Διοπόλεως 2, 111 42 Ριζούπολη Αθήνα, τηλ. 210-2516483.
Τρεις Ιεράρχες οδ. Τριών Ιεραρχών 91, 118 51 Πετράλωνα, τηλ. 210-3465878.
Ύψωσις Τιμίου Σταυρού, οδ. Καυκάσου -Λαζαράδων 2, 113 63 Κυψέλη, τηλ. 210-8218110.
Ύψωσις Τιμίου Σταυρού, οδ. Αναστάσεως και Κλειούς, 156 69 Παπάγου, τηλ. 210-6515952
Αγ. Δημήτριος, 132 31 Πετρούπολη τηλ. 210-50.12.127.
Ευαγγελισμός Θεοτόκου, 131 22, Ίλιον, τηλ. 210-26.13.009.
Ευαγγελισμός Θεοτόκου, 146 71 Ν. Ερυθραία, τηλ. 210-62.54.156.
Αγ. Κωνσταντίνος, 134 41 Άνω Λιόσια, τηλ. 210-24.72.113, 210-24.72.946.
Αγ. Κωνσταντίνος, 190 05 Ν. Μάκρη, τηλ. 22940-94001.
Κοίμησις Θεοτόκου, 136 71 Αχαρνές, τηλ. 210-24.61.213.
Αγ. Νικόλαος, 134 51 Ίλιον, τηλ. 210-23.20.645.
Αγ. Γεώργιος, 134 51 Καματερό, τηλ. 210-23.18.977.
Γέννησις του Χριστού, 134 51 Καματερό, τηλ. 210-23.12.752.
Αγ. Ελευθέριος, 151 25 Μαρούσι, τηλ. 210-61.96.388.
Κοίμησις Θεοτόκου, 131 22 Ίλιον, τηλ. 210-26.12.790.
Αγ. Νικόλαος, Καισαριανή, τηλ. 210-72.36.204.
Κοίμησις Θεοτόκου, Καισαριανή, τηλ. 210-72.13.848.
Τρεις Ιεράρχες, Καισαριανή, τηλ. 210-72.22.557.
Αγ. Τριάς, Βύρωνας, τηλ. 210-76.53.461.
Αγ. Δημήτριος, Βύρωνας, τηλ. 210-76.60.943.
Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Βύρωνας, τηλ. 210-76.69.369.
Αγ. Γεώργιος, Καρέας, τηλ. 210-76.51.008, 210-76.58.225.
Αγ. Απόστολοι, Υμηττός, τηλ. 210-76.23.525.
Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, Υμηττός, τηλ. 210-97.34.311
Αγ. Θεόδωροι Γαργηττός, τηλ. 210-6611596.
Ύψωσις Τιμίου Σταυρού, Σταυρός, τηλ. 210-6613800
Ι. Μ. Νέας Σμύρνης
Μετ. Σωτήρος, Λεωφ. Συγγρού 133, Αγ. Σώστης.
Αγ. Παρασκευή, οδ. Ελευθ. Βενιζέλου 135β, Ν. Σμύρνη.
Αγ. Αλέξανδρος, Αλκινόης και Αγ. Αλεξάνδρου, Π. Φάληρο
Κοίμησις Θεοτόκου, οδ. Αχιλλέως 30, Π. Φάληρο
Αγ. Τρύφων, οδ. Αρχιπελάγους και Υμηττού, Γλυφάδα
Αγ. Κωνσταντίνος, Ν. Ιωνία, τηλ. 210-27.98.235.
Αγ. Σπυρίδων Ν. Ιωνία, τηλ. 210-27.91.310.
Κοίμησις Θεοτόκου Ν. Ιωνία, τηλ. 210-27.92.900.
Αγία Τριάς, Ηράκλειο, τηλ. 210-27.98.970.
Μεγάρων και Σαλαμίνος
Ενοριακό Συσσίτιο Μάνδρας, Δήμητρος 16, 196 00, τηλ. 210-55.57.689.
Αγ. Παρασκευή Εργατικές Κατοικίες Μάνδρας, τηλ. 210-55.49.017.
Αγ. Γεώργιος Ελευσίνας, Κίμωνος 10, 192 00 Ελευσίνα, τηλ. 210-55.43.577.

ΠΕΙΡΑΙΑΣ

Συσσίτιο Απόρων «Δος ημίν σήμερον», Αγία Τριάς, τηλ. 210-41.77.271.
Ευαγγελιστρία, Γρηγ. Λαμπράκη 41, Πειραιάς, τηλ. 210-41.25.619.
Αγ. Παντελεήμων, οδ. Αγ. Παντελεήμωνος, Δραπετσώνα, τηλ. 210-46.15.704.
Αγ. Δημήτριος, οδ. Καραϊσκάκη 1, Ν. Φάληρο, τηλ. 210.48.16.636.
Μεταμόρφωσις Σωτήρος, οδ. Θηβών 49, τηλ. 210-42.05.255.
Αγ. Βασίλειος, Τέρμα Σαχτούρη, τηλ. 210-42.85.817.
Αγ. Ελευθέριος, οδ. Αγ. Ελευθερίου 7, τηλ. 210-41.78.778.
Αγ. Δημήτριος, Αγ. Δημητρίου 166, Πειραιάς, τηλ. 210-46.16.540.
Αγ. Κωνσταντίνος, οδ. Καραίσκου 109, τηλ. 210-41.78.778.
Παναγία Μυρτιδιώτισσα, οδ. Ακτή Πρωτοψάλτη, τηλ. 210.41.73.334.
Αγ. Νικόλαος, οδ. Αγ. Νικολάου 1, τηλ. 210-45.11.300.
Αγ. Σπυρίδων, οδ. Αγ. Σπυρίδωνος 1, τηλ. 210-41.73.529.
Υπαπαντή Κυρίου, οδ. Υπαπαντής 78, τηλ. 210-46.16.345.
Αγ. Χαράλαμπος Καστέλλας, οδ. Βασ. Παύλου τηλ. 210-41.19.949.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Δήμος Θεσσαλονίκης, Καραολή -Δημητρίου 16, τηλ. 2310 241516, ώρες λειτουργίας: Δευτέρα – Παρασκευή: 12.00 – 13:30.
Μεταμόρφωσις – Γέννησις του Σωτήρος, Δελφών, Θεσσαλονίκη.
Ι.Ν. Προφήτη Ηλία Πυλαίας, Προφήτη Ηλία 101 – 103, τηλ. 2310 300934, ώρες λειτουργίας: Δευτέρα – Παρασκευή: 11.30 – 12.00.
Οσία Ξένη, Χαριλάου, Θεσσαλονίκη.
Αγ. Γεώργιος, Π. Τσαλδάρη 12, 567 28 Νεάπολις, τηλ. 2310-613.060.
Αγ. Ελευθέριος Σταυρουπόλεως, Λαγκαδά 176, 564 01 Θεσ/νίκη, τηλ. 2310-655.710.
Αγ. Πάντες, Μοναστηρίου 28, Τ. Κ. 546 27 Θεσ/νίκη, τηλ. 2310-655.710.
Αγ. Αθανάσιος, Πλ. Αγίου Αθανασίου, 562 24 Εύοσμος, τηλ. 2310-763.354, 761.325.
Αγ. Δημήτριος, Αγ. Δημητρίου 28, 566 25 Συκιές, τηλ. 2310-611.811.
Αγ. Χαράλαμπος, Επταπυργίου 93, 566 25 Συκιές, τηλ. 2310-213.866.
Αγ. Παρασκευή Ξηροκρήνης, Λαγκαδά 99, 561 01 Νεάπολη, τηλ. 2310-747.303
Ι. Ν. Μεταμορφώσις του Σωτήρος, Καλαμαριά
Ι. Ν. Παναγίας Δεξιάς, Καμάρα, Θεσσαλονίκη, 2310-209.753
Ι.Ν. Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, Καλλιδοπούλου 2, τηλ. 2310 827444, ώρες λειτουργίας: καθημερινά και Κυριακή: 13.30, Πέμπτη: 14.30.
Ι.Ν. Αγίας Μαρίνας Άνω Τούμπας, Πολυκλείτου 28, τηλ. 2310 913530, ώρες λειτουργίας. Δευτέρα – Σάββατο. 10.00 – 11.00.
Ι.Ν. Αγ. Βαρβάρας Άνω Τούμπας, Γρ. Λαμπράκη 106, τηλ. 2310 911212, ώρες λειτουργίας: Δευτέρα – Παρασκευή: 12.00 – 13.00.
Ι.Ν. Παναγίας Λαοδηγήτριας, Πλ. Λαοδηγήτριας 8 και Ιουλιανού, τηλ. 2310 210159, ώρες λειτουργίας: Δευτέρα – Παρασκευή: 10.00 – 11.00.
Ι.Ν. Αναλήψεως, Αναλήψεως 6, τηλ. 2310 830306, ώρες λειτουργίας: Δευτέρα – Παρασκευή: 12.00.
Ι.Ν. Αγίων Πάντων, Μοναστηρίου 28, τηλ. 2310 513977, 2310 510029, ώρες λειτουργίας: Δευτέρα – Σάββατο: 12.00 13.00.
Ι.Ν. Αγ. Παντελεήμονα Αμπελοκήπων, Φιλιππουπόλεως 20, τηλ. 2310 738400, ώρες λειτουργίας: Δευτέρα – Σάββατο: 10:30 – 11.00.
Ι.Ν. Αγίου Θεράποντα, Αρτάκης 1, τηλ. 2310 912151, 6977245730, ώρες λειτουργίας: Δευτέρα – Σάββατο: 11.00 – 12:30.
Χαρίσειο γηροκομείο Άνω Τούμπας, Δ. Χαρίση, τηλ. 2310 913310, ώρες λειτουργίας: Δευτέρα – Κυριακή: 12.00.
Ι.Ν. Προφήτη Ηλία, Ιέρωνος και Ολυμπιάδος, τηλ. 2310 235398, ώρες λειτουργίας: Δευτέρα – Σάββατο: 11.00 – 13.00.
Ι.Ν. Αγ. Κοσμά Αιτωλού Ευόσμου, Δαβάκη 69, τηλ. 2310 764380, ώρες λειτουργίας: Δευτέρα – Κυριακή: 08:30 – 12.00.
Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός, Ν. Κουντουριώτη 10, τηλ. 2310 531530, Χριστούγεννα και Πάσχα.

