ΕΙΜΑΣΤΑ ΤΡΕΙΣ ΚΙ Ο ΚΟΥΚΟΣ

Εθελοντές γιατροί στις φυλακές Κορυδαλλού

Απεργία πείνας σε δεκάδες ιδρύματα

Κλιμάκιο εθελοντών γιατρών και νοσηλευτών θα επιχειρήσει να επισκεφθεί τους κρατούμενους στις φυλακές Κορυδαλλού οι οποίοι διανύουν την όγδοη ημέρα απεργίας πείνας, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το νομοσχέδιο που περιορίζει τα δικαιώματά τους και καταδικάζει σε απομόνωση μεγάλο αριθμό κρατουμένων στις φυλακές τύπου Γ. Το νομοσχέδιο συζητείται σήμερα σε δεύτερη ανάγνωση και σε δυο ημέρες πηγαίνει στην ολομέλεια του Α' Θερινού Τμήματος για ψήφιση σε μία συνεδρίαση.

Οι εθελοντές γιατροί και νοσηλευτές κάνουν λόγο για συντριπτική πλειοψηφία των απεργών πείνας που "αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας, χωρίς να τους παρέχεται η ενδεδειγμένη ελάχιστη ιατρική περίθαλψη και φροντίδα από τις αρμόδιες υπηρεσίες της φυλακής."

 

Γονείς και φίλοι των κρατουμένων απεργών πείνας θα πραγματοποιήσουν συγκέντρωση στις 11 το πρωί στο υπουργείο Δικαιοσύνης σε μια προσπάθεια να έχουν συνάντηση με την ηγεσία του.

 

Σε ανοιχτή εκδήλωση-συζήτηση σχετικά με το προωθούμενο νομοσχέδιο καλεί αύριο Τρίτη στις 18.30 στο Ξενοδοχείο “Τιτάνια”, η ΕΕΚΕ Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και τα Τμήματα Δικαιοσύνης και Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Σε απεργία πείνας παραμένουν τουλάχιστον 4.500 κρατούμενοι σε 15 σωφρονιστικά ιδρύματα της χώρας, με έξι κρατούμενους να αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας.

Από το Enet.gr

 

Ρίο ντε Τζανέιρο: Μια ιστορία κατάληψης και έξωσης

Πριν το Μουντιάλ

Το Κίνημα Άστεγων Εργατών είχε καταλάβει ένα κτίριο στο Ρίο για να στεγάσει χιλιάδες αστέγους. Όμως καθώς πληρσίαζε η έναρξη του Μουντιάλ όσοι βρήκαν στέγη στο κτίριο έπρεπε να το εκκενώσουν – κάτι που έγινε βίαια.

Έχουν περάσει πέντε χρόνια από την στιγμή που η Βραζιλία πανηγύριζε την επιλογή της από την FIFA να οργανώσει το Μουντιάλ του 2014. Η ανακοίνωση της επιλογής έγινε φαντασμαγορικά στην παραλία Copacabana με χιλιάδες ανθρώπους να χοροπηδούν, να χορεύουν και να γιορτάζουν όλο το βράδυ. Η FIFA είχε θεωρήσει ότι η επιλογή της Βραζιλίας ήταν στην σωστή κατεύθυνση στην προσπάθεια διεύρυνσης των χωρών που φιλοξενούν τον θεσμό. Η Βραζιλία εξάλλου είναι μια χώρα που οι οπαδοί της σταματούν τα πάντα για να δουν την ομάδα τους να παίζει ποδόσφαιρο. Κανείς, λοιπόν, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι τέσσερα χρόνια μετά θα είχαν γίνει όλες αυτές οι διαδηλώσεις κατά του Μουντιάλ με χιλιάδες να φωνάζουν «Não Vai ter Copa!» (Δεν θα υπάρξει Παγκόσμιο Κύπελλο).

Υπενθυμίζεται ότι οι διαδηλώσεις είχαν ως αφετηρία τα τεράστια ποσά που δαπανήθηκαν για τα στάδια την ώρα που οι κοινωνικές υπηρεσίες είναι ελλιπείς. Όμως στις 5 Δεκεμβρίου του 2009, ο δήμαρχος του Ρίο ντε Τζανέιρο παρουσίασε το «Στρατηγικό Σχέδιο της Τοπικής Αρχής». Το σχέδιο προέβλεπε την μείωση της έκτασης που καλύπτουν οι φαβέλες κατά 3,5% με την αιτιολογία ότι «είναι κατασκευασμένες σε επικίνδυνες περιοχές». Όμως ένα πανό κατοίκου που θα έβλεπε την έξωση έγραφε «όταν οι πλούσιοι μένουν στην νότια ζώνη, αυτή ονομάζεται ευγενής περιοχή. Όταν οι φτωχοί μένουν εκεί, ονομάζεται επικίνδυνη».

Για να επιτευχθούν τα στάνταρ της FIFA ακόμη και το στάδιο Maracana έπρεπε να επανακατασκευαστεί. Για να γίνει αυτό αποψιλώθηκαν ολόκληρες περιοχές γύρω του. Στην θέση των όσων γκρεμίστηκαν κατασκευάστηκαν ένα τεράστιο πάρκινγκ και ένα εμπορικό κέντρο.

Ανάμεσα στα κτίρια που γκρεμίστηκαν για να κατασκευαστεί ένα τεράστιο πάρκινγκ και ένα εμπορικό κέντρο, ήταν και το σχολείο Friedenreich, ένα από τα καλύτερα δημόσια σχολεία της πόλης. Γκρεμίστηκε επίσης το Lanagaro, το μοναδικό εργαστήριο ανάλυσης τροφίμων του Ρίο την ώρα που η Βραζιλία που η πλειονότητα των τροφών που καταναλώνει η χώρα είναι γενετικά τροποποιημένες. Στην λίστα ήταν επίσης δυο αθλητικές εγκαταστάσεις ολυμπιακών προδιαγραφών, η 34 ετών κοινότητα Metro Mangueira, που κατασκευάστηκε από τους εργάτες του υπόγειου σιδηρόδρομου και τέλος η Aldeia Maracana, μια πολυεθνική κοινότητα που φτιάχτηκε το 2006 σε ένα εγκαταλελειμμένο κτήριο του 19ου αιώνα. Το κτίριο είχε συνδεθεί με τον πολιτισμό των ιθαγενών καθώς για τουλάχιστον 20 χρόνια φιλοξενούσε το Ινδιανικό Μουσείο.

Τον Οκτώβριο του 2010 οι κάτοικοι της Metro Mangueira είδαν ανθρώπους του δήμου να σημειώνουν τις πόρτες τους όπως έκαναν οι ναζί στα γκέτο των εβραίων. Τους είπαν ότι τα σπίτια τους είναι επικίνδυνα και πρέπει να φύγουν. Οι 107 οικογένειες που δέχθηκαν να φύγουν μεταφέρθηκαν στην συνοικία Cosmos 60 χιλιόμετρα μακριά, όπου ήταν πολύ δύσκολο να βρουν δουλειά ή να στείλουν τα παιδιά στο σχολείο. Οι εκσκαφείς του δήμου γκρέμισαν τα άδεια σπίτια αφήνοντας πίσω μόνο συντρίμμια, αρουραίους, κουνούπια και εμπόρους ναρκωτικών.

Το 2014 καθώς η εναρκτήρια ημερομηνία πλησίαζε οι εκσκαφείς επέστρεψαν. Οι υπηρεσίες του δήμου ενέταξαν τους κατοίκους στον πρόγραμμα Minha Casa, Minha Vida (Το σπίτι μου, η ζωή μου) το οποίο στην ουσία τους επιδοτούσε για να αγοράσουν σπίτι αλλού. Όμως ποτέ δεν υπήρξε η ανάπτυξη κατοικιών για να αγοράσουν. Έτσι, η λαϊκή αντίσταση στην Metro Mangueira κατέληξε να έρχεται αντιμέτωπη με την στρατιωτική αστυνομία που χτυπούσε άκριτα παιδιά και ηλικιωμένους με πλαστικές σφαίρες, σπρέι πιπεριού και δακρυγόνα.

