Ένας ρομποτικός βραχίονας που παίζει Jenga έχει κατασκευαστεί από Αμερικανούς μηχανικούς. Το μηχάνημα, που αποτελεί έμπνευση των μηχανικών του MIT, είναι εφοδιασμένο με δυο μαλακά σημεία που μιμούνται τα δάχτυλα του χεριού, άλλο ένα που μιμείται τον καρπό και μια εξωτερική κάμερα.
Η κάμερα του επιτρέπει να βλέπει και να αισθάνεται την κίνηση του πύργου και να προσαρμόζει ανάλογα τις κινήσεις του, ώστε να αποφευχθεί η ανατροπή του πύργου.
Ένας υπολογιστής λαμβάνει τα δεδομένα από τον ρομποτικό βραχίονα, συγκρίνει μετρήσεις και κινήσεις και ton ανατροφοδοτεί με τις πληροφορίες που χρειάζεται για να εκτελέσει την επόμενη κίνηση.
Σε πραγματικό χρόνο, το ρομπότ «μαθαίνει» εάν πρέπει να μετακινήσει ένα συγκεκριμένο μπλοκ, για να μην πέσει ο πύργος.
Πενήντα χρόνια μετά το ιστορικό βήμα του ανθρώπου στο φεγγάρι, το ντοκιμαντέρ "Apollo 11" έκανε πρεμιέρα στο Σάντας ενθουσιάζοντας χάρη στα πλάνα που δεν είχαμε δει ποτέ ξανά μέχρι σήμερα.
Το ντοκιμαντέρ "Apollo 11" θεωρούταν ένα από τα κορυφαία γεγονότα στο φετινό φεστιβάλ κινηματογράφου του Σάντανς και δικαίως, αφού ενθουσίασε τόσο το κοινό όσο και τους κριτικούς. Η επιτυχία του δεν έγκειται μόνο στο ότι μας παρουσιάζει για πρώτη φορά ακυκλοφόρητα πλάνα της ιστορικής αποστολής, αλλά στη συνολική εμπειρία που προσφέρει στο θεατή, αφού τα πλάνα έχουν δεχθεί επεξεργασία που τα κάνει να μοιάζουν με "σημερινά" ενώ η κινηματογραφική αφήγηση θυμίζει περισσότερο ταινία παρά ντοκιμαντέρ.
Και πράγματι, δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος φόρος τιμής για την συμπλήρωση 50 χρόνων από την πρώτη επανδρωμένη αποστολή στη Σελήνη με επικεφαλής τον Νιλ Άρμστρονγκ. Το ντοκιμαντέρ στηρίζεται σε πλάνα που δεν είχαν δημοσιοποιηθεί ποτέ μέχρι σήμερα από τα Εθνικά Αρχεία των ΗΠΑ και την NASA, καθώς και 11.000 ώρες ηχογραφημένου υλικού. Ότι χρησιμοποιήθηκε ψηφιοποιήθηκε και υπέστη ειδική επεξεργασία, εξασφαλίζοντας μία καθαρότητα και αρτιότητα εικόνας και ήχου που κάνουν το θεατή να ξεχνά ότι παρακολουθεί εικόνες από την μακρινή δεκαετία του '60.
Το πιο σημαντικό είναι ότι καλύπτει όλα τα στάδια της αποστολής: Από την προετοιμασία των αστροναυτών και τις τεχνικές προετοιμασίες, μέχρι την εκτόξευση, την προσελήνωση, την επιστροφή στη Γη με την ηρωική υποδοχή και την επιστροφή τους στα σπίτια τους. Και φυσικά... πλάνα από τη Σελήνη.
Όλα αυτά, μέσα σε 93 λεπτά και χωρίς καθόλου voice over, έτσι ώστε ο θεατής να έχει την αίσθηση ότι παρακολουθεί ταινία ή είναι αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων. Οι πρώτες κριτικές κάνουν λόγο για μία "αριστοτεχνική κινηματογραφική δουλειά".
