Λωρίδα της Γάζας: Διεθνής ανησυχία - Έκκληση να μην γίνουν στόχοι άμαχοι και παιδιά

Ανεξάρτητη έρευνα για τα θύματα στη Λωρίδα της Γάζας ζητά ο Γκουτέρες. Φόβους για επιδείνωση της κατάστασης εκφράζουν τα Ηνωμένα Έθνη. Στους 17 ανέρχονται οι νεκροί από τις συγκρούσεις της Παρασκευής

news247

:

Ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών Αντόνιο Γκουτέρες ζήτησε τη διεξαγωγή μιας ανεξάρτητης και διαφανούς έρευνας για τους θανάτους και τους τραυματισμούς που σημειώθηκαν την Παρασκευή στις αιματηρές συγκρούσεις Παλαιστινίων διαδηλωτών με Ισραηλινούς στρατιώτες στη Λωρίδα της Γάζας, τόνισε με ανακοίνωσή του ο εκπρόσωπος του.

«Επίσης απευθύνει έκκληση στους εμπλεκομένους να αποφύγουν κάθε ενέργεια που μπορεί να οδηγήσει σε επιπλέον θύματα και ιδιαίτερα σε κάθε μέτρο που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο αμάχους», ανέφερε ο εκπρόσωπος του γ.γ. Φαρχάν Χαγκ.

Φόβους για επιδείνωση της κατάστασης εκφράζουν τα Ηνωμένα Έθνη

Ανώτερος αξιωματούχος των Ηνωμένων Εθνών δήλωσε στο Συμβούλιο Ασφαλείας ότι η κατάσταση στη Λωρίδα της Γάζας «ενδέχεται να επιδεινωθεί τις προσεχείς μέρες».

Τουλάχιστον 16 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν και εκατοντάδες τραυματίστηκαν νωρίτερα χθες σε συγκρούσεις με τις ισραηλινές δυνάμεις σε μια από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις που έχουν οργανωθεί τα τελευταία χρόνια κατά μήκος του φράχτη ασφαλείας που χωρίζει τη Λωρίδα της Γάζας από το Ισραήλ.

«Το Ισραήλ θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του με βάση τα ανθρώπινα δικαιώματα και το ανθρωπιστικό δίκαιο. Η θανατηφόρα βία θα πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο ως έσχατη λύση και όποια θανατηφόρα περιστατικά να ερευνώνται δεόντως από τις αρχές», δήλωσε ο Ταγέ-Μπρουκ Ζεριχούν, αναπληρωτής επικεφαλής πολιτικών υποθέσεων των ΗΕ.

Το Συμβούλιο Ασφαλείας αναμενόταν να συνεδριάσει κεκλεισμένων των θυρών, κατόπιν αιτήματος του Κουβέιτ, προκειμένου να συζητήσει την κατάσταση στη Λωρίδα της Γάζας.

Όταν έγινε όμως σαφές ότι το 15μελες ΣΑ δεν θα κατορθώσει να συμφωνήσει σε ένα ανακοινωθέν για την κατάσταση, διπλωμάτες είπαν ότι το Κουβέιτ ζήτησε η συνάντηση να διεξαχθεί δημόσια.

«Μας λυπούν ιδιαίτερα οι απώλειες ανθρώπινης ζωής σήμερα. Προτρέπουμε εκείνους που εμπλέκονται να λάβουν μέτρα για αποκλιμάκωση των εντάσεων και μείωση του κινδύνου νέων συγκρούσεων», τόνισε ο Αμερικανός διπλωμάτης Ουόλτερ Μίλερ στο Συμβούλιο, δηλώνοντας ότι είναι ατυχές ότι το Ισραήλ, στενός σύμμαχος των ΗΠΑ, δεν θα συμμετείχε στη συνάντηση εξαιτίας των εορτών του Πάσχα

Ο Ρίαντ Μανσούρ, Παλαιστίνιος πρεσβευτής υπό το καθεστώς του παρατηρητή στον ΟΗΕ, δήλωσε σε δημοσιογράφους στην Νέα Υόρκη, πριν από τη συνεδρίαση του ΣΑ ότι 17 άνθρωποι – ανάμεσά τους παιδιά κάτω της ηλικίας των 16 ετών - σκοτώθηκαν στις χθεσινές συγκρούσεις με Ισραηλινούς στρατιώτες. Η Παλαιστίνη, τόνισε, θεωρεί τις ενέργειες του Ισραήλ «μια τεράστια σφαγή ενάντια στο λαό μας».

 “«Η πληγή μας μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, το ίδιο κι η πίστη μας./ Θα φέρουμε την κληρονομιά σου στους ώμους μας,/ ως την πόρτα του ήλιου, Μπελογιάννη. Καλημέρα αδέρφια μου./ Καλημέρα ήλιε / Καλημέρα κόσμε./ Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά/ πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.» Γ. Ρίτσος «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο»”

Στις 30 Μαρτίου 1952, στις 4.12 π.μ ο Νίκος Μπελογιάννης, με τρεις συντρόφους του, τους Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση, στήνονται απέναντι από το εκτελεστικό απόσπασμα, στο Γουδί και εκτελούνται δια τυφεκισμού.

Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1915. Από παιδική ηλικία γαλουχήθηκε με τα ιδανικά του κομμουνισμού και από νωρίς, στα φοιτητικά του κιόλας χρόνια, στη Νομική Αθηνών, στοχοποιείται λόγω της πολιτικής του δράσης. Από το 1934 ο Μπελογιάννης είναι μέλος του ΚΚΕ. Η δυναμική του παρουσία στην πολιτική ζωή της Αμαλιάδας, ως γραμματέας της τοπικής οργάνωσης, δημιουργεί ρίξεις με την καθεστωτική τάξη και σύντομα συλλαμβάνεται και εξορίζεται.

Το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου του 1936, του Ιωάννη Μεταξά, σηματοδοτεί και την έναρξη ενός ανηλεούς αντικομουνιστικού μένους. Οι φυλακίσεις, οι εξορίες και τα βασανιστήρια σημάδεψαν τη ζωή του Νίκου Μπελογιάννη. Την στιγμή που οι ναζί εισβάλουν στην Ελλάδα, ο Μπελογιάννης βρίσκεται κρατούμενος στις φυλακές Ακροναυπλίου. Ζητά την ελευθερία του για συμμετάσχει στον πόλεμο αλλά η κυβέρνηση αρνείται. Καταφέρνει να αποδράσει και εντάσσεται στον ΕΛΑΣ ως καπετάνιος μεραρχίας στην Πελοπόννησο.

Με την απελευθέρωση της χώρας από τους ναζί και το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου ο Μπελογιάννης αναλαμβάνει ρόλο Πολιτικού Επιτρόπου της 10ης Μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού. Από αυτή τη θέση θα παλέψει για τα ιδανικά του μέχρι και την τελευταία στιγμή της εμφύλιας σύρραξης. Το 1949, μετά την ήττα, εγκαταλείπει τη χώρα, βρίσκοντας προσωρινό καταφύγιο στις γειτονικές σοσιαλιστικές χώρες.

Ένα χρόνο αργότερα τον Ιούνιο του 1950, ως μέλος πλέον της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, επιστρέφει στην Ελλάδα, με εντολή να ανασυγκροτήσει και να οργανώσει τους μηχανισμούς του ΚΚΕ στην Αθήνα, το οποίο βάση νόμου θεωρείται παράνομο, προδοτικό και ξενοκίνητο κόμμα, που δρα ενάντια στην εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας.

Το Δεκέμβρη του 1950 συλλαμβάνεται, μαζί με 93 συντρόφους του, και μετά από εννιά μήνες βασανιστηρίων, τον Οκτώβρη του 1951, οδηγείται ενώπιον του έκτακτου στρατοδικείου, το οποίο αποτελούσαν οι Ανδρέας Σταυρόπουλος (πρόεδρος), Γ. Παπαδόπουλος (μετέπειτα δικτάτορας), Ν. Κομιάνος, Γ. Κοράκης, και Θ. Κυριακόπουλος. Ο Μπελογιάννης καταδικάζεται σε θάνατο και η εύθραυστη μετεμφυλιακή ισορροπία της ελληνικής κοινωνίας κινδυνεύει.