Μετά τα δρακόντεια μέτρα λιτότητας και τις διαρθρωτικές αλλαγές που επέβαλε στην χώρα το ΔΝΤ την δεκαετία του 1980 οι φαβέλες πολλαπλασιάστηκαν καταλαμβάνοντας κάθε ελεύθερο εκατοστό γης. Τον Απρίλιο του 2014 το Κίνημα Άστεγων Εργατών διέκρινε ένα επί 20ετία εγκαταλελειμμένο κτίριο, που άνηκε στην εταιρία τηλεπικοινωνιών, Telerj. Το κτίριο είχε και αυλή και έτσι το κατέλαβαν. Στο κτίριο βρήκαν στέγη έγκυες με παιδιά, ηλικιωμένοι και χιλιάδες παιδιά – μωρά και έφηβοι. Καμία προσπάθεια δεν έγινε από τις δημοτικές αρχές για να εξακριβώσουν ποιοι είναι οι καταληψίες και ποιες οι ανάγκες τους.

Το μεγαλύτερο δίκτυο τηλεόρασης, Tv Globo, τους ονόμασε αμέσως εγκληματίες. Η εταιρία που αγόρασε την Telerj δεν χρησιμοποίησε ποτέ το κτίριο. Μάλιστα, είχε προταθεί να πουληθεί στην κυβέρνηση για να ενταχθεί στο πρόγραμμα «Το σπίτι μου, η ζωή μου». Όμως στις 9 Απριλίου ο δήμαρχος του Ρίο ανακοίνωσε την εκκένωσή του «από τους εγκληματίες». Υποστήριξε, δε, ότι «οι πραγματικά φτωχοί που έχουν ανάγκη από σπίτι δεν προστατεύουν τον χώρο τους με καδρόνια και εργαλεία κατασκευών». 

Έτσι στις 11 Απριλίου 1600 άντρες της στρατιωτικής αστυνομίας μπήκαν στο κτίριο πάνοπλοι. Γυναίκες που κοιμόντουσαν ξύπνησαν με κλωτσιές. Σκηνές γκρεμίστηκαν, όλοι εισέπνευσαν τα χημικά. Όλοι οι δημοσιογράφοι εκδιώχθηκαν ενώ ακόμη και ένας από το Globo συνελήφθη με την κατηγορία ότι «πετούσε πέτρες». Οι κάτοικοι δήλωσαν πως τέσσερα βρέφη πέθαναν από ασφυξία λόγω των χημικών ενώ κάποιοι υποστήριξαν πως οι δημοσιογράφοι εκδιώχθηκαν για να μην δουν τι πραγματικά συνέβη. Η παντελής έλλειψη στοιχείων για όσους κατοικούσαν εκεί βοήθησε στο να χαθούν τα δεδομένα. Εκεί, είχαν καταλήξει άνθρωποι που εκδιώχθηκαν από άλλες φτωχές συνοικίες ή από τις αυξανόμενες τιμές γης στις φαβέλες τις οποίες ακολούθησε η κατάληψη των τελευταίων από την στρατιωτική στρατιωτική αστυνομία.

Με πληροφορίες από το Roarmagazine

Από το tvxs.

Το μουντιάλ της φτώχειας

6000 άνθρωποι εγκατέλειψαν τις εστίες τους στο νότο εξαιτίας των πλημμυρών

Καταρρακτώδεις βροχές έπληξαν τις τελευταίες ημέρες τις πολιτείες Ρίο Γκράντε ντου Σουλ και Σάντα Καταρίνα, στη νότια Βραζιλία, προκαλώντας πλημμύρες που ανάγκασαν τουλάχιστον 6000 ανθρώπους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, ανακοίνωσε σήμερα η υπηρεσία πολιτικής προστασίας.

Στο κράτος του Ρίο Γκράντε ντου Σουλ, όπου 4.600 άνθρωποι απομακρύνθηκαν από τα σπίτια τους, «από τις σφοδρές βροχοπτώσεις που σημειώθηκαν τις τελευταίες 5 ημέρες το νερό έφθασε τα 360 χιλιοστόμετρα χθες το βράδυ, προκαλώντας μια σημαντική αύξηση των υδάτων του ποταμού Ουρουγουάη» του οποίου η στάθμη έφθασε σε ορισμένες περιοχές 18 μέτρα πάνω από τα κανονικά επίπεδα, ανακοίνωσε η υπηρεσία πολιτικής προστασίας σε ένα δελτίο τύπου.

Συνολικά 52 δήμοι έχουν πληγεί, τρεις εκ των οποίων έχουν τεθεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης στα βόρεια της πολιτείας

Στη Σάντα Καταρίνα οι πλημμύρες προκάλεσαν τη ρήξη ενός φράγματος και έπληξαν 30 κοινότητες. Εννέα εξ αυτών έχουν κηρυχθεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και περισσότεροι από 1.400 άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους.

Από το Enet.gr

Γκουαντάναμο made in Greece

Διατεθειμένοι να μην κάνουν βήμα πίσω στο μονοπάτι που έχουν επιλέξει να βαδίσουν είναι χιλιάδες κρατούμενοι, οι οποίοι συνεχίζουν τον αγώνα τους, λόγω της αδιαφορίας της Πολιτείας στην αντιμετώπιση σοβαρών προβλημάτων με τα οποία έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι.

Το νομοσχέδιο για τη δημιουργία φυλακών «τύπου Γ΄» ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής για τους φυλακισμένους. Ενωμένοι και έτοιμοι να φθάσουν μέχρι το τέλος συνεχίζουν την απεργία πείνας, κατηγορώντας την Πολιτεία ότι «κωφεύει», αντιμετωπίζοντάς τους ως «πολίτες δεύτερης και τρίτης κατηγορίας», χωρίς δικαιώματα αλλά με συνεχείς υποχρεώσεις.

Ήδη, το βράδυ της Παρασκευής οι τρόφιμοι στις φυλακές Κορυδαλλού αρνήθηκαν να επιστρέψουν στα κελιά τους. Με βροντερή φωνή και αποφασιστικό βλέμμα εξέφρασαν την επιθυμία τους για ένα αξιοπρεπές μέλλον και ανθρώπινες συνθήκες κράτησης, χωρίς ελλείψεις σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χωρίς την απροκάλυπτη βία των σωφρονιστικών υπαλλήλων, τον υπερπληθυσμό και την αδιαφορία των αρμόδιων αρχών για ανθρώπινη διαβίωση.

«Μας κάνουν πόλεμο νεύρων»

Εν τω μεταξύ, στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού μεταφέρθηκαν σε κρίσιμη κατάσταση δύο μέλη της «Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς», ο Παναγιώτης Αργυρού και ο Μιχάλης Νικολόπουλος, που μετέχουν στην απεργία πείνας για έκτη συνεχόμενη ημέρα. 

Σύμφωνα με πληροφορίες, και οι δύο κρατούμενοι βρίσκονται στο όριο υπογλυκαιμικού σοκ, με αποτέλεσμα να μεταφερθούν εκτάκτως στο νοσοκομείο των φυλακών, καθώς διαπιστώθηκε άμεσος κίνδυνος για σοβαρή βλάβη της υγείας τους. 

Το zougla.gr συνομίλησε με μέλος της Επιτροπής Αγώνα Κρατουμένων, το οποίο ανέφερε ότι οι δύο κρατούμενοι νοσηλεύονται στο ίδιο δωμάτιο με άλλους τροφίμους, ενώ βάσει του σωφρονιστικού κώδικα θα έπρεπε να εγκατασταθούν σε ξεχωριστό. «Τα παιδιά υφίστανται άτυπο βασανιστήριο, καθώς, ενώ η υγεία τους επιδεινώνεται συνεχίζοντας την απεργία, βλέπουν τους άλλους νοσηλευόμενους κρατούμενους να συντηρούνται κανονικά».

Να σημειωθεί ότι τα δύο μέλη της «Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς» συμμετέχουν σε αυτή την απεργία πείνας, στη μεγαλύτερη κινητοποίηση διαμαρτυρίας φυλακισμένων, ενάντια στο νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης που αφορά τις φυλακές τύπου Γ΄. 

Από την πλευρά της η «Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων» καταγγέλλει την αδιάφορη στάση του Υπουργείου Δικαιοσύνης και καλεί όλους και όλες να συμπαρασταθούν στον δίκαιο αγώνα των κρατουμένων. 

Από το Zoygla.

ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ

Είπαν όχι στις φυλακές τύπου Γ΄

Πορεία διαμαρτυρίας πραγματοποίησαν μέλη του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου στο κέντρο της Αθήνας.

Οι διαδηλωτές εξέφρασαν με αυτόν τον τρόπο την αντίθεσή τους στην πρόθεση του Υπουργείου Δικαιοσύνης για την προώθηση νομοσχεδίου βάσει του οποίου προβλέπεται η δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας.