Ο ίδιος ο δημιουργός του, Τοντ Ντάγκλας Μίλερ, προτιμά να το αποκαλεί μία εμπειρία "άμεσου κινηματογράφου"!
Στην Νέα Υόρκη εγκαινιάσθηκε πρόσφατα ένα νέο μουσείο, που έχει ως θέμα τις κατασκοπευτικές δραστηριότητες της KGB σε όλο τον κόσμο. Τα 3500 πρωτότυπα εκθέματα του μουσείου, τα οποία ο designer Γιούλιους Ουρμπάϊτις συγκέντρωνε επί 30 ολόκληρα χρόνια, φιλοξενούνται σ' έναν εκθεσιακό χώρο, που ήταν πρώην αποθήκη και βρίσκεται στην 14η λεωφόρο της αμερικανικής μεγαλούπολης. Ο ιδρυτής του μουσείου το θεωρεί μοναδικό και ξεχωριστό σε όλο τον κόσμο γράφει η βρετανική The Guardian.
Ένα από τα εκθέματα του είναι το κραγιόν που φέρει την ονομασία «Το φιλί του θανάτου». Πρόκειται για ένα όπλο με σφαίρα διαμετρήματος 4,5 χιλιοστών που προορίζονταν μόνο για μια θανατηφόρο βολή. Υπάρχουν όμως και μικροσκοπικές κάμερες, όπως και μια βούρτσα παπουτσιών με ενσωματωμένη κάμερα. Οι σοβιετικοί πράκτορες τις χρησιμοποιούσαν για να φωτογραφίζουν έγγραφα, στρατιωτικές μονάδες , πυρηνικά όπλα και πολλά άλλα. Στο μουσείο εκτός από τα αξεσουάρ των κατασκόπων , έχει δημιουργηθεί κι ένα γραφείο εργαζόμενου στην KGB.
Ανάμεσα στα μοναδικά εκθέματα του μουσείου είναι κι ένας φορητός μικροπομπός, που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την μετάδοση μηνυμάτων από οποιοδήποτε σημείο. Ο πομπός αυτός λειτουργούσε στα βραχέα κύματα σε διαπασών 3-30 ΜHz. Υπάρχει επίσης ο σοβιετικός αποκωδικοποιητής «Fialka», παρόμοιος με τον βρετανικό «Ainigma» τον οποίο χρησιμοποιούσαν οι Γερμανοί κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο επισκέπτης μπορεί να δει μια συσκευή τηλεφώνου με προστασία από τις υποκλοπές, σοβιετικές ταυτότητες, ένα κατασκοπευτικό ραδιόφωνο λυχνιών, αλλά ακόμη και την πόρτα ενός κελιού στο οποίο οι άνθρωποι της KGB κρατούσαν τους εχθρούς του σοβιετικού κράτους. Έχει επίσης την δυνατότητα να δει βίντεο, που έχει ως θέμα την καθημερινή διαβίωση σε μια σοβιετική φυλακή, αλλά και τις μεθόδους των ανακρίσεων που χρησιμοποιούσε η KGB.
Ηταν σαν σήμερα το 1999 όταν ο διωκόμενος ηγέτης του PKK, Αμπνουλάχ Οτσαλάν, φτάνει στην Αθήνα και βρίσκει καταφύγιο στο σπίτι της ποιήτριας, συγγραφέας, και αγωνίστριας της Εθνικής Αντίστασης Βούλα Δαμιανάκου, υπόθεση για την οποία η ίδια κινδύνευσε να καταδικαστεί. Για την γνωστή κατάληξη που είχε ο Οτσαλάν θα αναφερθούμε σε άλλη ανάρτησή μας.