«Τα δικαστήριά σας είναι δικαστήρια σκοπιμότητας. Γι’ αυτό δε ζητώ την επιείκειά σας. Αντικρίζω την καταδικαστική σας απόφαση με περηφάνια και ηρεμία. Με το κεφάλι ψηλά θα σταθώ μπροστά στο εκτελεστικό σας απόσπασμα. Αλλά είμαι σίγουρος πως θα ‘ρθει η μέρα, που οι ίδιοι δικαστές που τώρα με δικάζουν, θα ζητήσουν χάρη απ’ τον ελληνικό λαό. Δεν έχω άλλο τίποτε να πω», θα δηλώσει ο Μπελογιάννης κλείνοντας την απολογία του.

Η διεθνής κατακραυγή αναγκάζει τον τότε πρωθυπουργό Νικόλαο Πλαστήρα, να ανακοινώσει την άρση της απόφασης. Ωστόσο αποφασίζεται ότι ο Μπελογιάννης και μερικοί ακόμη σύντροφοί του, θα δικαστούν και πάλι με την κατηγορία της κατασκοπείας, η οποία θα ενισχυθεί όταν οι αρχές θα ανακοινώσουν στις 14 Νοεμβρίου 1951, ότι βρήκαν παράνομους ασύρματους σε χώρους κομμουνιστών σε Καλλιθέα και Γλυφάδα.

Στις 15 Φεβρουαρίου 1952, ξεκινάει το δεύτερο μέρος της πολύκροτης δίκης, η οποία έσπασε τα σύνορα της Ελλάδας και κέντρισε το ενδιαφέρον της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης. Ο Μπελογιάννης ενώπιον του Διαρκούς Στρατοδικείου Αθηνών, αντικρούει όλες τις κατηγορίες περί κατασκοπείας και δηλώνει: «Εμείς αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από εκείνους που μας κατηγορούν. Το αποδείξαμε τότε που η λευτεριά, η ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα βρίσκονταν σε κίνδυνο. Παλεύουμε για να ξημερώσουν και για την πατρίδα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο. Κι αν χρειαστεί θυσιάζουμε γι’ αυτό και τη ζωή μας».

Την 1η Μαρτίου, ο Νίκος Μπελογιάννης, κρατώντας ένα γαρύφαλλο όπως κάθε μέρα κατά τη διάρκεια της δίκης, ακούει τον πρόεδρο του στρατοδικείου να ανακοινώνει ότι μαζί με επτά συντρόφους του (Δημήτρης Μπάτσης, Ηλίας Αργυριάδης, Νίκος Καλούμενος, Τάκης Λαζαρίδης, Χαρίλαος Τουλιάτος, Μιλτιάδης Μπισμπιάνος και Έλλη Ιωαννίδου) καταδικάζεται σε θάνατο.

Λίγες ημέρες αργότερα, έρχεται στο φως της δημοσιότητας ένα γράμμα από το ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, Νίκο Πλουμπίδη, με το οποίο αναλαμβάνει κάθε ευθύνη για την οργάνωση του ΚΚΕ στην Ελλάδα και υπόσχεται να παραδοθεί στις αρχές με αντάλλαγμα να μην εκτελεστεί ο Νίκος Μπελογιάννης. Η γνησιότητα του γράμματος του Πλουμπίδη αμφισβητείται από το ΚΚΕ, όχι όμως και από το Υπουργείο Εσωτερικών, το οποίο ωστόσο αρνείται να διαπραγματευτεί με τον καταζητούμενο Νίκο Πλουμπίδη.

Όλες οι προσπάθειες και οι διεθνείς πιέσεις για απόδοση χάριτος στον Μπελογιάννη απέβησαν άκαρπες. Έτσι στις 30 Μαρτίου ο βασιλικός επίτροπος συνταγματάρχης Αθανασούλας ανακοινώνει στους Μπελογιάννη, Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση ότι η αίτηση χάριτος απορρίφθηκε και στις 4:12 π.μ., ο Νίκος Μπελογιάννης εκτελείται μαζί με τους συντρόφους του στο Γουδί.

«Πόσο μικρή είναι τούτη η λευτεριά μπροστά στην άγρια λευτεριά / να βγάζεις την καρδιά σου σα γαρύφαλλο απ' τον κόρφο σου/ για να μοσκοβολάν τα σύμπαντα θυσία και ειρήνη. /Καλημέρα ανθρώποι μου/ Καλημέρα ήλιε/ Καλημέρα Μπελογιάννη» Γ. Ρίτσος «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο»

Από το tvxs.

Νίκος Μπελογιάννης: Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο

'Ενταση και χημικά στην πανεκπαιδευτική πορεία [Βίντεο]

ε χημικά απάντησαν τα ΜΑΤ στην προσπάθεια των διαδηλωτών εκπαιδευτικών και φοιτητών να περάσουν από τα φράγματα με τις κλούβες που είχαν στήσει αστυνομικές δυνάμεις στη συμβολή των οδών Ηρώδου Αττικού και Βασιλίσσης Σοφίας ώστε να εμποδίσουν την πρόσβαση προς το Μαξίμου.

Η πορεία ξεκίνησε από τα Προπύλαια και οι διαδηλωτές σκόπευαν να συναντηθεί αντιπροσωπεία τους με τον πρωθυπουργό. Φτάνοντας στην Ηρώδου Αττικού και βλέποντας τις κλούβες κάθετα στον δρόμο άρχισαν να τις σπρώχνουν, με αποτέλεσμα η αστυνομία να χρησιμοποιήσει χημικά.

Στην κινητοποίηση συμμετείχαν η Πρωτοβουλία Αναπληρωτών ,Πρωτοβάθμια Σωματεία Εκπαιδευτικών, Φοιτητικοί Σύλλογοι, οι Ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών (ΟΛΜΕ και ΔΟΕ), με αιτήματα τους διορισμούς μόνιμων εκπαιδευτικών και την εξίσωση των εργασιακών διακαιωμάτων μεταξύ μόνιμων και αναπληρωτών.

Από το tvxs.

Αιφνιδιαστική υποτροπή στη Γάζα με επτά νεκρούς

Τουλάχιστον επτά Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν την Παρασκευή από πυρά Ισραηλινών στρατιωτών στη λωρίδα της Γάζας στη διάρκεια συγκρούσεων ανάμεσα στον ισραηλινό στρατό και σε διαδηλωτές που συμμετείχαν σε συγκεντρώσεις κοντά στον φράχτη ασφαλείας, σύμφωνα με το τοπικό υπουργείο Υγείας.



Ο Μοχάμεντ Αμπού Αμάρ και ο Μοχάμεντ Αμπού Μουάμαρ σκοτώθηκαν σε συγκρούσεις που σημειώθηκαν σε δύο διαφορετικούς τομείς, προστίθεται στην ανακοίνωση του υπουργείου.



Ένας ακόμη 16χρονος Παλαιστίνιος σκοτώθηκε από τους ισραηλινούς στρατιώτες στη διάρκεια συγκρούσεων, ανακοίνωσε λίγο αργότερα το ίδιο υπουργείο.

Νωρίτερα, το υπουργείο Υγείας στον παλαιστινιακό θύλακα είχε ανακοινώσει ότι ένας 25χρονος Παλαιστίνιος, ο Μοχάμεντ Νατζάρ, πυροβολήθηκε θανάσιμα στο στομάχι από Ισραηλινούς στρατιώτες ανατολικά της Τζαμπαλίγια, στο βόρειο τμήμα της λωρίδας της Γάζας.



Μερικές ώρες νωρίτερα, πριν καν ξεκινήσουν οι διαδηλώσεις, άλλος ένας Παλαιστίνιος είχε σκοτωθεί από πυρά του ισραηλινού πυροβολικού στο νότιο τμήμα του θύλακα, σύμφωνα με την ίδια πηγή.

