ΗΠΑ, καθημερινό πυρ κατά βούληση

Από το tvxs:

Tο νέο μακελειό της Τετάρτης σε σχολείο στο Πάρκλαντ της Φλόριντα από τον 19χρονο Νίκολας Κρουζ, που στοίχισε τη ζωή σε 17 ανθρώπους, διατηρεί, με τον πιο νοσηρό τρόπο, την αέναη συζήτηση στο εσωτερικό των ΗΠΑ για την οπλοκατοχή και την οπλοχρησία.

Κάθε μέρα, κατά μέσο όρο, επτά παιδιά και έφηβοι πυροβολούνται και σκοτώνονται στην Αμερική. Ετησίως ο αριθμός των ανήλικων θυμάτων είναι 2.500. Μόνο το 2017 σκοτώθηκαν από πυρά επί αμερικανικού εδάφους περισσότεροι από 11.600 άνθρωποι, εξαιρουμένων των αυτοκτονιών. Ωστόσο ο πρόεδρος των ΗΠΑ

Η νόμιμη κυρίαρχη πρακτική της οπλοκατοχής και οπλοχρησίας, η ενδοοικογενειακή βία και η «ματωμένη» γραφειοκρατία ορίζουν την Αμερική ως το έθνος των όπλων που «σφαγιάζεται» μόνο του, στο εσωτερικό του, χωρίς αυτό να αποτελεί έκπληξη αλλά καθημερινότητα.

Όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει το Time, αναδεικνύοντας μια ακόμη πτυχή του ζητήματος της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ, η ενδοοικογενειακή ή οικιακή βία είναι ένας από τους παράγοντες που έχουν πιθανή, «απευθείας» σχέση με τις μαζικές σφαγές. Στην ουσία μέσω του άρθρου επισημαίνεται μία «γκρίζα» περιοχή του νομικού και δικαστικού συστήματος των ΗΠΑ, η οποία ανοίγει, πρακτικά, τον δρόμο στους δράστες, προς την κορύφωση του δράματος. Επίσης, προσφέρει αξιοσημείωτα στοιχεία για το εύρος της αποσύνθεσης του κοινωνικού ιστού μιας χώρας που εξακολουθεί να αποτελεί την «ατμομηχανή» του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Διαβάστε σχετικά: «Άνθρωποι της διπλανής πόρτας» της Ναταλίας Ηλία

«Ματωμένη» γραφειοκρατία

«Το μυαλό ενός ανθρώπου που αρχίζει να πυροβολεί σε έναν δημόσιο χώρο είναι ένα δυσεπίλυτο αίνιγμα. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ποιος μοναχικός θα διολισθήσει στο μίσος προς την κοινωνία, ή ποιο οργισμένο ξέσπασμα θα προκύψει ως το προμήνυμα μιας σφαγής», σημειώνεται στο άρθρο του Times. Για τον Νίκολα Κρουζ πάντως, όπως και για τους περισσότερους νεαρούς δολοφόνους, υπήρχαν πολλές προειδοποιήσεις για όποιον μπορούσε να τις διακρίνει. Είχαν προβλήματα ψυχικής υγείας, ένα ιστορικό σκληρότητας απέναντι στα ζώα, συχνά αντιμετωπίζουν οικογενειακά προβλήματα ή ενδοοικογενειακή βία. Καταστάσεις και ενδείξεις, οι οποίες κανονικά θα έπρεπε να τους εμποδίζουν από το να προμηθεύονται όπλο. Αλλά όμως προμηθεύονται. Και συχνά όχι μόνο ένα, αλλά περισσότερα.

