Τα 5 πιο καφρικα παιχνίδια που παίζαμε μικροί

ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ.

Καταλαβαίνεις πως γερνάς όταν μια ωραία Παρασκευή του Μάρτη βγαίνεις απογευματιάτικα στο μπαλκόνι (ημίγuμνος παρακαλώ…) για να βάλεις τις φωνές στα πιτσιρίκια της γειτονιάς σου. Ναι, εκείνα τα μικρά διαόλια που όταν δεν ποζάρουν με αθώο βλέμμα και χαμόγελο μπροστά από τις εντεκάδες του Champions League, σπάνε τα νεύρα του ηλικιωμένου γείτονά μου, χτυπώντας του το κουδούνι ξανά και ξανά και ξανά…

Ω ναι, ντροπή και κατάντια. Το έκανα και το παραδέχομαι δημόσια. Αυτός είμαι. Και η αλήθεια είναι πως όταν μπήκα ξανά μέσα στο σπίτι, έσβησα τα φώτα, έκατσα σε μια γωνιά του καναπέ σε εμβρυακή στάση και άφησα τα δάκρυα να ξεπλύνουν την ντροπή μου. «Πας καλά ρε;», μου είπα. «Φωνάζεις στα παιδάκια της γειτονιάς προτού καλά-καλά συμπληρωθούν 3 δεκαετίες από τις μέρες εκείνες που μεγαλουργούσες στη γειτονιά με τα δικά σου τα καραγκιοζιλίκια; Φτου σου βρωμιάρη!», με αποστόμωσα. Κιχ δεν μπορούσα να βγάλω.

Εκεί που είναι, ήμουν. Εκεί που είναι, θα βρεθούν σε μερικά χρόνια από τώρα τα δικά μου τα πιτσιρίκια μου. Ποιος είμαι εγώ να τους βάζω τις φωνές, ε; Ποιος είμαι; Δεν απαντάω ε; Τι να μου πω…

Θα σας πω εγώ ποιος είμαι και τι ντροπές έκανα κάποτε στη γειτονιά και στο σχολείο με το Ratpack μου.

Έχουμε και λέμε (και περιμένω στα σχόλια τις θύμησές σου από τότε που συμμετείχες στα γυρίσματα της «Πόλης των Καταραμένων»)

01. Πετροπόλεμος χωρίς ΜΑΤ

Ναι, αυτό. Πόλεμος με πέτρες. Κανονικές, πέτρινες πέτρες, που εκτοξεύονταν πέρα δώθε και οι οποίες ενίοτε προσγειώνονταν στα κεφάλια μας. Χωρισμένοι σε δύο ομάδες, αναβιώναμε τις ομορφιές των ελληνικών γηπέδων στον μικρόκοσμο της γειτονιάς. Το ξεκινήσαμε μια ωραία πρωία, όταν βρήκαμε την εκκλησία κατεδαφισμένη και σκεφτήκαμε πως καλό θα είναι μέχρι να ξαναχτιστεί, να μην αφήσουμε τα οικοδομικά υλικά να παραμένουν σε αχρηστία.

Highlight: Θυμάμαι ακόμα ήμουν παιδάκι τότε που ο Λευτεράκης ανεβασμένος σε κάτι μπάζα και με μια πέτρα στο χέρι, με προκαλούσε λέγοντάς μου: «Κωλώνω;». «Κωλώνεις!» του απαντούσα. Στο κούτελό μου πάνω αριστερά, έχω σημάδι-σταυρό. Από ράμματα. Δεν κώλωνε.

02. Φυσοκάλαμo αγάπη μου!

Λατρεύαμε τις παρελάσεις της 28ης και της 25ης. Κι όχι επειδή είχαμε ανεπτυγμένο πατριωτικό συναίσθημα στις παιδικές μας ψυχούλες. Ήταν εκείνα τα καταραμένα τα σημαιάκια που διαόλιζαν την ψυχή μας και μετατρέπονταν μετά το πέρας της τελετής σε σούπερ ντούπερ φονικά όπλα. Φυσοκάλαμο, αδερφέ! Είτε στους δρόμους πίσω από παρκαρισμένα αυτοκίνητα, είτε κρυμμένοι στα μπαλκόνια μας. Τα φυσοκάλαμα και η γεύση της πλαστελίνης στο στόμα. Η χαρά όταν πετυχαίναμε δόξα πατρί. Η πίκρα κάθε που έσπαγε. Φυσοκάλαμο… Η πιο γλυκιά λέξη της παιδικής μας ηλικίας.