Πριν από λίγο το παλαιστινιακό υπουργείο Υγείας στη λωρίδα της Γάζας ανακοίνωσε τον θάνατο ενός πέμπτου Παλαιστίνιου από ισραηλινά πυρά.
Η παλαιστινιακή Ερυθρά Ημισέληνος ανακοίνωσε εξάλλου πως 54 διαδηλωτές τραυματίστηκαν σήμερα από πυρά Ισραηλινών στρατιωτών κατά τις συγκρούσεις κοντά στον φράχτη κατά μήκος των συνόρων της Γάζας με το Ισραήλ, μια περιοχή όπου συχνά σημειώνονται συγκρούσεις με αποτέλεσμα τον θάνατο Παλαιστινίων.

Χιλιάδες Παλαιστίνιοι της λωρίδας της Γάζας συγκεντρώθηκαν σήμερα σε πολλά σημεία κοντά στον φράχτη που αποτελεί το σύνορο με το Ισραήλ, όπου ξέσπασαν συγκρούσεις με Ισραηλινούς στρατιώτες, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο.

Οι διαδηλωτές συνέκλιναν σε πολλά σημεία συγκέντρωσης κατά μήκος του φράχτη ανάμεσα στα σύνορα της Γάζας με το Ισραήλ με την ευκαιρία ενός κινήματος διαμαρτυρίας που αποκαλέστηκε «η μεγάλη πορεία της επιστροφής» και που αναμένεται να διαρκέσει έξι εβδομάδες, για να απαιτήσουν το «δικαίωμα επιστροφής» των Παλαιστινίων προσφύγων στις εστίες τους τις οποίες εγκατέλειψαν ή αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν όταν δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ το 1948, και να καταγγείλουν τον αποκλεισμό της Γάζας από το Ισραήλ.

Η πρώτη ημέρα του κινήματος συμπίπτει με την «Ημέρα της Γης», φόρο τιμής που αποδίδεται κάθε χρόνο σε έξι Άραβες Ισραηλινούς που σκοτώθηκαν το 1976 στη διάρκεια διαδηλώσεων κατά της κατάσχεσης παλαιστινιακής γης στο βόρειο Ισραήλ.

Η διαμαρτυρία αναμένεται να κορυφωθεί στις 15 Μαΐου, την ημέρα που οι Παλαιστίνιοι αποκαλούν «Νάκμπα» ή «Καταστροφή», και κατά την οποία ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ. Μεταξύ των διοργανωτών της διαμαρτυρίας είναι η η Χαμάς, το ένοπλο ισλαμιστικό κίνημα που κυριαρχεί στη Γάζα καθώς και εκπρόσωποι άλλων παλαιστινιακών παρατάξεων.

Ο ηγέτης της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγια μίλησε σήμερα σε έναν από τους καταυλισμούς με αντίσκηνα λέγοντας πως οι κάτοικοι της Γάζας απαιτούν «την επιστροφή στην Παλαιστίνη, όλη την Παλαιστίνη. Καμία παραχώρηση και καμία αναγνώριση της σιωνιστικής οντότητας (του Ισραήλ) σε καμία σπιθαμή γης». Με την ένταση να είναι αυξημένη και στις δύο πλευρές, ωστόσο, η Χαμάς κάλεσε τους διαδηλωτές να εμμείνουν στον «ειρηνικό χαρακτήρα» της πορείας.

Σε ανακοίνωση του ισραηλινού υπουργείου Εξωτερικών αναφέρεται πως η διαμαρτυρία «ενορχηστρώθηκε στη Γάζα από τη Χαμάς σε μια προμελετημένη προσπάθεια να προκαλέσει μια βίαιη αντιπαράθεση».

Εκπρόσωπος του ισραηλινού στρατού επιβεβαίωσε πως χιλιάδες Παλαιστίνιοι συμμετείχαν σε συγκεντρώσεις σε «έξι σημεία» στη λωρίδα της Γάζας.

«Βάζουν φωτιά σε ελαστικά αυτοκινήτων και εκτοξεύουν πέτρες προς τον φράχτη ασφαλείας και τις ισραηλινές δυνάμεις που καταφεύγουν σε μέτρα κατά των διαδηλώσεων και πυροβολούν προς την κατεύθυνση των κυρίων υπόπτων», πρόσθεσε ο εκπρόσωπος.

«Ο ισραηλινός στρατός χαρακτήρισε κλειστή στρατιωτική ζώνη την περιοχή γύρω από τη λωρίδα της Γάζας και κάθε δραστηριότητα σε αυτό τον τομέα απαιτεί την έγκρισή του», δήλωσε ο εκπρόσωπος.

Οι Ισραηλινοί πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες προειδοποίησαν πως ο στρατός δεν θα διστάσει να δώσει εντολή σε επίλεκτους σκοπευτές να ανοίξουν πυρ σε περίπτωση που επιχειρηθεί η διείσδυση Παλαιστινίων στο ισραηλινό έδαφος.

Το μήνυμα του Πρέσβη της Παλαιστίνης για τη σημερινή επέτειο

Ο Πρέσβης της Παλαιστίνης στην Αθήνα, Marwan Toubassi, απέστειλε στο zougla.gr το μήνυμά του για τη σημερινή επέτειο: 

«Σήμερα, στις 30 Μαρτίου, καθώς παρατηρούμε την 42η εορτασμό της Ημέρας της Γης και τιμάμε τους αδελφούς και τις αδελφές μας που δολοφονήθηκαν από τις βάρβαρες ισραηλινές δυνάμεις, αποδίδουμε φόρο τιμής στον παλαιστινιακό μας λαό παντού για το θάρρος και την αντοχή τους απέναντι στον ισραηλινό ρατσισμό, αποικιοκρατία και βία.

Με κάθε εμπόδιο και φραγμό που εφαρμόζει το Ισραήλ, θα επιμείνουμε και θα παράσχουμε ελπίδα εν όψει της καταστροφής και της απελπισίας.

Παραμένουμε σταθεροί και αφοσιωμένοι στη γη μας και στην υπεράσπιση των αναφαίρετων δικαιωμάτων και των θεμιτών προσδοκιών μας για ελευθερία και αυτοδιάθεση και εγκαθίδρυση του κράτους της Παλαιστίνης με την Ανατολική Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσά της με βάση τη λύση των δύο κρατών, το διεθνές δίκαιο και όλα τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, το μόνο μονοπάτι για να διασφαλιστεί η ειρήνη και η σταθερότητα στην περιοχή».

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ, Φωτογραφίες 

Ανακαλύφθηκε στο σύμπαν ο πρώτος γαλαξίας χωρίς σκοτεινή ύλη

Oι γαλαξίες και η σκοτεινή ύλη πάνε χέρι-χέρι, καθώς δεν μπορείς να βρεις τον έναν, χωρίς να υπάρχει και η άλλη - έως τώρα τουλάχιστον. Όμως, για πρώτη φορά, οι αστρονόμοι βρήκαν ένα γαλαξία που φαίνεται να μην έχει σχεδόν καθόλου σκοτεινή ύλη, πράγμα που οι ίδιοι χαρακτήρισαν «σοκαριστικό», καθότι τελείως απρόσμενο.

Με δεδομένο αφενός ότι το σύμπαν κυριαρχείται από τη σκοτεινή ύλη, που είναι πολύ περισσότερη (έως το 85% του συνόλου της ύλης στο σύμπαν) από ό,τι η ορατή βαρυονική ύλη, και αφετέρου ότι η σκοτεινή ύλη αποτελεί το θεμέλιο που συγκρατεί τους γαλαξίες, η ανακάλυψη θεωρείται πραγματικά σημαντική.

Ο ασυνήθιστος γαλαξίας είναι ο NGC1052-DF2, σε απόσταση 65 εκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη. Έχει περίπου το μέγεθος του δικού μας γαλαξία, αλλά μόνο το ένα διακοσιοστό των άστρων του, ενώ -αντίθετα με τον δικό μας- δεν διαθέτει μαύρη τρύπα στο κέντρο του.