Οι «σφαγές» ίσως δεν θα μπορούσαν να είχαν προβλεφθεί. Αλλά ίσως θα μπορούσε να είχαν αποφευχθεί. Στο προηγούμενο μακελειό, τον Νοέμβριο του 2017, ο 26χρονος Devin Patrick Kelley άνοιξε πυρ μέσα σε εκκλησία του Τέξας με ένα ημιαυτόματο τουφέκι, σκοτώνοντας 26 ανθρώπους. Βρέθηκε νεκρός, λίγη ώρα αργότερα, μέσα στο αυτοκίνητό του, χωρίς να έχει γίνει σαφές αν αυτοκτόνησε ή αν υπέκυψε στα τραύματά του από τα πυρά του άντρα που τον πυροβόλησε. Μέσα στο αυτοκίνητο βρέθηκε πλήθος όπλων. 

Είχε καταδικαστεί για ενδοοικογενειακή βία, οπότε λογικά δεν έπρεπε να έχει πρόσβαση σε όπλα. Όμως, η Πολεμική Αεροπορία - στην οποία υπηρέτησε - διαπίστωσε, ότι η βάση δεδομένων του Εθνικού Κέντρου Πληροφόρησης για το Έγκλημα (NCIC), δεν ενημερώθηκε για την καταδίκη του Kelley, γεγονός το οποίο εξηγεί γιατί θα ήταν εύκολο να περάσει την διαδικασία ελέγχου του ποινικού μητρώου του στην περίπτωση που ήθελε να αγοράσει όπλο.

Ο Kelley ήταν το είδος του ανθρώπου που δεν θα έπρεπε ποτέ να περάσει επιτυχώς έναν έλεγχο ποινικού ιστορικού. Το 2012, η τότε σύζυγός του Tessa Kelley τον κατηγόρησε ότι την χτύπησε, αποπειράθηκε να την πνίξει, την απείλησε με όπλο και χτύπησε το μωρό της τόσο δυνατά που έσπασε το κρανίο του. Ο Kelley κατηγορήθηκε για ενδοοικογενειακή βία από στρατιωτικό δικαστήριο και νοσηλεύτηκε για μικρό χρονικό διάστημα σε ψυχιατρική κλινική στο Νέο Μεξικό. Πρώην εργαζόμενοι της κλινικής κατέθεσαν ότι είχε συγκεντρώσει πυροβόλα όπλα, απειλούσε την ζωή ανωτέρων του αξιωματικών και υπέφερε από μια απροσδιόριστη διανοητική διαταραχή. Αργότερα παραδέχθηκε την ενοχή του για την ενδοοικογενειακή βία και υπηρέτησε για ένα χρόνο στο στρατό ώσπου αποτάχθηκε λόγω κακής συμπεριφοράς.

Ωστόσο ο Kelley δεν ηρέμησε. Το 2013, το γραφείο του σερίφη του Comal County ερεύνησε καταγγελία εναντίον του για βιασμό και σεξουαλική επίθεση στο New Braunfels του Τέξας, αλλά δεν κατηγορήθηκε ποτέ. Όταν ζούσε στο Κολοράντο το 2014, οι γείτονες κάλεσαν την αστυνομία όταν τον είδαν να χτυπά τον σκύλο του και παραπέμθηκε για σκληρότητα εναντίον των ζώων. Την ίδια χρονιά η αστυνομία ανταποκρίθηκε σε μια κλήση για οικιακή βία στο σπίτι του Kelley, έλεγξαν την τότε σύντροφό του, αλλά δεν απαγγέλθηκαν κατηγορίες. Εκείνη η κοπέλα, η Danielle Shields, έγινε σύντομα σύζυγός του μετά από αυτό το περιστατικό.

Αυτό δεν ήταν ένα μεμονωμένο λάθος. Σύμφωνα με μια έκθεση του Πανεπιστημίου της Φλόριντα, ο στρατός έκανε ανάλογα λάθη σε περίπου 1.300 περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας μεταξύ 2004 και 2012  συμπεριλαμβανομένων των λανθασμένων ταξινομήσεων που επέτρεψαν στους κακοποιούς να μην αναφέρονται στο NCIC. «Υπάρχουν χιλιάδες περιπτώσεις που έχουν ταξινομηθεί εσφαλμένα» λέει ο Eric Carpenter, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Φλόριντα και πρώην νομικός του στρατού, ο οποίος πέρασε πολλά χρόνια ψάχνοντας στα αρχεία των στρατοδικείων λόγω της δουλειάς του. «Απλώς το μάθαμε ευρέως μόλις τώρα επειδή ο Kelley αποφάσισε να αρχίσει το πιστολίδι στην εκκλησία».

