Σαν σήμερα το 1963 δολοφονείται από παρακρατικούς ο αγωνιστής της αριστεράς Γρηγόρης Λαμπράκης.
Να σημειώσουμε ότι για την δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη προσήχθησαν στο εδώλιο 32 άτομα, μέλη του κρατικού και του παρακρατικού μηχανισμού της εποχής
Ομόφωνη ήταν η ετυμηγορία των ενόρκων, παρά την αντίθετη πρόταση του Εισαγγελέα:
Ο ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ ΔΕΝ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ!!!
Από τους 32 μόνο 3 καταδικάσθηκαν για σωματικές κακώσεις!!!!! για συνέργεια και για τραυματισμό!!!!!
Στα χρόνια της χούντας οι καταδικασθέντες αποφυλακίσθηκαν και όλοι οι εμπλεκόμενοι κρατικοί και παρακρατικοί ανέλαβαν υψηλές θέσεις και αξιώματα.
Το συμπέρασμα απλό: Η κρατική εξουσία σε όλα τα επίπεδα και με τις διακρίσεις της (γι αυτούς, που εξακολουθούν να πιστεύουν, ότι ισχύει αυτή η ρομαντική διάκριση των εξουσιών του Μοντεσκιέ) ήταν, είναι και θα είναι πάντα σε άριστη σχέση συνεργασίας με το παρακράτος, επίσημο και ανεπίσημο.
Ή θα λειτουργεί ή ίδια με όρους παρακράτους. Τόσο απλά!
"Οι μηχανισμοί που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, αποτελούνται «από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δοσιλογικής λευχαιμίας... από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες και από άλλους φτωχούς διαβόλους... Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ’ αυτά θα ανατιθόταν σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση «της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι’ όλων των μέσων», κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη... Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;»"
Να σημειώσουμε ότι για την δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη προσήχθησαν στο εδώλιο 32 άτομα, μέλη του κρατικού και του παρακρατικού μηχανισμού της εποχής
Ομόφωνη ήταν η ετυμηγορία των ενόρκων, παρά την αντίθετη πρόταση του Εισαγγελέα:
Ο ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ ΔΕΝ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ!!!
Από τους 32 μόνο 3 καταδικάσθηκαν για σωματικές κακώσεις!!!!! για συνέργεια και για τραυματισμό!!!!!
Στα χρόνια της χούντας οι καταδικασθέντες αποφυλακίσθηκαν και όλοι οι εμπλεκόμενοι κρατικοί και παρακρατικοί ανέλαβαν υψηλές θέσεις και αξιώματα.
Το συμπέρασμα απλό: Η κρατική εξουσία σε όλα τα επίπεδα και με τις διακρίσεις της (γι αυτούς, που εξακολουθούν να πιστεύουν, ότι ισχύει αυτή η ρομαντική διάκριση των εξουσιών του Μοντεσκιέ) ήταν, είναι και θα είναι πάντα σε άριστη σχέση συνεργασίας με το παρακράτος, επίσημο και ανεπίσημο.
Ή θα λειτουργεί ή ίδια με όρους παρακράτους. Τόσο απλά!
Με την ευκαιρία αυτή θα θέλαμε να παραθέσουμε τον ορισμό του παρακράτους όπως τον έδωσε ο αείμνηστος εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας, κατά την αγόρευσή του στη δίκη των δολοφόνων του Λαμπράκη, το Δεκέμβρη του 1966.
Ο λόγος είναι γιατί ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά έχουν και σήμερα οι παρακρατικοί μηχανισμοί -που τώρα παρουσιάζονται με την μορφή πολιτικού κόμματος, το οποίο έχει μάλιστα και ευρύτατη κοινωνική αποδοχή- με την διαφορά ότι άλλαξαν στόχους και σήμερα στρέφονται κατά μεταναστών, σε αυτοδιαχειριζόμενα νεολαιίστικα στέκια, σε όποιον αντιστέκεται στην αναβίωση του ναζισμού:
"Οι μηχανισμοί που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, αποτελούνται «από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Χίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δοσιλογικής λευχαιμίας... από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες και από άλλους φτωχούς διαβόλους... Από τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ’ αυτά θα ανατιθόταν σε ώρα κρίσης, η ενίσχυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση «της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι’ όλων των μέσων», κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη... Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;»"
Από το ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου