ΑΛΕΚΟΣ ΤΟ... ΑΤΑΚΤΟ ΑΓΟΡΙ

Περίεργα Αυτοκίνητα #89

Άλλη μια παρτίδα από οχήματα που συναντάς από εξαιρετικά σπάνια έως πότε.

Πηγή newside.gr

Επιστρέφει στην Ελλάδα τo θρυλικό «παπάκι» της Honda (pics)

• Print
• E-mail

To Honda Super Cub C125 συνεχίζει την πορεία του στην Ευρώπη ενσωματώνοντας τα στοιχεία που απαιτεί ο σύγχρονος αναβάτης. To μοντέλο, όπως αναφέρει το newsauto.gr θα είναι διαθέσιμο στην ελληνική αγορά στα τέλη του έτους.

Το πρώτο Super Cub C100 παρουσιάστηκε το 1958, 10 χρόνια μετά την ίδρυση της Honda. Σχεδόν 60 χρόνια αργότερα, το 2017, το Super Cub πέτυχε ένα σημαντικό ορόσημο παραγωγής με 100 εκατομμύρια μονάδες, που το ανέδειξε στο πιο δημοφιλές μηχανοκίνητο όχημα που έχε κυκλοφορήσει ποτέ στον κόσμο. Όλο αυτό το διάστημα, οι απλές αρετές του Super Cub – στυλ, αξιοπιστία, οικονομία και γνήσια πρακτικότητα – παρέμειναν αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου: αθόρυβα και διακριτικά, κατάφερε αυτό ακριβώς που επιθυμούσαν οι Soichiro και Takeo – να μυήσει και να υποστηρίξει τους ανθρώπους στο μοντέλο της προσωπικής μετακίνησης.

Το Super Cub C125 ξεκινά ένα νέο κεφάλαιο στην θρυλική ιστορία ενός μοντέλου με παγκόσμια απήχηση, το οποίο πωλείται σε περισσότερες από 160 χώρες, και με τόσο άμεσα αναγνωρίσιμη εμφάνιση, ώστε ήταν το πρώτο όχημα στην Ιαπωνία στο οποίο δόθηκε τρισδιάστατο εμπορικό σήμα.

Ενώ εμφανισιακά δεν αποκλίνει από τη κλασική φόρμα, μία αύξηση στην ισχύ και τη ροπή λόγω του κινητήρα 125cc με τους 10 ίππους βοηθά το Super Cub να μην εγκλωβίζεται στην κυκλοφορία της πόλης. Ο αυτόματος, φυγοκεντρικός συμπλέκτης έχει επίσης αναβαθμιστεί με κριτήριο την αυξημένη ισχύ και τις πολύ ομαλές, αθόρυβες αλλαγές σχέσεων.

Το ατσάλινο πλαίσιο έχει αποκτήσει πρόσθετη ακαμψία, βελτιώνοντας την χρηστικότητα του Super Cub. Η μεγαλύτερη διαδρομή της εμπρός και πίσω ανάρτησης, οι τροχοί 17-ιντσών από χυτό αλουμίνιο και το εμπρός δισκόφρενο προσφέρουν μία ευέλικτη και γεμάτη αυτοπεποίθηση συμπεριφορά με εξαιρετική ισχύ φρεναρίσματος.
Όλος ο φωτισμός είναι νέας τεχνολογίας LED ενώ τα όργανα αναδεικνύουν το βάθος της συνολικής σχεδίασης με τους δύο φακούς να διαχωρίζονται από δύο χρωμιωμένους δακτυλίους. Ο εξωτερικός δακτύλιος φιλοξενεί το αναλογικό στροφόμετρο και προειδοποιητικά φώτα, και ο εσωτερικός μία διακριτική, ψηφιακή οθόνη.

Η γωνία κάστερ και το ίχνος του τροχού έχουν ρυθμιστεί στα 26.5°/71mm με μεταξόνιο 1245mm. Το βάρος με τα υγρά είναι 109kg. Το εμπρός τηλεσκοπικό πιρούνι έχει διαδρομή 100mm, με δύο πίσω αμορτισέρ 84mm να απορροφούν τους κραδασμούς ενώ οι κομψοί τροχοί από χυτό αλουμίνιο 17-ιντσών προσδίδουν ευστάθεια και ακρίβεια διεύθυνσης. Το παπί είναι εξοπλισμένο με ελαστικά tubeless, διαστάσεων 70/90-17 μπροστά και 80/90-17 πίσω. Ένα εμπρός δισκόφρενο 220mm και μονοπίστονη δαγκάνα συνδυάζεται με πίσω ταμπούρο 130mm.

Η μέγιστη ισχύς 10 ίππων αποδίδεται στις 7.500rpm και η ροπή των 10,4Nm στις 5.000rpm από το μοτέρ των 125 ίππων. Οι καμπύλες ισχύος και ροπής είναι γραμμικές με πλούσια απόδοση από τις μεσαίες μέχρι τις υψηλές στροφές. Το κιβώτιο είναι 4τάχυτο και – σύμφωνα με την παράδοση του κλασικού Super Cub – οι αλλαγές σχέσεων γίνονται μέσω ενός αυτόματου, φυγοκεντρικού συμπλέκτη, χωρίς την ανάγκη για μανέτα.

Με αυτό τον κινητήρα, το Super Cub C125 καλύπτει 66.7km/l (WMTC mode), απολαμβάνοντας αυτονομία περίπου 245km από ένα ρεζερβουάρ καυσίμου 3,7L

Από ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ.

Η ΦΩΦΗ ΚΑΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ

Μια αστεία ματιά στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας

Το Παγκόσμιο Κύπελλο αναζητά τον καινούριο πρωταθλητή για φέτος. Η Νότια Κορέα κέρδισε τη Γερμανία με 2-0, αφήνοντάς την εκτός του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αυτή είναι η πρώτη φορά που η Γερμανία μένει εκτός από τον πρώτο μόλις γύρο, μετά το 1938 και το διαδίκτυο φαίνεται ότι… το διασκεδάζει.

Η εθνική Γερμανίας δεν είναι η μόνη που έχει μπει στο στόχαστρο των χρηστών του διαδικτύου. Απολαύστε μερικές από τις πιο αστείες αντιδράσεις για το μεγάλο ποδοσφαιρικό γεγονός.