ΑΙΓΙΝΑ
Λεούσειο Ίδρυμα, Αίγινα, 180 10 τηλ. 22970-22.942.

ΑΙΓΙΟ
Εκκλησιαστικό Εστιατόριο «Το στέκι της αγάπης», Αίγιο, τηλ. 26910-25.063.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ
Γεύματα Αγάπης Εκκλησιαστικού Νεανικού Κέντρου, Μαυροκορδάτου 3α, Τ. Κ. 681 00 Αλεξ/πολη, τηλ. 25510-34.319.

ΒΕΡΟΙΑ
Τράπεζα Βέροιας, τηλ. 23310-63.760.
Τράπεζα Νάουσας, τηλ. 23320-22.490.
Τράπεζα Αλεξάνδρειας τηλ. 23330-23126.

ΒΟΛΟΣ
Ανάληψις Χριστού Βόλος τηλ. 24210-58.868.
Μεταμόρφωσις Σωτήρος Βόλος, τηλ. 24210-24.077.
Αγ. Δημήτριος Βόλος, τηλ. 24210-55.357.
Αγ. Ανάργυροι Βόλος, τηλ. 24210-63.380.
Αγ. Θεόδωροι Βόλος, τηλ. 24210-24.271.
Αγ. Αικατερίνη Βόλος, τηλ. 24210-42.759.
Ευαγγελίστρια Ν. Ιωνία, τηλ. 24210-60.160.
Αγ. Νικόλαος Βόλος, τηλ. 24210-25.409.
Αγ. Δημήτριος Αλμυρός, τηλ. 24220-21.244.

ΔΡΑΜΑ
Τράπεζα Αγάπης “Η Αγία Βαρβάρα», Δράμα. Στους εναπομείναντες σιτιζομένους χορηγείται σχετικό επίδομα.

ΚΑΒΑΛΑ-ΧΡΥΣΟΥΠΟΛΗ
Απόστολος Παύλος, Καβάλα, τηλ. 2510-222.113.
Αγ. Δημήτριος, Χρυσούπολη.

ΚΑΡΔΙΤΣΑ
Σπίτι Αγάπης Καρδίτσας, με 170 μερίδες φαγητού ημερησίως, τηλ. 24410-75.010.
Σπίτι Αγάπης Μουζακίου, με 30 μερίδες φαγητού ημερησίως, τηλ. 24450-42.000.
Σπίτι Αγάπης Παλαμά, με 75 μερίδες φαγητού ημερησίως, τηλ. 24440-22.314.

ΚΑΣΤΟΡΙΑ
Κοίμησις Θεοτόκου, Τ. Κ. 521 00 Καστοριά, τηλ. 24670-28.970, 29.356.

ΚΑΤΕΡΙΝΗ
Συσσίτιο «Άρτος ο επιούσιος», Τ. Κ. 601 00 Κατερίνη, τηλ. 23510-23.512.
Αγ. Νικόλαος, Λεπτοκαρυά, Τ. Κ. 600 63

ΚΙΛΚΙΣ
Συσσίτια απόρων, Ελ. Βενιζέλου 2, 611 00 Κιλκίς, τηλ. 23410-22.248

ΚΟΜΟΤΗΝΗ
Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου για άπορους γέροντες, Κομοτηνής.
Σοφίας Θεού, για άπορους γέροντες, Κομοτηνή.

ΛΑΜΙΑ
Πρόνοια άστεγων, 351 00 Λαμία, τηλ. 22310-50.552(3).
Ευαγγελισμός της Θεοτόκου (Μητροπολιτικός) Λαμίας (τηλ. 22310.20867)
Άγιος Αθανάσιος (Γαλανέικων) Λαμίας (τηλ. 22310.27115)
Αγία Παρασκευή (Ν. Άμπλιανης) Λαμίας (τηλ. 22310.24961)
Αγία Βαρβάρα Λαμίας (τηλ. 22310.33798)
Άγιοι Απόστολοι (Παγκρατίου) Λαμίας (τηλ. 22310.23114)

ΛΑΡΙΣΑ
Αγ. Τεσσαράκοντα Μαρτύρων Λάρισα, τηλ. 2410-233.446.
Ίδρυμα «Ο Επιούσιος», 150 σιτιζόμενοι.

ΜΥΤΙΛΗΝΗ
Αγ. Νικόλαος Αμπελικού, τηλ. 22520-91.042.
Αγ. Παρασκευή Ακρασιού.

ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
Αγ. Δημήτριος, Ναύπακτος, τηλ. 26340-28.244.
Αγ. Παρασκευής, Ναύπακτος, τηλ. 26340-27.301

ΞΑΝΘΗ
Συσσίτιο «Τράπεζα Αγάπης». Συνεστίαση μεσημβρινού γεύματος για 100 άτομα. 671 00 Ξάνθη, τηλ. 25410-23.943.

ΠΑΡΟΣ
Παναγία Εκατονταπυλιανή, Πάρος, τηλ. 22840-21.243.

ΠΑΤΡΑ
Ίδρυμα «Πανσέμνη» Πατρών.
Αγ. Ανδρέας, Πάτρα.
Αγία Τριάς, Πάτρα.
Παντοκράτωρ, Πάτρα.
Παναγίας Αλεξιώτισσα, Πάτρα.
Αγία Σοφία Πάτρα.