Υπενθυμίζεται πως για έκτη ημέρα χιλιάδες κρατούμενοι σε σωφρονιστικά ιδρύματα ανά την ελληνική επικράτεια αρνούνται να σιτιστούν. Το βράδυ της Παρασκευής κρατούμενοι των φυλακών Κορυδαλλού καθυστέρησαν για αρκετή ώρα να επιστρέψουν στα κελιά τους, καθώς δεν δέχτηκαν να συμμορφωθούν με τις εντολές των σωφρονιστικών υπαλλήλων.

Από Zoygla.

ΝΑ! ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΖΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

H NASA σχεδιάζει να αποικίσει τον Άρη

Κόκκινος πλανήτης

Μπορεί η NASA να μη σχεδιάζει να στείλει ανθρώπους στον Άρη μέχρι τη δεκαετία του 2030, όμως η επικεφαλής επιστήμονας της Υπηρεσίας δήλωσε ότι η αποίκιση του πλανήτη αποτελεί ένα βασικό μέρος της ατζέντας, όπως και η αναζήτηση για εξωγήινες μορφές ζωής.

Σε συνέντευξή της στον Guardian, η επικεφαλής επιστήμονας της NASA Ellen Stofan τόνισε ότι η προσπάθεια να βρεθεί εξωγήινη ζωή επικεντρώνεται κυρίως στο δικό μας ηλιακό σύστημα, ενώ στους πιθανούς στόχους περιλαμβάνεται , ο Άρης, ο δορυφόρο του Δία, Ευρώπη και ο δορυφόρος του Κρόνου, τον Τιτάνας.

Για να καταστεί δυνατή η πιο αποτελεσματική έρευνα για σημάδια ζωής, όμως, προτεραιότητα είναι να εγκατασταθούν εκεί άνθρωποι, ανέφερε η Stofan.
«Προτιμούμε να μιλάμε για πρωτοπορία στον Άρη παρά απλώς για εξερεύνησή του, γιατί από τη στιγμή που θα φτάσουμε στον πλανήτη θα εγκαταστήσουμε ένα είδος μόνιμης παρουσίας», πρόσθεσε.

Πρόσφατα η NASA πρότεινε να σταλεί ένα μικρό θερμοκήπιο στον πλανήτη ώστε να δοκιμαστεί η καλλιέργεια φυτών, κάτι που είναι απαραίτητο για τη δημιουργία μιας μόνιμης αποικίας στον Άρη στο μέλλον.

Παρόλο που ο Άρης επί του παρόντος δεν φαίνεται να αποτελεί ένα καλό περιβάλλον για τις υπάρχουσες μορφές ζωής, η Stofan υποστηρίζει ότι είναι δυνατό αυτές να υπάρχουν μορφές ζωής κάτω από την επιφάνειά του, κάτι που μπορεί να διερευνηθεί αποτελεσματικό μόνο από ανθρώπους και όχι από ρομπότ. «Έχοντας ανθρώπους στον Άρη είναι νομίζω ο τρόπος με τον οποίο θα μπορέσουμε να αποδείξουμε με απόλυτα πειστικό τρόπο ότι η ζωή στον Άρη εξελίχθηκε».

Προς το παρόν, η αμερικανική διαστημική υπηρεσία σχεδιάζει να στείλει ανθρώπους στον Άρη το 2035, σχέδιο το οποίο εξαρτάται από την επιτυχή ολοκλήρωση διάφορων αποστολών, καθώς και από τη σταθερή χρηματοδότηση του εγχειρήματος στις επόμενες δύο δεκαετίες.

Από οικονομική άποψη «δεν είναι ρεαλιστικό να πιστέψουμε ότι μπορούμε να επιτύχουμε το στόχο να φτάσουμε στον Άρη», δήλωσε ο Mitch Daniels, πρώην κυβερνήτης της Ιντιάνα και συμπρόεδρος της  Επιτροπής για της Επανδρωμένες Διαστημικές Πτήσεις του αμερικανικού Εθνικού Συμβουλίου Ερευνών.

Η Stofan πάντως υποβάθμισε της ανησυχίες λέγοντας ότι η Υπηρεσία έχει «εξαιρετικά ευνοϊκούς προϋπολογισμούς τα τελευταία χρόνια».

Στο μεταξύ, η μόλυνση είτε της Γης είτε του Άρη παραμένει «μια τεράστια ανησυχία». «Καταρχάς, δεν θα θέλαμε να φέρουμε κανένα παράξενο μικρόβιο από τον Άρη στη Γη το οποίο θα μπορούσε να είναι ενδεχομένως επιβλαβές για τον άνθρωπο», τόνισε η Stofan. «Στο μέλλον, όταν θα έχουμε στη διάθεσή μας δείγματα από τον Άρη, αυτά θα περάσουν από μια ενδελεχής διαδικασία καραντίνας ώστε να σιγουρευτούμε ότι δεν πρόκειται να μολύνουν τη Γη», σημείωσε.

«Μετά, είναι και το θέμα της μόλυνσης του Άρη. Ψάχνουμε για ζωή στον Άρη οπότε δεν θέλουμε να μεταφέρουμε μαζί μας μικρόβια», ανέφερε η ίδια.

Πάντως, σύμφωνα με την επικεφαλής επιστήμονα της NASA μια επίσκεψη στην Ευρώπη (τον δορυφόρο του Δία) είναι «ξεκάθαρα το επόμενο βήμα μας», με τον Τιτάνα να ακολουθεί. «Τα τελευταία χρόνια έχουμε αρχίσει να διαμορφώνουμε την επόμενη αποστολή μας στην Ευρώπη. Ξέρουμε ότι εκεί υπάρχει ένας ωκεανός κάτω από παγωμένη επιφάνεια», επεσήμανε.

Στο μεταξύ, μόλις την περασμένη εβδομάδα, οι επιστήμονες της NASA παρουσίασαν ένα νέο σχέδιο το οποίο θα μπορούσε να επιτρέψει στην Υπηρεσία να στείλει ένα drone στον Τιτάνα ψάχνοντας για μορφές ζωής.

Από το tvxs.

Στην Κίνα ο ισχυρότερος υπερυπολογιστής

Με επεξεργαστική ισχύ 33,86 petaflop/s

Ο «Τιανχέ-2», που ανήκει στην κινεζική κυβέρνηση και είναι εγκατεστημένος στο Εθνικό Πανεπιστήμιο Αμυντικής Τεχνολογίας, ανακηρύχθηκε Νο 1 για το πρώτο εξάμηνο του 2014 στον κατάλογο των 500 ταχύτερων ηλεκτρονικών υπολογιστών διεθνώς. Διαθέτει επεξεργαστική ισχύ 33,86 petaflop/s (τετράκις εκατομμύρια υπολογισμοί ανά δευτερόλεπτο).

Στην κορυφή ο κινεζικός υπερυπολογιστής «Tianhe-2»

Ο πρωταθλητής «Τιανχέ-2» χρησιμοποιείται για ερευνητικούς και εκπαιδευτικούς σκοπούς. 

 

Η σχετική λίστα «Top 500» ανανεώνεται δύο φορές ετησίως. Από την προηγούμενη φορά, η Κίνα έχει 20% περισσότερους υπερυπολογιστές στο «Top 500», ενώ οι ΗΠΑ 15% λιγότερους. 

 

Πάντως, οι ΗΠΑ παραμένουν η κυρίαρχη δύναμη με 233 υπολογιστές μεταξύ των 500 ισχυρότερων παγκοσμίως, έναντι 76 της Κίνας, 30 της Βρετανίας, 27 της Γαλλίας και 23 της Γερμανίας.

 

 Ο πλήρης κατάλογος του «Top 500», που άρχισε να συντάσσεται το 1993 και αποτελεί«βαρόμετρο» για την υπολογιστική ισχύ κάθε κράτους, θα δημοσιοποιηθεί την ερχόμενη Δευτέρα στη Λειψία της Γερμανίας, σύμφωνα με το BBC.

 

Όλα μαζί τα μηχανήματα του «Top 500» έχουν επεξεργαστική ισχύ περίπου 274 petaflop ανά δευτερόλεπτο.

 

Το φράγμα του ενός petaflop έσπασε πριν πέντε χρόνια ο υπερ-υπολογιστής Roadrunner της αμερικανικής εταιρείας ΙΒΜ, ο οποίος το 2013 «βγήκε στη σύνταξη» λόγω υπερβολικής κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας.

