Μετανάστριες, πρώην κρατούμενες, καταθέτουν την εμπειρία της φυλάκισή τους στο Κέντρο Κράτησης του Ελληνικού.

Αναδημοσίευση από baktirio

Το παρακάτω άρθρο αποτελεί μετάφραση της επιστολής πρώην κρατούμενων στο Κέντρο Κράτησης του Ελληνικού οι οποίες με αυτό καταθέτουν τη μαρτυρία τους για τα όσα βίωσαν κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού τους. Η επιστολή γράφτηκε στα αγγλικά και δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα των Αλληλέγγυων Κρατούμενων στα Νότια

Μετανάστριες, πρώην κρατούμενες, καταθέτουν την εμπειρία της φυλάκισή τους στο Κέντρο Κράτησης του Ελληνικού.

Συνθήκες

Όλοι γνωρίζουν ότι ήταν πολύ άσχημα μέσα στη φυλακή. Το φαγητό ήταν απαίσιο. Υποχρεωνόμασταν να πλένουμε τις τουαλέτες και να βγάζουμε έξω τα σκουπίδια. Οι κουβέρτες και τα στρώματα – όπου υπήρχαν- ήταν πολύ βρώμικα. Εξαιτίας των συνθηκών και της κακής υγιεινής είχαμε όλα τα είδη δερματικών παθήσεων. Στα ντουζ το νερό ήταν παγωμένο, μέσα στον κρύο καιρό. Τα κελιά ήταν πολύ κρύα τον χειμώνα και έβραζαν από τη ζέστη το καλοκαίρι. Ειδικά το καλοκαίρι υποφέραμε λόγω των κουνουπιών. Ήταν τόσα πολλά που ξυνόμασταν όλη την ώρα. Χρειαζόμασταν ρούχα ανάλογα με την εποχή τα οποία παρέχονταν από την αλληλέγγυα ομάδα.

Φαρμακευτική αγωγή

Η λήψη φαρμακευτικής αγωγής, ή ακόμα χειρότερα ειδικής φαρμακευτικής αγωγής, για προβλήματα υγείας όπως ο διαβήτης, το άσθμα, ή καρδιακά νοσήματα ήταν σχεδόν αδύνατη. Μέχρι να πάνε τη γυναίκα στο νοσοκομείο, η κατάσταση είχε επιδεινωθεί. Για παράδειγμα, μια γυναίκα με πέτρες στα νεφρά, η οποία υπέφερε πολύ και ο πόνος της ήταν αφόρητος, δεν έλαβε ποτέ ιατρική φροντίδα και δεν τη μετέφεραν ποτέ στο νοσοκομείο. Ούρλιαζε κάθε φορά που πήγαινε στο μπάνιο… Ή άλλες γυναίκες με πολύ σοβαρά προβλήματα στην καρδιά ή μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο μόνο όταν η κατάστασή τους επιδεινώθηκε πάρα πολύ, ή δε μεταφέρθηκαν ποτέ…

Χαρτιά-απέλαση

Ήμασταν διαρκώς με το άγχος της απέλασης. Η αστυνομία μας έλεγε να κάνουμε αίτημα για άσυλο, διαφορετικά θα απελαθούμε. Είχαμε αυτό το είδος της πίεσης τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα. Από την άλλη πλευρά, υπήρχαν τόσες πολλές απόψεις, που δεν ήταν εύκολο να πάρουμε αποφάσεις για το τι πρέπει να κάνουμε. Για παράδειγμα, το άσυλο: έπρεπε να υποβάλλουμε αίτημα ή όχι; Η κατάσταση αυτή αύξανε το φόβο της απέλασης όλη την ώρα.