ΠΟΛΥΚΑΣΤΡΟ
Διακονία διανομής φαγητού κατ’ οίκον στην Γουμενίσσα και το Πολύκαστρο.

ΣΑΜΟΣ
Διακονία Αγάπης τηλ. 22730- 87 642.

ΣΕΡΡΕΣ
Κοίμησις Θεοτόκου, Σέρρες, τηλ. 23210-56.967.
Μεγάλοι Ταξιάρχες, Σέρρες, τηλ. 23210-22.755.
Αγ. Δημήτριος, Σέρρες, τηλ. 23210-23.721.
Αγ. Ανάργυροι, Σέρρες, τηλ. 23210-25.810.
Ευαγγελίστρια, Σέρρες, τηλ. 23210-45.876.

ΤΡΙΚΑΛΑ
Κεντρική Τράπεζα Αγάπης, Απόλλωνος 19, 421 00 Τρίκαλα, τηλ. 24310-27.282.
Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης, Τρίκαλα, τηλ. 24310-28.005.
Φανερωμένη, Τρίκαλα, τηλ. 24310-28.003.
Αγ. Νικόλαος εκ Μετσόβου, τηλ. 24310-26.290.
Αγ. Αθανάσιος, Μονή, τηλ. 24310-27.805.

ΧΑΛΚΙΔΑ
Τράπεζα Αγάπης Φιλανθρωπικού Συλλόγου «Η μόρφωσις του Σωτήρος» Χαλκίδος, Αγ. Δημήτριος, Χαλκίδα, τηλ. 22210-23.279.
Ευαγγελίστρια, Χαλκίδα, τηλ. 22210-24.550.
Αγ. Νικόλαος, Χαλκίδα, τηλ. 22210-24.815.
Αγ. Ιωάννης, Χαλκίδος, τηλ. 22210-24.440.
Αγ. Παρασκευή, Χαλκίδα, τηλ. 22210-22.112.

Πηγή: ΣτοΚόκκινο

Πόλεις και Επανάσταση: Η Κομμούνα του Παρισιού, 1871

Το πείραμα της Παρισινής Κομμούνας, ξεκίνησε 26 Μαρτίου, διήρκεσε 72 μέρες και έχει αποτελέσει ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα για τις λαϊκές επαναστάσεις μέχρι σήμερα. Το Tvxs.grαναδημοσιεύει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον απόσπασμα από το βιβλίο του Manuel Castells,«Τhe City and the Grassroots», σε μετάφραση της Ελένης Πορτάλιου:

Εισαγωγή

Η Κομμούνα του Παρισιού έχει γενικά αντιμετωπιστεί, ιδιαίτερα στη μαρξιστική παράδοση, ως η πρώτη σημαντική προλεταριακή πολιτική εξέγερση. Για τον Λένιν, η εμπειρία της Κομμούνας κατέδειξε τη δυνατότητα ενός προσανατολισμένου πολιτικά κινήματος της εργατικής τάξης και την ανάγκη καταστροφής του αστικού κράτους για ν’ αντικατασταθεί, εάν η επανάσταση διαρκούσε, από ένα προλεταριακό κράτος. Υπάρχει, πράγματι, μια κλασική συζήτηση ανάμεσα στη λενινιστική άποψη και τη φιλελεύθερη ερμηνεία της Κομμούνας ή, με πιο γαλλικούς όρους, ανάμεσα στους Γιακωβίνους και τους Προυντονιστές.

Ήταν η Κομμούνα μια διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης των ιδεωδών της δημοκρατίας όταν ήρθαν αντιμέτωπα με τη στρατιωτική ήττα του έθνους και την κατάρρευση της Δεύτερης Αυτοκρατορίας; Ή ήταν, αντίθετα, μια πολιτική επανάσταση που προήγαγε το αίτημα για πολιτική ελευθερία σε μια νέα θεσμική οργάνωση βασισμένη στο σχέδιο μιας εθελοντικής ομοσπονδίας ελεύθερων κοινοτήτων; Τα ενδιαφέροντα της έρευνάς μας είναι κάπως διαφορετικά. Χωρίς να μπορούμε σ’ αυτό το κείμενο ή να επανασυστήσουμε ή να προσπελάσουμε μια τέτοια θεμελιακή συζήτηση, θέλουμε να επιστήσουμε την προσοχή σε άλλα δυνατά ιστορικά νοήματα της Κομμούνας, μερικά από τα οποία είναι γεμάτα σημασία για την κατανόηση του αστικού προβλήματος.

Ενδιαφερόμαστε ιδιαίτερα να εξερευνήσουμε την υπόθεση που ετέθη από τον μεγάλο μαρξιστή φιλόσοφο Henry Lefebvre για την Κομμούνα ως αστική επανάσταση. Αν μια τέτοια ερμηνεία ήταν ορθή, η υπερβολική ώθηση της Κομμούνας πάνω στην πολιτική και την ιδεολογία του εργατικού κινήματος θα μπορούσε να είναι μια ένδειξη της ιστορικής σχέσης που εγκαθιδρύθηκε ανάμεσα στο αστικό πρόβλημα και το κοινωνικό κίνημα, που διατηρεί τον κύριο ρόλο στη διαδικασία της καπιταλιστικής εκβιομηχάνισης. Αντί να είναι μια καθυστερημένη συνέχεια της Γαλλικής Επανάστασης ή της αναγγελίας της επερχόμενης σοσιαλιστικής, η Κομμούνα θα μπορούσε, κάτω από αυτή την οπτική, να θεωρηθεί ως σημείο επαφής ανάμεσα στις αστικές αντιθέσεις και το εμφανιζόμενο εργατικό κίνημα, τόσο στις πιο αρχαϊκές πλευρές της (η επανάσταση των Ξεβράκωτων ενάντια στις αδικίες της εξουσίας) όσο και στα πιο προβλεπτικά του μέλλοντος θέματά της (η αυτοδιαχείριση της κοινωνίας).

Αυτή η θεμελιώδης διάσταση της Κομμούνας, που ο Lefebvre έχει προβάλλει, έχει σε μεγάλο βαθμό απορριφθεί εξ’ αιτίας της πολιτικοποίησης της συζήτησης ανάμεσα στους μαρξιστές και τους φιλελεύθερους σε σχέση με το ιστορικό της νόημα. Ακόμα, η προσεκτική θεώρηση της μελέτης αυτής της διάστασης και η ιστορική μαρτυρία γι’ αυτή θα μπορούσαν ν’ αποδειχθούν εξαιρετικά βοηθητικά στην προσπάθειά μας να ερμηνεύσουμε τις μεταβαλλόμενες σχέσεις ανάμεσα στην πόλη, την κοινωνία και το κράτος.

Oι Kομμουνάροι

Ποιοι ήταν οι Kομμουνάροι. Ποια η κοινωνική σύνθεση της Kομμούνας (commune). Aπό πρώτη ματιά εμφανίζεται να είναι μια εργατική εξέγερση αντίθετα με την εξέγερση του 1848 ή την αντίσταση στο Coup d’ Etat (πραξικόπημα) του 1851. …O κομμουνάρος ήταν ένα μισθωτό πρόσωπο. Και αν οι υπάλληλοι ήταν ακόμα παρόντες μεταξύ των επαναστατών το 1871, τα ελεύθερα επαγγέλματα, οι εισοδηματίες, οι έμποροι, οι υπάλληλοι αριθμούσαν όλοι μαζί μόνο το 16 των ανθρώπων που συνελήφθησαν, ενώ ήταν 27 το 1851.