Highlight: Τιμή και δόξα σε εκείνους που έκοβαν τον σταυρό από το σημαιάκι και τον κολλούσαν πάνω στο φυσοκάλαμο για να τον κάνουν… διόπτρα. Οι ακόμα πιο μάχιμοι, έπαιρναν ένα άδειο σπιρτόκουτο και το κολλούσαν πάνω στο φυσοκάλαμο εν είδη γεμιστήρα! Καβάντζωναν μέσα εκεί τις σφαίρες από πλαστελίνη και βρίσκονταν έτσι σε θέση ισχύος κατά τη διάρκεια της μάχης. Το λες και Πόσο πιο Μαγκάιβερ, ρε διάολε;


03 Σάλιο-Χαρτάκι-Στυλό-Σβέρκος

Στο ίδιο πάντα πνεύμα κι επειδή το να χωρέσεις το φυσοκάλαμο μέσα στη σχολική τσάντα δεν ήταν δα και μια εύκολη υπόθεση, τον ρόλο τους έπαιρναν τα τίμια στυλό BIC. Ή μάλλον, τα «απογuμνωμένα» στυλό BIC που τους πετάγαμε τα μάτια έξω. Κι έτσι γuμνά όπως ήταν, τα χρησιμοποιούσαμε ως υποκατάστατο φυσοκάλαμου για να κάνουμε το «Εμείς κι ο Κόσμος», λίγο πιο ενδιαφέρον. Χαρτάκι στο στόμα, στυλό στην άκρη των χειλιών, φρρρουπ, βόλι στον στόχο και δωσ’ του κλάμα!

Highlight: Η στιγμή που το τσίτα σαλιωμένο χαρτάκι-σφαίρα, κολλούσε στο μάγουλο του συμμαθητή που είχες βάλει στο στόχαστρο. Ακόμη και σήμερα, δεκαετίες μετά, κάθε φορά που σκέφτομαι το τράνταγμα του Μαραβέλια όταν έσκαγε το χάρτινο φλόκι πάνω του, χαμογελάει και η ψυχή μου. Γι’ αυτήν και μόνο τη σκηνή και για την Γυμναστικού, τη δική μας Βίνα Ασίκη, γυρνούσα το χρόνο πίσω με τα μπούνια…

04 Μπόχα πριν χτυπήσει το κουδούνι

Το φλάσμπακ της παιδικής μας καφρολίστας, συνεχίζεται με κάτι που έμοιαζε αλλά δεν ήταν παιχνίδι. Η ιαχή «αμπούλα μαλάκες! ΕΣΚΑΣΕ ΑΜΠΟΥΛΑΑΑ!» ακουγόταν – όχι πολύ συχνά είναι η αλήθεια – λίγο πριν την έναρξη της πρωινής προσευχής στο γuμνάσιο. Το νέο κυκλοφορούσε από στόμα σε στόμα σε όλο το προαύλιο και μετά από δύο λεπτά έβλεπες όλα τα πιτσιρίκια να σηκώνουν τη μπλούζα ως τη μύτη για να αντιμετωπίσουν τη μπόχα που έφερνε σε κάτι σαν σάπιο αβγό δεκαετίας. Συνήθως εκείνοι που έριχναν την αμπούλα, δεν σήκωναν τη λαιμόκοψη για να καλυφθούν, σε φάση «ναι γατάκια, εμείς το κάναμε και δεν κρυβόμαστε». Αν εξαιρέσεις το μπούλιν σε συμμαθητές, την αναπαράσταση κηδείας και το χιτλερίζον κάψιμο-σκίσιμο βιβλίων, η αμπούλα υπήρξε ίσως το πιο αντικοινωνικό παιχνίδισμα των παιδικών μας χρόνων.

Higlight: Τα πηγαδάκια που σχηματίζονταν στο προαύλιο όση ώρα περιμέναμε να καθαρίσουν οι αίθουσες, όπου με ύφος 5.000 καρδιναλίων αναλύαμε την θαρραλέα κίνηση των αμπουλόβιων και τις εκτιμήσεις για τις κινήσεις που θα κάνει το καθηγητικό κατεστημένο για να πάρει το αίμα του πίσω.

05 Νεράντζι-Παρμπρίζ: 1-0

Ακούστε να δείτε τι έκαναν κάτι παιδιά από το χωριό: Πήγαιναν, λέει και έστηναν καρτέρι πάνω σε ταράτσες, σε γέφυρες, σε κορμούς δέντρων ή κρύβονταν πίσω από θάμνους και παρκαρισμένα αμάξια και κάθε φορά που περνούσαν αυτοκίνητα, έριχναν πάνω τους μερικά νεράντζια. Έτσι μωρέ. Απλά για να δουν πώς κάνει ο ήχος από το τζάμι που σπάει ή από τη λαμαρίνα που… βαθουλαίνει. Ίσως το πιο ελεεινό κι επικίνδυνο παιχνίδι της συγκεκριμένης λίστας, αλλά δόξα τω θεώ δεν τα κάναμε εμείς αυτά. Κάτι παιδιά από το χωριό.

Highlight: Η αστυνομία να ψάχνει τους φταίχτες στα στενά και εμεί… και τα παιδιά από το χωριό να «δίνουν στεγνά» τα παιδιά του διπλανού χωριού ως φταίχτες.

Από το kouzoulo.gr