Από το Enet.gr

"ΤΩΡΑ ΠΙΟ ΘΑ ΚΑΒΑΛΗΣΩ;"

ΠΑΛΙΕΣ "ΚΑΛΕΣ" ΕΠΟΧΕΣ

Φυλακές υψίστης… απεργίας πείνας

Από την ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ:

Το νομοσχέδιο δεν είναι προαπαιτούμενο για την τρόικα και δεν κάνει τίποτε άλλο από το να εκφοβίζει και να εκτρέφει τα βαθύτερα εκδικητικά ένστικτα μιας τηλεοπτικής κοινής γνώμης.

«Αυτό το νομοσχέδιο δεν έχει στόχο μόνο την απομόνωση των “επικίνδυνων” κρατουμένων [...]. Στόχο έχει επιπλέον την “επικίνδυνη” για την εξουσία κοινωνική διαμαρτυρία. Οποιον τολμά να αντιστέκεται τον περιμένει ένα κολαστήριο που, όταν μπαίνει, “θα αφήνει έξω κάθε ελπίδα”. Εμείς καλούμε όλους και όλες να ενώσουμε τη φωνή, τον αγώνα, την αλληλεγγύη μας. Να δώσουμε όνομα στην ελπίδα [...]», αναφέρει η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης.

Χάρη στις «θερινές» πρωτοβουλίες του κ. Αθανασίου, το «εκρηκτικό μείγμα», για το οποίο μιλούσε εκπρόσωπος των σωφρονιστικών, αντιδράει στο νομοθετικό έκτρωμα με απεργίες πείνας. Οι φυλακές της χώρας βρίσκονται σε αναβρασμό, ενώ οι επιτροπές των κρατουμένων άρχισαν την αυτοοργάνωση για την προάσπιση της απεργίας και την περιφρούρηση του αγώνα τους. Τα κελιά, όπως μας ενημέρωσαν, αδειάζουν από τρόφιμα, ενώ ζυγίζονται -στο μέτρο του δυνατού- όλοι οι συμμετέχοντες και ειδικά εκείνοι που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας. Το νομοσχέδιο για τις φυλακές υψίστης ασφαλείας, η στέρηση αδειών και η κατάργηση όλων των ανθρώπινων δικαιωμάτων για μια μεγάλη μάζα κρατουμένων δημιούργησαν συνθήκες απελπισίας.

Σε δελτίο Τύπου της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων «υπολογίζονται σε 3.860 οι κρατούμενοι που βρίσκονται στη δεύτερη μέρα απεργίας πείνας. Συμμετέχουν: 1.300 κρατούμενοι από τον Κορυδαλλό, 550 από την Πάτρα, 120 από την Κέρκυρα, 100 από τoν Αυλώνα, 400 από τα Γρεβενά, 240 από τον Δομοκό, 300 από τη Λάρισα, 200 από την Αμφισσα, 50 από το Ναύπλιο, 280 από τα Χανιά, 120 από τα Τρίκαλα, 80 από τις Σέρρες και 120 από το Μαλανδρίνο. Τις επόμενες ώρες θα κατέβουν σε απεργία πείνας και οι γυναίκες κρατούμενες στις Φυλακές Θήβας και Κορυδαλλού. Το υπουργείο Δικαιοσύνης, κατά τη συνήθη τακτική του, τηρεί σιγήν ιχθύος για τις κινητοποιήσεις των κρατουμένων, όμως η φωνή τους ξεπερνάει τα κάγκελα και τα τείχη των φυλακών».

Εστω και τώρα, έστω και την τελευταία στιγμή, ο υπουργός οφείλει να ακούσει τους κρατούμενους, τους σωφρονιστικούς, κόμματα, φορείς, ανεξάρτητες αρχές, δικηγόρους και να αποσύρει το πρόχειρο και αυταρχικό νομοσχέδιο από το θερινό τμήμα. Το νομοσχέδιο δεν είναι προαπαιτούμενο για την τρόικα και δεν κάνει τίποτε άλλο από το να εκφοβίζει και να εκτρέφει τα βαθύτερα εκδικητικά ένστικτα μιας τηλεοπτικής κοινής γνώμης που «θορυβήθηκε» από μια παραβίαση άδειας και πίεσε στην κατάργηση των βασικών αρχών του ποινικού κώδικα.

Α.Ψ.

……………………………………….

! Συγκέντρωση έξω από την κατοικία του πρωθυπουργού στην Κηφισιά επιχείρησε να πραγματοποιήσει χθες το απόγευμα ομάδα περίπου 60 ατόμων, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το νομοσχέδιο για τη δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας (τύπου Γ), καθώς και για τις συνθήκες κράτησης των αντιεξουσιαστών στα σωφρονιστικά καταστήματα. Αστυνομικές δυνάμεις τούς ανέκοψαν, ενώ προχώρησαν σε 50 προσαγωγές. Συγκέντρωση συμπαράστασης στους προσαχθέντες πραγματοποιήθηκε αργά χθες το βράδυ έξω από τη ΓΑΔΑ.

Α.Ψ.

Από την ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ.

Διεθνής Αμνηστία: Εξαλείψτε τα βασανιστήρια

Παγκόσμια Ημέρα

Περισσότερα από 50 Τμήματα της Διεθνούς Αμνηστίας και δεκάδες χιλιάδες ακτιβιστές σε κάθε ήπειρο θα συμμετάσχουν σε παγκόσμιες δράσεις, την Πέμπτη, Παγκόσμια Ημέρα κατά των Βασανιστηρίων, απαιτώντας από τις κυβερνήσεις ανά την υφήλιο να εκπληρώσουν τις υποσχέσεις που έδωσαν πριν από 30 χρόνια για οριστική κατάργηση των βασανιστηρίων.

Από ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στο Μάλι μέχρι το κατώφλι του γραφείου του προέδρου της Ουκρανίας, οι υποστηρικτές της Διεθνούς Αμνηστίας ανά τον κόσμο, κινητοποιούνται την Πέμπτη ώστε να δείξουν αλληλεγγύη στα θύματα και να απαιτήσουν από τις κυβερνήσεις παγκοσμίως να δράσουν συντονισμένα για την εξάλειψη των βασανιστηρίων.

Δεκάδες χιλιάδες μέλη της οργάνωσης θα συμμετάσχουν σε μια σειρά από δημιουργικές δράσεις, όπως για παράδειγμα μαθητές που θα παρευρεθούν έξω απ την πρεσβεία της Νιγηρίας στο Λονδίνο κρατώντας πένσες, ακτιβιστές οι οποίοι θα παίζουν ένα γιγαντιαίο μουσικό όργανο φτιαγμένο από υλικά που χρησιμοποιούνται σε βασανιστήρια στη Λισαβόνα και  αγάλματα και ακτιβιστές με δεμένα μάτια στο Βερολίνο, το Ραμπάτ και το Ρέικιαβικ.

Τον περασμένο μήνα η Διεθνής Αμνηστία ξεκίνησε την νέα εκστρατεία της «Stop στα βασανιστήρια», ενώ στην παγκόσμια έρευνα της οργάνωσης, τονιζόταν ότι οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο παρουσιάζουν διφορούμενη στάση για το φλέγον αυτό ζήτημα. Για την Ελλάδα, αναφερόταν, ότι το 57% των πολιτών δεν αισθάνονται ασφάλεια από τα βασανιστήρια σε περίπτωση κράτησής τους από τις αστυνομικές αρχές.

«Τριάντα χρόνια από την υιοθέτηση της Σύμβασης ενάντια στα Βασανιστήρια, 155 χώρες την έχουν συνυπογράψει και έχουν αναλάβει την δέσμευση για την εξάλειψη των βασανιστηρίων», αναφέρει ο Salil Shetty, Γενικός Γραμματέας της Διεθνούς Αμνηστίας. «Και όμως, στο 2014, περισσότερες από τις μισές από αυτές τις χώρες, συνεχίζουν να χρησιμοποιούν αυτή την πρακτική», προσθέτει.

Οι δράσεις της Διεθνούς Αμνηστίας στη φετινή Παγκόσμια Ημέρα κατά των Βασανιστηρίων, επικεντρώνονται στην διεκδίκηση απονομής δικαιοσύνης για πέντε θύματα βασανιστηρίων από πέντε χώρες:

• Τη Claudia Medina Tamarez από το Μεξικό, η οποία περιέγραψε τον τρόπο με τον οποίο οι βασανιστές της προκάλεσαν ηλεκτροσόκ και την τύλιξαν με πλαστικό για να μην μελανιάσει καθώς την ξυλοκοπούσαν. Επιπλέον, την κακοποίησαν σεξουαλικά και την έδεσαν σε μια καρέκλα αφήνοντας την έξω στον καυτό απογευματινό ήλιο.