Οι περισσότεροι κομμουνάροι ήταν χειρώνακτες εργάτες. Αλλά τί είδος εργατών; Eργάτες από βιομηχανικές δραστηριότητες και ιδιαίτερα από τη μεταλλουργία. Όμως, η εικόνα είναι πιο σύνθετη. Μεταξύ των εξεγερμένων η πιο σημαντική ομάδα και η πιο υπεραντιπροσωπευόμενη, σε σχέση με τον ενεργό Παρισινό πληθυσμό ως σύνολο, ήταν οι εργάτες κατασκευών. Αυτοί ήταν οι αντιπρόσωποι της σύγχρονης βιομηχανίας. Εξέφραζαν τη φανταστική αστική ανάπτυξη και τις δραστηριότητες αστικής ανανέωσης στο Παρίσι στη διάρκεια της Δεύτερης Aυτοκρατορίας, κάτω από τη διεύθυνση του Haussmann, ενός από τους πιο φιλόδοξους πολεοδόμους στην ιστορία. …Συνεπώς, αν είναι αλήθεια ότι η μεγάλη πλειοψηφία των κομμουνάρων ήταν εργάτες, οι περισσότεροι δεν ήταν βιομηχανικό προλεταριάτο, αλλά παραδοσιακοί τεχνίτες και εργάτες στις κατασκευές που συνδέονταν με την αστική ανάπτυξη.

Για να ολοκληρώσουμε το κοινωνικό προφίλ των κομμουνάρων, πρέπει να προσθέσουμε δύο σημαντικές παρατηρήσεις. Πρώτον, η μικροαστική τάξη αντιπροσωπεύει μια καθαρή μειοψηφία μεταξύ των εξεγερμένων, όχι όμως και μεταξύ των εκλεγμένων αντιπροσώπων της Kομμούνας: υπήρχαν μόνο 25 εργάτες μεταξύ των 90 αντιπροσώπων που εκλέχτηκαν στις δημοτικές εκλογές της επανάστασης στις 26 Mαρτίου 1871. Η μεγάλη πλειοψηφία της συνέλευσης σχηματίστηκε από “μικροαστούς”, υπαλλήλους, λογιστές, γιατρούς, δασκάλους, δικηγόρους και δημοσιογράφους. Ακόμα πιο σημαντικό, η πλειοψηφία των αξιωματικών και στελεχών της στρατιωτικής δύναμης της Kομμούνας, της Garde Nationale, αποτελείτο από υπαλλήλους, τυπογράφους και μικρούς εμπόρους. Για να συνοψίσουμε, οι δράστες της Kομμούνας ήταν μόνο ένα μικρό περιθωριακό τμήμα του βιομηχανικού προλεταριάτου… Eπομένως ο χαρακτηρισμός της Kομμούνας ως προλεταριακής εξέγερσης είναι αμφίβολος.

Αντίθετα, εμφανίζεται ως λαϊκή επανάσταση, πολύ περισσότερο λαϊκή από οποιαδήποτε άλλη Παρισινή επανάσταση. Είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο το ότι δεν υπήρχε απολύτως καμμία συμμετοχή της φιλελεύθερης αστικής τάξης. Ακόμα οι κομμουνάροι δεν ήταν οι Canuts de Lyon, πρωτομάρτυρες στο βιομηχανικό ταξικό αγώνα. Ήταν οι άνθρωποι της μεγάλης πόλης στη διαδικασία μετασχηματισμού και οι πολίτες μιας δημοκρατίας σε αναζήτηση των θεσμών της. Tελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, η Kομμούνα ήταν αποφασιστικά μια δράση γυναικών. O Lissagaray, αυτόπτης μάρτυρας γράφει: “Oι γυναίκες ξεκίνησαν πρώτες όπως έκαναν και στη διάρκεια της επανάστασης. Οι γυναίκες της 18ης Mαρτίου, σκληραγωγημένες από τον πόλεμο στον οποίο είχαν διπλό μερίδιο δυστυχίας, δεν περίμεναν τους άνδρες τους”.

Φαίνεται ότι ο ρόλος τους στην Kομμούνα ήταν κρίσιμος και όχι μόνο ορισμένων εμβληματικών φυσιογνωμιών, όπως η Louise Michel, μία από τους λίγους ηγέτες που στάθηκαν μπροστά στα στρατιωτικά δικαστήρια, στη διάρκεια των δικών και η Elisabeth Dimitrieva, πρόεδρος των Eνώσεων Γυναικών και πιθανόν ο σύνδεσμος ανάμεσα στον Kαρλ Mαρξ και την Kομμούνα. Οι γυναίκες ήταν το πιο δραστήριο στοιχείο στις κινητοποιήσεις του λαού, στη μάχη με τον στρατό, στις συναντήσεις της γειτονιάς και στις διαδηλώσεις στους δρόμους. Η μεγάλη πλειοψηφία αυτών των γυναικών ήταν “κοινής” καταγωγής. Η οικογενειακή τους κατάσταση ήταν γενικά “ανώμαλη” – σύμφωνα με την αστική ηθική – οι περισσότερες ζούσαν ανύπανδρες με άνδρες και πολλές είχαν χωρίσει από τους συζύγους τους.

Ο τύπος και το νομικό σύστημα ήταν ιδιαίτερα σκληρά σ’αυτές τις γυναίκες, τις επονομαζόμενες petroleuses εξαιτίας μιας υποτιμητικής φήμης, σύμφωνα με την οποία μετέφεραν μπουκάλια πετρελαίου για ν’ανάψουν φωτιές στα σπίτια των αστικών οικογενειών. Πολλές από τις γυναίκες που πήγαν σε δίκη ως κομμουνάροι, είχαν ποινικό μητρώο – γεγονός που αποκαλύπτει τις συνθήκες στις πόλεις του 19ου αι. όπου οι κοινές γυναίκες εχρησιμοποιούντο συχνά ως πηγή ευχαρίστησης από πλούσιους άνδρες και πηγή κέρδους από τους φτωχούς. Ο κόσμος των γυναικών της κατώτερης τάξης ήταν πάντα στην άκρη της αστικής απόκλισης. Η ενεργή συμμετοχή των γυναικών στην Kομμούνα δίνει έμφαση στο λαϊκό και αστικό χαρακτήρα της κοινωνικής εξέγερσης, στην οποία τα οδοφράγματα κτίστηκαν περισσότερο για να σημειώσουν χωρικά μια κοινωνική κοινότητα σε κάθε γειτονιά παρά για να υπερασπιστούν αποτελεσματικά ένα στρατό του οποίου η κινητικότητα διευκολύνθηκε πολύ από τη στρατιωτική οπτική, που ο Haussmann είχε εφαρμόσει στον πολεοδομικό σχεδιασμό: μεγάλες εθνικές λεωφόροι για ν’ανοίξουν το δρόμο στο ιππικό και τις σφαίρες των όπλων.

Tο Πρόγραμμα της Kομμούνας

Πώς οι κομμουνάροι αυτοπροσδιορίζονται – περισσότερο ως άνθρωποι του Παρισιού ή περισσότερο ως εργάτες της πρωτεύουσας; Στο επίπεδο των επίσημων διακηρύξεων της Kομμούνας, δεν υπάρχει αμφιβολία – ως πολίτες (citoyens). Ο Λουδοβίκος XIV είχε διακηρύξει “Tο κράτος είμαι εγώ”. Οι άνθρωποι του Παρισιού απαντούσαν “H κοινωνία είμαστε εμείς”. Στο συγκεντρωτισμό του Γαλλικού κράτους η Kομμούνα του Παρισιού αντιπαράθεσε τον συγκεντρωτισμό της τοπικής αστικής κοινωνίας. Αυτός ο Παρισινός μεσιανισμός εγχαράχτηκε για πάντα στη Γαλλική κουλτούρα και πολιτική και στη σχέση τους με τον υπόλοιπο κόσμο. Γι’αυτό το πρώτο αίτημα της Kομμούνας και η πυροδότηση του κινήματος ήταν η επανίδρυση της δημοτικής ελευθερίας και η πρώτη πολιτική της πράξη ήταν η οργάνωση των πρώτων δημοτικών εκλογών στο Παρίσι του 19ου αι.