Ο γαλαξίας μελετήθηκε από πολλά τηλεσκόπια (Τζέμινι και Κεκ Χαβάης, διαστημικό Χαμπλ κ.α.) για να υπάρξει διασταύρωση των αποτελεσμάτων. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Πίτερ βαν Ντόκουμ του Πανεπιστημίου Γέιλ των ΗΠΑ, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Nature".

«H εύρεση ενός γαλαξία χωρίς σκοτεινή ύλη είναι αναπάντεχη, επειδή αυτή η αόρατη μυστηριώδης ουσία αποτελεί την πιο κυρίαρχη όψη ενός γαλαξία» δήλωσε ο Ντόκουμ. «Επί δεκαετίες νομίζαμε ότι οι γαλαξίες ξεκινούν πάντα τη ζωή τους ως συσσωματώσεις της σκοτεινής ύλης. Στη συνέχεια συμβαίνουν όλα τα άλλα: αέριο πέφτει μέσα στη άλω της σκοτεινής ύλης, το αέριο μετατρέπεται σε άστρα, αυτά αργά μεγαλώνουν, ώσπου στο τέλος εμφανίζονται γαλαξίες όπως ο δικός μας. Όμως ο NGC1052-DF2 θέτει σε αμφισβήτηση τις κυρίαρχες ιδέες για το σχηματισμό των γαλαξιών».

«Αν υπάρχει καθόλου σκοτεινή ύλη σε αυτόν τον γαλαξία, θα είναι ελάχιστη. Τα άστρα του αρκούν για να εξηγήσουν όλη τη μάζα του και δεν φαίνεται να υπάρχει καθόλου έξτρα χώρος για τη σκοτεινή ύλη», πρόσθεσε. Από την άλλη, όπως είπε, «αυτό δείχνει ότι η σκοτεινή ύλη είναι ξεχωριστή από τους γαλαξίες. Είναι πραγματική, αλλά έχει τη δική της ξεχωριστή ύπαρξη από τα άλλα συστατικά των γαλαξιών».

Με άλλα λόγια, προκύπτει το ερώτημα: αν ένας γαλαξίας δεν ξεκίνησε με αφετηρία τη σκοτεινή ύλη, η οποία στη συνέχεια προσέλκυσε βαρυτικά την κοινή ύλη, τότε πώς σχηματίσθηκε;

Οι επιστήμονες έκαναν λόγο για «ένα γαλαξία απόλυτο μυστήριο, που δεν προβλέπεται από καμία θεωρία, τα πάντα πάνω του είναι παράξενα. Είναι τελείως άγνωστο πώς είναι δυνατό να σχηματισθεί ένας τέτοιος γαλαξίας». Δεν αποκλείουν πλέον ότι πιθανώς υπάρχουν περισσότεροι τρόποι για να δημιουργηθεί ένας γαλαξίας και όχι μόνο ξεκινώντας από ένα πυρήνα σκοτεινής ύλης.

Οι αστρονόμοι θα ψάξουν μήπως βρουν και άλλους τέτοιους γαλαξίες στο σύμπαν. Ήδη έχουν υποψίες για τρεις, τους οποίους θα παρατηρήσουν καλύτερα.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ο "ΙΠΤΑΜΕΝΟΣ" ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ

Απέρριψε το Εφετείο Ναυπλίου το τουρκικό αίτημα έκδοσης του Hasan Bibier

Σήμερα 28 Μαρτίου, ημέρα Τετάρτη, ώρα 14.00, εκδικάστηκε η υπόθεση του Τούρκου πρόσφυγα HASAN BIBER στο Εφετείο Ναυπλίου.

Στο δικαστήριο μεταφέρθηκε ο προφυλακισμένος από άλλη υπόθεση που βρίσκεται στο στάδιο της ανάκρισης Hasan Bibier και χρησιμοποιήθηκε μεταφράστρια για να γίνει η συνεννόηση δικαστηρίου και τούρκου πρόσφυγα.

Ο Bibier εκπροσωπήθηκε από την κα Παπαμηνά Μαρία του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες και τον δικηγόρο Δημήτρη Χατζηπαναγιώτου που παραβρέθηκε ως μάρτυρας υπερασπίζοντας τον.

Το σκεπτικό της απόφασης μη έκδοσης στην Τουρκία του Hasan Bibier θα γίνει γνωστό μόλις καθαρογραφεί η απόφαση. Τότε θα ξέρουμε και τους λόγους που το δικαστήριο απέρριψε το αίτημα έκδοσης. Μέχρι τότε γνωρίζουμε την ομόφωνη απόφαση του Εφετείου Ναυπλίου που αποδέχτηκε την πρόταση της εισαγγελέως για απόρριψη του τουρκικού αιτήματος, επειδή θεωρεί ότι η διώξη είναι λόγω των πολιτικών φρονημάτων του Bibier. Το ίδιο άλλωστε σκεπτικό είχε επικρατήσει και σε προηγούμενο δικαστήριο.

Για την υπόθεση να θυμηθούμε ότι ο Hasan Bibier είναι ένας αγωνιστής και ποιητής 60 χρονών. Επί πολλά χρόνια στον συνδικαλιστικό αγώνα. Επί χρόνια Πρόεδρος του Συνδικάτου Λιμενεργατών Τουρκίας (TÜRK-İŞ LİMAN İŞÇİLERİ). Ήταν στο Δ.Σ. της Διεθνούς Ομοσπονδίας Εργατών Μεταφορών (ITF). Όταν προφυλακίσθηκε για τις συνδικαλιστικές δράσεις του, στάθηκαν αλληλέγγυοί του με δράσεις οι λιμενεργάτες της Ελλάδας και διαφόρων άλλων χωρών. Έχει εκδώσει έξι ποιητικές συλλογές και είναι ένας αγωνιστής που αφιέρωσε όλη του ζωή του στον αγώνα των εργατών. Το 2011 συνελήφθη στη Χίο και προφυλακίσθηκε. 

Τότε η Τουρκία ζήτησε την έκδοσή του από την Ελλάδα, εξασκώντας πιέσεις. Το Εφετείο αποδέχθηκε το αίτημα της Τουρκίας. Κατά της απόφασης αυτής ξεκίνησε απεργία πείνας μόνο με νερό, ζάχαρη και αλάτι, με συνέπεια να μεταφερθεί στο νοσοκομείο σε δύσκολη κατάσταση. Με την απόφασή του ο Άρειος Πάγος απέρριψε το αίτημα της Τουρκίας και μετά από 53 μέρες ο ίδιος σταμάτησε την απεργία πείνας. Τώρα, δεύτερη φορά, η Τουρκία ξαναζήτησε την έκδοσή του, με τις ίδιες κατηγορίες. Εξακολουθεί να βρίσκεται στις φυλακές Ναυπλίου.

Πηγή: argonafplia.gr

Η Παρισινή Κομμούνα

Επαναστατική απόπειρα της εργατικής τάξης να πάρει την εξουσία στα χέρια της σε τοπικό επίπεδο, καταργώντας τις συγκεντρωτικές δομές του κράτους. Το πολιτικό πείραμα έλαβε χώρα στο Παρίσι και αποδείχτηκε θνησιγενές. Διήρκεσε 72 ημέρες (18 Μαρτίου - 28 Μαΐου 1871) και πνίγηκε στο αίμα από την κυβέρνηση του Λουί Τιερ (γνωστός και με το εξελληνισμένο επίθετο Θιέρσος).

Η Κομμούνα αναπτύχθηκε από το πολιτικό κενό που προέκυψε μετά τη συντριπτική ήττα της Γαλλίας στον πόλεμο με την Πρωσία (19 Ιουλίου1870 - 10 Μαΐου 1871). Στις αρχές του 1871 οι Πρώσοι πολιορκούσαν το Παρίσι και μάλιστα στις 17 Φεβρουαρίου έκαναν θριαμβευτική πορεία στους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας. Την ίδια μέρα, ο μετριοπαθής δημοκράτης Λουί Τιερ, που είχε αντιταχθεί στον Γαλλοπρωσικό Πόλεμο και είχε κατηγορηθεί ως προδότης, κέρδισε τις εκλογές, μετά την παραίτηση του αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ'.