Τώρα αρκούμαστε να αναφέρουμε ένα απόσπασμα από την παρουσίαση του βιβλίου της Β. Δαμιανάκου "Ο Οτσαλάν στο σπίτι μου":«Είναι αυτή η συνωμοσία που με βασανίζει», απάντησε στους δικηγόρους του, ο Αμπντουλάχ Οτζαλάν όταν τον ρώτησαν αν υπέστη βασανιστήρια. Την ίδια απάντηση θα μπορούσε να δώσει σύσσωμος ο Ελληνικός λαός, πως ένιωσε, όταν αυτή η συνωμοσία με δόλο απάτη και αναίδεια, με κάλπικην εγγύηση και πεχλιβάνικα τερτίπια, απέσπασε ιερόν του ικέτη και ρημαγμένον ψυχή τε και σώματι απ’ της αισχρής συνωμοσίας το μέγεθος - τον οδήγησε ενώπιον . . . δίκης στημένης κι από ‘κει μπροστά στη στημένη κρεμάλα. . . Προσθέτουμε και κάτι άλλο. Ενα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο της ίδιας συγγραφέως "Από τον ληστή του νόμου κάλλιο στον ληστή του δρόμου": "Και τι σωτήρες είδαμε, Γιάννη μου, τι άντρες εθνο-εθνικόφρονες και βάλε… τι εθνάρχες… καραμαν-αλήδες, τι σημιτο-γιωργάκηδες, τι γιουρο-παπαδήμους. Τι νταβατζήδες-έμπορους, τι κάπηλους και τι πατριδο-κάπηλους… Τι τυμβωρύχους πλιατσικολόγους… τι σταυρωτήδες που διεμοιράσαντο του σταυρωμένου έθνους τα ιμάτια… Τι ξενοξιππασμένους μωρόχαυλους, που όλη τους την υπόσταση την έχουν κρεμάσει απ’ το Ο.Κ. και το χαμόγελο –όχι του παιδιού– του ξένου δυνάστη, που για πιο κομψό τους βάφτισε εταίρους".
Τα χρόνια του σταλινικού καθεστώτος στη Σοβιετική Ένωση σίγουρα δεν αποτελούν μια από τις πιο φωτεινές περιόδους της ρωσικής (ή ανθρώπινης, εν γένει) ιστορίας. Tα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου ήταν αυτά που ήταν, και το φωτογραφικό υλικό (και μάλιστα το έγχρωμο) που υπάρχει από την ΕΣΣΔ κατά τη συγκεκριμένη περίοδο δεν είναι τόσο μεγάλο όσο για άλλες περιόδους.
Για αυτό τον λόγο, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι φωτογραφίες ενός πρώην διπλωμάτη- του ταγματάρχη του αμερικανικού στρατού Μάρτιν Μάνχοφ, τις οποίες έφερε στο φως ο ιστορικός Ντάγκλας Σμιθ: Σύμφωνα με το RT, πρόκειται για περίπου 1.000 έγχρωμες φωτογραφίες από διάφορες πόλεις της ΕΣΣΔ, περιλαμβανομένης της Μόσχας, της Αγίας Πετρούπολης (τότε Λένινγκραντ), του Μουρμάνσκ κ.ά.
Ο Μάνχοφ υπηρέτησε στην πρεσβεία των ΗΠΑ στη Μόσχα μεταξύ του 1952 και του 1954 και απελάθηκε λόγω κατηγοριών για κατασκοπεία. Ο Σμιθ ανακάλυψε το υλικό σε ντουλάπι στο σπίτι μετά τον θάνατό του, και έχει αρχίσει την ψηφιοποίησή του- έχοντας ανεβάσει αρκετές φωτογραφίες στον λογαριασμό του στο Facebook.
Έβαλε όλο το ταλέντο του και την ευαισθησία του για τα ζώα και έφτιαξε ένα υπέροχο γκράφιτι για τα αδεσποτάκια του καταφυγίου στο Πέραμα!
Ο Άμπε Φερέιρα ομόρφυνε με μια ζωγραφιά το καταφύγιο του Ζωοφιλικού & Περιβαλλοντικού Συλλόγου Περάματος, όπου φιλοξενούνται προσωρινά 90 σκύλοι μέχρι να υιοθετηθούν.
Με φόντο το γκράφιτι του Άμπε Φερέιρα, τρεις εθελοντές -η Νάνσυ, η Αγγελική και οΓιάννης- φωτογράφισαν σε αυθόρμητες πόζες τα ζώα του καταφυγίου, ώστε να αυξηθούν οι πιθανότητες τους για υιοθεσία.