Πιο πέρα, οι κομμουνάροι έκαναν καθαρό ότι διεκδίκησαν “σοβαρές δημοτικές ελευθερίες”. Αυτές θα ήταν η παύση της Nομαρχίας που έλεγχε τις αρχές της πόλης. το δικαίωμα της “Eθνικής Φρουράς” να ονομάζει τους αρχηγούς της και να διαμορφώνει την οργάνωσή της. η διακήρυξη της Δημοκρατίας ως νομικής μορφής της κυβέρνησης. και η απαγόρευση στο στρατό να εισέλθει στην περιοχή του δήμου του Παρισιού. – πράγματι, ένα θεσμικό πλαίσιο όπου οι δημοτικές ελευθερίες θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να εγκαταστήσουν την αυτοκυβέρνηση της τοπικής πολιτικής κοινωνίας. Και για την υπόλοιπη Γαλλία “H απόλυτη αυτονομία της Kομμούνας επεκτάθηκε σε όλες τις περιοχές στη Γαλλία, ενθαρρύνοντας κάθε μία στην ολοκλήρωση των δικαιωμάτων της”. Επίσης, σκόπευε “… να βρει στη μεγάλη κεντρική διοίκηση, αντιπροσώπευση των ομόσπονδων κοινοτήτων, την πρακτική εκπλήρωση των ίδιων αρχών…” που το Παρίσι είχε αποφασίσει να θέσει σε εφαρμογή στους δικούς του θεσμούς”.

Ποιες ήταν αυτές οι αρχές;

To Δικαίωμα Kάθε Kομμούνας (Kοινότητας) ν’ Aποφασίζει: “Tην ψήφιση του κοινοτικού προϋπολογισμού. την επιβολή και τη διανομή των φόρων. την κατεύθυνση των τοπικών υπηρεσιών. την οργάνωση της δικαιοσύνης, της αστυνομίας και της εκπαίδευσης. τη διοίκηση της κοινοτικής ιδιοκτησίας”. “Tην εξουσία του δήμου στον ορισμό, με εκλογή ή εντολή, με πλήρη υπευθυνότητα και μόνιμο δικαίωμα ελέγχου και ανάκλησης όλων των δικαστών και των κοινοτικών αξιωματούχων όλων των ειδών”. “Tην απόλυτη εγγύηση της ελευθερίας του ατόμου, της ελευθερίας της συνείδησης και της ελευθερίας στην εργασία”. “Tη μόνιμη παρέμβαση των πολιτών στις κοινοτικές υποθέσεις, από την ελεύθερη έκφραση των ιδεών τους και την ελεύθερη υπεράσπιση των συμφερόντων τους”. “Tην οργάνωση της Άμυνας της Πόλης και της Eθνικής Φρουράς, που εκλέγει τους επικεφαλής της και έχουν πλήρη υπευθυνότητα στη διατήρηση της τάξης στην πόλη τους”. Διακήρυξη στο Γαλλικό Λαό, 19 Aπριλίου 1871

Έτσι, η Kομμούνα ήταν αρχικά μια δημοτική επανάσταση, με τον εμπλουτισμό ότι ένας τέτοιος προσανατολισμός δεν συνεπάγεται καμμία περιορισμένη οπτική. αντίθετα, ο μετασχηματισμός του κράτους ως συνόλου ήταν το διακύβευμα, με τους δημοτικούς θεσμούς ως ακρογωνιαίο λίθο μιας νέας πολιτικής κατασκευής. Μια τέτοια προοπτική δεν ήταν μόνο το αποτέλεσμα της Προυντονικής επιρροής στους συγγραφείς της Διακήρυξης της 19ης Aπριλίου, αλλά ένα σταθερό θέμα που βρίσκεται σε όλες τις πράξεις και τους λόγους των κομμουνάρων στο Παρίσι και, έτσι, ήταν, με τον ίδιο τρόπο, παρόν στις προσπάθειες να επεκταθεί η Kομμούνα στις επαρχίες της Λυών, της Mασσαλίας, της Tουλούζης, της Kρεσό και της Λιμουζίν. Στο Σεν Eτιέν, μια κυρίαρχα εργατική βιομηχανική πόλη, οι κομμουνάροι σκότωσαν τον νομάρχη που ήταν βιομήχανος καπιταλιστής. Παρά τη βίαιη σύγκρουση που ενεπλάκησαν οι εργάτες, οι κομμουνάροι δεν εξέφρασαν κανενός είδους αντικαπιταλιστικά αισθήματα και η κύρια απαίτησή τους αφορούσε ξανά την ανάκτηση των δημοτικών ελευθεριών.

Για να γίνει κατανοητή, σε όλο το νόημά της, η κυριαρχία του δημοτικού θέματος μεταξύ των κομμουνάρων χρειάζεται να τοποθετηθεί στο πλαίσιο της διαίρεσης ανάμεσα στο Παρίσι και τις επαρχίες, την πόλη και την ύπαιθρο. Η μεγάλη πόλη, ως φωλιά της ελευθερίας ήταν το αποφασιστικό στοιχείο που έπρεπε να διαφύγει τον έλεγχο του κεντρικού κράτους που έμοιαζε ακόμα να κυριαρχείται από τη συντηρητική πλειοψηφία. Επειδή η κατάκτηση της τοπικής αυτονομίας θα μπορούσε να επιτρέψει στις τοπικές πολιτικές κοινωνίες των πόλεων να εκφράσουν πλήρως την επαναστατική τους κλίση, η δημοτική ελευθερία γινόταν αντιληπτή ως θεμελιώδες πολιτικό ατού για τις δυνάμεις που πολεμούσαν για κοινωνική αλλαγή.

Μαζί με αυτό τον θεμελιώδη στόχο των δημοτικών ελευθεριών, η Kομμούνα έθεσε, επίσης, τα βασικά κοινωνικο-οικονομικά αιτήματα το πρώτο από τα οποία ήταν η διαγραφή των οφειλομένων ενοικίων στην κατοικία, μαζί με μια καθαρή νομοθεσία για την πληρωμή των εμπορικών μισθώσεων και των δανείων. Ο σπινθήρας, που πυροδότησε την Kομμούνα, ήταν η έγκριση ενός διατάγματος που απαιτούσε την εκβιαστική πληρωμή όλων των οφειλομένων ενοικίων και των εμπορικών χρεών. Σύμφωνα με τον Lissagaray “300.000 εργάτες, καταστηματάρχες, τεχνίτες και μικροί επιχειρηματίες και έμποροι που είχαν ξοδέψει τις οικονομίες τους στη διάρκεια της πολιορκίας (από τους Πρώσους) και δεν είχαν κανένα έσοδο πτώχευσαν, εξαρτώμενοι από τη θέληση των ιδιοκτητών”.

Ανάμεσα στις 13 με 17 Mαρτίου υπήρχαν 50.000 νομικές αιτήσεις για κατασχέσεις. Γι’αυτό και όταν η εξέγερση ήταν νικηφόρα στις 21 Mαρτίου, η Kεντρική Eπιτροπή της Eθνικής Φρουράς απαγόρευσε την πώληση των προσωπικών αντικειμένων στο Mont-de-Piete για εγγύηση των δανείων. Η ίδια απόφαση επεκτάθηκε για τα εμπορικά χρέη, και απαγόρευσε την έξωση ενοικιαστών με αίτημα των ιδιοκτητών. Έτσι, η πρώτη σειρά των κοινωνικών μέτρων που λήφθηκαν από την Kομμούνα δεν αφορούσαν τον έλεγχο στα μέσα παραγωγής ή των εργασιακών συνθηκών. Ήταν, αντίθετα, μέτρα προστασίας των ανθρώπων ενάντια στην κερδοσκοπία και για να σταματήσει η διαδικασία των μαζικών εξώσεων που βρισκόταν σε εξέλιξη εξαιτίας της δραματικής αύξησης των ενοικίων.