Το Παρίσι εκείνη την περίοδο ξεχώριζε από την υπόλοιπη Γαλλία για την πολυπληθή του εργατική τάξη, που διεκδικούσε μαχητικά τα δικαιώματά της και το 1864 είχε κερδίσει το δικαίωμα της απεργίας. Το 1866 το Παρίσι αριθμούσε 1.799.980 κατοίκους, το 57% των οποίων εργαζόταν στη βιομηχανία.

Το βράδυ της 17ης προς τη 18η Μαρτίου, σε μια προσπάθεια να επιβάλει την εξουσία του στο ανυπότακτο Παρίσι, ο Τιερ αποφάσισε να αφοπλίσει την πόλη για τον φόβο εργατικής εξέγερσης. Στη Μονμάρτη και την Μπελβίλ υπήρχαν 227 κανόνια για την άμυνα της πόλης υπό τον έλεγχο της ριζοσπαστικοποιημένης Εθνοφρουράς. Οι στρατιωτικές δυνάμεις που εστάλησαν δεν κατόρθωσαν να τα καταλάβουν, καθώς κυκλώθηκαν από εθνοφρουρούς και πολίτες. Οι στρατιώτες δεν πυροβόλησαν κατά του πλήθους, αλλά συνέλαβαν τους επικεφαλής τους στρατηγούς Λεκόντ και Τομά, τους οποίους εκτέλεσαν δια τυφεκισμού.

Ο Τιερ, που είχε συνθηκολογήσει με τους Πρώσους, διέταξε το στρατό να εκκενώσει την πόλη, ενώ ο ίδιος κατέφυγε σε ασφαλές καταφύγιο, στο οχυρό των Βερσαλιών, για να μην συλληφθεί. Η Εθνοφρουρά, που είχε εξελιχθεί σε επαναστατική δύναμη, αποφάσισε οι προαποφασισμένες δημοτικές εκλογές να διεξαχθούν στις 26 Μαρτίου. Όλο αυτό το διάστημα ενεργούσε ως κυβέρνηση, με τη βοήθεια των μαρξιστών εργατών της Α' Διεθνούς. Στις 26 Μαρτίου 1871 έγιναν με υποδειγματικό τρόπο οι δημοτικές εκλογές, στις οποίες πήρε μέρος το 50% των Παριζιάνων.

Το Δημοτικό Συμβούλιο που εκλέχθηκε ήταν 92μελές και εγκαταστάθηκε στο Δημοτικό Μέγαρο στις 28 Μαρτίου. Έλαβε την ονομασία «Κομμούνα των Παρισίων» («Commune de Paris») και ανέλαβε τις εξουσίες τις Εθνοφρουράς, εκπροσωπώντας ένα ευρύ ιδεολογικό φάσμα: Δημοκράτες και ριζοσπάστες αστούς, σοσιαλιστές, ανεξάρτητους επαναστάτες, σοσιαλιστές, μαρξιστές και αναρχικούς. Από τη σύνθεσή της είναι προφανές ότι η ηγεσία της Κομμούνας δεν είχε σαφές ιδεολογικό περίγραμμα κι έτσι δεν κατάφερε να λειτουργήσει αποτελεσματικά. Ένα από τα ηγετικά μέλη της Κομμούνας ήταν κι ένας Έλληνας, ο δικηγόρος Παύλος Αργυριάδης από την Καστοριά.

Λουί Μπλανκί

Πρόεδρος της Κομμούνας εξελέγη ο πολιτικός ακτιβιστής Λουί Μπλανκί, ο οποίος, όμως, είχε συλληφθεί στις 17 Μαρτίου από τις κυβερνητικές δυνάμεις. Οι κομουνάροι προσπάθησαν πολλές φορές ανεπιτυχώς να τον απελευθερώσουν, συλλαμβάνοντας ομήρους από την άλλη πλευρά, μεταξύ αυτών και τον αρχιεπίσκοπο των Παρισίων, Ζορζ Νταρμπουά.

Παρά τις αδυναμίες της, το έργο που επιτέλεσε ήταν σημαντικό, ιδιαίτερα στους τομείς της εργασίας και της παιδείας. Στον τομέα της εργασίας είχε τοποθετηθεί επικεφαλής ένας ούγγρος μαρξιστής, ο Λέον Φράνκελ, που πήρε μια σειρά από μέτρα για να ανακουφίσει τους εργάτες και τους μικροαστούς: κολλεκτιβοποίηση βιομηχανιών, χρεοστάσιο στο εμπόριο και τα ενοίκια, κατάργηση της νυχτερινής εργασίας στα αρτοποιεία, απαγόρευση τοκογλυφικών γραφείων και καθιέρωση της δεκάωρης ημερήσιας εργασίας.

Η Επιτροπή Παιδείας υπό τον Βαγιάν προχώρησε στην καθιέρωση της δωρεάν παιδείας και τον χωρισμό κράτους και εκκλησίας, ενώ έλαβε μέτρα φεμινιστικού χαρακτήρα. Στην Επιτροπή Οικονομικών τοποθετήθηκε ένας έντιμος λογιστής, ο Φρανσουά Ζουρντ, ο οποίος αρνήθηκε να «εθνικοποιήσει» την Τράπεζα της Γαλλίας, στερώντας από τους κομμουνάρους πολύτιμο χρήμα για την επιτυχία του αγώνα τους.

Πολύ γρήγορα, η προσπάθεια της Κομμούνας αφιερώθηκε στον αγώνα εναντίον των κυβερνητικών δυνάμεων, που εν τω μεταξύ είχαν ενισχυθεί σημαντικά, μετά την αποχώρηση των Πρώσων. Διέθεταν 200.000 άνδρες απέναντι στους 60.000 άνδρες της Κομμούνας. Ο στρατός άρχισε τις επιχειρήσεις για την ανακατάληψη του Παρισιού στις 3 Απριλίου με την πολιορκία της πόλης. Μετά τις πρώτες στρατιωτικές αποτυχίες, η Κομμούνα σκλήρυνε τη στάση της, με την Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας που συνέστησε την Πρωτομαγιά του 1871, παρά την αντίδραση των αναρχικών.

Στις 21 Μαΐου οι δυνάμεις του Τιερ μπήκαν στο Παρίσι, όπου συνάντησαν σκληρή αντίσταση από τους κομμουνάρους. Σκληρές μάχες διεξάγονταν από δρόμο σε δρόμο και από γειτονιά σε γειτονιά. Τα ανάκτορα του Κεραμεικού, το Δημαρχείο και το Μέγαρο του Ελεγκτικού Συνεδρίου τυλίχτηκαν στις φλόγες. Ο στρατός προέβη σε μαζικές σφαγές αμάχων και οι Κομμουνάροι απάντησαν με την εκτέλεση 52 επιφανών Παριζιάνων, τους οποίους κρατούσαν ως ομήρους. Ανάμεσά τους, ο αρχιεπίσκοπος της πόλης Ζορζ Νταρμπουά.

Οι κυβερνητικές δυνάμεις επικράτησαν πλήρως στις 28 Μαΐου 1871, έπειτα από μια εβδομάδα άγριων μαχών, που έμεινε στην ιστορία ως «Η Ματωμένη Εβδομάδα» («La semaine sanglante»). Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων 30.000 - 40.000 κομμουνάροι σκοτώθηκαν, ενώ οι απώλειες για τους κυβερνητικούς ανήλθαν σε 1000 άνδρες. Μετά έπιασαν δουλειά τα στρατοδικεία, που εξέδωσαν 10.137 καταδικαστικές αποφάσεις: 93 σε θάνατο, 251 σε καταναγκαστικά έργα και 4586 σε εξορία στο υπερπόντιο νησί της Νέας Καληδονίας. Χιλιάδες, εξάλλου, από τους ηττημένους αναγκάσθηκαν να αυτοεξορισθούν.