Από το perierga.gr

Απαρτχάιντ: O ρατσισμός που έγινε νόμος

Στις 29 Ιουνίου 1949 η κυβέρνηση της Ν. Αφρικής απαγορεύει την τέλεση μικτών γάμων, μεταξύ λευκών και μαύρων, ξεκινώντας στην ουσία την εφαρμογή του ρατσιστικού νόμου, με το όνομα Απαρτχάιντ. Ο όρος Aπαρτχάιντ σημαίνει στην τοπική διάλεκτο «διαχωρισμός» και επιβλήθηκε από την κυβέρνηση σε όλα τα επίπεδα της ζωής, από την παιδεία ως την υγεία, ενώ όσοι αντιστάθηκαν έχασαν τη ζωή τους ή κλείστηκαν στη φυλακή για δεκαετίες.

Ο διαχωρισμός με βάση της φυλετική καταγωγή ξεκίνησε στην Αφρική από τα χρόνια των αποικιών, αλλά το απαρτχάιντ ως επίσημη πολιτική εισήχθη στις γενικές εκλογές του 1948. Ένας νέος νόμος τότε διαχώρισε τους πολίτες σε φυλετικές ομάδες, μαύρους, λευκούς, έγχρωμους και Ινδούς ενώ οι περιοχές διαχωρίστηκαν ανάλογα, μέσω εξαναγκαστικών εκτοπισμών.

Οι μαύροι πολίτες στερήθηκαν την ιθαγένειά τους, παίρνοντας νομικά την ιθαγένεια μιας εκ των δέκα αυτοδιοικούμενων περιοχών που χωρίστηκαν με βάση τη φυλή. Η κυβέρνηση εφάρμοσε το διαχωρισμό σε όλα τα επίπεδα της ζωής των ανθρώπων: στην παιδεία, την ιατρική φροντίδα και τις δημόσιες υπηρεσίες και, φυσικά, ήταν οι μαύροι αυτοί που λάμβαναν τις χειρότερες υπηρεσίες, σε σχέση με τους λευκούς.

Οι γάμοι μεταξύ ατόμων διαφορετικής φυλής απαγορεύονται τον Ιούνιο του 1949 ενώ οι θέσεις εργασίας διαχωρίζονται επίσης ανάλογα προς τη φυλή. Η μη συμμόρφωση με το νόμο σήμαινε σκληρό θάνατο για όποιον το αποτολμούσε ενώ οι μαύροι πολίτες ήταν υποχρεωμένοι να φέρουν μαζί τους βιβλιάριο με δαχτυλικά αποτυπώματα, φωτογραφία και πληροφορίες για τις περιοχές στις οποίες τους επιτρεπόταν η είσοδος.

Το Απαρτχάιντ προκάλεσε έντονη εσωτερική αντίσταση. Μια σειρά από εξεγέρσεις και διαμαρτυρίες προκάλεσαν την απαγόρευση της αντιπολίτευσης και οι ηγέτες της οδηγήθηκαν στη φυλακή. Η αντίσταση διαδόθηκε σε ολόκληρη τη χώρα και έγινε πιο βίαιη, ενώ η κυβέρνηση απάντησε με αυξανόμενη καταπίεση και βία.

Το 1953 με νέους νόμους δίνεται η εξουσία στην κυβέρνηση να κηρύσσει με αυστηρότητα κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και να εντείνει τα αντίποινα προς όσους διαμαρτυρόταν ή υποστήριζαν την ανάκληση του Απαρτχάιντ. Οι ποινές περιλάμβαναν πρόστιμα, φυλάκιση και μαστίγωση.

Το 1960, μεγάλος αριθμός μαύρων πολιτών αρνείται να μεταφέρει τα βιβλιάρια «πάσου». Η κυβέρνηση κηρύσσει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης η οποία διήρκεσε 156 μέρες, αφήνοντας πίσω της 69 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες.

Η κυβέρνηση κατέφευγε συχνά στις «καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης», χωρίς φειδώ μέχρι το 1989, κατά τη διάρκεια των οποίων ο καθένας μπορούσε να συλληφθεί χωρίς να του απαγγελθεί κατηγορία και να φυλακισθεί για διάστημα έως και 6 μηνών. Χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν κατά την προφυλάκιση, συχνά μετά από φρικτά βασανιστήρια. Όσοι δικάστηκαν καταδικάστηκαν σε θάνατο, εξορίστηκαν ή καταδικάστηκαν σε ισόβια φυλάκιση, όπως ο Νέλσον Μαντέλα.

Οι μεταρρυθμίσεις του Απαρτχάιντ που έγιναν το 1980 δεν ικανοποίησαν την διογκούμενη αγανάκτηση και αντίδραση και το 1990 ο πρόεδρος Frederik Willem de Klerk ξεκίνησε τις διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό του ρατσιστικού νόμου, με αποκορύφωμα τις πολυ-φυλετικές δημοκρατικές εκλογές του 1994, τις οποίες κέρδισε το κόμμα του Νέλσον Μαντέλα, Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο.

Από το tvxs.

Αυτό είναι το πιο παράξενο και δυνατό πλοίο που κατασκευάστηκε ποτέ

Το Blue Marlin είναι ένα εντυπωσιακό πλοίο που, παραδόξως, πλέει ημιβυθισμένο και χρησιμοποιείται για τη μεταφορά φορτίων που άλλα πλοία είναι αδύνατο να μεταφέρουν.
Το σχήμα του και ο τρόπος πλεύσης το καθιστούν ένα από τα πιο περίεργα πλεούμενα ενώ τα γιγαντιαίων διαστάσεων φορτία που μεταφέρει το κάνουν ένα από τα πιο “δυνατά”.

Ποια είναι όμως αυτά τα φορτία που δεν μπορούν να μετακινηθούν με άλλο τρόπο; Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα:

Ένα πολεμικό πλοίο…

ή μια ντουζίνα μεταφορικά…

ή μια πλατφόρμα άνλησης πετρελαίου…

ένα γιγάντιο ραντάρ

ή μερικά γεωτρύπανα…

Αυξημένες πιθανότητες ανακάλυψης ζωής στον Εγκέλαδο του Κρόνου

Νέα στοιχεία αποκαλύπτουν ότι ο δορυφόρος του Κρόνου πληρεί -περισσότερο από κάθε άλλο πλανήτη ή δορυφόρο πέρα από τη Γη- τις βασικές προϋποθέσεις για την ανάπτυξη ζωής.