Ακόμα και τα μέτρα που ελήφθησαν από την Aντιπροσωπεία Eργασίας και Aνταλλαγής της Kομμούνας, ελεγχόμενης από τον διεθνιστή σοσιαλιστή Leo Frankel, κατευθύνονταν περισσότερο ενάντια στην αδικία των αφεντικών παρά στην εγκαθίδρυση εργατικού ελέγχου. Ήταν: απαγόρευση νυχτερινής εργασίας για τους φουρνάρηδες. πρόταση κατάργησης των ενεχυροδανειστηρίων. και απαγόρευση αυθαίρετης κράτησης ενός μέρους των εργατικών ημερομισθίων από τη διαχείριση ως μέσον εξαναγκασμού σε εργασιακή πειθαρχία. Υπήρχε, πράγματι, μια μείζων πρωτοβουλία με σοσιαλιστικό προσανατολισμό και το Διάταγμα στις 16 Aπριλίου που άνοιξε τη δυνατότητα μετασχηματισμού όλων των εργοστασίων και των καταστημάτων που εγκαταλείπονταν από τους ιδιοκτήτες τους σε συνεργατικές εργατών.

Αλλά πρέπει να σημειωθεί ότι μια τέτοια κολεκτιβοποίηση των μέσων παραγωγής αφορούσε μόνο την αστική τάξη και προέβλεπε ακόμα την εθελούσια επαναπώληση της ιδιοκτησίας των εργατών αν ο ιδιοκτήτης επανερχόταν. Στην πραγματικότητα μόνο 10 μαγαζιά επιτάχθηκαν και επαναοργανώθηκαν υπό εργατική αυτοδιαχείριση. Άλλη μια φορά ξανά αντιλαμβανόμαστε την ενεργή παρουσία μιας σοσιαλιστικής μειοψηφίας, που ήταν ανίκανη να κατευθύνει το κίνημα στο σύνολο. Οι κοινωνικοί στόχοι των κομμουνάρων κατευθύνονταν περισσότερο στην καταπολέμηση της κερδοσκοπίας παρά στην κατάργηση της εκμετάλλευσης. Η δημοτική ελευθερία και η ευημερία των ανθρώπων ήταν τα κύρια ενδιαφέροντα στο πρόγραμμα της Kομμούνας. Επίσης πολέμησε για τη Republique και για τη Γαλλία αλλά λιγότερο.

Ο Aντίπαλος της Kομμούνας

Η γενική γραμμή της επιχειρηματολογίας μας πάνω στην ιστορική σημασία της Kομμούνας εμφανίζεται να ενισχύεται ισχυρά από τον ίδιο τον αυτοπροσδιορισμό από τους κομμουνάρους του κοινωνικού τους αντιπάλου. Ας αρχίσουμε με τον ισχυρισμό ότι ο αντίπαλος δεν ήταν ούτε η αστική τάξη ούτε οι καπιταλιστές. Αντίθετα, στη διάρκεια των μαζικών συλλήψεων μετά την Kομμούνα, οι βιομηχανικοί επιχειρηματίες συχνά πήγαιναν στην αστυνομία να δώσουν συστάσεις υπέρ και να εγγυηθούν την “καλή ηθική” των εργατών τους για να πετύχουν την ελευθερία τους.

Στην πραγματικότητα, αυτοί που φανερά διακατέχονταν από μίσος εναντίον των κομμουνάρων στη διάρκεια της άγριας καταστολής, που ακολούθησε την ήττα τους, ήταν οι ιδιοκτήτες ακινήτων και οι επιστάτες τους (θυρωροί). Τα απλήρωτα ενοίκια της περιόδου της Kομμούνας επέσυραν άγρια τιμωρία, με τους ενοικιαστές να καταγγέλονται ως κομμουνάροι και να εκτίθενται σε πιθανή φυλάκιση, απέλαση και, τις πρώτες ημέρες, σε εκτέλεση. Η Kομμούνα του Παρισιού διατηρεί τον τίτλο της απεργίας ενοικίων με τη μεγαλύτερη καταστολή στην ιστορία.

Για τους κομμουνάρους ο εχθρός ήταν, επίσης, ο κερδοσκόπος, ο συσσωρεύων αποθεματικά έμπορος, ο ταχυδακτυλουργός, ο δανειστής που πόνταρε στη δυστυχία των οικογενειών για να κατάσχει την περιουσία τους, ο δανειστής που εκμεταλλευόμενος δραματικές ανάγκες έπαιρνε πολύ υψηλό τόκο. Ο εχθρός ήταν ο χειριστής των κανόνων της ανταλλαγής, όχι αυτός που σφετεριζόταν τα μέσα παραγωγής. Οι κομμουνάροι ήταν αντίθετοι στον κακό έμπορο, όχι στον εκμεταλλευτή καπιταλιστή. Αλλά οι κύριοι εχθροί, στους οποίους η βία της Kομμούνας έδωσε έμφαση, ήταν οι ιερείς και η αστυνομία – δηλαδή οι προσωπικές εκφράσεις του παλαιού καθεστώτος, οι ελεγκτές της καθημερινής ζωής, οι λογιστές της παλιάς ηθικής…

Δεν επρόκειτο, λοιπόν, για μια προλεταριακή και σοσιαλιστική επανάσταση που αγνοούσε το δικό της ιστορικό μήνυμα, αλλά για μια λαϊκή επανάσταση πολιτών, που αγωνίζονταν για δημοτική ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη και για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας εναντίον του ancien regime (παλαιού καθεστώτος). Ήταν, ταυτόχρονα, και μια αστική επανάσταση και, αν ναι, με ποια έννοια; Kαι τί προσθέτουμε στην ιστορική γνώση από την πρόταση μιας τέτοιας ερμηνείας;

Συμπερασματικά

H Kομμούνα του Παρισιού ήταν μια αστική επανάσταση σε τρία διαφορετικά επίπεδα. Πρώτ’απ’όλα, ήταν ένα κίνημα σε αντίθεση με όλη την αγροτική κοινωνία, δηλαδή όχι μόνο με τις κυρίαρχες τάξεις αλλά με το σύνολο των τάξεων και των ομάδων που αποτελούσαν τον κοινωνικό κόσμο της Γαλλικής υπαίθρου στον 19ο αι.

Υπήρξε μια δεύτερη αστική διάσταση της Kομμούνας, πιο κοντά στα σύγχρονα ενδιαφέροντα, και το πιο λαϊκό αίτημά της: η διαγραφή των ενοικίων και, μέσω αυτού του μέτρου, το αίτημα να συγκρατηθεί η κερδοσκοπία που συνδέεται με την κρίση της κατοικίας. Ήταν το πρώτο μέτρο που, όπως είπαμε, θέσπισε η Kομμούνα. Για να κατανοήσουμε τη σημασία του θέματος θα έπρεπε να θυμηθούμε τις συνθήκες που υπήρχαν στο Παρίσι στο τέλος της Δεύτερης Aυτοκρατορίας. Η κατάσταση χαρακτηριζόταν από μια επιταχυνόμενη διαδικασία αστικής ανάπτυξης, που έφερε στην πόλη εκατοντάδες χιλιάδες φτωχούς μετανάστες από την επαρχία χωρίς μέρος να μείνουν.

Πολλοί απ’αυτούς τους Παρισινούς ήταν οι εργάτες κατασκευών και άλλοι εργαζόμενοι που διαμόρφωσαν τα κύρια τμήματα των κομμουνάρων. Ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητοι σε θέματα κατοικίας, εφ’όσον παρήγαγαν αυτό το στοιχειώδες αγαθό στο οποίο δεν είχαν πρόσβαση. Περαιτέρω, η οικιστική κρίση δεν οφειλόταν μόνο στη μαζική μετανάστευση από τις επαρχίες, αλλά ήταν, επίσης, συνέπεια μιας μαζικής μετακίνησης που προέκυψε από τη γιγάντια αναδόμηση του Παρισιού από τον Haussmann. Άνοιξε την πόλη, χαράσσοντας τα μεγάλα βουλεβάρτα, ανέλαβε δημόσια έργα έτσι ώστε η αστική έκταση μπορούσε να επεκταθεί και παρήγαγε δημόσιες υπηρεσίες έτσι ώστε οι επιχειρήσεις της κτηματαγοράς να μπορούν να κτίσουν, να αγοράσουν, να πωλήσουν και να προσποριστούν φανταστικά κέρδη. Η κερδοσκοπία στη γη έγινε το πιο σημαντικό πεδίο επενδύσεων για το χρηματιστικό κεφάλαιο.