• Οι Ισπανικές αρχές εξέδωσαν τον Ali Aarrass στο Μαρόκο παρά τους φόβους ότι θα υποβαλλόταν σε βασανιστήρια.  Αξιωματικοί των μυστικών υπηρεσιών περισυνέλλεξαν τον Ali και τον μετέφεραν σε ένα μυστικό κέντρο κράτησης όπου, όπως ο ίδιος αναφέρει, υπέστη ηλεκτροσόκ στα γεννητικά του όργανα, υπέστη φάλαγγα και τον κρέμασαν από τους καρπούς του για ώρες.

• Όταν ο Moses Akatugba συνελήφθη από στρατιώτες στη Νιγηρία, ήταν μόλις 16 ετών. Ανέφερε ότι τον χτύπησαν και τον πυροβόλησαν στο χέρι. Στη συνέχεια, σύμφωνα με τον Moses, μεταφέρθηκε στο αστυνομικό τμήμα όπου και παρέμεινε κρεμασμένος από τα άκρα του για ώρες. 

• Η Alfreda Disbarro από τις Φιλιππίνες ανέφερε στη Διεθνή Αμνηστία ότι ένας ανώτερος αξιωματικός της αστυνομίας, την ακινητοποίησε σε τοίχο και την γρονθοκόπησε επανειλημμένα στο στομάχι και το πρόσωπό της, τη χτύπησε με ένα ρόπαλο, έσπρωξε τα δάκτυλα του στα μάτια της, τη χαστούκισε, την ανάγκασε να βάλει μια σφουγγαρίστρα μέσα στο στόμα της, και χτύπησε το κεφάλι της στον τοίχο.

• Στο Ουζμπεκιστάν, η Dilorom Abdukadirova πέρασε πέντε χρόνια στην εξορία όταν στη διαδήλωση που συμμετείχε οι δυνάμεις ασφαλείας του Ουζμπεκιστάν άνοιξαν πυρ. Κατά την επιστροφή της κρατήθηκε, της απαγορεύτηκε να δει την οικογένεια της και κατηγορήθηκε  με απόπειρα ανατροπής της κυβέρνησης.  Κατά την εκδίκαση της υπόθεσής της, φαινόταν αδυνατισμένη με μώλωπες στο πρόσωπο της. Η οικογένεια της είναι πεπεισμένη ότι έχει βασανιστεί.

«Κάθε καταγγελία για βασανιστήρια ή οποιαδήποτε άλλη κακομεταχείριση πρέπει να διερευνάται αποτελεσματικά, ανεξάρτητα και αμερόληπτα. Απαιτούμε οι βασανιστές – όποιοι και αν είναι, όπου και αν βρίσκονται, και ανεξάρτητα από τον λόγο για τον οποίο βασάνισαν- να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη», τονίζει ο Salil Shetty.

Το ελληνικό Τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας συμμετέχει στη παγκόσμια δράση, με την προβολή του ντοκιμαντέρ «Ο γιος του γείτονά σου: πως κατασκευάζεται ένας βασανιστής» την Πέμπτη 26/6 και ώρα 20:00 στον κινηματογράφο Τριανόν (Κοδριγκτώνος 21).

Από το tvxs.

Gilbert Legrand: Ο καλλιτέχνης που κάνει τα καθημερινά αντικείμενα αγνώριστα

Ευφαντάστες δημιουργίες, αριστοτεχνικά μεταμφιεσμένες από τον Γάλλο καλλιτέχνη Gilbert Legrand (Pics)

Το δημιουργικό μάτι του  Γάλλου καλλιτέχνη Gilbert Legrand μετατρέπει με τον πιο ευφαντάστατο τρόπο μικρά, καθημερινά, αντικείμενα, μεταμφιέζοντάς τα σε χαριτωμένους χαρακτήρες.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Πηγή: boredpanda

«Σώστε με! Παγιδεύτηκα σ' έναν γυναικείο κόλπο»

Εγινε κι αυτό. Είκοσι δύο πυροσβέστες χρειάστηκαν για ν' απεγκλωβίσουν ένα νεαρό από ένα τεράστιο γλυπτό που αναπαριστά τον γυναικείο κόλπο.

Πρωταγωνιστής του περιστατικού ένας Αμερικανός φοιτητής ασιατικής καταγωγής και «σκηνικό» το έργο τέχνης Chakan-Pi (Κάνοντας έρωτα) του Περουβιανού καλλιτέχνη Φερνάντο ντε λα Χάρα έξω από πανεπιστημιακό ίδρυμα της γερμανικής πόλης Τίμπινγκεν. Οι συνθήκες εγκλωβισμού του φοιτητή παραμένουν αδιευκρίνιστες ενώ η αστυνομία επιβεβαίωσε ότι οι πυροσβέστες τον έβγαλαν με τα χέρια τους χωρίς να χρησιμοποιήσουν εργαλεία. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του δημάρχου του Τίμπινγκεν στην εφημερίδα «Suddeutsche Zeitung»: «Δυσκολεύομαι να φανταστώ πώς μπορεί να συνέβη αυτό το ατύχημα (...) αλλά πονάει η ψυχή μου όταν σκέφτομαι ότι αυτό το αριστοτεχνικό κατόρθωμα ανταμείφθηκε με την κινητοποίηση 22 πυροσβεστών». ΛΗ.Π.

(Πηγή: www.guardian.co.uk)

ΑΝΤΩΝΑΚΗ ΕΧΕΙΣ ΤΑΛΕΝΤΟ

ΘΕΛΕΙ ΤΟ ΓΟΥΡΟΥΝΟΠΟΥΛΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!

«Σταμάτα πια! Θα συρρικνωθεί ο εγκέφαλός σου!»

Η υπερβολική πορνογραφία μπορεί να βλάπτει σοβαρά τον εγκέφαλο και συγκεκριμένα το μέγεθος του εγκεφάλου. Στο συμπέρασμα αυτό φαίνεται πως κατέληξε ομάδα επιστημόνων που για πρώτη φορά αποκάλυψε ότι η πρόσληψη υπερβολικών εικόνων σεξουαλικού περιεχομένου μπορεί να αποβεί εξαιρετικά βλαπτική.

Οι επιστήμονες του Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ του Βερολίνου διαπίστωσαν πως συγκεκριμένο τμήμα του εγκεφάλου, που ενεργοποιείται όταν οι άνθρωποι νιώθουν πληρότητα και ικανοποίηση, συρρικνώνεται όταν παρακολουθούν πάρα πολύ συχνά εικόνες πορνογραφικού περιεχομένου, με αποτέλεσμα η συγκεκριμένη περιοχή να καταλήγει λιγότερο αποτελεσματική.

(Πηγή: La Vanguardia)

Ζωγραφίζοντας έργα τέχνης πάνω σε τρόφιμα!

Ο Χασάν Καλέ είναι ένας απίστευτα ταλαντούχος καλλιτέχνης από την Τουρκία που ξεπερνά τα όρια της Τέχνης δημιουργώντας ασύλληπτα μικρούς πίνακες ζωγραφικής πάνω σε τρόφιμα. 

Για την ακρίβεια, οι καμβάδες του Χασάν περιλαμβάνουν φιστίκια, αμύγδαλα, τσιπς, μπανάνες, φασόλια, φλούδες κρεμμυδιού, κριτσίνια, σοκολατάκια και γενικά ό,τι άλλο πέσει στην αντίληψή του ότι μπορεί να αποτελέσει εν δυνάμει το νέο του δημιούργημα.

Πάρτε μια ιδέα από τα έργα του:














Πηγή: perierga.gr 

Οι αυτόχθονες βάζουν τέλος στην αδράνεια

Idle no more

  

«Idle no more!» (« Τέλος στην αδράνεια ! »): από τον Δεκέμβριο του 2012, το σύνθημα συσπειρώνει τις κοινότητες αυτοχθόνων του Καναδά που, από τη Βρετανική Κολομβία έως το Μπρούνσγουικ, απαιτούν κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα των φύλων και σεβασμό στα εδαφικά δικαιώματά τους, σε ένα κίνημα που μπορεί να συνενώσει ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις –και εκτός Καναδά.