Αμερικανοί και γερμανοί επιστήμονες, οι οποίοι ανέλυσαν στοιχεία του σκάφους Cassini της NASA, ανακάλυψαν ότι μεγάλα πολύπλοκα οργανικά μόρια, πλούσια σε άνθρακα, εκτινάσσονται από ρωγμές στην παγωμένη επιφάνεια του Εγκέλαδου, του δορυφόρου του Κρόνου. Η ανακάλυψη δείχνει ότι ο Εγκέλαδος -περισσότερο από κάθε άλλο πλανήτη ή δορυφόρο πέρα από τη Γη- πληρεί τις βασικές προϋποθέσεις για την ανάπτυξη ζωής (νερό, ενέργεια, οργανικές ουσίες).

Νωρίτερα, τον Οκτώβριο του 2015, το Cassini είχε ανιχνεύσει μοριακό υδρογόνο στον πίδακα του Εγκέλαδου, ενώ ακόμη παλαιότερα στοιχεία του ίδιου σκάφους είχαν οδηγήσει τους επιστήμονες στο συμπέρασμα ότι υπάρχει ένας μεγάλος υπόγειος ωκεανός νερού, που περιβάλλει τον βραχώδη πυρήνα του. Το υδρογόνο αποτελεί πηγή χημικής ενέργειας που μπορεί να θρέψει μικρόβια στους ωκεανούς της Γης και κάτι ανάλογο θα μπορούσε να συμβαίνει επίσης στον Εγκέλαδο.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον διαστημικό επιστήμονα δρα Κρίστοφερ Γκλάιν του Νοτιοδυτικού Ερευνητικού Ινστιτούτου στο Σαν Αντόνιο του Τέξας, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Nature", εκτιμούν ότι τα οργανικά μόρια προέρχονται πιθανότατα από χημικές αντιδράσεις ανάμεσα στο βραχώδη πυρήνα του δορυφόρου και στο ζεστό νερό του υπόγειου ωκεανού του. «Για μια ακόμη φορά ο Εγκέφαλος μας ξάφνιασε τελείως. Μέχρι σήμερα είχαμε ανιχνεύσει τα απλούστερα οργανικά μόρια, που περιέχουν μόνο λίγα άτομα άνθρακα. Τώρα βρήκαμε μεγάλα οργανικά μόρια, πάνω από δέκα φορές βαρύτερα από ό,τι το μεθάνιο», δήλωσε ο Γκλάιν.

Όπως είπε, «με την ανακάλυψη πολύπλοκων μορίων να αναδίδονται από τον υγρό ωκεανό νερού που διαθέτει, αυτός ο δορυφόρος είναι το μόνο σώμα πέρα από τη Γη, το οποίο είναι γνωστό ότι ικανοποιεί ταυτόχρονα όλες τις βασικές απαιτήσεις της ζωής, όπως την ξέρουμε».

Τα νέα στοιχεία είχαν συλλεχθεί και σταλεί στη Γη από το Cassini, προτού αυτό αυτοκαταστραφεί στην ατμόσφαιρα του Κρόνου το φθινόπωρο του 2017. Το σκάφος πήρε δείγματα από τον πίδακα υλικών, ο οποίος εκτινάσσεται από το υπέδαφος του Εγκέλαδου. Η μετέπειτα ανάλυση με φασματομετρία μάζας αποκάλυψε την ύπαρξη των πολύπλοκων οργανικών μορίων.

Στο μέλλον κάποιο άλλο σκάφος μπορεί να περάσει μέσα από τον πίδακα του Εγκέλαδου και να συλλέξει περισσότερα στοιχεία, που θα επιτρέψουν στους επιστήμονες να καταλάβουν τον τρόπο δημιουργίας των οργανικών μορίων και κατά πόσο αυτά μπορεί να έχουν βιολογική προέλευση, δηλαδή από κάποιους μικροοργανισμούς.

Από το news247.

Ο ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΙ Ο ΓΛΕΙΦΤΕΙΣ

ΣΤΑ ΠΡΑΣΑ...!

Αυτό είναι το πιο κρύο μέρος στη Γη – Η θερμοκρασία φτάνει τους -98 βαθμούς Κελσίου

Οι χαμηλότερες θερμοκρασίες στη Γη έχουν καταγραφεί στην ανατολική Ανταρκτική, κοντά στον νότιο πόλο. Όμως, οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι μπορούν να πέσουν ακόμη πιο χαμηλά από ό,τι νόμιζαν έως τώρα.

Τον Ιούλιο 1983 καταγράφηκε με επίγειες μετρήσεις στον σοβιετικό Σταθμό Βοστόκ της Ανταρκτικής η χαμηλότερη επιφανειακή θερμοκρασία που έχει μετρηθεί ποτέ στη Γη, στους μείον 89,2 βαθμούς Κελσίου. Το 2010, με τη βοήθεια δορυφόρων, καταγράφηκε ρεκόρ χαμηλής θερμοκρασίας μείον 93 βαθμών του παγωμένου αέρα ακριβώς πάνω από την επιφάνεια, στο οροπέδιο της αν. Ανταρκτικής ανάμεσα στους θόλους Άργκους και Φούτζι, σε υψόμετρο 3.800 μέτρων.