Ο Ζωοφιλικός & Περιβαλλοντικός Σύλλογος Περάματος δεν μπορούσε παρά να ευχαριστήσει θερμά την ομάδα των τεσσάρων νέων ανθρώπων, που σε συνθήκες την ανυπόφορη ζέστη, επισκέφθηκαν το καταφύγιο, φωτογραφίζοντας τ’ αδέσποτα ζώα και ομορφαίνοντας το χώρο με ιδιαίτερη ευαισθησία.
«Χίλια ευχαριστώ στην ομάδα των τεσσάρων νέων παιδιών που σήμερα… κάτω από τον ανελέητο ήλιο και την ανυπόφορη ζέστη…. ήρθαν με σκοπό να φωτογραφήσουν τα αδεσποτάκια μας… και να ομορφύνουν τον χώρο μας με ιδιαίτερη ευαισθησία!
Νάνσυ, Αγγελική, Άμπε και Γιάννη…. δεν έχουμε λόγια… ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ!» αναφέρεται ε μήνυμα του Συλλόγου στο Facebook.
Από τις αρχές του 1945, στις 12 του Γενάρη, ξεκίνησε η επιχείρηση «Βιστούλα – Οντέρ» του Κόκκινου Στρατού. Τα σοβιετικά στρατεύματα άρχισαν τη μεγάλη επέλασή τους με κατεύθυνση τη πρωτεύουσα της ναζιστικής Γερμανίας, το Βερολίνο.
Η πύλη της κόλασης του Αουσβιτς με την επιγραφή: Η εργασία απελευθερώνει.
Οι Γερμανοί, από τον Νοέμβρη του 1944, προετοιμάζονται να αποχωρήσουν, μη μπορώντας να σταματήσουν την επέλαση του Κόκκινου Στρατού. Αρχισαν να γκρεμίζουν τα κτίρια – μάρτυρες των φρικαλεοτήτων τους. Τα κρεματόρια και οι τέσσερις θάλαμοι αερίων ισοπεδώθηκαν. Οι αποτεφρωτήρες αποσυναρμολογήθηκαν και ετοιμάστηκαν να μεταφερθούν στο άλλο στρατόπεδο συγκέντρωσης, το Μαουτχάουζεν, το οποίο πίστευαν οι Γερμανοί ότι δεν θα έπεφτε στα χέρια των Συμμάχων.
Μέχρι τις 18 Γενάρη, οι Γερμανοί εκκένωσαν τα στρατόπεδα του Αουσβιτς, καθώς οι σοβιετικές δυνάμεις πλησίαζαν το συγκρότημα του Αουσβιτς, οδηγώντας σε πορείες θανάτου, μέσα στα χιόνια, περίπου 60.000 εξαθλιωμένους κρατούμενους, με κατεύθυνση το στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλσεν στην πόλη Μπέργκεν, και την πόλη Βότζισλαβ Σλάσκιστο δυτικό τμήμα της Άνω Σιλεσίας, όπου φόρτωναν όσους είχαν επιζήσει, σε τρένα για τα άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γερμανία. Τα SS πυροβολούσαν όποιον έμενε πίσω ή δεν είχε τις δυνάμεις να συνεχίσουν. Περισσότεροι από 15.000 κρατούμενοι έχασαν τη ζωή τους σε αυτές τις πορείες θανάτου από το Αουσβιτς.
Δυο μέρες μετά, στις 20 Γενάρη, οι Γερμανοί επιστρέφουν στο συγκρότημα Αουσβιτς-Μπιρκενάου και ανατίναξαν τα δυο τελευταία κρεματόρια, στην προσπάθειά τους να εξαφανίσουν τα ίχνη των αποτρόπαιων πράξεών τους από τους Σοβιετικούς.
Σοβιετικοί στρατιώτες απελευθερώνουν τις κρατούμενες στο στρατόπεδο του Αουσβιτς. Οι γυναίκες της φωτογραφίας είναι πολιτικές κρατούμενες, κομμουνίστριες από τη Σοβιετική Ενωση, όπως δείχνουν τα σήματα που φορούν στο πέτο.
Το Σάββατο 27 Γενάρη 1945, οι στρατιώτες της 60ής Στρατιάς του 1ου Ουκρανικού Μετώπου του Κόκκινου Στρατού μπαίνει απελευθερωτής στο Αουσβιτς, όπου βρίσκει περισσότερους από 7.000 παρατημένους κρατούμενους, σε τρισάθλια κατάσταση, τους οποίους παράτησαν οι Ναζί γιατί δεν θα μπορούσαν έτσι κι αλλιώς να ακολουθήσουν την πορεία θανάτου.
Αουσβιτς. 27 Γενάρη 1945. Οι πρώτοι κρατούμενοι που απελευθερώνονται
Εκείνο το πρωινό οι σοβιετικοί στρατιώτες του 322ου τμήματος πεζικού της 60ης Στρατιάς, με επικεφαλής τον Συνταγματάρχη του Κόκκινου Στρατού Πάβελ Κουρότσκιν, μπήκαν στο πρώτο στρατόπεδο, το Αουσβιτς Ι, όπου αντίκρισαν τις πρώτες εικόνες της φρίκης του Αουσβιτς στα πρόσωπα των 1200 επιζώντων του στρατοπέδου.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας έμπαιναν στο Αουσβιτς ΙΙ, το περίφημο στρατόπεδο Μπίκερναου, όπου βρήκαν 5.800 επιζώντες, ανάμεσά τους 611 παιδιά.
Από τα 230 000 παιδιά που βρίσκονταν στο Αουσβιτς μόνο 611 απελευθερώθηκαν.
Από τους επιζώντες του Αουσβιτς ακούστηκαν οι πρώτες διηγήσεις για τα τερατώδη εγκλήματα των ναζί που είχαν διαπραχθεί στο Αουσβιτς από τους Γερμανούς φασίστες.
Ένας Σοβιετικός γιατρός εξετάζει έναν επιζώντα του Άουσβιτς
Από τα πάνω από 6 εκατομμύρια ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στα απάνθρωπα στρατόπεδα συγκέντρωσης που είχαν δημιουργήσει οι Γερμανοί φασίστες, πάνω από 1,3 εκατομμύριο εξοντώθηκαν στο Αουσβιτς. 900.000 επιλέχτηκαν και εκτελέστηκαν με διάφορους τρόπους, θανατώθηκαν με δηλητηριώδη αέρια σε ειδικούς θαλάμους αερίων, απαγχονίστηκαν, πυροβολήθηκαν, έγιναν πειραματόζωα για την εξακρίβωση της αντοχής των ανθρώπων σε διάφορα δηλητήρια, πυροβολήθηκαν. Πάνω από 200.000 πέθαναν από ασθένειες, υποσιτισμό και βαρύτατες κακοποιήσεις και ιατρικά πειράματα.
Ένα λόφος από γυαλιά, τα οποία ανήκαν σε ανθρώπους που έκλεισαν στο Άουσβιτς και οδηγήθηκαν στους θαλάμους αερίων.
Από αυτούς περίπου 1.100.000 ήταν Εβραίοι ήταν κρατούμενοι. Τους είχαν κρεμάσει διακριτικό ένα κίτρινο εξάκτινο αστέρι στο πέτο. Ανάμεσά τους 55.000 Ελληνες Εβραίοι.
Νοσοκομείο για τους απελευθερωμένους κρατουμένους, που έστησαν οι Σοβιετικοί.
Οι πολιτικοί κρατούμενοι, περίπου 160.000, φορούσαν διακριτικό ένα κόκκινο τρίγωνο.
Οι Πολωνοί, περίπου 140.000, είχαν ένα «Ρ» πάνω στο κόκκινο τρίγωνο.
Οι Αθίγγανοι και οι «κοινωνικά απροσάρμοστοι», ανάμεσά τους και μερικές πόρνες, περίπου 25.000 άτομα, με διακριτικό στο πέτο ένα μαύρο τρίγωνο.
Η πτέρυγα των Σοβιετικών κρατουμένων, του Μουσείου του Αουσβιτς.
Οι Αιχμάλωτοι Πολέμου, κυρίως Σοβιετικοί, ήταν περίπου 15.000. Και άλλοι 10.000 από άλλες εθνικότητες: Τσέχοι, Γάλλοι, Γερμανοί, Σλοβένοι.
Σωφρονιστικοί κρατούμενοι, περίπου 11.000 με διακριτικό ένα «ΕΗ» και μερικές εκατοντάδες ποινικοί κρατούμενοι με διακριτικό ένα πράσινο τρίγωνο.
Και η καταμέτρηση των «κολασμένων» κλείνει με καμιά εκατοστή ομοφυλόφιλους με ένα ροζ τρίγωνο στο πέτο και 400 περίπου Μάρτυρες του Ιεχωβά.
Βέβαια το Άουσβιτς δεν ήταν το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης που απελευθερώθηκε. Το πρώτο στρατόπεδο ήταν εκείνο του Μαϊντάνεκ, στην ανατολική Πολωνία, που απελευθερώθηκε από τον Κόκκινο Στρατό στις 23 Ιούλη του 1944.
Ηταν όμως το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης ανθρώπων που έφτιαξαν οι ναζί εθνικοσοσιαλιστές της Γερμανίας. Εμεινε στην Ιστορία σαν το σύμβολο της κτηνωδίας των Γερμανών φασιστών κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η φωτογραφία που συνοδεύει το θέμα είναι Αφίσα της Βερολινέζικης Ενωσης των διωχθέντων από το Ναζιστικό Καθεστώς – «27 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1945 – ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕ ΤΟ ΑΟΥΣΒΙΤΣ».
Το Λένινγκραντ αριθμούσε τρία εκατομμύρια κατοίκους πριν από τον πόλεμο, όμως περισσότεροι από 800.000 πέθαναν από τον λιμό, τις αρρώστιες ή τις βόμβες στη διάρκεια των 872 ημερών της πολιορκίας από τα στρατεύματα του Χίτλερ.
Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν θα ηγηθεί σήμερα των εορτασμών για την 75η επέτειο από το τέλος της πολιορκίας του Λένινγκραντ που προκάλεσε τον θάνατο τουλάχιστον 800.000 ανθρώπων από το 1941 έως το 1944.
Το αποκορύφωμα θα είναι μια αμφιλεγόμενη στρατιωτική παρέλαση κοντά στο Μουσείο Ερμιτάζ, στο κέντρο της πρώην πρωτεύουσας της αυτοκρατορικής Ρωσίας, στην οποία θα συμμετάσχουν 2.500 στρατιωτικοί.
Άρματα μάχης, εκτοξευτήρες ρουκετών και οχήματα πεζικού θα παρελάσουν μαζί με δόκιμους αξιωματικούς που θα κρατούν πανωφόρια από δέρμα προβάτου και μπότες που φορούσαν οι στρατιώτες της εποχής εναντίον του ναζί εισβολέα.
Πολλές επικρίσεις ακούστηκαν στην Αγία Πετρούπολη, ακόμη και από επιζώντες της πολιορκίας, εναντίον της παρέλασης αυτής που θεωρείται παράδειγμα της μιλιταριστικής προπαγάνδας των αρχών υπό τον Βλαντίμιρ Πούτιν.
Σύμφωνα με το Κρεμλίνο, ο Ρώσος πρόεδρος δεν θα παρακολουθήσει την παρέλαση θα μεταβεί όμως στο κοιμητήριο Πισκαρέβσκογια και θα παρευρεθεί σε μια συναυλία προς τιμήν των θυμάτων.
Για τον εκπρόσωπο του Κρεμλίνου, Ντμίτρι Πεσκόφ, πρόκειται για μια «πολύ σημαντική ημερομηνία για ολόκληρη τη χώρα, για όλους τους Ρώσους και προσωπικά για τον πρόεδρο Πούτιν».