Το πρόβλημα όμως είναι πολύ βαθύτερο από ένα ελλιπώς ενημερωμένο αρχείο. Ο ομοσπονδιακός νόμος απαγορεύει σε όσους έχουν καταδικαστεί για ενδοοικογενειακή βία ή που υπόκεινται σε εντολή ελέγχου για ενδοοικογενειακή βία, την κατοχή όπλου. Αλλά η μη ομαλή και πλήρης εφαρμογή του επιτρέπει σε όσους θέλουν να περάσουν ανάμεσα από τις νομικές «ρωγμές», να το κάνουν. Ενώ 28 πολιτείες και η Ουάσιγκτον έχουν νόμους που απαγορεύουν στους καταδικασθέντες για ενδοοικογενειακή βία να αγοράζουν ή να κατέχουν πυροβόλα όπλα, μόνο 14 από αυτές απαιτούν να παραδώσουν τα όπλα που ήδη κατέχουν.

Ορισμένοι νόμοι προβλέπουν, ότι οι περιορισμοί αυτοί ισχύουν μόνο για τον έναν σύζυγο, συγκάτοικο ή συγγενή, έναν συνεταίρο συντρόφους ή έναν συγγενή, δημιουργώντας ένα κενό εξαιρέσεων. Υπάρχουν τρεις κύριες βάσεις δεδομένων ελέγχου ποινικού μητρώου για την αναφορά εγκλημάτων, αλλά οι πολιτείες διαφέρουν ως προς τον τρόπο με τον οποίο αναφέρουν αυτές τις περιπτώσεις. Κάποιες πολιτείες, όπως η Νέα Υόρκη, το Νέο Μεξικό και η Λουιζιάνα, έχουν ενημερώσει το NICS (Εθνικό Σύστημα Ελέγχου Ποινικού Μητρώου) με χιλιάδες περιπτώσεις εισαγγελικών παραγγελιών και δικαστικών αποφάσεων για ενδοοικογενειακή βία από τον Δεκέμβριο του 2016, την ώρα που 33 Πολιτείες δεν έχουν αναφέρει ούτε μία.

«Οικογενειακή υπόθεση»...(;)

Έχει διαπιστωθεί, ότι στο 54% των περιστατικών στα οποία τέσσερα ή περισσότερα άτομα (χωρίς τον δράστη) σκοτώθηκαν με πυροβόλο όπλο, μεταξύ των θυμάτων ήταν ένα στενό μέλος του κοινωνικού περιβάλλοντός του, ή μέλος της οικογένειας. Τα περισσότερα από αυτά τα περιστατικά συνέβησαν στο σπίτι. Ωστόσο, μια έρευνα του TIME στα αρχεία της ομάδας έδειξε, ότι από τους 46 μαζικούς πυροβολισμούς που έλαβαν χώρα σε δημόσιο χώρο από 2009, το 33% των δραστών είχε ιστορικό βίας κατά των γυναικών.

Ο James Hodgkinson, ο οποίος τραυμάτισε τον εκπρόσωπο των Ρεπουμπλικάνων, Steve Scalise από τη Λουιζιάνα και αρκετούς άλλους, όταν άνοιξε πυρ εναντίον ενός αγώνα μπέιζμπολ μελών του Κογκρέσου τον Ιούνιο, είχε συλληφθεί το 2006 όταν χτύπησε την υιοθετημένη κόρη του. Ο Omar Mateen, ο οποίος σκότωσε 49 ανθρώπους στο κλαμπ Pulse, στο Ορλάντο, το 2016, είχε κακοποιήσει την πρώην σύζυγό του. Ο Robert Dear, που σκότωσε τρεις ανθρώπους και τραυμάτισε ακόμη εννέα όταν άνοιξε πυρ στην κλινική Planned Parenthood στο Κολοράντο το 2015, είχε κατηγορηθεί για ενδοοικογενειακή βία από δύο πρώην συζύγους του.

Από επιστημονικής πλευράς, η σύνδεση μεταξύ της ενδοοικογενειακής και οικιακής βίας με τους μαζικούς φόνους είναι υπό διερεύνηση. Το ότι οι δράστες αυτών των σφαγών είναι συνήθως βίαιοι, δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι οι βίαιοι είναι πιθανότερο να γίνουν μαζικοί φονιάδες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι «ενδείξεις» προκύπτουν εκ των υστέρων. Οι ερευνητές δεν διαθέτουν επαρκή αποδεικτικά στοιχεία για να τεκμηριώσουν τη σύνδεση αυτή. «Αυτή τη στιγμή δεν διαθέτουμε αρκετά δεδομένα για να έχουμε ένα μοτίβο», λέει η Susan B. Sorenson, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβανίας και διευθύντρια του Κέντρου Ortner για την Οικογενειακή Βία. Οι υποστηρικτές της οπλοκατοχής και οπλοχρησίας εκμεταλλεύονται αυτήν αβεβαιότητα για να υποστηρίξουν ότι δεν είναι απαραίτητοι αυστηρότεροι περιορισμοί στην πρόσβαση όπλων για δράστες οικογενειακής βίας.

Αν όμως δεν μπορεί να τεκμηριωθεί αυτή η σύνδεση επιστημονικά, τεκμηριώνεται απολύτως ένα άλλο κοινό στοιχείο αυτών των σφαγών: «Το μόνο πράγμα που γνωρίζουμε είναι ότι οι δράστες των μαζικών πυροβολισμών έχουν όλοι ως κοινό στοιχείο, την πρόσβαση σε τεράστια δύναμη πυρός, λέει η Sorensen. «Αυτή είναι η μόνη ενοποιητική δύναμη».

Το ζήτημα της κατοχής όπλων από παραβάτες οικιακής και ενδοοικογενειακής βίας είναι ένα από τα σπάνια θέματα στα οποία συμφωνούν από κοινού οι Ρεπουμπλικανοί και οι Δημοκρατικοί. «Υπάρχουν τεράστια προβλήματα με το σύστημα ελέγχου του ιστορικού» λέει ο γερουσιαστής John Cornyn του Τέξας. Είναι ενδεικτική η συνεργασία του Ρεπουμπλικάνου γερουσιαστή Jeff Flake με τον Δημοκρατικό γερουσιαστή Martin Heinrich για ένα νομοσχέδιο που θα απαιτεί από τον στρατό να καταγράψει με ακρίβεια και να αναφέρει τις καταδίκες για οικογενειακή βία. Και οι Ρεπουμπλικανοί  κυβερνήτες στην Γιούτα, την Βόρεια Ντακότα, το Ουισκόνσιν και το Μίτσιγκαν έχουν λάβει μέτρα για να περιορίσουν τα δικαιώματα κατοχής πυροβόλων όπλων για τους παραβάτες οικιακής βίας.

Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι οι νόμοι που απαιτούν από τους παραβάτες να παραδώσουν τα όπλα τους είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικοί. Οι Πολιτείες που έχουν εφαρμόσει σχετικούς νόμους κατέγραψαν μείωση κατά 14% στις ανθρωποκτονίες με όπλο στο στενό περιβάλλον του δράστη, σύμφωνα με τους ερευνητές του Πανεπιστημίου της Βοστώνης και του πανεπιστημίου Duke. «Κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει την τελευταία σφαγή. Αλλά υπάρχουν νόμοι που εμποδίζουν τους ανθρώπους όπως ο Kelley να πάρουν ένα όπλο. Αρκεί μόνο να τους επιβάλλουμε» εκτιμά το «Time». ‘Ενα μάλλον αδύναμο συμπέρασμα για μια χώρα όπως οι ΗΠΑ, όπου το ποσοστό θανάτων και τραυματισμών από πυροβόλα όπλα έχει φτάσει πλέον σε τέτοια επίπεδα, που η ένοπλη βία θεωρείται ήδη από την Αμερικανική Ιατρική Ένωση (American Medical Association) ως κρίση δημόσιας Υγείας…