Τώρα, μια νέα ανάλυση στοιχείων της περιόδου 2004-2016 δείχνει ότι σε αυτή την περιοχή, υπό ορισμένες συνθήκες, η θερμοκρασία του αέρα πάνω από την επιφάνεια του εδάφους τον χειμώνα μπορεί να πέσει στους μείον 98 βαθμούς. Μάλιστα τόσο χαμηλές θερμοκρασίες δεν παρατηρήθηκαν μόνο σε ένα συγκεκριμένο σημείο, αλλά τουλάχιστον σε 100 στην ευρύτερη περιοχή του ανταρκτικού οροπεδίου.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον γεωεπιστήμονα Τεντ Σκάμπος του Εθνικού Κέντρου Δεδομένων Χιονιού και Πάγου του Πανεπιστημίου του Κολοράντο των ΗΠΑ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό γεωφυσικής "Geophysical Research Letters", δήλωσαν ότι αυτή η θερμοκρασία είναι κατά πάσα πιθανότητα η χαμηλότερη που μπορεί να υπάρξει στον πλανήτη μας.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Σαλβαδόρ Αλιέντε: Μαρξιστής, επαναστάτης, δημοκρατικός

"H iστορία είναι δική μας. Γράφεται από τους λαούς. H πρόοδος της κοινωνίας δεν σταματά με εγκλήματα". ΣΑΛΒΑΔΟΡ ΑΛΙΕΝΤΕ (26 Ιουνίου 1908 - 11 Σεπτεμβρίου 1973) 

Σαλβαδόρ Αλιέντε... Επαναστάτης μαρξιστής, με κουστούμι και γραβάτα, γιατρός στο επάγγελμα (σπούδασε ιατρική γιατί ήθελε να βοηθά ανήμπορους και φτωχούς ανθρώπους που δεν είχαν καμιά δυνατότητα περίθαλψης στο ανάλγητο αμερικανόφιλο καθεστώς που κυβερνούσε τη χώρα του, τη Χιλή, από τα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα μέχρι να έρθει ο ίδιος στην εξουσία), φίλος του Φιντέλ Κάστρο, που ποτέ ωστόσο δε δέχθηκε να κάνει χρήση των όπλων που του έδινε για την επανάσταση, ειρηνιστής και δημοκράτης.

Όταν ο λαός (εκατομμύρια κόσμου) τού φώναζε να διαλύσει τη Βουλή, που ήταν ήδη πουλημένη στη CIA, ο ίδιος αρνούνταν να κινηθεί αντιδημοκρατικά, με όποιο κόστος. Και πράγματι, το κόστος ήταν πολύ μεγάλο: ο δικός του θάνατος στις 11 του Σεπτέμβρη 1973 και η δικτατορία του Πινοσέτ, από την οποία οι πληγές στη χώρα αιμορραγούν ακόμη. Χιλιάδες αγνοούμενοι νεκροί, ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και καταστροφή της εργατικής τάξη και όλα αυτά για να διατηρηθεί η «τάξη» και η «ηθική» του αμερικανικού καπιταλιστικού και αντικουμουνιστικού φυσικά, προτύπου.

«Aς μάθουμε να ζούμε μ’ αυτούς που μας λείπουν
επειδή αποτελούν κομμάτι μας, επειδή ξέρουμε γιατί μας λείπουν,
κι επειδή την απουσία τους την αναπληρώνουμε με καμάρι»
ΛOYIΣ ΣEΠOYΛBEΔA

Ελάχιστα μέτρα φιλμ και κάποιες φωτογραφίες έχουν απομείνει από τα γεγονότα του πρωινού της 11ης Σεπτεμβρίου του 1973 στο Σαντιάγκο της Χιλής. Ήταν η πρώτη ημέρα μιας 17χρονης φασιστικής δικτατορίας, που φυλάκισε, βασάνισε και δολοφόνησε χιλιάδες Χιλιανούς (και όχι μόνο). Ήταν η τελευταία μέρα ενός ονείρου που συνήγειρε για 3 χρόνια τον λαό της Λατινοαμερικάνικης χώρας (λίγες μέρες μετά, ο Πάμπλο Νερούδα πέθανε κι ο Βίκτωρ Χάρα ξεψύχησε στα χέρια των βασανιστών). Ήταν η ημέρα του μαρτυρίου, του θανάτου και του περάσματος στον χώρο του μύθου του Προέδρου της Χιλιανής Δημοκρατίας, του γιατρού Σαλβαδόρ Αλιέντε. Ο ιδρυτής και Πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Χιλής, από την αρχή της πολιτικής του δράσης επιχείρησε το αδιανόητο. 

Στα χρόνια του ψυχρού (αν και για την Λατινοαμερικάνικη ήπειρο ο όρος είναι μάλλον μετριοπαθής) πολέμου, με τις ΗΠΑ να ελέγχουν τις κυβερνήσεις ανδρείκελα των Νοτιοαμερικάνικων κρατών, τις πολυεθνικές να απομυζούν τον πλούτο τους, με την πλήρη εξάρτηση των οικονομιών  από τις Αμερικανικές τράπεζες, με όλους τους Κρατικούς φορείς διαβρωμένους από τις λογής μυστικές υπηρεσίες, ο Αλιέντε, δηλωμένος Μαρξιστής, επιχειρεί να ανέλθει στην εξουσία και να εφαρμόσει πρόγραμμα ανακατανομής του πλούτου, εθνικής ανεξαρτησίας, εθνικοποίησης των μεγαλύτερων βιομηχανιών, ακολουθώντας με θρησκευτικό φανατισμό τους κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού, αποσκοπώντας να πείσει την πλειοψηφία των Χιλιανών ψηφοφόρων.

Διάβαστε άγνωστες πτυχές για την ζωή του Σαλβαδόρ Αλιέντε.

Θα αποτύχει το 1958 και το 1964, μέσα σε ένα κλίμα μαζικής υστερικής προπαγάνδας εκπορευόμενης και αδρά αμειβόμενης από τα Αμερικανικά κέντρα, ώσπου, το 1970 θα κερδίσει με την Λαϊκή Ενότητα, συμπράττοντας  με το Κομουνιστικό Κόμμα και άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις. Όπως αναφέρει και ο Γουίλιαμ Μπλαμ, "οι ΗΠΑ ανακάλυψαν ότι υπάρχει κάτι χειρότερο από έναν Μαρξιστή στην εξουσία. Ένας εκλεγμένος Μαρξιστής στην εξουσία". Η αντίδραση είναι λυσσαλέα. Εν ολίγοις, κατά τη διάρκεια της τριετίας Αλιέντε, όλες οι πρακτικές ανατροπής μιας εκλεγμένης κυβέρνησης, εκτός από αυτήν της απ' ευθείας στρατιωτικής εισβολής, εφαρμόστηκαν από τις ΗΠΑ. Κι ο Αλιέντε φυσικά το γνώριζε και παρέμεινε σχεδόν εμμονοληπτικά πιστός στην πολιτική του, ακολουθώντας χωρίς παρέκκλιση  το σύνταγμα, τους νόμους, τις δημοκρατικές αρχές.  Μια στάση που θα ακολουθήσει, αυτοκτονικά, ακόμα και την ύστατη στιγμή.

Ο Banksy αιφνιδιάζει τους Παριζιάνους

Οι Παριζιάνοι ανακαλύπτουν σταδιακά τα έργα του Banksy στους τοίχους της πόλης ανεβάζοντας φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Το πρώτο έργο βρέθηκε κοντά στον σταθμό του μετρό Porte de la Chapelle, όπου ήταν το προσφυγικό κέντρο «La Bulle» μέχρι τον Αύγουστο του 2017. Το κέντρο φιλοξενούσε έναν πρόχειρο καταυλισμό περίπου 2.700 προσφύγων και αποσυναρμολογήθηκε περίπου 35 φορές πριν από τη μετακίνηση 2.000 μεταναστών σε προσωρινά καταφύγια.



Έχοντας αυτό υπόψη, ο Banksy επανεξέτασε το έργο του «Go Flock Yourself» του 2008 και δημιούργησε μια νέα version ως σχόλιο σχετικά με την τρέχουσα πολιτική κατάσταση στη Γαλλία και σε όλη την Ευρώπη. Σχεδιάζοντας ένα Αφροαμερικανό κορίτσι που ζωγραφίζει ένα μοτίβο ταπετσαρίας πάνω από μια σβάστικα, ο καλλιτέχνης σχολιάζει τον τρόπο με τον οποίο οι πολιτικοί κρύβουν τις παραβιάσεις και ενδεχομένως τις φασιστικές πολιτικές.



Σε μια άλλη παρέμβασή του, ο Banksy απεικονίζει έναν κουστουμαρισμένο ο οποίος με ένα κόκαλο δελεάζει ένα σκυλάκι με τρία πόδια (πίσω από την πλάτη του κρύβει ένα πριόνι). Μια μεταφορά για τους πολιτικούς που εξαπατούν τους ψηφοφόρους με ψεύτικες υποσχέσεις οι οποίες συχνά κρύβουν καταστροφική πολιτική ατζέντα.



Στην τρίτη παρέμβασή του, ο Banksy καταπιάνεται με το εμβληματικό για τους Γάλλους έργο του Νταβίντ, «Ο Ναπολέων διασχίζοντας τις Άλπεις». Έργο που συμβολίζει τη γαλλική ισχύ και επιρροή. Ο Banksy καλύπτει τον αναβάτη με την ίδια του την κάπα και, με αυτόν τον τρόπο, σχολιάζει το πώς πλοηγεί τη Γαλλία η σημερινή κυβέρνηση, τυφλώνοντας τους πολίτες μέσω προπαγάνδας και τάζοντας ψέματα.



Στις τελευταίες τρεις παρισινές παρεμβάσεις του, ο Banksy φέρνει τους αρουραίους - που είναι και το σήμα κατατεθέν του - πίσω στην πηγή έμπνευσής του (ο Παρισινός καλλιτέχνης δρόμου Blek Le Rat, με τους στένσιλ αρουραίους του, άσκησε μεγάλη επίδραση στον Banksy). Σε μία από αυτές τις τελευταίες, ένας αρουραίος έχει καβαλήσει, ως όχημα, έναν φελλό από μπουκάλι σαμπάνιας που μόλις έχουν ανοίξει. Έτσι, ο αρουραίος υπερπηδά εμπόδια. Για μια ακόμη φορά, τα τρωκτικά είναι η μεταφορά που χρησιμοποιεί ο Banksy για να δηλώσει ότι οι εργάτες μπορούν να επιτύχουν σημαντικές αλλαγές όταν, ενωμένοι, παλεύουν για τον ίδιο στόχο.

Από το zoygla.

Κάλεσμα οικογένειας Φύσσα για οργάνωση αντιφασιστικών δράσεων

ΕUROKINISSI / ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ

Συντάκτης: 

efsyn.gr

Πέντε χρόνια από τη δολοφονία Φύσσα συμπληρώνονται στις 18 Σεπτεμβρίου και η οικογένεια και οι φίλοι του Παύλου διοργανώνουν, όπως κάθε χρόνο, την καθιερωμένη συναυλία στον Πειραιά και στηρίζουν την κεντρική πορεία που θα πραγματοποιηθεί στο Κερατσίνι την ίδια μέρα.

Όπως αναφέρουν στο κάλεσμά τους, «η 18η Σεπτέμβρη, πέραν της συναισθηματικής αξίας που έχει για μας, έχει σαφώς νοηματοδοτηθεί στην κοινωνία και έχει εδραιωθεί στις συνειδήσεις όλων ως ημέρα κοινού αγώνα κατά του φασισμού. Όσο μάλιστα η δίκη της Χ.Α. πλησιάζει στο τέλος της, η ανάγκη να κάνουμε όλοι την παρουσία μας πιο αισθητή στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά είναι επιτακτική, τόσο γιατί οι φασίστες τον θεωρούν το τελευταίο τους προπύργιο, όσο και γιατί αρνούμαστε να παραδώσουμε τις γειτονιές του Παύλου στους δολοφόνους του, γιατί δεν είμαστε διατεθειμένοι να αφήσουμε στους φασίστες ούτε σπιθαμή δημόσιου χώρου και λόγου.

Ειδικά μετά τις πρόσφατες επιθέσεις στον Πειραιά και στο Πέραμα, αλλά και την απεγνωσμένη προσπάθεια της Χ.Α. να ανακτήσει δυνάμεις με αφορμές όπως το Μακεδονικό, για μας είναι αυτονόητο ότι η κοινή συμπόρευση, χωρίς μικροπολιτικές σκοπιμότητες, είναι το κύριο όπλο μας κατά του φασισμού».

Η οικογένεια και οι φίλοι του Παύλου καλούν άτομα, συλλογικότητες και οργανώσεις να παρευρεθούν στο δημαρχείο Κερατσινίου την Τρίτη 3 Ιουλίου στις 19.30 προκειμένου, όπως τονίζουν, να διαμορφωθεί ένα κοινό μέτωπο αντιφασιστικών δράσεων στον Πειραιά αλλά και αλλού.

Ο Πόλεμος της Κορέας

Μάχη στους δρόμους της Σεούλ

Η σύρραξη που έφερε αντιμέτωπα τα δύο κορεατικά κράτη από τον Ιούνιο του 1950 έως τον Ιούλιο του 1953 και αποτελεί ένα σημαντικό κρίκο στην αλυσίδα του Ψυχρού Πολέμου.

Στην μακραίωνη ιστορία της, η Χερσόνησος της Κορέας, που βρίσκεται ανατολικά της Κίνας και βορειοδυτικά της Ιαπωνίας, αποτέλεσε το μήλο της έριδας μεταξύ των δύο αυτών μεγάλων δυνάμεων της περιοχής. Το 1895, η Κορέα απέκτησε την ανεξαρτησία της από την Κίνα, αλλά στις αρχές του 20ου αιώνα Ρωσία και Ιαπωνία ενεπλάκησαν σε ένα αιματηρό πόλεμο (Ρωσο-Ιαπωνικός Πόλεμος 1904-1905) για τη διεκδίκησή της. Οι Ιάπωνες επικράτησαν και με τη Συνθήκη του Πόρτσμουθ (5 Σεπτεμβρίου1905) κατόρθωσαν να θέσουν υπό την κυριαρχία τους την Κορέα.

Η Συνδιάσκεψη της Γιάλτας (4-11 Φεβρουαρίου 1945) αποτέλεσε κομβικό σημείο στην ιστορία της χώρας. Σοβιετική Ένωση και ΗΠΑ ως σύμμαχοι και νικητές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου αποφάσισαν να αναλάβουν τις τύχες της Κορέας από την ηττημένη Ιαπωνία. Η χερσόνησος χωρίστηκε τεχνητά στον 38ο Παράλληλο και δημιουργήθηκαν δύο κράτη: Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας ή Βόρεια Κορέα με ηγέτη τον κομμουνιστή Κιμ Ιλ Σουνγκ και η Δημοκρατία της Κορέας ή Νότια Κορέα με επικεφαλής τον αυταρχικό δεξιό Σίνγκμαν Ρι.

Στην πορεία του χρόνου τα δύο κράτη, που εκπροσωπούσαν δύο διαφορετικούς κόσμους, επιζητούσαν την επανένωση της Κορέας το καθένα προς όφελός του. Η Σοβιετική Ένωση είχε καταστήσει πανίσχυρο τον βορεοκορεατικό στρατό με σύγχρονα άρματα μάχης και αεροπλάνα, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν παραμελήσει σημαντικά τον στρατό των Νοτιοκορεατών.

Η Σύρραξη

Στις 4 π.μ. της 25ης Ιουνίου 1950 ο βορειοκορεατικός στρατός πέρασε τη μεθόριο του 38ου παραλλήλου από 11 σημεία, αιφνιδιάζοντας πλήρως Νοτιοκορεάτες και Αμερικανούς. Μέσα σε τρεις μέρες, τα στρατεύματα του Κιμ Ιλ Σουγκ είχαν καταλάβει τη Σεούλ και σχεδόν όλο το νοτιοκορεατικό έδαφος, με εξαίρεση την περιοχή γύρω από το λιμάνι του Πουσάν στα ανατολικά της χώρας.

Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ επελήφθη αμέσως της υποθέσεως και διέταξε την κατάπαυση του πυρός και την απόσυρση των δυνάμεων της Βόρειας Κορέας στον 38ο παράλληλο. Με αμερικανική παρέμβαση, κάλεσε τα κράτη - μέλη του Οργανισμού να στείλουν στρατιωτική βοήθεια στη Νότιο Κορέα. Η Σοβιετική Ένωση έχασε την ευκαιρία να θέσει βέτο, αφού εκείνη την περίοδο απείχε από τις εργασίες του Οργανισμού.

Δεκαπέντε κράτη ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του ΟΗΕ και έστειλαν δυνάμεις τους στη Νότιο Κορέα για την απόκρουση της «ερυθράς απειλής» (Ελλάδα, Αυστραλία, Βέλγιο, Καναδάς, Κολομβία, Αιθιοπία, Γαλλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Νέα Ζηλανδία, Φιλιππίνες, Νότιος Αφρική, Ταϊλάνδη, Τουρκία, Μεγάλη Βρετανία και ΗΠΑ). Πέντε αρκέστηκαν στην παροχή ιατρικού και υγειονομικού υλικού (Δανία, Ιταλία, Σουηδία, Νορβηγία, Ινδία), ενώ η γειτονική Ιαπωνία παρείχε στρατιωτικές διευκολύνσεις στις αμερικανικές δυνάμεις, που στάθμευαν στο έδαφός της.

Το εκστρατευτικό σώμα της χώρας μας αποτελείτο από ένα τάγμα πεζικού αυξημένης δύναμης, ένα σμήνος μεταγωγικών αεροπλάνων και μικρά βοηθητικά κλιμάκια, συνολικής δύναμης 1263 ανδρών. Οι Αμερικανοί επενέβησαν πρώτοι με τις δυνάμεις τους που στάθμευαν στην Ιαπωνία. Το γενικό πρόσταγμα είχε ο στρατηγός Ντάγκλας ΜακΆρθουρ.