Δικηγόροι

Οι γυναίκες πλήρωναν μεγάλα ποσά στους δικηγόρους, από απελπισία, ελπίζοντας να αφεθούν ελεύθερες. Αλλά οι δικηγόροι, τις περισσότερες φορές, έπαιρναν τα χρήματα κι αφού έδιναν ψεύτικες ελπίδες και υποσχέσεις απλά εξαφανιζόταν. Τους έλεγαν ότι θα αφεθούν ελεύθερες, σήμερα, αύριο, σε μια εβδομάδα, σε ένα μήνα… και δε συνέβαινε ποτέ. Μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις…

Ορισμένοι δικηγόροι, ειδικά από μη κυβερνητικές οργανώσεις, ερχόταν μία μόνο φορά στη φυλακή: για να γράψουν τα ονόματα ορισμένων, να πάρουν τις υπογραφές και εξαφανιζόταν μετά… Δε βοηθούσαν καθόλου και δε μπορούσαν να μας δώσουν καμία χρήσιμη πληροφορία γεγονός που έκανε τις γυναίκες να αποφασίσουν να πληρώσουν άλλους δικηγόρους που – πίστευαν ότι – θα μπορούσαν να τις βοηθήσουν.

Επικοινωνίες

Υπάρχουν γυναίκες στη φυλακή που δεν έχουν ούτε οικογένεια ούτε φίλους να τους στηρίξουν οικονομικά και ψυχολογικά. Επίσης, για τις γυναίκες κρατούμενες οι οποίες δεν έχουν άλλο τρόπο να επικοινωνήσουν παρά μόνο τη μητρική τους γλώσσα – Φαρσί ή αραβικά για παράδειγμα – τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα. Σε περιπτώσεις πχ όταν υπήρχαν προβλήματα υγείας και ήταν απαραίτητη η φαρμακευτική αγωγή δε μπορούσαν να γίνουν κατανοητές από το προσωπικό της αστυνομίας.

Εξαιτίας αυτού, η επαφή με την ομάδα αλληλεγγύης ήταν ο μόνος τρόπος για εμάς να κάνουμε τις φωνές μας να ακουστούν. Δηλαδή, ο μόνος τρόπος για να επικοινωνήσουμε με τα μέλη της οικογένειας μας και με τον έξω κόσμο ήταν (ή είναι) μέσω της ομάδας αλληλεγγύης. (Ήταν σημαντικό για μας να κάνουμε γνωστές στους ανθρώπους εκεί έξω τις συνθήκες που ζούμε και να μην απομείνουμε ξεχασμένες να αντιμετωπίσουμε τη μοίρα μας…)

Αστυνομία: συμπεριφορά και τακτικές

Από τον τρόπο που μας φερόταν αισθανόμασταν σαν εγκληματίες. Συχνά η  αστυνομία εκτόξευε απειλές. Μας υπενθύμιζαν ότι έχουν κάθε δικαίωμα να μας κρατήσουν στη φυλακή για 18μήνες σύμφωνα με το νόμο. Αυτό γινόταν σχεδόν κάθε φορά που ρωτούσαμε για το τι θα γίνει με τις υποθέσεις μας.

Η αστυνομία δε νοιαζόταν για κανένα. Πίστευαν ότι όποιος δεν έχει νομιμοποιητικά έγγραφα ανήκει στη φυλακή χωρίς να κρατάνε στο μυαλό τους τις ειδικές περιπτώσεις, όπως οι γυναίκες που υπέφεραν από ψυχικές διαταραχές. Τις έφεραν στο Κέντρο Κράτησης όπου κρατήθηκαν για μεγάλο χρονικό διάστημα αν και αυτές οι γυναίκες χρειαζόταν ψυχολογική και ψυχιατρική υποστήριξη. Κι αυτό έκανε την κατάσταση πολύ χειρότερη για όλες μας…

Άλλο δείγμα είναι ότι αν και δεν είναι νόμιμο να κρατούνται παιδιά μέσα στη φυλακή, η αστυνομία συνήθιζε να κρατά μητέρες με τα παιδιά τους μέσα για μεγάλο διάστημα κάποιες φορές. Άλλες μητέρες τις χώρισαν από τα παιδιά τους και δεν είχαν την παραμικρή ιδέα τι απόγιναν, πού ήταν κι αν ήταν καλά ή όχι. Οι μητέρες κρατούνταν για μεγάλη χρονική περίοδο και τα παιδιά ήταν έξω, μόνα, χωρίς την παρουσία της μητέρας τους.