« Ταΐστε εκείνους που πεινούν ! Φάτε τους πλούσιους ! » Με αφίσες στα χέρια, καμιά δεκαπενταριά άτομα διαδηλώνουν μπροστά από την είσοδο του Πίτζιν, ενός ολοκαίνουργιου εστιατορίου στο Νταουντάουν Ιστ Σάιντ, « τον πιο φτωχό ταχυδρομικό κώδικα [1] του Καναδά », όπως λένε εδώ. H παλιά κεντρική συνοικία του Βανκούβερ διασχίζεται από δύο μεγάλες αρτηρίες, τις λεωφόρους Μέιν και Χάστινγκς : « Pain and Wastings » (« Πόνος και Ερήμωση »), όπως τις αποκαλούν ειρωνικά οι κάτοικοί της, πολλοί από τους οποίους είναι αυτόχθονες. Κατά κανόνα, κάπου χίλιοι άστεγοι, σπρώχνοντας με θολό βλέμμα και μηχανικά βήματα το καροτσάκι τους, περιφέρονται σε αυτά τα οικοδομικά τετράγωνα που είναι σφηνωμένα ανάμεσα στις τουριστικές συνοικίες της Γκαστάουν και της Τσαϊνατάουν. Τοξικομανείς, αλκοολικοί, έμποροι ναρκωτικών, πόρνες : η κοινωνική εξαθλίωση των Αμερικανών Ινδιάνων επιδεικνύεται στο κέντρο των περισσότερων μεγάλων πόλεων της δέκατης πλουσιότερης χώρας στον κόσμο.

« Idle no more ! » (« Τέλος στην αδράνεια ! »), φωνάζουν ρυθμικά οι διαδηλωτές. Από τον έναν ωκεανό ως τον άλλο, το σύνθημα αυτό γίνεται το εγερτήριο κάλεσμα στον αγώνα εναντίον της κυβέρνησης του συντηρητικού πρωθυπουργού Στίβεν Χάρπερ και της παραβίασης των προγονικών συμφωνιών. « Χτες μας έπαιρναν τη γη μας. Σήμερα απαλλοτριώνουν τις ιδιοκτησίες μας. Και αύριο ; », αναρωτιέται η Κάρεν, μια κάτοικος της περιοχής με καταγωγή Σαλίς, δηλαδή απόγονος ενός από τα « Πρώτα Έθνη » που κατοικούσαν στη Βρετανική Κολομβία πριν από την άφιξη των Ευρωπαίων. Ο Συνταγματικός Νόμος του 1982 αναγνωρίζει τρεις μεγάλες ομάδες αυτοχθόνων : τα « Πρώτα Έθνη », ή Ινδιάνους της Βόρειας Αμερικής, τους μιγάδες και τους Ινουίτ [2]. Το 2011 αποτελούσαν αντίστοιχα το 61%, το 32% και το 4% –στα ποσοστά αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε και ένα 3% « διάφορων »– του ενός εκατομμυρίου τετρακοσίων χιλιάδων ιθαγενών κατοίκων, που αποτελούν το 4,3% του συνολικού πληθυσμού του Καναδά [3].

Το κίνημα Idle No More ξεκίνησε στα τέλη του 2012 από τέσσερις γυναίκες του Σασκάτσουαν, μιας επαρχίας στις Μεγάλες Πεδιάδες (στα κεντροδυτικά της χώρας). Οι Σύλβια ΜακΆνταμ, Τζέσικα Γκόρντον, Νίνα Ουίλσον και Σίλα ΜακΛιν κατήγγειλαν την υιοθέτηση των νόμων C-45 και C-38 από το καναδικό Κοινοβούλιο. Ψηφισμένα με τη διαδικασία του επείγοντος, χωρίς να δοθεί η δυνατότητα συζήτησης, τα δύο αυτά κείμενα, τετρακοσίων σελίδων το καθένα, έχουν σημαντικότατες επιπτώσεις. Το πρώτο τροποποιεί τον νόμο για τους Ινδιάνους, που χρονολογείται από το 1876 : το κράτος μπορεί πλέον να ενοικιάζει ή να αγοράζει τη γη μιας ινδιάνικης περιοχής χωρίς να έχει εξασφαλίσει τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας των εκλεκτόρων του συμβουλίου της φυλής –του οργάνου λήψης αποφάσεων των ινδιάνικων περιοχών– παρά μόνο της πλειοψηφίας των παρόντων. Το δεύτερο κείμενο περιορίζει το πεδίο εφαρμογής του νόμου για την προστασία των πλωτών υδάτων, σε ενενήντα επτά λίμνες και εξήντα δύο ποταμούς, ήτοι σε λιγότερο από το 1% του γλυκού νερού της χώρας.

Τα μέτρα αυτά σκοπό έχουν να εξασφαλίσουν σε ξένους επενδυτές την πρόσβαση σε γη και σε βεβαιωμένα σημαντικά αποθέματα πετρελαίου (τα τρίτα σε μέγεθος στον κόσμο), που προέρχονται από πετρελαιοφόρο άμμο [4]. Η ιστορική ειρωνεία είναι ότι αυτά βρίσκονται στον Μέσο και τον Άπω Βορρά του Καναδά, εκεί όπου κατέφυγε η πλειοψηφία των αυτοχθόνων μετά την εκδίωξή τους από τον Νότο από τους Ευρωπαίους αποίκους. Το ζήτημα των εδαφικών δικαιωμάτων τίθεται με ακόμη μεγαλύτερη οξύτητα σήμερα, καθώς τα οικονομικά διακυβεύματα είναι κολοσσιαίου μεγέθους.

Μέχρι τη δεκαετία του 1920, η αντιμετώπιση του ζητήματος μπορούσε να αποφευχθεί: « Οι συνθήκες αποσκοπούσαν κυρίως να εξασφαλίσουν ότι τα αυτόχθονα έθνη θα εγκατέλειπαν τα εδαφικά δικαιώματά τους. Σε αντάλλαγμα, το κράτος παραχωρούσε στις ινδιάνικες κοινότητες μικροσκοπικές περιοχές, των οποίων η λειτουργία οριζόταν στενά από το πλαίσιο του νόμου για τους Ινδιάνους », υπενθυμίζει ο Ζαν Λεκλέρ, καθηγητής Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ [5]. Σταδιακά, η νομολογία και στη συνέχεια ο συνταγματικός νόμος του 1982 εγγυήθηκαν στους αυτόχθονες « προγονικά δικαιώματα » –μια έννοια τόσο ασαφής, ώστε σε κάθε εδαφική διένεξη τα δικαστήρια έπρεπε να την προσδιορίζουν από την αρχή.

Ήδη από το 1990, η κρίση της Όκα κατέδειξε τα όρια αυτών των νομικών εγγυήσεων. Επί εβδομήντα οκτώ ημέρες, οι αστυνομικοί της Ασφάλειας του Κεμπέκ, και στη συνέχεια ο καναδικός στρατός, βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις κοινότητες των Μοχόκ που κατοικούν σε αυτόν τον γειτονικό στο Μόντρεαλ δήμο. Χωρίς καν να διαβουλευθεί μαζί τους, ο δήμαρχος της Όκα είχε αποφασίσει να επεκτείνει ένα γήπεδο του γκολφ σε εκτάσεις διεκδικούμενες από τους Μοχόκ –σε αυτές βρισκόταν και ένα προγονικό κοιμητήριο– πυροδοτώντας μια εξέγερση που κατεστάλη με τη δύναμη των όπλων.

Η ίδια αίσθηση αδικίας δίνει σήμερα την ώθηση στο κίνημα Idle No More, οι απαιτήσεις του οποίου ξεπερνούν κατά πολύ τα εδαφικά ζητήματα. Αρχηγός του καταυλισμού των Κρι στο Αταβαπισκάτ (βρίσκεται στα βόρεια του Οντάριο), η Τερέζα Σπενς, που έχει καταστεί μία από τις εμβληματικές φιγούρες του κινήματος, ξεκίνησε απεργία πείνας στις 11 Δεκεμβρίου του 2012. Πρόθεσή της ήταν με αυτό τον τρόπο να καταγγείλει την κοινωνική καταστροφή που απειλεί τα χίλια επτακόσια μέλη της κοινότητάς της. Ανθυγιεινά καταλύματα, ανεργία, ερειπωμένες σχολικές τάξεις, περιορισμένες παροχές ύδρευσης : όλα αυτά σε απόσταση μικρότερη των επτά χιλιομέτρων από το ορυχείο Βίκτορ, που βρίσκεται σε περιοχή των Κρι. Με υψηλότατη περιεκτικότητα σε πολύτιμους λίθους, το ορυχείο αυτό εκμεταλλεύεται από το 2008 η εταιρεία De Beers, οι μεγαλύτεροι έμποροι διαμαντιών στον κόσμο. Από τα 6,7 δισεκατομμύρια προβλεπόμενων εσόδων, η κοινότητα δεν έχει εισπράξει μέχρι στιγμής παρά μόνο 90 εκατομμύρια.