Ο Πόλεμος της Κορέας χωρίζεται σε τέσσερις περιόδους:

• 25 Ιουνίου - 15 Σεπτεμβρίου 1950: Χαρακτηρίζεται από την Βορειοκορεατική προέλαση και τις ανασχετικές κινήσεις Νοτιοκορεατών και Αμερικανών.
• 16 Σεπτεμβρίου - 25 Νοεμβρίου 1950: Στις 16 Σεπτεμβρίου 1950, οι Αμερικανοί αποβιβάζουν ένα ολόκληρο σώμα στρατού στο Ίντσον, στα νώτα των βορειοκορεατικών δυνάμεων και τις αποκόπτουν. Η Σεούλ επανακαταλαμβάνεται στις 26 Σεπτεμβρίου 1950 και επιτυγχάνεται η σύνδεση με τις δυνάμεις του Πουσάν. Γρήγορα, οι Βορειοκορεάτες υποχωρούν στον 38ο παράλληλο. Οι Αμερικανοί τους καταδιώκουν και εισέρχονται στο έδαφός τους, με στόχο τώρα την επανένωση της Κορέας προς όφελός τους. Ο Μακάρθουρ είχε εντολή από τον Πρόεδρο Τρούμαν να μην επιχειρήσει κατά της γειτονικής Κίνας και να παραμείνει αυστηρά εντός του κορεατικού εδάφους.
• 26 Νοεμβρίου 1950 - 10 Ιανουαρίου 1951: Στον πόλεμο μπαίνουν και οι Κινέζοι, που ενισχύουν με 189.000 άνδρες τον Βορειοκορεατικό Στρατό. Εξοντώνουν μια αμερικανική μεραρχία και αναγκάζουν τους Αμερικανούς να αποτραβηχτούν στον 38ο παράλληλο. Η επιμονή του Μακάρθουρ να μεταφέρει τον πόλεμο στην Κίνα προκαλεί την αντίδραση της πολιτικής ηγεσίας των ΗΠΑ και την αντικατάστασή του από τον στρατηγό Ρίτζγουεϊ τον Απρίλιο του 1951. Από τις αρχές του 1951 αρχίζει να επιχειρεί και το Ελληνικό Εκστρατευτικό Σώμα.
• Απρίλιος 1951 - 27 Ιουλίου 1953: Έπειτα από πέντε μηνών σκληρές μάχες, το μέτωπο σταθεροποιείται στον 38ο παράλληλο, γεγονός που επέτρεψε στην έναρξη διαπραγματεύσεων ειρήνευσης και την υπογραφή ανακωχής στις 27 Ιουλίου 1953.

Οι συνολικές απώλειες και των δύο στρατοπέδων έφθασαν τα 2 εκατομμύρια ψυχές, ενώ κάποιοι αναλυτές τις ανεβάζουν σε 4 εκατομμύρια. Στο πεδίο της μάχης έχασαν τη ζωή τους περίπου 100.000 άνδρες των Νοτιοκορεατών και των Συμμάχων τους και 280.000 τραυματίστηκαν, ενώ για τους Βορειοκορεάτες και τους Συμμάχους τους οι νεκροί ξεπέρασαν τους 400.000 και οι τραυματίες τους 486.000. Το ελληνικό εκστρα- τευτικό σώμα πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος, με 187 νεκρούς και 614 τραυματίες.

Παρά τη μεγάλη της διάρκεια και τις ισχυρές δυνάμεις που ενεπλάκησαν, η σύρραξη αυτή, που έγινε σε μια περίοδο κορύφωσης του Ψυχρού Πολέμου, είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας «περιορισμένης σύρραξης». Στην πραγματικότητα ήταν μια έμμεση αναμέτρηση Σοβιετικής Ένωσης και ΗΠΑ. Ο Πόλεμος της Κορέας θεωρητικά δεν έχει λήξει μέχρι τις μέρες μας, καθώς δεν έχει υπογραφεί συνθήκη ειρήνης. Οι αμερικανικές δυνάμεις παραμένουν κατά χιλιάδες στη Νότιο Κορέα, κυρίως στην αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη του 38ου παραλλήλου.

Από το ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ.

Ενα γκολ που δεν «μπήκε» ποτέ

Του Θανάση Κάππου :

O μεγάλος Εδουάρδο Γκαλεάνο τον είχε χαρακτηρίσει «τον πιο παθητικό» αγώνα στην ποδοσφαιρική ιστορία. Ο βασιλιάς του τετραγωνικού μέτρου, «el rey del metro cuadrado», ο μεγάλος Χιλιανός κομμουνιστής ποδοσφαιριστής Κάρλος Καζέλι, που συμμετείχε σ’ εκείνο τον αγώνα, είχε πει: «Μας είπαν να κατεβούμε στον αγωνιστικό χώρο και ένας από εμάς να πάρει την μπάλα και να σκοράρει. Βρέθηκα σε πραγματικά δύσκολη θέση και σε μεγάλη σύγχυση, ξέροντας πως πολλοί από τους φίλους και συμπαίκτες μου είχαν σκοτωθεί στον συγκεκριμένο χώρο (σ.σ.: στάδιο “Νασιονάλ”). Φοβόμουν πολύ, όπως φοβούνταν όλοι. Επρεπε να βρω μεγάλο κουράγιο και να νικήσω τον φόβο».

Μια εξομολόγηση που σπάει κόκαλα για τον αγώνα-ρεβάνς μεταξύ των Εθνικών Ομάδων Σοβιετικής Ενωσης και Χιλής, για την πρόκριση στο Μουντιάλ της Δυτικής Γερμανίας το 1974, που πραγματοποιήθηκε στο στάδιο «Νασιονάλ» του Σαντιάγκο της Χιλής στις 21 Νοεμβρίου του 1973. Ηταν η ρεβάνς του «αγώνα των θαρραλέων», που είχε πραγματοποιηθεί στις 26 Σεπτεμβρίου του 1973 στο στάδιο «Λένιν» της Μόσχας με πέντε βαθμούς υπό το μηδέν και έδωσε στην Εθνική Ομάδα της Χιλής την πολυπόθητη ισοπαλία με μηδέν-μηδέν.

Την ίδια στιγμή, στη Χιλή η χούντα του Πινοσέτ «εξαφάνιζε» διά νόμου τους πολιτικούς της αντιπάλους. Ο χώρος που θα γινόταν ο αγώνας αποτελούσε μέχρι λίγες μέρες πριν χώρο βασανιστηρίων και τόπο μαρτυρίων για αριστερούς και προοδευτικούς πολίτες της χώρας.

Τον Οκτώβριο του 1973 επισκέπτονται τον χώρο ειδικοί της UEFA και τα βρίσκουν όλα στην εντέλεια. Ο αγώνας θα μπορούσε να διεξαχθεί χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα, ήταν η απόφασή τους. Στην οποία απόφαση, μάλιστα, έδωσαν και επικοινωνιακές διαστάσεις. Διοργάνωσαν συνέντευξη Τύπου, στην οποία συμμετείχε και ο Πατρίτσιο Καρβαχάλ, επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών του υπουργείου Αμυνας της Χιλής.