Ακόμα και ανήλικα κορίτσια τα οποία υποτίθεται δεν πρέπει να κρατούνται, στάλθηκαν στα κέντρα ανηλίκων, μερικές φορές για μεγάλο διάστημα. Το ίδιο εφάρμοσαν και για γυναίκες μεγάλης ηλικίας με προβλήματα υγείας. Υπήρξαν περιπτώσεις γυναικών – και μιας έφηβης επίσης – που έκαναν απόπειρες αυτοκτονίας διαμαρτυρόμενες για την κράτηση, αφού έμειναν για πολλούς μήνες εκεί, χωρίς να ξέρουν πότε θα αφεθούν ελεύθερες.

Όταν οι γυναίκες έφταναν στη φυλακή συνήθως είχαν την ελπίδα ότι θα αφηνόταν ελεύθερες σύντομα, ίσως σε καναδυό ημέρες επειδή η αστυνομία συνήθιζε να λέει σε όλες μας ότι τα προβλήματα με τα χαρτιά θα επιλύονταν το πολύ σε 3 μέρες. Αλλά μετά από αναμονή μιας βδομάδας, συνειδητοποιήσαμε ότι μας έλεγαν ψέματα για να μην αντισταθούμε. Αφού περάσαμε πολλούς μήνες στη φυλακή, και αφού πληρώσαμε και τα τελευταία μας χρήματα σε ψεύτικους δικηγόρους, μείναμε χωρίς χρήματα και χωρίς ελπίδα.

Η ζωή μετά τη φυλακή

Αν και η ελευθερία είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί σε άνθρωπο που είναι φυλακισμένος, όταν αφεθήκαμε ελεύθερες στην αρχή το μέλλον μας ήταν άγνωστο. Χωρίς χρήματα και με πολύ άγχος. Σε αυτό το σημείο η βοήθεια των αλληλέγγυων ήταν κρίσιμη για τις γυναίκες που δεν είχαν κάποιον να τις βοηθήσει και καμία ‘οργάνωση’ δεν τους έδινε πληροφορίες ή βοήθεια.

Μερικές σκέψεις

Είναι καλύτερα για το κράτος να προσπαθεί να επιλύσει την κατάσταση/πρόβλημα με τα έγγραφα αντί να στέλνει τους ανθρώπους στη φυλακή, μέσα σε κακές συνθήκες, για μεγάλα χρονικά διαστήματα και να κάνει τις ζωές τους πολύ χειρότερες απ’ ο,τι ήταν…

Γιατί στις φυλακές;

Γιατί να πας φυλακή επειδή δεν έχεις χαρτιά;

Γιατί όχι ελεύθεροι;

Γιατί τόσο χρόνο μέσα;

Τα Κέντρα Κράτησης πρέπει να κλείσουν γιατί οι γυναίκες που κρατούνται εκεί δεν είναι εγκληματίες αλλά άνθρωποι που ήρθαν εδώ ψάχνοντας καταφύγιο περιμένοντας να λάβουν βοήθεια κι όχι να βρεθούν φυλακισμένες.

Συμπάσχουμε με τις γυναίκες που βρίσκονται σε Κέντρα Κράτησης τώρα, γιατί περάσαμε τα ίδια και οι συνθήκες είναι χειρότερες απ’ ο,τι ήταν στη δική μας περίοδο κράτησης. Η επικοινωνία με την ομάδα αλληλεγγύης έχει χαθεί καθώς η αστυνομία δεν την επιτρέπει. Ως εκ τούτου δεν ξέρουμε στ’ αλήθεια τι είδους εφιάλτη περνούν αυτές οι γυναίκες. Για να βοηθήσουμε τις κρατούμενες ο μόνος τρόπος είναι να ξέρουμε τι συμβαίνει μέσα. Αυτήν την περίοδο η αστυνομία προσπαθεί να κάνει αόρατη την κράτηση με το να αποκλείει τον κόσμο να έρθει σε επαφή με τις γυναίκες. Με αυτόν τον τρόπο οι αλλαγές στο σύστημα δε γίνονται γνωστές σε εμάς και η φυλάκιση που γίνεται στο σκοτάδι δε μας αφήνει να βοηθήσουμε

Μετανάστριες, πρώην φυλακισμένες στο Κέντρο Κράτησης στο Ελληνικό (Δεκέμβριος 2016)

Μετάφραση baktirio