Ο Βλαντίμιρ Πούτιν, 66 ετών, δεν είχε γεννηθεί τότε, αλλά ο μεγαλύτερος αδελφός του είχε σκοτωθεί κατά την πολιορκία. Τάφηκε στο κοιμητήριο το οποίο αναμένεται να επισκεφθεί ο Ρώσος πρόεδρος.
Η μητέρα του Πούτιν παραλίγο να πεθάνει από πείνα στη διάρκεια του αποκλεισμού, ενώ ο πατέρας του, που ήταν στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού, τραυματίστηκε όχι μακριά από το Λένινγκραντ.
Το Λένινγκραντ αριθμούσε τρία εκατομμύρια κατοίκους πριν από τον πόλεμο, όμως περισσότεροι από 800.000 πέθαναν από τον λιμό, τις αρρώστιες ή τις βόμβες στη διάρκεια των 872 ημερών της πολιορκίας από τα στρατεύματα του Χίτλερ.
Ενόψει της επετείου, σχεδόν 5.000 άνθρωποι υπέγραψαν ένα κείμενο με το οποίο καλούσαν τις αρχές να ακυρώσουν τη στρατιωτική παρέλαση, χαρακτηρίζοντάς την «ιερόσυλο καρναβάλι».
Ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου δεν θέλησε να σχολιάσει το αίτημα αυτό, λέγοντας πως Πετρούπολη είναι γνωστή για «τον πλούτο των παραδόσεών της» στον τομέα της αμφισβήτησης.
Από την Παρασκευή (προχθές) έχουν πραγματοποιηθεί πολλές εκδηλώσεις σε όλη την πόλη, μεταξύ των οποίων συναυλίες και προβολές. Απόψε ένας κανονιοβολισμός θα ακουστεί για να σημάνει την επέτειο της απελευθέρωσης της πόλης.
Στη διάρκεια της στρατιωτικής παρέλασης θα τηρηθεί επίσης ενός λεπτού σιγή υπό τον ήχο ενός μετρονόμου. Στη διάρκεια της πολιορκίας η ταχύτητα του μετρονόμου που μεταδιδόταν από το ραδιόφωνο προειδοποιούσε τους κατοίκους για την επικείμενη έναρξη των αεροπορικών βομβαρδισμών.
Ορισμένα κτίρια εξακολουθούν να φέρουν σημάδια από τις προειδοποιήσεις της σοβιετικής εξουσίας εναντίον των επιδρομών αυτών σε μια πόλη πέντε εκατομμυρίων κατοίκων, το συλλογικό ασυνείδητο των οποίων παραμένει βαθιά σημαδεμένο από την τραγωδία.
Τα μεγάλα μνημεία της Πετρούπολης θα φωταγωγηθούν, ενώ οι κάτοικοι, μεταξύ των οποίων 108.000 πρώην στρατιώτες ή επιζώντες της πολιορκίας, κλήθηκαν να ανάψουν κεριά στα παράθυρα των σπιτιών τους.
Αμερικανίδα πιλότος της πολιτικής αεροπορίας. Έμεινε στην ιστορία ως η πρώτη αφροαμερικανίδα και η πρώτη ιθαγενής αμερικανίδα, που έλαβε δίπλωμα χειριστή αεροσκάφους, αν και αναγκάστηκε να εκπατριστεί στη Γαλλία για να το αποκτήσει, λόγω των φυλετικών διακρίσεων στις ΗΠΑ.
Η Μπέσι Κόλμαν γεννήθηκε στις26 Ιανουαρίουστην Ατλάντα του Τέξας. Ήταν το δέκατο από τα δεκατρία παιδιά του αγρεργάτη Τζορτζ Κόλμαν, αφροϊνδιάνικης καταγωγής και της αφροαμερικανίδας Σούζαν Κόλμαν. Σε ηλικία 9 ετών, ο πατέρας της εγκατέλειψε την οικογενειακή εστία προς αναζήτηση καλύτερης τύχης κι έζησε μέχρι τα 23 χρόνια της με τη μητέρα και κάποια από τα αδέλφια της.