«Καμία ανησυχία. Δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα, όλα αποτελούν μέρος της προπαγάνδας εναντίον της Χιλής από διάφορα ανά τον κόσμο κέντρα» ήταν το συμπέρασμα της συνέντευξης Τύπου! Τραγικό, γιατί: το γήπεδο από τις 11 Σεπτεμβρίου μέχρι τις 7 Νοεμβρίου του 1973 είχε μεταμορφωθεί σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Οι παρατηρητές της UEFA (ο Ελβετός Χέλμουτ Κάιζερ και ο Βραζιλιάνος Αμπίλιο ντ’ Αλμέιδα) μάλλον θα επισκέφθηκαν κάποιο άλλο γήπεδο. Δεν εξηγείται διαφορετικά.

Αλλιώς θα έβλεπαν τα αίματα από τα βασανιστήρια και τις εκτελέσεις, θα μύριζαν τις δυσάρεστες οσμές, που ήταν διάχυτες τόσο σε ολόκληρο το γήπεδο όσο και σε μεγάλη απόσταση απ’ αυτό. Από τους 15.000 πολιτικούς κρατούμενους, που στοιβάχτηκαν σαν τα ζώα μέσα στο γήπεδο, με τους άντρες να κρατούνται εντός του αγωνιστικού χώρου και τις γυναίκες στα αποδυτήρια και στα γραφεία του γηπέδου.

Δεν είχαν ακούσει από κανέναν για τη δολοφονία λίγες μέρες πριν των Αμερικανών δημοσιογράφων Τσαρλς Χόρμαν και Φρανκ Τερούτζι, οι οποίοι εκτελέστηκαν στον ίδιο χώρο; Ενημέρωναν τον κόσμο για τα τερατουργήματα της χιλιανής χούντας και έπρεπε να πεθάνουν. Ο μεγάλος Χιλιανός τροβαδούρος Βίκτορ Χάρα φυλακίστηκε στο στάδιο «Νασιονάλ», του έκοψαν τα χέρια για να μην μπορεί να κρατάει την κιθάρα και μετά τον εκτέλεσαν.

Ενας ποδοσφαιρικός αγώνας, που οι Χιλιανοί κέρδισαν «στα χαρτιά», με πολλές όμως πολιτικές προεκτάσεις, που είχαν ποδοσφαιρικά χαρακτηριστικά. Ο Ζοάο Χαβελάνζε, ο οποίος έγινε πρόεδρος της FIFA το 1974, έχαιρε της απόλυτης στήριξης του παντοδύναμου και πανούργου Κίσινγκερ, ενώ η Παγκόσμια Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία στήριξε τα δικτατορικά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής τη δεκαετία του 1970. Πάντα και με την κρυφή στήριξη των Αμερικανών.

Τα έργα και οι ημέρες του Αλιέντε γνωστά και γραμμένα πολλές φορές και από πολλούς. Το πραξικόπημα του Πινοσέτ και οι λόγοι στήριξής του γνωστότεροι…

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στα ποδοσφαιρικά πράγματα εκείνων των ημερών και κυρίως στη ρεβάνς, που στην ουσία δεν έγινε ποτέ. Ο αγώνας δεν θα μπορούσε να γίνει για πολλούς και κυρίως πολιτικούς λόγους. Ηταν εντελώς αδύνατο οι Σοβιετικοί να νομιμοποιήσουν μέσω του αγώνα τη φασιστική κυβέρνηση του Πινοσέτ. Το κράτος για να αυξήσει την προπαγάνδα και ως επίδειξη δύναμης αποφασίζει ο αγώνας να γίνει στο στάδιο «Νασιονάλ», έναν χώρο βασανιστηρίων, εκτελέσεων και μαρτυρίου. Τον οποίο για τις ανάγκες του αγώνα είχαν φροντίσει να καθαρίσουν!

Διότι ήξεραν πως οι Σοβιετικοί ήταν για πολλούς λόγους δύσκολο να συμμετάσχουν σε έναν τέτοιο αγώνα. Σύμφωνα με δημοσιεύματα ισπανικών εφημερίδων της εποχής, ο Πινοσέτ επέμενε στη διεξαγωγή του αγώνα έστω και χωρίς αντιπάλους.

Γελοιοποίηση του ποδοσφαίρου με όλη τη σημασία της λέξης. Οι ποδοσφαιριστές της Εθνικής Ομάδας της Χιλής θα έπαιζαν μόνοι τους, κλοτσώντας την μπάλα χωρίς αντίπαλο και σε άδειο τέρμα. Επρεπε όμως και κάποιος να σκοράρει, για να ολοκληρωθεί η παράτα. Η επιλογή έπρεπε να γίνει προσεκτικά για να προκαλέσει αίσθηση, για ποδοσφαιρικούς κυρίως λόγους, εντός και εκτός Χιλής. Τα κατάφεραν και με το παραπάνω σε αυτό το κομμάτι. Για να ακριβολογούμε, και για τις πολιτικές προεκτάσεις αυτής της επιλογής.

Επιλέγουν τη «σημαία» και αρχηγό της Εθνικής Ομάδας και της μεγάλης Κόλο Κόλο της εποχής Φραντσίσκο Βάλντεζ, ο οποίος μαζί με τον Κάρλος Καζέλι είχε οδηγήσει την ομάδα της Χιλής στα τελικά του Κόπα Λιμπερταδόρες το 1973. Γιος εργατών, οπαδός του Αλιέντε και της Λαϊκής Ενότητας. Ο καλύτερος συνδυασμός από άποψη προπαγάνδας. Ενα γκολ που ουσιαστικά δεν «μπήκε» ποτέ και σημάδεψε την ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Για έναν αγώνα που ήταν περισσότερο αγώνας επίδειξης πολιτικής δύναμης και προπαγάνδας και ποδοσφαιρικός αγώνας με μια ομάδα και χωρίς αντίπαλο.

Πηγή: neaselida.gr