Συμβολική και πολύ προβεβλημένη από τα μέσα ενημέρωσης, η απεργία πείνας της Σπενς πρόσφερε πανεθνική έκταση σε αυτό το κίνημα, που έκτοτε δεν σταματά να επεκτείνεται, οργανώνοντας μπλόκα και διαδηλώσεις και προκαλώντας ένα ευρύ κύμα συνειδητοποίησης. Οι αυτόχθονες έχουν διπλάσια ποσοστά ανεργίας από τον εθνικό μέσο όρο (15%) και σαφώς κατώτερο προσδόκιμο επιβίωσης από την υπόλοιπη χώρα : μικρότερο κατά εννέα χρόνια για τους άνδρες και πέντε για τις γυναίκες (68,9 και 76,6 έτη αντίστοιχα) [6]. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι το κίνημα ξεκίνησε, κυοφορήθηκε και υποστηρίχθηκε από γυναίκες και όχι από τους αρχηγούς που συμμετέχουν στη Συνέλευση των Πρώτων Εθνών, που εκπροσωπεί τα εξακόσια δεκαεπτά ινδιάνικα έθνη του Καναδά.

« Κάτι τέτοιο δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη », σχολιάζει η Βιβιάν Μισέλ, με καταγωγή Ινού και πρόεδρος των Αυτοχθόνων Γυναικών του Κεμπέκ (Femmes Autochtones du Québec, FAQ). « Οι γυναίκες έχουν βιώσει τόσες αδικίες, ώστε να θέλουν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Είναι ιδιαίτερα ενεργές και μαχητικές, καθώς βρίσκονται εκτός των διπλωματικών οδών που περιορίζουν το περιθώριο ελιγμών των παραδοσιακών αρχηγών. Όταν είσαι γυναίκα και αυτόχθων, σημαίνει ότι ζεις μια διπλή διάκριση σε βάρος σου ». « Έχουμε σταθερή υπερεκπροσώπηση στις αρνητικές στατιστικές », υπερθεματίζει η Κάρεν. « Κι ωστόσο, ο Θεός ξέρει αν έχουν προσπαθήσει να μας εξοντώσουν ! Σας λέει τίποτε το όνομα Ρόμπερτ Πίκτον ;»

Αυτός ο κατά συρροή δολοφόνος, που συνελήφθη το 2002, έχει καταστεί το σύμβολο της βίας που χτυπά τις αυτόχθονες γυναίκες. Καταδικασμένος το 2007 για έξι ανθρωποκτονίες χωρίς προμελέτη, είχε ομολογήσει σαράντα εννέα φόνους πριν ανακαλέσει. Τα θύματά του, συχνά πόρνες, ήταν οι πιο ευάλωτοι κάτοικοι του κέντρου του Βανκούβερ, « εγκαταλειφθείσες δύο φορές, μία από την κοινωνία και μία από την αστυνομία », σύμφωνα με τον πρώην Γενικό Εισαγγελέα Γουόλι Όπαλ. Επιφορτισμένη να ρίξει φως σε αυτή την υπόθεση, η ανακριτική επιτροπή για τις εξαφανισμένες γυναίκες, της οποίας ο Όπαλ ήταν επικεφαλής μεταξύ του 2010 και του 2013, κατηγορεί την αστυνομία πως είχε επιδείξει « γενικευμένες αρνητικές προκαταλήψεις » [7].

Αν και ιδιαίτερη, αυτή η υπόθεση δεν είναι η μοναδική. Δεκάδες αυτόχθονες γυναίκες έχουν δολοφονηθεί στη Βρετανική Κολομβία, κατά μήκος της εθνικής οδού 16, που πήρε το προσωνύμιο « η εθνική οδός των δακρύων » [8]. Η Μάριαν Πιρς, ερευνήτρια σε θέματα δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Οτάβα, κατέγραψε οκτακόσιες είκοσι τέσσερις εξαφανίσεις γυναικών κατά τη διάρκεια των σαράντα τελευταίων ετών [9]. Μια μέτρηση που υποτιμά τον πραγματικό αριθμό, σύμφωνα με ορισμένους, παρ’ όλα αυτά όμως ιλιγγιώδης : « Αν οι γυναίκες στον γενικό πληθυσμό εξαφανίζονταν ή δολοφονούνταν με τους ίδιους ρυθμούς, η χώρα θα είχε απολέσει δεκαοκτώ χιλιάδες γυναίκες από το τέλος της δεκαετίας του 1970 ! », εξανίσταται η Μισέλ Οντέτ, πρόεδρος του Συνδέσμου Αυτοχθόνων Γυναικών του Καναδά.

Το καθεστώς κατωτερότητας των αυτοχθόνων γυναικών έχει ισχυρές ιστορικές ρίζες. Επί δεκαετίες, ο νόμος περί Ινδιάνων στερούσε από εκείνες που παντρεύονταν μη Ινδιάνο το νομικό καθεστώς του αυτόχθονα. Κυνηγημένες από τις κοινότητές τους, εξέπιπταν των προγονικών δικαιωμάτων τους, όπως εκείνα που προβλέπονταν από τις συνθήκες. Ούτε εκείνες ούτε τα παιδιά τους μπορούσαν πλέον να κληρονομήσουν οικογενειακή περιουσία. Η διάκριση αυτή, υπαγορευμένη από το πατριαρχικό σύστημα των αποικιοκρατικών κοινωνιών, αποτέλεσε έναν ισχυρό παράγοντα βίαιης αφομοίωσης, αφού οι κοινωνίες των αυτοχθόνων ήταν τότε μητριαρχικές και μητρογραμμικές [10]. « Ας μην ξεχνάμε ότι, πριν από την άφιξη των Ευρωπαίων, οι γυναίκες είχαν αυθεντικό λόγο και συμμετείχαν ενεργά στη λήψη αποφάσεων », υπογραμμίζει η Καρόλ Λεβέσκ, ανθρωπολόγος στο Εθνικό Ινστιτούτο Επιστημονικής Έρευνας (INRS) του Μόντρεαλ.

Αρκετές από τις γυναίκες που έπεσαν θύματα αυτής της αδικίας, εγκαταλειμμένες, απομονωμένες, μεταναστεύουν στις πόλεις κατά τη δεκαετία του 1970. « Πολλές βρήκαν τότε καταφύγιο στα κέντρα φιλίας αυτοχθόνων που πρωτοεμφανίστηκαν κατά τη δεκαετία του 1950 », συνεχίζει η κ. Λεβέσκ. « Εκκολαπτήρια προγραμμάτων και υπηρεσιών προορισμένων να προσφέρουν βοήθεια σε πολλαπλά πεδία (υγεία, εκπαίδευση, απασχόληση κ.λπ.), τους επέτρεπαν να αλληλοϋποστηρίζονται, να χρησιμοποιούν τους δημόσιους χώρους και, για τις πιο μαχητικές, να ακονίζουν τα όπλα που θα χρησιμοποιούσαν προκειμένου να παλέψουν εναντίον των συστηματικών διακρίσεων ».

Το 1985, ο νόμος C-31 επέστρεψε τα δικαιώματα σε αυτές τις γυναίκες. Καθώς είχε αναδρομική ισχύ, τους επέτρεψε μάλιστα να ανακτήσουν το νομικό καθεστώς τους ως Ινδιάνες. Ωστόσο, η κατάσταση δεν βελτιώθηκε καθόλου στους καταυλισμούς. « Εδαφική στενότητα, υπερπληθυσμός, ανεργία, απουσία κεφαλαίων, αλκοολισμός, αυτοκτονίες : οι συνθήκες ζωής είναι δύσκολες για τις γυναίκες. Όσες μπορούν, αναζητούν όλο και περισσότερο ένα μέλλον έξω από τον καταυλισμό τους », καταθέτει τη μαρτυρία της η Αλάνις Ομπομσάμβιν, μέλος του έθνους των Αμπενάκι, μία από τις πιο διακεκριμένες δημιουργούς ντοκιμαντέρ στον Καναδά, η οποία αυτό τον καιρό γυρίζει μια ταινία για το κίνημα Idle No More [11].