Φοίτησε σε σχολείο για μαύρους μαθητές και αργότερα σε σχολείο της θρησκευτικής κοινότητας των Βαπτιστών. Στα 18 της γράφτηκε σε πανεπιστήμιο για μαύρους στην Οκλαχόμα, αλλά το εγκατέλειψε μετά από ένα χρόνο, επειδή τα χρήματα δεν έφταναν να πληρώσει τα δίδακτρα.
Το 1916 μετακόμισε στο Σικάγο, όπου ζούσαν κάποια από τα μεγαλύτερα αδέλφια της. Δούλεψε ως μανικιουρίστρια και σερβιτόρος, αλλά το όνειρό της ήταν να γίνει πιλότος. Όμως, καμία σχολή δεν την δεχόταν, επειδή ήταν γυναίκα και μαύρη. Έτσι, με τη βοήθεια ενός εκδότη τοπικής εφημερίδας και μιας φιλανθρώπου τραπεζίτισσας, σάλπαρε για το Παρίσι, όπου έφθασε στις20 Νοεμβρίου1920. Γράφτηκε σε σχολή και στις15 Ιουνίου1921 έλαβε το δίπλωμα χειριστή αεροσκάφους. Έτσι, έγινε η πρώτη αμερικανίδα αφρικανικής καταγωγής, αλλά και η πρώτη ιθαγενής αμερικανίδα (ο πατέρας της είχε ρίζες στη φυλή των Τσερόκι), που έγινε πιλότος.
Αμέσως μετά επέστρεψε στις ΗΠΑ, αλλά γρήγορα διαπίστωσε ότι δεν έβρισκε δουλειά. Για τον στρατό ούτε λόγος, ενώ οι πτήσεις της πολιτικής αεροπορίας δεν είχαν ακόμη ξεκινήσει. Η μόνη διαθέσιμη απασχόληση ως πιλότος ήταν στον απαιτητικό τομέα των αεροπορικών επιδείξεων, όπου διαπίστωσε την ανεπάρκειά της. Μετέβη ξανά στην Ευρώπη τον Φεβρουάριο του 1922 για προχωρημένα μαθήματα στη Γαλλία και τη Γερμανία. Εκεί γνωρίστηκε με τον ολλανδό κατασκευαστή αεροπλάνων Άντονι Φόκερ κι έλαβε ειδική εκπαίδευση από τον αρχιδοκιμαστή της εταιρείας του.
Επέστρεψε γεμάτη αυτοπεποίθηση στο Σικάγο και στις3 Σεπτεμβρίου1922 έλαβε μέρος σε αεροπορική επίδειξη βετεράνων, όπου εντυπωσίασε με τις εναέριες φιγούρες της. Αμέσως έγινε η αγαπημένη του Τύπου και κάθε εμφάνισή της προβαλλόταν με εντυπωσιακούς τίτλους από τις εφημερίδες. Πρωτοστατούσε, βέβαια, ό εκδότης της εφημερίδας «Chicago Defender», που είχε χρηματοδοτήσει εν μέρει την εκπαίδευσή της στη Γαλλία.
Όνειρό της ήταν να ανοίξει μία σχολή για αφροαμερικανούς αεροπόρους, μόλις συγκέντρωνε το αναγκαίο χρηματικό ποσό. Δεν τα κατάφερε, καθώς στις30 Απριλίου1926 σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα στο Τζάκσονσβιλ της Φλώριδας. Πετούσε με πιλότο τον μηχανικό και ατζέντη της, τον 24χρονο Γουίλιαμ Γουίλς, και κατόπτευε το χώρο, προκειμένου να επιχειρήσει άλμα με αλεξίπτωτο την επόμενη ημέρα. Ξαφνικά, το αεροπλάνο τύπου Curtiss JN-4 έκανε βουτιά και η Κόλμαν βρέθηκε στο κενό από ύψος 610 μέτρων. Κατέπεσε στο έδαφος και πέθανε ακαριαία. Την ίδια τύχη είχε και ο Γουίλς, που δεν μπόρεσε να ανακτήσει τον έλεγχο του αεροπλάνου, το οποίο συνετρίβη και ανεφλέγη.