Αμερική: Το έθνος των όπλων

Κι ενώ η παγκόσμια κοινή γνώμη διερωτάται για τη νομοθεσία περί οπλοκατοχής, η εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου Σάρα Σάντερς δήλωσε μετά την επίθεση του Νοέμβρη στην εκκλησία του Τέξας, την πιο αιματηρή μαζική επίθεση στην ιστορία των ΗΠΑ, ότι «Θα ήταν πρόωρο να συζητήσουμε την πολιτική σχετικά με την οπλοκατοχή» και παράλληλα οι Ρεπουμπλικάνοι προωθούν νέο νομοσχέδιο για να πωλούνται πιο εύκολα και οι σιγαστήρες.

Η πρακτική της ελεύθερης οπλοκατοχής, δηλαδή το να έχει κάποιος το όπλο του ενώ πηγαίνει στη δουλειά του, αυξάνεται σταδιακά στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια. Τον περασμένο Οκτώβριο, επιτροπή του Κογκρέσου προώθησε νόμο ύστερα από αίτημα της National Riffle Association (Αμερικανικής Ενωσης για την Οπλοκατοχή) για να γίνει πιο εύκολη η απόκτηση σιγαστήρων. Η βασική αιτιολόγηση του Τζεφ Ντάνκαν, Ρεπουμπλικανού βουλευτή της Νότιας Καρολίνας και εισηγητή του σχεδίου νόμου, είναι ότι οι σιγαστήρες θα προστατεύουν όσους κάνουν σκοποβολή, κυνήγι ή απλώς πυροβολούν από ενδεχόμενα προβλήματα ακοής και ότι δεν θα ενοχλούνται τόσο οι περίοικοι από τους πυροβολισμούς. 

«Σύμφωνα με τα στοιχεία της αμερικανικής ΜΚΟ ‘‘Gun Violence Archive’’», γράφει η γαλλική Liberation, «το 2017 έχουν σκοτωθεί 11.650 άνθρωποι από πυρά επί αμερικανικού εδάφους, εξαιρουμένων των αυτοκτονιών και επί συνόλου 273 ένοπλων επιθέσεων κατά πλήθους». Δεν υπάρχει αρίθμηση στα όπλα που υπάρχουν στις ΗΠΑ και έτσι δεν είναι απλό να ειπωθεί ποιός είναι ο ακριβής αριθμός των όπλων που κυκλοφορούν. Ωστόσο, υπάρχουν εκτιμήσεις. Σύμφωνα με την Επισκόπηση Μικρών Όπλων, με έδρα τη Γενεύη,- την καλύτερη πηγή πληροφοριών σε διεθνές επίπεδο για την οπλοκατοχή- στις ΗΠΑ διαμένουν οι καλύτερα οπλισμένοι πολίτες σε όλο τον κόσμο.

Οι ΗΠΑ θεωρείται πως είναι η πατρίδα του 35% με 50% των ιδιοκτητών όπλων σε όλο τον κόσμο. Εκτιμάται ότι υπάρχουν 270 εκατ. όπλα. Αυτό σημαίνει ότι κατά μέσο όρο 89 όπλα αντιστοιχούν σε κάθε 100 κατοίκους, αριθμός πολύ μεγαλύτερος σε σχέση με την Υεμένη, που έρχεται στη δεύτερη θέση με 55 όπλα για κάθε 100 πολίτες, ή την Ελβετία, που είναι τρίτη με 46 όπλα για κάθε 100 άτομα.