« Το μεγάλο στοίχημα του κινήματος είναι η ευαισθητοποίηση των μη αυτοχθόνων σε σχέση με αυτό που ζούμε », δηλώνει η Μισέλ. Κι αυτό, διότι πολλοί Καναδοί συνεχίζουν να αντιλαμβάνονται το νομικό καθεστώς των αυτοχθόνων ως ένα σύστημα φορολογικών προνομίων και υπέρογκων κοινωνικών βοηθημάτων. Λίγη σημασία έχει ότι στην πραγματικότητα μόνο τα « Πρώτα Έθνη » που ζουν σε καταυλισμό απαλλάσσονται από δασμούς και φόρους : οι προκαταλήψεις είναι βαθιά ριζωμένες. Στις 18 του περασμένου Οκτωβρίου, για παράδειγμα, στη Huffington Post, ο δοκιμιογράφος Φρανσουά Λ. Παραντί κατηγορούσε τους αυτόχθονες πως θέλουν « να χρηματοδοτούν την οκνηρία τους εισπράττοντας δελεαστικότατα ενοίκια για τους φυσικούς πόρους που βρίσκονται στα εδάφη τους ». Και συνέχιζε διαβεβαιώνοντας ότι ο ενδημικός αλκοολισμός δεν είχε κοινωνικά αίτια.

Κάποιοι ελπίζουν πως η επονομαζόμενη υπόθεση των « ινδιάνικων οικοτροφείων » θα οδηγήσει στην αλλαγή των αντιλήψεων. « Ανασηκώνοντας το πέπλο που καλύπτει ένα από τα πιο σκοτεινά κεφάλαια στην ιστορία της χώρας », εξηγεί η Μισέλ, « η Επιτροπή Αλήθειας και Συμφιλίωσης για τα ινδιάνικα οικοτροφεία θα επιτρέψει να κατανοηθούν καλύτερα οι δυσκολίες τις οποίες αντιμετωπίσαμε ». Από τη δεκαετία του 1880 έως το 1996, εκατόν πενήντα χιλιάδες παιδιά, ηλικίας 6 έως 16 ετών, αποσπάστηκαν από τις οικογένειές τους και στάλθηκαν διά της βίας σε εκατόν τριάντα εννέα οικοτροφεία, που διοικούνταν από τις ενορίες και χρηματοδοτούνταν με ομοσπονδιακά κονδύλια. Δηλωμένος στόχος αυτών των ιδρυμάτων : « Να σκοτώσουν τον Ινδιάνο που είχε μέσα του το παιδί », σύμφωνα με την έκφραση που χρησιμοποίησε το 2008 ο Χάρπερ, όταν ζητούσε συγγνώμη εκ μέρους των Καναδών.

Τουλάχιστον τέσσερις χιλιάδες διακόσια παιδιά πέθαναν από το κρύο, τις στερήσεις ή τις κακοποιήσεις : μερικά χρησίμευσαν ακόμη και ως πειραματόζωα σε επιστημονικά πειράματα. Σήμερα, πολλές γλώσσες λύνονται μεταξύ των εβδομήντα χιλιάδων οικοτρόφων που βρίσκονται ακόμη στη ζωή. Οι μαρτυρίες, που θα συλλέγονται έως τον Ιούνιο του 2015, είναι ήδη συντριπτικές. Μεγάλος αριθμός παιδιών –μερικές φορές και το 100% των μαθητών ενός οικοτροφείου– υπέστησαν σεξουαλική κακοποίηση ή βιασμό. Μακριά από τα φληναφήματα του Παραντί, έχει αποδειχθεί ότι υπάρχει αιτιώδης σχέση μεταξύ του εγκλεισμού σε οικοτροφείο –ιδίως όταν αυτός συνοδεύεται από σωματική και σεξουαλική βία– και των προβλημάτων αλκοολισμού και τοξικομανίας, τα οποία επηρεάζουν πιο έντονα τους αυτόχθονες. Αυτά τα βαριά ψυχικά τραύματα ίσως επίσης να εξηγούν και τα πενταπλάσια του μέσου όρου ποσοστά αυτοκτονίας, τα οποία γίνονται ενδεκαπλάσια αν υπολογίσουμε μόνο τους νεαρούς Ινουίτ [12].

« Ξαναδίνουμε στους αυτόχθονες την περηφάνια για αυτό που είναι, για τον τόπο απ’ όπου κατάγονται. Είναι μία από τις μεγάλες αρετές του κινήματος », εκτιμά η σκηνοθέτιδα Ομπομσάμβιν. Θα έχει, όμως, διάρκεια αυτή η εξέγερση ; Θα μπορέσει να επιβιώσει κατά τις ομοσπονδιακές εκλογές του 2015 και να προχωρήσει πέρα από την απλή αντιπολίτευση στην κυβέρνηση Χάρπερ, εφόσον η πολιτική γραμμή του κινήματος αποτελεί το σημείο σύγκλισης και συνοχής πολλαπλών διεκδικήσεων ; Πολλοί αμφιβάλλουν. Υπογραμμίζουν την πολυπλοκότητα της πραγματικότητας των αυτοχθόνων : εξακόσιες δέκα επτά φυλές με αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα και διαφορετικά νομικά κεκτημένα. « Αυτό το κίνημα διαμαρτυρίας πρέπει τώρα να οδηγήσει σε ένα ευρύτερο κίνημα κοινωνικού μετασχηματισμού », προσθέτει η Λεβέσκ. « Προς το παρόν, ακουγόμαστε –και πολύ πέρα από τον Καναδά », απαντά η Μισέλ. « Εξάλλου, αν δεχόμαστε τόση υποστήριξη, δεν είναι άραγε σημάδι ότι κυοφορείται μια αλλαγή στην κοινωνία ; »

Notes
[1] Στις καναδικές πόλεις, κάθε συνοικία έχει τον δικό της ταχυδρομικό κώδικα.
[2] Σ.τ.Ε. : Οι αυτόχθονες κάτοικοι της Αλάσκας, της Γροιλανδίας και του Καναδά, που οι Ευρωπαίοι αποκαλούσαν Εσκιμώους.
[3] « Les peuples autochtones au Canada : Premières Nations, Métis et Inuits. Enquête nationale auprès des ménages, 2011 », Statistique Canada, Οττάβα, 8 Μαΐου2013.
[4] Βλ. Emmanuel Raoul, « Sous les sables bitumineux de l’Alberta », Le Monde Diplomatique, Απρίλιος 2010.
[5] Βλ. Irène Bellier (επιμ.), Peuples autochtones dans le monde. Les enjeux de la reconnaissance, L’Harmattan, συλλογή « Horizons autochtones », Παρίσι, 2013.
[6] « Santé des premières nations au Canada », Πανεπιστήμιο της Οτάβα, 11 Σεπτεμβρίου 2013,www.med.uottawa.ca.
[7] www.missingwomeninquiry.ca.
[8] Βλ. Emmanuelle Walter, Soeurs volées, Lux, Μόντρεαλ, υπό έκδοση τον Νοέμβριο του 2014.
[9] Maryanne Pearce, « An awkward silence : Missing and murdered vulnerable women and the Canadian justice system », Τμήμα Νομικής του Πανεπιστημίου της Οτάβα, 2013.
[10] Σ.τ.Ε. : Όταν ένα σύστημα συγγένειας είναι μητρογραμμικό, η μεταβίβαση του επωνύμου, των περιουσιακών στοιχείων και της ένταξης σε μια ευρύτερη οικογενειακή/κοινωνική ομάδα γίνεται μέσω της γενεαλογικής γραμμής της μητέρας και όχι του πατέρα, όπως συμβαίνει στα σημερινά δυτικά συστήματα συγγένειας, τα οποία είναι πατρογραμμικά.
[11] Παραγωγή του Εθνικού Συμβουλίου Κινηματογράφου (ONF). Τα ντοκιμαντέρ της είναι διαθέσιμα στο http://onf-nfb.gc.ca
[12] « Santé des Premières Nations et des Inuits : prévention du suicide », Υπουργείο Υγείας του Καναδά, Οτάβα, 8 Νοεμβρίου 2013, www.hc-sc.gc.ca.

Πηγή: Monde - Diplomatique