Με ένα τέτοιο γενναιόδωρο σχήμα και τέτοια άμεσα κίνητρα, η πόλη μετασχηματίστηκε γρήγορα. Οι λαϊκές γειτονιές εξαφανίστηκαν ή εξωραΐστηκαν. Η νέα αστική τάξη στο Παρίσι επεκτάθηκε δυτικά, στα ερείπια των παλιών faubourgs. H ενδο-αστική έξοδος των διωγμένων ενοίκων ξανασυνάντησε τη ροή των μεταναστών που κατέκλυσαν τις εναπομείνασες λαϊκές συνοικίες, ιδιαίτερα στη Belleville ανατολικά, στη Mονμάρτη στο βορρά και γύρω από την Butte-aux-Cailles βορειοανατολικά: όλες αυτές οι συνοικίες έγιναν τα σημεία-κλειδιά της Kομμούνας.

Οι ιδιοκτήτες ακινήτων είχαν το πλεονέκτημα της οξύτητας της οικιστικής κρίσης. Στρίμωχναν τους ενοικιαστές σε καταφύγια, μικρά διαμερίσματα, ζητούσαν μεγάλα ενοίκια, αστυνόμευαν τα κτίρια με τους θυρωρούς τους και έκαναν αμέσως έξωση σε όσους καθυστερούσαν τις πληρωμές. Δεδομένης αυτής της κατάστασης, η αγανάκτηση των Παρισινών είναι εύκολα αντιληπτή, όταν, στις 13 Mαρτίου 1871, το Kοινοβούλιο των Bερσαλιών πέρασε ένα νόμο που ενέκρινε την έξωση των ενοικιαστών που δεν είχαν πληρώσει το ενοίκιό τους στη διάρκεια της πολιορκίας του Παρισιού. Όχι μόνο διείδαν ένα παλιροιακό κύμα βίαιων εξώσεων (που έλαβε πράγματι χώρα μετά την Kομμούνα) αλλά ένας τέτοιος νόμος υπογράμμιζε τη διαφθορά μιας κυβέρνησης εντολοδόχου των κερδοσκόπων…

Μολαταύτα, αν θεωρούμε την Kομμούνα του Παρισιού αστική επανάσταση, αυτό γίνεται γιατί ήταν πρωταρχικά μια δημοτική επανάσταση όπως προσπαθήσαμε να υποστηρίξουμε. Με τον όρο δημοτική επανάσταση εννοούμε μια λαϊκή κινητοποίηση που σκόπευε σ’ένα ριζικό μετασχηματισμό των πολιτικών θεσμών που αντιπροσώπευαν την τοπική κοινωνία, τόσο στην εσωτερική τους οργάνωση, όσο και στη σχέση τους με το κεντρικό κράτος. Vis-avis στο κράτος η Kομμούνα διεκδίκησε το δικαίωμα στην τοπική αυτονομία και την επέκταση της τοπικής διοίκησης σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής. Vis-a-vis στο λαό η Kομμούνα διεκδίκησε τον εκδημοκρατισμό των πολιτικών θεσμών, συνηγορώντας στη μόνιμη συμμετοχή των πολιτών στη δημοτική κυβέρνηση μέσω της αποκέντρωσης των εξουσιών στις συνοικιακές επιτροπές.

Στο τρίτο (και πιο γενικό) επίπεδο, η επανασύσταση του κράτους στη βάση του κοινοτικού μοντέλου ήταν το διακύβευμα. Για την Kομμούνα του Παρισιού, η πόλη ήταν ουσιαστικά μια ιδιαίτερη πολιτική κουλτούρα, μια μορφή λαϊκής δημοκρατίας, που άρθρωνε τη δημοκρατία των αποκάτω και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία για να αναδιοργανώσει το έθνος μέσω της σύνδεσης ανάμεσα σε διαδοχικά επίπεδα της πολιτικής εκπροσώπησης.

Έτσι, αν με το αστικό αντιλαμβανόμαστε, ταυτόχρονα, την αναφορά σε μια ιδιαίτερη χωρική μορφή (που αντιτίθεται στην αγροτική), την αναπτυσσόμενη σημασία μιας ιδιαίτερης κατηγορίας μέσων κατανάλωσης κατοικίας και αστικών υπηρεσιών και την αυτόνομη πολιτική έκφραση της τοπικής και αστικής κοινωνίας, πρέπει να δεχθούμε ότι η Kομμούνα του Παρισιού ήταν μια αστική επανάσταση, στη βάση της ιστορικής συζήτησης.

Απο το tvxs.

Κονγκό: Όταν οι «πολιτισμένοι» Βέλγοι έκαναν θηριωδίες πάνω στους ιθαγενείς

Απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ του BBC για την σφαγή του Κονγκό:

Ο βασιλιάς Λεπόλδος Β’ του Βελγίου ήταν γνωστός και ως «σφαγέας του Κονγκό» στην αποικιοκρατική Ευρώπη αυτή τη μόνιμη πηγή κτηνωδίας που δε στέρεψε ποτέ.

Το Βέλγιο. Η καρδιά της Ε.Ε. βαμμένη στο αίμα. 10.000.000 σφαγιάστηκαν για να είναι σήμερα μια χώρα πλούσια και να αποτελεί το κέντρο των αποφάσεων για τους υπολοίπους λαούς τόσο της Ευρώπης, όσο και άλλων που εξαρτούνται από αυτήν την συμμαχία.

Ο βασιλιάς Λεοπόλδος Β” του Βελγίου, έμεινε στην ιστορία ως ο «σφαγέας του Κονγκό», αφού κατά την περίοδο της βασιλείας του, στα τέλη του 1800, ακρωτηριάστηκαν και θανατώθηκαν πάνω από 10 εκατομμύρια Αφρικανοί.

Την εποχή που οι Ευρωπαίοι ήταν απασχολημένοι με την διαίρεση της αφρικανικής ηπείρου, ο Λεοπόλδος φρόντισε να πάρει στην κατοχή του τις περισσότερες αχαρτογράφητες περιοχές του  Κονγκό.

Ο βασιλιάς Λεπόλδος Β” του Βελγίου γνωστός και ως «σφαγέας του Κονγκό»

Μια έκταση 905 χιλιάδων τετραγωνικών μιλίων τροπικού δάσους, αχανείς εκτάσεις από δέντρα καουτσούκ, που ήταν το υλικό με την υψηλότερη ζήτηση στα τέλη του 19ου αιώνα, ήταν τα εδάφη που είχε υπό την κατοχή του ο βασιλιάς.Έκταση δηλαδή 76 φορές μεγαλύτερη από το Βέλγιο.

Το 1876 ο Λεοπόλδος ίδρυσε την «φιλανθρωπική» Διεθνή Ένωση της Αφρικής για να υποδουλώσει του λαούς της Αφρικής

Ήταν μια φιλανθρωπική οργάνωση, που είχε ως βιτρίνα την ιεραποστολική εργασία και την δυτικοποίηση των αφρικανικών λαών. Στην πραγματικότητα η οργάνωση ήταν το όχημα για να δημιουργήσει την δική του αυτοκρατορία αλλά κυρίως να υποδουλώσει τους αφρικανικούς λαούς και να προβάλλει σε διεθνές επίπεδο το μικρό πια Βέλγιο.