Πτώματα μαχητών της Παρισινής Κομμούνας

Η Γαλλία έζησε υπό στρατιωτικό νόμο έως το 1876, ενώ αμνηστία για όλα τα αδικήματα που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια της Παρισινής Κομμούνας δόθηκε το 1880. Καταπνίγοντας στο αίμα την επανάσταση των λαϊκών τάξεων του Παρισιού και εξουδετερώνοντας τους μοναρχικούς, το αστικό καθεστώς σταδιακά σταθεροποιείται και επιβάλλεται.

Η Γαλλική Δεξιά θεωρεί την Παρισινή Κομμούνα ως ένα κλασσικό παράδειγμα οχλοκρατίας και τρομοκρατίας. Η παγκόσμια αριστερά την αποθεώνει και τη θεωρεί ως δείγμα ωριμότητας της εργατικής τάξης, η οποία για πρώτη φορά αναλαμβάνει την εξουσία.

Ο Καρλ Μαρξ ανακήρυξε την Παρισινή Κομμούνα ως σύμβολο της εργατικής εξέγερσης κατά της αστικής τάξης. Στο έργο του «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία» (εκδόσεις «Στοχαστής») γράφει: «Το Παρίσι των εργατών με την Κομμούνα του θα γιορτάζεται πάντα σαν δοξασμένος προάγγελος μιας νέας κοινωνίας. Τους μάρτυρές της τους έχει κλείσει μέσα στη μεγάλη της καρδιά η εργατική τάξη. Τους εξολοθρευτές της τους κάρφωσε κιόλας η Ιστορία στον πάσσαλο της ατίμωσης, απ' όπου δεν μπορούν να τους λυτρώσουν μήτε όλες οι προσευχές των παπάδων τους».

Ασκεί, όμως, κριτική στους επικεφαλής της, γιατί έχασαν πολύτιμο χρόνο, εφαρμόζοντας τις δημοκρατικές διαδικασίες, αντί να επιτεθούν και να συντρίψουν τις δυνάμεις του Τιερ. Ο Λένιν μελέτησε προσεκτικά την Παρισινή Κομμούνα, προκειμένου να διατυπώσει τη θεωρία του για τη δικτατορία του προλεταριάτου και να εφαρμόσει τα διδάγματά της στην Οκτωβριανή Επανάσταση.

Για τον αναρχικό Μιχαήλ Μπακούνιν, η Παρισινή Κομμούνα ήταν η «καθαρή άρνηση του κράτους», ενώ αντίθετη ήταν η άποψη ενός άλλου εξέχοντος αναρχικού, του Πιοτρ Κροπότκιν, ο οποίος τη θεωρεί ως μια μικρογραφία του κράτους σε τοπικό επίπεδο, αφού δεν τόλμησε να καταργήσει τους θεσμούς του.

Ο αντίκτυπος της Παρισινής Κομμούνας έφθασε και στην Ελλάδα. Το σύνολο των αθηναϊκών εφημερίδων της εποχής τάχθηκε εχθρικά στην Κομμούνα και μόνο η εφημερίδα «Μέλλον» του Δήμου Παπαθανασίου την υπερασπίστηκε. Γράφει ο εκδότης της στις 11 Μαΐου 1871: «Ναι, χαίρετε οι πρόμαχοι και οσονούπω μάρτυρες των αρχών εφ' ων μόνον δύναται να θεμελιωθή η αληθής, η ακράδαντος, η λαοσώτηρα ελευθερία. Αι αρχαί σας θέλουν καταπνιγή εν τω αίματι και τω πυρί υπό των διαπλέων εκ της απορροφήσεως και του δεσποτισμού κιβδήλων δημοκρατών, αλλ' αι αρχαί σας εισί προωρισμέναι να αναπλάσσουν τα έθνη και τους λαούς».

Την Παρισινή Κομμούνα αποδοκίμασε και η Βουλή, στη συνεδρίαση της 22ας Μαΐου 1871. Ο βουλευτής Λομβάρδος ανέφερε στην ομιλία του: «Μικρά και αδύνατος η Ελλάς αλλ' υπέρ της ελευθερίας πάντοτε αγωνισθείσα και αγωνιζόμενη δεν ημπορεί παρά να υψώσει δυνατά την φωνήν της αγανακτήσεώς της εναντίον εκείνων οι οποίοι εν τη καταχρήσει του ονόματος της ελευθερίας, την ελευθερίαν εσχάτως εν Παρισίοις επολέμησαν. Η Ελλάς μικρά και αδύνατος έλαβε την πείραν ότι ουδέν πολεμιώτερον της ελευθερίας όσον η αταξία. Εάν δεν εξασφαλίζη τι την ελευθερίαν, την εξασφαλίζει ο σεβασμός των νόμων και των δικαιωμάτων εκάστου».

Από το ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ.

Γιούρι Γκαγκάριν, η ιστορία του πρώτου ανθρώπου που ταξίδεψε στο διάστημα

 «Κοιτάζω τη Γη και είναι τόσο όμορφη». Πρόκειται για τις πρώτες λέξεις που «ακούστηκαν» ποτέ στο διάστημα. Τις πρόφερε ο Ρώσος Yuri Gagarin, ο πρώτος άνθρωπος που ταξίδεψε στο διάστημα και μπήκε σε τροχιά γύρω από τη Γη στις 12 Απριλίου του 1961, μέσα στο Vostok 1. Σχεδόν 7 χρόνια μετά την ιστορική πτήση του, στις 27 Μαρτίου 1968, ο Gagarin σκοτώθηκε μαζί με τον εκπαιδευτή του, ενώ πετούσε με ένα MiG-15 κοντά στο Kirzhach.

Και ενώ όλοι θυμόμαστε λίγο πολύ το κατόρθωμα αυτό, το οποίο πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια της ψυχροπολεμικής κούρσας του διαστήματος, πόσοι γνωρίζουμε την ιστορία του πρώτου ανθρώπου που το τόλμησε;

O Yuri Alekseyevich Gagarinγεννήθηκε στις 9 Μαρτίου του 1934 σε μικρό χωριό δυτικά της Μόσχας. Ταπεινής καταγωγής, οι γονείς του δούλευαν σε κολλεκτίβα της περιοχής και ο ίδιος, αφού εργάστηκε σε χυτήριο, αφοσιώθηκε στην αγάπη του για τα αεροπλάνα, φοιτώντας στην τεχνικής σχολή του Saratov. Ακολούθησε το 1955 η Σχολή Πιλότων του Orenburg και μετά την αποφοίτηση του κατετάγη στην Πολεμική Αεροπορία.

Το 1959 υπέβαλε αίτηση για συμμετοχή για την πρώτη επανδρωμένη πτήση στο διάστημα και, μαζί με άλλους 20 συνυποψηφίους, υπεβλήθη σε μια πολύ σκληρή διαδικασία επιλογής και εκπαίδευσης. Τελικά το 1960 επελέγη ο ίδιος, με εφεδρικό τον Gherman Titov, τόσο για την απόδοσή τους όσο και για το χαμηλό τους ανάστημα, καθώς ο χώρος στο Vostok ήταν εξαιρετικά περιορισμένος. Η συνέχεια ανήκει στην ιστορία.

Ο Gagarin απογειώθηκε με το Vostok 1 στις 12 Απριλίου του 1961, στις 09.07 ώρα Μόσχας και 25 λεπτά αργότερα μπήκε σε μια ελλειπτική τροχιά με απόγειο 302 χιλιόμετρα, περίγειο 175 χιλιόμετρα και περίοδο 89 λεπτά και 34 δευτερόλεπτα, κινούμενος με ταχύτητα 7,61 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο (27.400 χιλιόμετρα ανά ώρα). Το κωδικό του όνομα κατά τη διάρκεια της πτήσης ήταν Кедр (Κέδρος). Η συνολική διάρκεια της αποστολής ήταν 108 λεπτά.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, οι πιθανότητες επιβίωσης του ήταν μόλις 5%, με την επιστροφή του στη Γη να φαντάζει μάλλον απίθανη. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν ήταν σίγουρος αν ο άνθρωπος θα μπορούσε να επιβιώσει στο διάστημα. Κι όμως, μετά από 67 λεπτά σε τροχιά, το προσωπικό ελέγχου πτήσης έδωσε εντολή στο σκάφος να πυροδοτήσει τους κινητήρες επιβράδυνσης και να αρχίσει την επανείσοδό του στην ατμόσφαιρα. Ο Gagarin δεν προσγειώθηκε μαζί με την κάψουλα, αλλά χρησιμοποίησε το εκτινασσόμενο κάθισμά του σε ύψος 7 χιλιομέτρων, και μετά από ελεύθερη πτώση χρησιμοποίησε το αλεξίπτωτό του και προσγειώθηκε κοντά στην πόλη Τακτάροβα.

H πτήση αυτή μας έδωσε απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα. Ο άνθρωπος μπορεί να επιβιώσει στο διάστημα και ο ανθρώπινος εγκέφαλος συνεχίζει να λειτουργεί το ίδιο καλά στις συνθήκες αυτές. Αποτέλεσμα, λοιπόν, η πτήση αυτή να «ανοίξει το δρόμο για την κατάκτηση του διαστήματος». Όσο για τον Gagarin, όπως ήταν αναμενόμενο έγινε παγκοσμίως γνωστός και ταξίδεψε σε πολλές χώρες προκειμένου να διαφημίσει την επιτυχία της Σοβιετικής Ένωσης. Του απαγορεύτηκε να ξαναπετάξει, παρά μόνο με αεροπλάνα και με τη συνοδεία δεύτερου πιλότου.

Ο Gagarin σκοτώθηκε μαζί με τον εκπαιδευτή του στις 27 Μαρτίου 1968, ενώ πετούσε με ένα MiG-15 κοντά στο Kirzhach. Ήταν μόλις 34 ετών, και σύμφωνα με πηγές, ένας τσακισμένος άνθρωπος από το παιχνίδι της διασημότητας με προβλήματα στο γάμο του.

Πηγή: www.russianarchives.com

Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΕ ΦΟΡΜΑ...

ΡΟΔΑ ΤΣΑΝΤΑ ΚΑΙ ΚΟΠΑΝΑ...

Νατ Τέρνερ: Ο ηγέτης της μεγαλύτερης εξέγερσης σκλάβων

Aπό τις σημαντικότερες εξεγέρσεις σκλάβων της νεότερης ιστορίας είναι αναμφισβήτητα εκείνη στην αμερικανική πολιτεία της Βιρτζίνια, στις 21 Αυγούστου του 1831.

Επικεφαλής της ήταν ο Αφροαμερικανός σκλάβος, Νατ Τέρνερ.

Όταν γεννήθηκε, ο ιδιοκτήτης του έγραψε μόνο το μικρό του όνομα, παραδοσιακά όμως οι σκλάβοι έπαιρναν το επίθετο του αφέντη τους, στην προκειμένη περίπτωση, του Σάμιουελ Τέρνερ. 

Ο ίδιος ο Νατ δεν γνώριζε πολλά για τον πάτερα του, ο οποίος φαίνεται ότι κατάφερε να το σκάσει όταν ο Νατ ήταν ακόμη μικρός. Τον μεγάλωσε η, επίσης σκλάβα, γιαγιά του, Μπρίτζιτ, η οποία προερχόταν από μία φυλή της Γκάνα, η οποία ήταν από τις κύριες «πηγές» σκλάβων για τους δουλέμπορους και, γι’ αυτόν τον λόγο, εξεγέρθηκαν και περισσότερο από τις άλλες φυλές. Η γιαγιά αρπάχθηκε από δουλέμπορους μόλις στα 13 της και πουλήθηκε στις ΗΠΑ.

Ο Νατ πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Σάουθάμπτον της Βιρτζίνια, του οποίου ο πληθυσμός ήταν πλειοψηφικά μαύρος. Ο μικρός ξεχώρισε για την φιλομάθειά του. Έμαθα να διαβάζει και να γράφει από μικρή ηλικία, πράγμα έτσι κι αλλιώς σπάνιο για σκλάβο. Όπως όλοι οι σκλάβοι, έτσι και ο Νατ ήταν βαθιά θρησκευόμενος και ήξερε την Βίβλο σχεδόν απ’ έξω, ενώ την διάβαζε και στους άλλους σκλάβους οι οποίοι τον σέβονταν απόλυτα. Επηρέαζε ακόμη και τους λευκούς. Μάλιστα λέγεται ότι άλλαξε προς το καλύτερο την άστατη ζωή ενός λευκού, μετά από συζήτηση.

Δεν είναι σίγουρο ότι τα «οράματα» που υποστήριζε ότι «έβλεπε» τα πίστευε σοβαρά ή προσπαθούσε να βρει εύληπτους τρόπους να διαπεράσει την συνείδηση των σκλάβων με τα προτάγματα της εξέγερσης. Το βέβαιο είναι ότι στις αρχές του 1828 ο Νατ ήταν διαβεβαίωνε ότι «ορίστηκε για κάποιους μεγάλους σκοπούς στα χέρια του παντοδύναμου». Υποστήριξε επίσης, ότι στις 12 Μαΐου και ενώ δούλευε στις φυτείες, «άκουσε» έναν «δυνατό ήχο στους ουρανούς» και μετά, δήθεν ένα πνεύμα που του μίλαγε. Δήλωνε επίσης βέβαιος ότι ο θεός του έδωσε εντολή «να σκοτώσει τους εχθρούς με τα δικά τους όπλα». Τέσσερις νεαροί σκλάβοι, οι Χένρι, Χαρκλ, Νέλσον και Σαμ τον ακολουθούν πρώτοι.

Στις αρχές Φεβρουαρίου του 1831 ο Τέρνερ ξεκινά την προετοιμασία της εξέγερσης, με το αρχικό σχέδιο να την προγραμματίζει για τις 4 Ιουλίου, την ημέρα της αμερικανικής ανεξαρτησίας. Ωστόσο αυτή η ημερομηνία αναθεωρήθηκε.

Στις 13 Αυγούστου ο ουρανός παίρνει ένα πρασινογαλάζιο χρώμα, προφανώς λόγω της διάθλασης των ηλιακών ακτίνων που περνούσαν μέσα από την τέφρα του ηφαιστείου Σεντ Χέλενς που ήταν σε έντονη δραστηριότητα. Για τον Τέρνερ όμως αυτό ήταν «σημάδι». Στις 21 Αυγούστου ξεσπά η εξέγερση.

Ο Τέρνερ απελευθερώνει αρχικά μερικούς έμπιστους σκλάβους και στην συνέχεια οι εξεγερμένοι πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι, απελευθερώνουν σκλάβους και όποτε χρειάζεται πυροβολούν εναντίον των ιδιοκτητών τους. Σύντομα δημιουργείται μια αποφασισμένη ομάδα που υπερβαίνει τους 70 σκλάβους.

Για να μην προκαλέσουν την άμεση αντίδραση των λευκών, οι εξεγερμένοι στην αρχή δεν χρησιμοποιούν όπλα για να μην ακουστούν οι πυροβολισμοί και οι πρώτες συγκρούσεις γίνονται με όπλα, τσεκούρια και όποιο εργαλείο βρεθεί.

Ο ίδιος ο Τέρνερ διέταξε να μην πειραχτούν σπίτισ φτωχών λευκών διότι θεωρούσε ότι εκείνοι δεν ζουν καλύτερα από τους μαύρους.

Θεωρούσε επίσης ότι η επαναστατική βία θα προκαλούσε την αφύπνιση της συνείδησης των λευκών για την πραγματικότητα της δουλοκτητικής κοινωνίας. Αργότερα θα έλεγε ότι ήθελε να σπείρει την φρίκη και την θλίψη μεταξύ των λευκών.

Η εξέγερση κατεστάλη μέσα στα επόμενα δύο 24ωρα, ωστόσο ο Τέρνερ κρυβόταν μέχρι τις 30 Οκτωβρίου, μέσα σε μια τρύπα στο έδαφος καλυμμένη με σανίδες.

Στις 5 Νοεμβρίου του 1831 δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Απαγχονίστηκε στις 11 Νοεμβρίου στην Ιερουσαλήμ της Βιρτζίνια, το σημερινό Κέρτλαντ και μετά του έγδαραν το δέρμα.

Μαζί με τον Τέρνερ δικάστηκαν δεκάδες σύντροφοί του. Οι 18 από αυτούς απαγχονίστηκαν, ενώ σε 12 δόθηκε χάρη και πουλήθηκαν στο κράτος.

Συνολικά η αμερικανική κυβέρνηση εκτέλεσε 56 σκλάβους λόγω της συμμετοχής τους στην εξέγερση, ενώ, οι παρακρατικές συμμορίες των λευκών επιδόθηκαν σε ένα όργιο αίματος, με πάνω από 200 νεκρούς σκλάβους.

Σε 60 υπολογίζονται οι νεκροί μεταξύ των λευκών.

Τόσο στην Βιρτζίνια, όσο και σε άλλες πολιτείες, η νομοθεσία σκλήρυνε περισσότερο. Απαγορεύθηκε η εκπαίδευση των μαύρων και η τακτική των απελεύθερων, περιορίστηκαν, έως σχεδόν εξαφάνισης, όσα πολιτικά δικαιώματα είχαν κατακτήσει μέχρι τότε οι σκλάβοι, αλλά και οι απελεύθεροι, και απαιτήθηκε από τους τοπικούς κρατικούς υπαλλήλους να είναι οπωσδήποτε παρόντες στις εκκλησιαστικές λειτουργίες των μαύρων ώστε να τους παρακολουθούν.

Μετά την εκτέλεση του Τέρνερ, ένας ντόπιος δικηγόρος, ο Τόμας Ράφιν Γκρέι, δημοσίευσε την «Ομολογία του Τόμας Τέρνερ», στην οποία περιέχονται και συζητήσεις με τον ίδιο τον Τέρνερ όσο περίμενε φυλακισμένος την εκτέλεσή του. Το βιβλίο του Γκρέι παραμένει η πολυτιμότερη πηγή πληροφοριών για τον ηγέτη αυτής της συγκλονιστικής εξέγερσης για την ελευθερία.

Από το tvxs.

Αλλάζει η ώρα τα ξημερώματα της Κυριακής

Στη θερινή ώρα μπαίνουμε απόψε στις 3, μετά τα μεσάνυχτα.

Μια ώρα μπροστά γυρίζουμε τους δείκτες του ρολογιού απόψε το βράδυ, καθώς μπαίνουμε στη θερινή ώρα. Έτσι στις 3 τη νύχτα η ώρα αλλάζει και θα είναι πια 4.

Τον Φεβρουάριο το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υιοθέτησε ψήφισμα που προτείνει τον τερματισμό της θερινής ώρας, φέροντας ως επιχείρημα τα οφέλη για την ανθρώπινη υγεία. Το Ευρωκοινοβούλιο κάλεσε τους ρυθμιστικούς φορείς της ΕΕ να επανεκτιμήσουν τα πλεονεκτήματα της παλιάς πρακτικής αξιοποίησης του φυσικού φωτός της ημέρας και βάσει της σχετικής εισήγησης η Ευρωπαϊκή Επιτροπή καλείται να διεξάγει μια "διεξοδική αξιολόγηση" της νομοθεσίας για το σύνολο του καλοκαιριού σχετικά με τις ρυθμίσεις για αυτή την εποχή και, εάν χρειάζεται, να υποβάλει πρόταση για την αναθεώρησή της.

24 Μαρτίου 1999: Σαν σήμερα το ΝΑΤΟ ξεκίνησε τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας

Από το  news247:

Οι Νατοϊκοί βομβαρδισμοί κατά της Γιουγκοσλαβίας ήταν στρατιωτική επιχείρηση του NATO ενάντια στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Κοσσυφοπέδιο - Διήρκεσαν από τις 24 Μαρτίου έως τις 10 Ιουνίου του 1999

Χρήστος Δεμέτης

Δεκαεννέα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την 24η Μαρτίου του 1999, όταν το ΝΑΤΟ ξεκίνησε τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, μετά την άρνηση της τελευταίας να υπογράψει τη συμφωνία για το μέλλον του Κοσσυφοπεδίου. Η επίσημη κωδική ονομασία της επιχείρησης του ΝΑΤΟ ήταν Operation Allied Force.

Οι βομβαρδισμοί διήρκεσαν σχεδόν 3 μήνες και ακολουθήθηκαν από χερσαία εισβολή. Ήταν η πρώτη επίθεση στην ιστορία της Συμμαχίας κατά κυρίαρχου κράτους.

Στη διάρκεια των βομβαρδισμών, σύμφωνα με τη διεθνή οργάνωση προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Human Rights Watch, 500 περίπου άμαχοι έχασαν τη ζωή τους σε 90 διαφορετικά επεισόδια, ενώ το ΝΑΤΟ κατηγορήθηκε για παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου.

Το Βελιγράδι, από την πλευρά του, έκανε λόγο για 5.000 νεκρούς αμάχους στη διάρκεια των 78ήμερων αεροπορικών επιχειρήσεων.

Το ίδιο το ΝΑΤΟ δεν έδωσε ποτέ στη δημοσιότητα επισήμως στοιχεία για τις απώλειες αμάχων.

Το αμερικανικό Πεντάγωνο, ωστόσο, παραδέχθηκε ότι υπήρξαν "20 με 30 περιπτώσεις λαθών", που προκλήθηκαν ως συνέπεια των βομβαρδισμών.

Σε συνέντευξή του το 2005, στον ιστότοπο της Σερβικής Ραδιο- Τηλεόρασης (RTS), το κτίριο της οποίας βομβαρδίστηκε στις 23 Απριλίου 1999, με αποτέλεσμα το θάνατο 16 εργαζομένων, ο διανοητής Νόαμ Τσόμσκι σημείωνε πως ο πραγματικός σκοπός του πολέμου δεν είχε σε καμία περίπτωση να κάνει με την ανησυχία των ΗΠΑ για τους Αλβανούς Κοσοβάρους.

"Η επέμβαση έγινε διότι η Σερβία δεν ακολουθούσε τις απαιτούμενες κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις, που σημαίνει ότι ήταν η τελευταία γωνία της Ευρώπης δεν είχε υποτάξει τον εαυτό της στα, καθοδηγούμενα από τις ΗΠΑ, νεοφιλελεύθερα προγράμματα, επομένως έπρεπε να εξαλειφθεί".

Οι βομβιστικές επιθέσεις συνεχίστηκαν μέχρι που επετεύχθη συμφωνία, η οποία οδήγησε στην απόσυρση των γιουγκοσλαβικών ενόπλων δυνάμεων από το Κοσσυφοπέδιο και τη δημιουργία της Προσωρινής Διοίκησης των Ηνωμένων Εθνών στο Κοσσυφοπέδιο (UNMIK), μιας ειρηνευτικής αποστολής του ΟΗΕ στην περιοχή.

Οι υλικές ζημιές που υπέστη η Γιουγκοσλαβία εκτιμήθηκαν σε 29,6 δισεκατομμύρια δολάρια. Οι νατοϊκοί βομβαρδισμοί κατά της Γιουγκοσλαβίας ήταν η μεγαλύτερη στρατιωτική επιχείρηση στην Ευρώπη μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Στους βομβαρδισμούς συμμετείχαν όλες οι χώρες του ΝΑΤΟ, εκτός από την Ελλάδα, την Ισλανδία και το Λουξεμβούργο. Επίσης, όλες οι γειτονικές χώρες της Γιουγκοσλαβίας, που δεν ήταν ακόμη μέλη του ΝΑΤΟ, παραχώρησαν το έδαφος και τον εναέριο χώρο τους στις δυνάμεις της βορειοατλαντικής Συμμαχίας.

Το Κόσοβο, τον Φεβρουάριο του 2008, ανακήρυξε την ανεξαρτησία του και μέχρι σήμερα αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητο κράτος από 108 χώρες-μέλη του ΟΗΕ.