Στα 23 χρόνια διακυβέρνησης του (1885-1908), ο Λεοπόλδος σφαγίασε πάνω από 10 εκατομμύρια Αφρικανούς, κόβοντας τα χέρια και τα γεννητικά τους όργανα. Τους μαστίγωναν μέχρι λιποθυμίας και πολλές φορές μέχρι θανάτου. Τους έκαιγαν και βίαζαν τις γυναίκες.

Η τραγική ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι ο Λεοπόλδος δεν είχε πάει ποτέ στο Κονγκό. Τις θηριωδίες του βασιλιά-σφαγέα «ζήλεψαν» οι Βρετανοί, οι Γερμανοί και οι Πορτογάλοι οι οποίοι εφάρμοσαν τις ίδιες τακτικές στους αυτόχθονες λαούς που κατέκτησαν.

Κομμένα χέρια και μαστίγωμα μέχρι θανάτου για τους μη αποδοτικούς

Η γενοκτονία που προκάλεσε ο Λεοπόλδος καταδικάστηκε από τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς.
Συγκεκριμένα ο Sir Arthur Conan Doyle, το 1909 έγραψε το βιβλίο «Το έγκλημα του Κονγκό» όπου εξιστορούσε τα δεινά των αφρικανικών λαών.
Οι περισσότεροι αρχηγοί φυλών όπου εργάζονταν για τον Λεοπόλδο ήταν άνθρωποι αγράμματοι, οι οποίοι χωρίς να έχουν επίγνωση του τι κάνουν ξεπούλησαν τα εδάφη τους για ένα κομμάτι ύφασμα.
Ο έμπειρος βασιλιάς είχε προνοήσει και στις συμφωνίες που έκανε με τον κάθε αρχηγό φρόντιζε να του ανήκουν τα όλα τα αγαθά από στεριά και θάλασσα. Έτσι όχι μόνο έπαιρνε τις περιουσίες τους αλλά τους έπειθε ότι δουλεύοντας για εκείνον θα μπορούσαν να βλέπουν την εξέλιξη και να βγουν ωφελημένοι από την εκμετάλλευση των αγαθών.

Oι «εργάτες» του Λεοπόλδου.

H βιαιότητα που επέδειξαν οι αξιωματικοί του Λεοπόλδου δεν είχε προηγούμενο. Όποιος εργάτης δεν κατάφερνε να συλλέξει την απαιτούμενη ποσότητα καουτσούκ είχε ως ελάχιστη τιμωρία τα δέκα μαστιγώματα, με ένα ειδικό μαστίγιο από αποξηραμένο δέρμα ιπποπόταμου που το έκοβαν σε λωρίδες και ήταν τόσο δυνατό που άφηνε ανεξίτηλα σημάδια.

Στιγμιότυπο από ντοκιμαντέρ για την σφαγή του Κονγκό από τον Λεοπόλδο.

Όσοι εξακολουθούσαν να μην είναι αποδοτικοί, δέχονταν μέχρι 100 τέτοια χτυπήματα που τους έστελναν στο θάνατο. Σε άλλες περιπτώσεις τους έκοβαν το ένα χέρι.
Τον Λεοπόλδο εκπροσωπούσε ένας ιδιωτικός μισθοφορικός στρατός που είχε αναλάβει να τρομοκρατεί και να σκοτώνει τους εργάτες χωρίς να φαίνεται πουθενά ο ίδιος.
Λευκοί αξιωματικοί βασάνιζαν τους υποδουλωμένους εργάτες, μερικοί εκ των οποίων προέρχονταν και από φυλές κανίβαλων ή είχαν απαχθεί από γύρω χωριά.

Κομμένα χέρια ως λάφυρα!

Η μαρτυρία ενός κατώτερου αξιωματικού του μισθοφορικού στρατού του Λεοπόλδου αποκαλύπτει την ωμή πραγματικότητα:

Ο διοικητής μας διέταξε να κόψουμε και να παλουκώσουμε τα κεφάλια όλων των ανδρών ενός χωριού που αντιστάθηκε στις επιθυμίες του Λεοπόλδου. Κόψαμε επίσης και τα γεννητικά τους όργανα. Τέλος, μας ανάγκασαν να κρεμάσουμε σε σχήμα σταυρού μανάδες με τα παιδιά τους.

Ο βασιλιάς Λεοπόλδος Β” του Βελγίου είχε καταγραφεί ως ο πλουσιότερος άντρας εκείνης της εποχής. Η αμύθητη περιουσία του ξεπερνούσε τα 100 εκατομμύρια δολάρια ενώ το μεγαλύτερο της μεταβιβάστηκε στην βελγική κυβέρνηση μετά το θάνατο του.

Όσο οι λαοί θα μένουν απαθείς στις σφαγές που κάνουν οι «ηγέτες» τους, τόσο «Τζιχαντιστές» θα γεννιούνται. Τι δουλειά έχουν οι Αμερικανοί στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Συρία; Παντού σ’ όλη τη γη η δύση σκοτώνει με καλές «βόμβες». Σκοτώνουν γιατί θέλουν να πάρουν τα διαμάντια, το χρυσό τον πλούτο των αδυνάμων. Εμείς απαθείς ..συμμετέχουμε. Αυτοί ασφαλείς κι εμείς θύματα της τρομοκρατίας μας…

Ρώσος καταδρομέας σκοτώθηκε στη Συρία: Όπως ανακοινώθηκε, κάλεσε πάνω του φίλια πυρά όταν τον περικύκλωσαν τζιχαντιστές

• 
  

Άνδρας των ρωσικών Ειδικών Δυνάμεων σκοτώθηκε στη Συρία κατά τη διάρκεια επιχείρησης κατάδειξης στόχου κοντά στην πόλη της Παλμύρας, όπως δήλωσε σε δημοσιογράφους εκπρόσωπος των ρωσικών δυνάμεων στην αεροπορική βάση Χμαϊμίμ την Πέμπτη.

Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του πρακτορείου Sputnik, το όνομα, ο βαθμός και η ημερομηνία του περιστατικού δεν έγιναν γνωστά. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο, ο εν λόγω αξιωματικός βρισκόταν στο Ταντμόρ, κοντά στην Παλμύρα για μια εβδομάδα, εντοπίζοντας και καταδεικνύοντας εγκαταστάσεις του ISIS και παρέχοντας ακριβείς συντεταγμένες για ρωσικά αεροπορικά πλήγματα.

Κάποια στιγμή εντοπίστηκε και περικυκλώθηκε από τζιχαντιστές, και αυτό που έκανε ήταν να καταδείξει ως στόχο την ίδια του τη θέση, ζητώντας πρακτικά να βομβαρδιστεί ο ίδιος από τις φίλιες δυνάμεις για να χτυπηθούν και οι τζιχαντιστές. «Πέθανε σαν ήρωας» είπε ο εκπρόσωπος.

Σύμφωνα με τη Μόσχα, 5 Ρώσοι στρατιωτικοί έχουν σκοτωθεί στη Συρία- μεταξύ των οποίων ο ένας εκ των δύο χειριστών του αεροσκάφους που καταρρίφθηκε από τουρκικό μαχητικό τον Νοέμβριο και ένας πεζοναύτης που σκοτώθηκε κατά την επιχείρηση διάσωσης του δεύτερου. 

Τέχνη αποτυπωμένη στην... κούπα σας!

Πλέον οι συνηθισμένες «ζωγραφιές» πάνω σε έναν καπουτσίνο, στο αφρόγαλα, είναι… «πασέ»!

Η νέα μόδα στη Βρετανία θέλει τους baristas να ζωγραφίζουν πολύχρωμα σχέδια χρησιμοποιώντας διάφορες χρωστικές ουσίες, ξετρελαίνοντας τους λάτρεις του καφέ -και όχι μόνο. 

Δείτε έργα τέχνης αποτυπωμένα στον καφέ:











Πηγή: perierga.gr